บทที่ 6 บาง Bar'r บาร์ของคนดวงซวย .2

"ขอโทษ หนูขอโทษอย่าเอาเรื่องหนูเลยนะ ฮื่อ" เสียงร้องอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มสองแก้มเชื่อมเป็นมันวาวแต่ดวงตายังปิดสนิท สองมือเล็กยกขึ้นประนมกลางอกพร้อมกับพร่ำเอ่ยคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิดซ้ำๆ พร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวคิ้วขมวดทำเอาคนที่มาใหม่ถึงกับตกใจ ร่างสูงของสองปรี่เข้าไปหาคนที่นอนร้องห่มร้องไห้ก่อนจะเขย่าตัวเด็กสาวให้รู้สึกตัวด้วยความเป็นห่วง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่าเด็กคนนี้เป็นลม ทั้งที่ทำงานด้วยกันมาตั้งนานถึงแม้ว่างานหนักแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นเจ้าตัวลืมป่วยเลยสักครั้ง พอได้ยินว่าเจ้าตัวเป็นลมล้มตึงกลางร้านก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หลังจากงานเสร็จก็รีบมาหาถึงอยากจะมาตั้งแต่รู้ข่าวแต่ก็ไม่สามารถละจากงานที่กำลังทำได้และตอนนี้พอเห็นอาการแปลก ๆ ของเธอด้วยแล้วสองก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

"ไหม ไหม..ใยไหมครับ" เสียงทุ้มของสองปลุกคนที่กำลังอยู่ในอาการหวาดกลัวตัวสั่นระริกเหมือนกับอยู่ในอาการฝันร้ายเด็กสาวที่รู้สึกถึงความคุ้นเคยจากน้ำเสียงใจดีของใครบางคนพร้อมกับมือสองมืออบอุ่นที่จับมือของเธอเขย่าไปมาทำให้เธอรู้สึกตัว

ดวงตาพร่ามัวจากม่านน้ำตาปรือมองผู้ที่มาใหม่ขนตากะพริบปรับโฟกัสพร้อมกับเค้นน้ำตาที่คั่งค้างในดวงตาก่อนจะโฟกัสไปที่คนตรงหน้า

"พี่สอง" น้ำเสียงสั่นระริกเอ่ยเรียกคนตรงหน้า ความหวาดกลัวหายไปเหลือไว้แต่ความดีใจที่ตื่นมาไม่ต้องเจอกับพญามัจจุราชทำเอาหญิงสาวลุกขึ้นมากอดร่างแกร่งของหนุ่มโฮสต์เบอร์หนึ่งของร้านด้วยความดีใจ อ้อมแขนเรียวโอบเข้าไปที่เอวสอบที่เปลือยท่อนบนเพราะชุดที่โชว์วันนี้มีเพียงแค่กางเกงหนัง หลังจากเห็นหุ่นแซ่บฟิตปั๋งที่กระแทกเข้าตาความกลัวก็หายเป็นปลิดทิ้ง

"เป็นอะไรครับ" สองที่ไม่รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงว่าตัวเองถูกเด็กสาวแต๊ะอั๋งเพราะคิดว่าเจ้าตัวยังคงมีความกลัวจากอาการฝันร้าย

"หนูกลัวมากเลยพี่สองผู้ชายคนนั้นโคตรน่ากลัว" คำพูดเลื่อนเปื้อนของเด็กสาวพร้อมอาการหวาดกลัวที่ดูจะเกินจริงไปหน่อย เพราะแทนที่จะกลัวดังคำที่พูดแต่กิริยาที่เธอทำนั้นบ่งบอกคนละอย่างกับสิ่งที่เธอพูดมากนัก ไม่ว่าจะเป็นแขนที่กระชับแน่นไปที่เอวสอบของโฮสต์เบอร์หนึ่งไหนจะรอยยิ้มที่ปรากฏชัดหลังจากคนที่กำลังมองกล้องซูมไปที่ใบหน้าของคนที่กำลังพูดพร่ำว่ากลัวแสนกลัว เจ้าตัวยังซุกอกผู้ชายคนนั้นไม่หยุดแถมดูเหมือนว่าจะไม่ยอมผละออกง่าย ๆ

"หึ! แสบยังไงก็ยังคงแสบอย่างนั้น" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาคมก็ไม่ละไปจากหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะชื่นชอบนักกับการที่แนบเนื้อไปกับร่างกายของผู้ชายโดยไม่สนใจว่าจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมถึงโฮสต์บางคนจะไม่ใช่ชายแท้ และสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าดูยังไงเด็กคนนี้เหมือนจะคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นดูจากสายตาที่ชอบแอบชำเลืองมองไปยังชายหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง

เวลาตีหนึ่ง

[ใยไหม]

ตุบ!

ฉันทิ้งร่างลงบนที่นอนขนาดห้าฟุตของตัวเองในบ้านจัดสรรที่อาศัยร่วมกับพี่สาวกับหนึ่งหนุ่ม หนุ่มน้อยนั่นไม่ใช่ใครก็เจ้าหมูอ้วนหลานชายฉันนั่นไงหลังจากฟื้นขึ้นมาจากการเป็นลมหน้าหมูอ้วนก็ลอยมาเหนืออากาศ หมูอ้วนเอ๊ยถ้าเค้าจำหน้าแม่ไหมได้อนาคตโรงเรียนอินเตอร์ที่แม่ไหมวาดฝันให้ลูกหมูสงสัยจะหลุดลอยไปก็คราวนี้

"เฮ้ย! เอาไงดีวะไอ้ไหมเอ๊ย อะไรจะซวยปานนี้คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้มาเจอกันแล้วหรือว่าจะเอาเงินไปคืนเขานะ แล้วเขาจะจำเราได้มั้ยนะ! โอ๊ย! ไอ้ไหมถ้าเค้าจำแกไม่ได้เค้าจะมาจ้องหน้าแกทำไมวะ คิดดิ๊!..หรือจะไม่ไปทำงานดีนะ"

ติ๊ง!

ในระหว่างที่กำลังคิดไม่ตกกับสถานการณ์ที่จะต้องเผชิญเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้น ใครส่งอะไรมาดึกดื่นขนาดนี้นะ มือขาวหยิบโทรศัพท์ตกรุ่นขึ้นมาเปิดข้อความที่ปรากฏอยู่ในกลุ่มงานที่ร้านบางBar'r ฉันเปิดข้อความเข้าไปอ่านทันที เพราะปกติจะเป็นกลุ่มที่เอาไงไว้แจ้งเตือนงานหรือสั่งงานหากมีเรื่องด่วนก็ส่งมาเช่นตอนนี้ฉันลุกขึ้นมาอ่านข้อความที่เจ้แพทตี้เป็นส่ง

'พรุ่งนี้เจ้านายคนใหม่ขอประชุมพบปะพูดคุยกับพนักงานเล็กน้อยก่อนเข้างานให้มาทุกคนมารวมตัวกันเวลา 18.00 น. ย้ำว่าทุกคน!! ใครไม่มาเจ้จะไปลากถึงที่บ้านค่า...อย่าให้ฉันต้องร้าย! แจ้งเพื่อทราบ..แพทตี้'

ตึง!!

ตุบ ตุบ ตุบ

พออ่านจบฉันก็ทิ้งตัวลงนอนหยิบหมอนมาอุดปากส่งเสียงร้องกรี๊ดสองมือตบที่นอนไปมาทั้งสองข้างระบายความเครียดทั้งมือทั้งขาตีอากาศไปมาตอนนี้ฉันแดดิ้นเหมือนแมลงสาบถูกยาฆ่าแมลงคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี

ร้าน sweetie & เบเกอรี่

"พี่ไหมไหวมั้ยเนี่ยะ!" ลิสาพนักงานในร้านที่มองเจ้านายที่กำลังบีบครีมตกแต่งหน้าเค้กที่ลูกค้าสั่งแต่ถ้าเธอยังให้เจ้านายทำต่อมีหวังลูกค้าได้โจมตีเพจของร้านแน่ ๆ แทนที่จะได้เค้กวันเกิดไปเซอร์ไพรส์แฟน แต่ถ้าเจอเค้กที่เจ้านายเธอกำลังทำอยู่นี่คงเป็นลูกค้าที่เซอร์ไพรส์แทน เพราะครีมที่เจ้านายคนสวยกำลังปาดนี่หนาเท่ากับตึกสามชั้นไปแล้ว ถ้าลูกค้าได้เค้กก้อนนี้ไปคงพากันเป็นเบาหวานแน่ ๆ เฮ้อ..ฉันปวดหัวกับเจ้านายมากนะ!!