บทที่ 7 บาง Bar'r บาร์ของคนดวงซวย .3

"เฮ้ย..ตายแล้วทำไมเค้กครีมหนาขนาดนี้" เสียงร้องด้วยความตกใจของเจ้าของร้านทำเอาพนักงานต่างพากันชะโงกหน้ามามองด้วยความตกใจและก็ต้องตะลึงกับเค้กที่ถูกปาดครีมสูงเวอร์วังอลังการเท่ากับเค้กสามปอนด์ ส่วนลิสาที่พยายามรั้งสติเจ้าของร้านก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เจ้าของร้านคนสวยสติกลับเข้าร่างเสียที

"อื้อ..ทำไงดีลิสาพี่ทำเค้กลูกค้าพังแล้ว ลูกค้ามารับกี่โมงนะ" เสียงโวยวายของเจ้าของร้านทำเอาพนักงานพากันส่ายหัว วันนี้พี่แกมาแปลกจริง ๆ ต้องขอบคุณพี่ลิสาที่เสียสละเข้าไปเตือนสติไม่อย่างนั้นเค้กลูกค้าคงกลายเป็นคอนโดเค้กแน่ ๆ

"หนูว่าพี่ไหมนั่งพักก่อนมั้ยคะ" ลิสาพนักงานประจำที่ทำมาตั้งแต่ร้านเปิดครั้งแรกและยังเป็นรุ่นน้องจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับใยไหมบอกกับรุ่นพี่ด้วยความหวังดี ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องเหนื่อยแก้หนักกว่าเดิมแน่เพราะดูแล้วเจ้าของร้านคนสวยไม่น่าไหว

"งั้นพี่ฝากด้วยแล้วกันนะ ขอโทษทีเดี๋ยวพี่ไปช่วยน้อง ๆ หน้าร้านดีกว่าตอนนี้ลูกค้ากำลังเข้าเยอะด้วยดิจะไปพักได้ไง" ใยไหมบอกรุ่นน้องที่มองมาด้วยสายตาสงสัย ว่าวันนี้เจ้าร้านจะไหวไหมไม่ใช่ว่าไปหน้าร้านแล้วบันเทิงกว่าเดิมละ นั่นคือสิ่งที่ลูกน้องคิดและก็เป็นดังที่ลูกน้องคิดเพราะไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงของตกแตกเสียงดังขนาดอยู่หลังร้านยังได้ยิน

เพล้ง!!

"พี่ไหม/พี่ไหม" ใยไหมที่เดินเหม่อลอยหลังจากช่วยพนักงานเก็บโต๊ะเสร็จในตอนที่กำลังจะเดินกลับดันไม่ทันระวังทำให้เธอไปชนเข้ากับลูกค้าถาดร่วงลงพื้นแก้วแตกกระจาย หญิงสาวตาโตตกใจกับเสียงแตกของแก้วที่ดังสนั่นส่วนลูกค้าและพนักงานต่างก็ตกใจไม่ต่างจากเจ้าของร้านที่ยืนทำหน้าเหลอหลา

"ขอโทษค่ะคุณลูกค้า" มือขาวยกประนมขึ้นกลางอกโค้งตัวไหว้ขอโทษลูกค้าหนุ่มในชุดสูทอย่างเช่นพนักงานออฟฟิศทั่วไปแต่เหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะดูดีมีออร่าจับเสียจนเธอคิดว่าไม่น่าจะใช่พนักงานธรรมดาใบหน้าขาวซีดอย่างเห็นได้ชัดด้วยความกลัวว่าจะถูกเอาเรื่องเพราะสูทที่ผู้ชายคนนี้สวมเปื้อนไปด้วยกาแฟที่เธอทำหกใส่ขนาดไม่ใช่แก้วเต็มยังเปื้อนขนาดนี้ ส่วนพนักงานก็รีบเข้ามาทำความสะอาดพื้นที่เลอะเทอะด้วยฝีมือเจ้าของร้าน

"ไม่เป็นไรครับ" เสียงทุ้มเอ่ยกับหญิงสาวที่ดูท่าว่าจะตกใจไม่หายก่อนจะส่งยิ้มออกมารู้สึกเอ็นดูพนักงานหญิงคนนี้ไม่น้อย

"ขอโทษคุณลูกค้าทุกท่านด้วยนะคะ" หญิงสาวบอกลูกค้าท่านอื่นที่เธอต้องทำให้ตกใจก่อนจะหันมาทางผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันขอรับผิดชอบเอาเสื้อคุณไปส่งซักให้นะคะ" ดูแล้วท่าจะแพงไม่น้อย เฮ้อ! เสียเงินอีกแล้วเพราะความไม่ระวังของเธอแท้ ใยไหมส่งยิ้มแหยให้เจ้าของร่างสูงที่ยืนยิ้มอ่อนละมุนจนเธอแอบเขิน เพราะคนตรงหน้านี่หล่อเกินเบอร์มาก...

"เอ่อ..จะดีเหรอครับ"

"ค่ะ ดีสิคะอย่างน้อยก็ให้ฉันแสดงความรับผิดชอบ" น้ำเสียงแสดงถึงความรู้สึกผิดและอยากรับผิดชอบทำให้ตุลากรรู้สึกถึงความจริงใจของหญิงสาว สายตาคมมองใบหน้าสวยที่ทำเหมือนจะร้องไห้คล้ายว่าจะไว้อาลัยแก่สูทของเขาที่เธอเพิ่งฝากรอยเปื้อนเอาไว้ดวงใหญ่ ใบหน้าสวยตอนนี้นอกจากจะซีดแล้วยังเหมือนจะดูเครียดไม่น้อย

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับแต่ว่าห้องน้ำไปทางไหนเหรอครับ"

"ด้านนู้นเลยค่ะ แล้วคุณต้องการสั่งอะไรดีคะเดี๋ยวฉันจะได้จัดการให้ระหว่างที่คุณไปเข้าห้องน้ำจะได้ไม่ต้องไปต่อคิวรอ" รอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าทำเอาตุลากรตาพร่าจนเผลอมองอยู่นาน

"ว่ายังไงคะ คุณจะรับอะไรดีคะหรือว่าให้ฉันมารับออเดอร์ใหม่ไหมคะเผื่อคุณจะไปเข้าห้องน้ำก่อน" ใยไหมเอ่ยถามพร้อมกับเอียงหน้ามองร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ไม่อยากให้ลูกค้าเสียความรู้สึกที่เธอทำชุดเปื้อนเลยถือโอกาสสร้างความประทับใจใหม่อีกครั้ง

"ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปผมขอเป็นอเมริกาโน่เพิ่มช็อตหนึ่งแก้วครับ"

หลังจากรับออเดอร์ของผู้ชายคนนั้นเธอก็รีบเดินเข้ามาทำออเดอร์ด้วยตัวเองและจัดการเลือกเค้กเป็นการขอโทษอีกครั้ง แต่ในตอนที่กำลังเลือกเค้กอยู่นั้นสาว ๆ พนักงานในร้านก็เข้ามายืนแซวอยู่ข้าง ๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง

"พี่ไหมผู้ชายคนนั้นอะเป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่ตรงหน้าปากซอยเลยนะเห็นป่ะตึกสูง ๆ หนูเคยเห็นเค้าออกรายการโทรทัศน์ให้สัมภาษณ์ด้วยแหละแล้วเค้าก็แวะมาที่ร้านเราบ่อยอยู่นะคะ" เด็กสาวเข้ามากระซิบพลางทำท่าหันรีหันขวางเหมือนกลัวใครจะได้ยิน

"อ่าวเหรอลูกค้าประจำนี่เอง"

"ใช่คะอะหนูกระซิบให้ก็ได้ว่าคุณคนนั้นเขาชอบทานท๊อฟฟี่เค้กค่ะ" เด็กสาวกระแซะไหล่ฉันพร้อมกับบอกความลับ ซึ่งมันก็ไม่น่าจะเป็นความลับอะไรขนาดนั้น แล้วนี่อะไรมายืนบิดตัวไปมาอยู่นั่น เด็กพวกนี้นี่พิลึกคน

"พี่ไหมจีบเลยดิ"

เคล้ง!

เสียงช้อนที่ฉันกำลังจะวางบนจานจัดเตรียมให้ลูกค้าร่วงลงพื้นทันทีที่ได้ยินพนักงานพูด ดีนะที่ไม่ใช่จานไม่อย่างนั้นฉันคงเห็นลูกค้าทยอยกันเดินออกแน่ ๆ เดี๋ยวอันนั้นร่วงเดี๋ยวอันนี้ร่วง

"อ่าวพี่ไหมถึงกับมือไม้อ่อนเลยนะ" พริ้งพนักงานอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใจจริงก็แอบเชียร์เจ้าของร้านอยู่เพราะตอนที่ทั้งสองคนยืนคุยกันนั้นดูช่างเหมาะสมจนบอกไม่ถูก อีกคนก็หล่อคนหนึ่งก็สวย

"ยายพริ้งพูดอะไรออกมาเนี่ยะดูดิ๊เดี๋ยวนั่นนี่ก็ร่วงอีก" ขวัญพนักงานที่เป็นอีกคนที่แอบเดินเข้ามาฟังเพื่อน ๆ ก็เอ็ดเพื่อนที่แอบชงเจ้าของร้ายกับหนุ่มเจ้าของกิจการบริษัทฝั่งตรงข้าม

เอาจริง ๆ เธอก็เห็นแหละเหมาะสมจริงด้วย แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านของพวกเธอจะไม่ไหว้นะและเธอก็ไม่คิดว่าอาการที่ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ของเจ้ตอนนี้จะมาจากผู้ชายคนนั้นแน่นอน เธอฟันธง!!