บทที่ 5 บาง Bar'r บาร์ของคนดวงซวย .1

แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก

เสียงปากกาที่กระทบพื้นดังเป็นระยะ ๆ เหมือนเสียงมัจจุราชที่กำลังเข้ามารับวิญญาณหลังจากที่ใยไหมเป็นลม(ปลอม)เธอก็ถูกอุ้มเข้ามานอนพักที่ห้องพักรับรองซึ่งไม่ควรอย่างยิ่ง อันที่จริงเธอต้องไปนอนที่ไหนสักที่ในห้องแต่งตัวไม่ใช่ห้องที่มีเงาทะมึนเหมือนพญามัจจุราชนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งโดยมีเสียงของผู้จัดการร้านที่เป็นคนอุ้มเธอมากำลังถกเถียงอะไรกันสักอย่างโดยที่เธอเองก็ฟังไม่ถนัดหลังจากนอนเกร็งมานานตอนนี้ร่างกายเหมือนกำลังจะเป็นตะคิว

ให้ตายเถอะ...ทำไมเจ้แพทตี้ไม่เรียกรถพยาบาลหรือรถมูลนิธิมารับเธอไปให้รู้แล้วรู้รอด

ตั้งแต่เธอถูกพามานอนบนโซฟาเธอรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่เธออยู่ตลอดจนเธอนอนเกร็งหายใจไม่ทั่วท้องและถ้ายังเป็นแบบนี้เธออาจจะตายได้จริง ๆ สมองอันน้อยนิดของเธอกำลังคิดประมวลผลถึงคนที่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่พลันร่างกายเกิดไร้เรี่ยวแรงอีกครั้งรู้สึกเสียวสันหลังอย่างกับวัวสันหลังหวะ ทั้งที่เรื่องที่เธอสร้างขึ้นมานั้นมันก็นานเกือบหกปีได้แล้วมั้ง แต่เธอก็ยังจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้เป็นอย่างดี หนุ่มหล่อขาวตี๋ใส่แว่นเหมือนกับเด็กเนิร์ดดีกรีนักศึกษาปริญญาโทมหาวิทยาลัยชื่อดังของต่างประเทศที่เพิ่งบินไปเรียนไม่นาน แถมเจ้าตัวยังเป็นถึงลูกชายคนเล็กของตะกูลกิจธนะวรกุลนอกจากจะมีธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมยังมีธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อีกหลายอย่างที่สามารถทำเงินให้ปีละหลายพันล้านอีกทั้งยังมีกิจการส่งออกอะไหล่ยนต์ครบวงจร ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงเลือกผู้ชายคนนี้เพราะหลังจากที่เธอรับงานเอ็นครั้งนั้นเธอก็รู้ว่าคนที่เธอต้องไปเจอนั้นเป็นกลุ่มของผู้ชายคนนั้นแน่ แล้วก็ไม่ผิดจากที่เธอคิดหลังจากเข้ามาในร้านกับกลุ่มเพื่อน ๆ ในวงการเดียวกันทันทีที่เธอเห็นหนุ่มหล่อในฝันของใครหลายคนแต่ไม่ใช่กับเธอเพราะสิ่งที่อยู่ในหัวสมองของเธอตอนนั้นคือทำยังไงก็ได้เพื่อจะได้เงินก้อนไปช่วยเป็นค่าใช้จ่ายของพี่สาวที่กำลังใกล้คลอด ด้วยความที่ยังเรียนอยู่และไม่มีงานไหนที่ทำเงินได้มากเท่ากับงานแบบนี้เธอจึงไม่มีทางเลือกมากนัก ทั้งที่รู้ว่ามันทั้งมีความเสี่ยงทั้งเป็นงานที่อันตราย แต่เธอก็ไม่ได้รับงานสุ่มสี่สุ่มห้างานที่เธอเลือกนั้นส่วนมากจะถูกคัดจากเอเจนซี่ส่งมาให้เธออีกทีเพราะด้วยความที่เธอเป็นเด็กที่มีเครดิตดีถึงแม้ว่าจะทำงานไม่กี่ครั้งแต่ก็ได้รับความไว้วางใจและถูกเลือกมาก่อนเสมอแต่เธอก็สามารถทำมันมาได้และมักเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่ต้องเปลืองตัวได้ดี

แต่งานครั้งสุดท้ายที่เธอทำนั้นก็ทำเอาเธอเกือบไม่รอด ทั้ง ๆ ที่กลัวขนาดนั้นแต่เธอก็เลือกที่จะทำมันแถมยังเป็นงานที่ทำสำเร็จโดยที่ตัวเองไม่บุบสลายเลยด้วยซ้ำแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกดีที่ทำมันและมันยังเป็นความผิดที่ยังติดอยู่ในใจมาตั้งแต่ครั้งนั้น แต่ถามว่าหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะยังเลือกที่จะทำมันแบบนั้นไหม คำตอบของเธอก็คงเป็นเหมือนเดิมว่า ใช่..เธอก็ยังเลือกที่จะทำเรื่องที่สิ้นคิดแบบนั้นอยู่ และเงินที่ได้จากผู้ชายคนนั้นก็ทำให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตตัวน้อยและเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของพวกเราเลยก็ว่าได้ พอนึกไปถึงหลานชายตัวน้อยเธอก็อยากจะร้องไห้ไม่รู้ว่าเธอจะรอดชีวิตไปหาหมูน้อยอีกหรือเปล่า หรือเธอต้องเอาชีวิตมาทิ้งเสียในตอนนี้ซะแล้ว

ปัง!

เฮือก!

เสียงตบโต๊ะเสียงดังทำเอาคนที่กำลังอยู่ในภวังค์ถึงกับทะลึ่งพรวดขึ้นมาด้วยใบหน้าเหลอหลาและลืมไปว่าตอนนี้เธอกำลังนอนหมดสติอยู่ก่อนจะสะดุ้งเฮือกใหญ่เพราะตรงหน้าปรากฏใบหน้าของคนที่อันตรายที่สุดในชีวิต ทำเอาลมหายใจกระตุกไปชั่วครู่ดวงตากลมเบิกกว้างเห็นแต่ตาขาวหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที

"ไงตื่นได้สักทีนะ" เสียงของพญามัจจุราชพร้อมกับดวงตาดุดันเหมือนกับต้องการฆ่าใครสักคนตรึงสายตาเธอเอาไว้ หลังจากลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ ตอนนี้เธอยิ่งกว่าคนที่เหมือนกับตายไปแล้ว สีหน้าของเธอซีดเผือดราวกับคนตายแววตาสั่นระริกไม่ต่างจากริมฝีปากในใจคิดว่าไม่รอดแน่แล้วนั่นก็เป็นความรู้สึกเดียวที่เธอจำได้

กรี๊ด...

พรึบ!

"โอ๊ย! อีหนูเอ๊ยจะเล่นเป็นลมกันทั้งคืนเลยหรือยังไงนะไม่คิดจะลุกขึ้นมาทำมาหากินเลยรึไง!" แพทหรือแพทตี้ยกมือขึ้นเท่าเอวพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะก่นด่าคนที่ทิ้งตัวลงไปอีกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นกว่าจะฟื้นขึ้นมานั้นก็ล่อไปเกือบสองชั่วโมงก็รู้อยู่หรอกว่านังเด็กคนนี้มันกลัวเพื่อนเขาแต่ก็ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนั้นป่ะ ตอนที่ได้ฟังไอ้เพื่อนตัวดีมันพูดว่าเด็กคนนี้แหละที่ทำเรื่องให้มันเมื่อหลายปีก่อนนั้น ก็ทำเอาเขาตกใจไม่น้อยก็ไม่เคยคิดว่านังคนสวยนี่จะเป็นคนแบล็คเมล์เพื่อนเขาเสียเงินค่าทำขวัญไปห้าแสน เอาเป็นว่าเขาเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าคนที่นอนสลบไม่เลิกรานี่ อีเหี้ยเอ๊ยโลกกลมฉิบหาย

"เอายังไงละมึง แค่เด็กมันเห็นหน้ามึงก็ถึงกับเป็นลมแล้วเป็นลมอีกเลยนะเว้ย กูว่าวันนี้มึงปล่อยเด็กมันไปก่อนก็แล้วกันกูไม่อยากเห็นมันเป็นลมอีกครั้งถ้าเกิดมาเห็นมึงนั่งจ้องเด็กมันแบบนั้นเดี๋ยวก็ช็อกตายกันพอดี

"ครั้งนี้เหมือนจริงกว่าครั้งที่แล้วนะ" มือใหญ่ของพสุธาจับไปที่ข้อมือของหญิงสาวที่นอนไม่รู้เรื่องก่อนจะทิ้งลงตามแรงโน้มถ่วงทำให้ถูกเพื่อนถามด้วยความสงสัยในการกระทำของมัน พอเห็นว่าเพื่อนตัวเองยังทำแบบเดิมไม่เลิกก็อดถามออกมาไม่ได้

"ไอ้ห่าทำไรวะ" นั่นคนนะไม่ใช่ตุ๊กตาดูมันจับทิ้งจับทิ้งจับทิ้งอยู่แบบนั้น

"ก็กูจะดูว่าเด็กนี่จะแกล้งเป็นลมอีกนานมั้ย!" เพราะครั้งแรกที่เด็กนี่ทิ้งตัวลงไปหลังจากที่เห็นเขานั้นมันไม่สมจริงอย่างที่เธอหวัง ใครมองไม่ออกแต่เขามองออกก็ไอ้ขนตาที่ขยุกขยิกตลอดเวลานั่นแล้วยังบางครั้งที่คิดว่าไม่มีคนเห็น เด็กนี่ก็ยังแอบลืมตามมามองหลังจากไอ้แพทพาขึ้นมานอนบนโซฟาเด็กนี่ก็ยังนอนเกร็งเสียจนเห็นนิ้วเท้ากระดิกเกร็งชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะรู้นักว่าเด็กนี่จะทำยังไงต่อแต่เพราะเหมือนว่าเธอกำลังจะเล่นสงครามนี้นานเกินไปขนาดผ่านมาสองชั่วโมงเธอยังไม่คิดจะตื่น ทำให้เขาทนไม่ไหวทุบโต๊ะเสียงดังทำให้เธอสะดุ้งลุกขึ้นมาแล้วก็อย่างที่เห็นเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน เด็กนี่ยังคงทิ้งตัวหนีปัญหาไม่กล้าเผชิญหน้าแถมหน้าตาตอนที่เธอตื่นมาเห็นเขานั้นก็ช่างดูตลกสิ้นดี

"จริงดิ!" แพทตี้ถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ จริงไม่จริงไม่รู้เพราะตอนนั้นเขาก็ตกใจที่เห็นเด็กมันโงนเงนกำลังจะล้มเลยรีบวิ่งไปอุ้มเด็กมันขึ้นมานอนพักไม่ได้สังเกตตามที่เพื่อนบอกด้วยซ้ำก็เพิ่งเคยเห็นคนเป็นลมครั้งแรกแถมยังทิ้งตัวดิ่งลงมาเสียแบบนั้น แล้วถ้าแกล้งเป็นลมจริงยัยเด็กนี่โคตรลงทุน เจ็บตัวไม่ว่าหนีปัญหาไว้ก่อน ค่ะ!!กะเทยเพลีย

"แต่กูว่าตอนนี้เด็กมันน่าจะเป็นลมจริง ๆ นะ"

สายตาคมมองไปที่คนตัวเล็กมองไปที่เพื่อนหยิบยาดมมาจ่อจมูกโด่งรั้นของหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับนวดมือของเธอไปด้วย

"แม่งมือเย็นเฉียบเลยวะน้องมันจะเป็นอะไรไหมว่ะ อันที่จริงเมื่อกี้ที่น้องมันเห็นหน้ามึงอีกครั้งกูว่าน้องมันช็อกอยู่นะ มึงไม่น่าไปเล่นน้องมันแรงขนาดนั้น" แพทตี้บ่นเสียงขรมในใจก็นึกสงสาร

"เธอทำงานอยู่ที่นี่นานหรือยัง" เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างไม่สนใจในสิ่งที่เพื่อนบ่น

"จะสี่ปีแล้วทำไมวะ มึงอย่าบอกนะว่าจะเอาเรื่องเด็กมัน" แพทตี้ด้วยความสงสัยดวงตาหรี่มองเพื่อนที่นั่งสูบบุหรี่มองมาที่หญิงสาวไม่วางตาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"เรื่องผ่านมาขนาดนั้นแล้วมึงก็ลืม ๆ มันไปเหอะ ดีไม่ดีเด็กนี่เห็นหน้ามึงแล้วมีหวังวันพรุ่งนี้เด็กนี่มันคงลาออกไม่มาทำงานที่นี่แล้ววะกูว่า" ลงได้เจอโจทย์ตัวเป็น ๆ ขนาดนี้เป็นเขาเขาก็ไม่อยู่และคิดว่านังสวยนี่ก็คงเปิดแนบเหมือนกัน

"เอาไว้เป็นหน้าที่กู ยังไงวันนี้ถ้าเด็กมันตื่นก็ให้กลับบ้านไปก่อนแล้วกัน" ส่วนเรื่องของวันต่อ ๆ ไปค่อยมาดูกันว่าผู้หญิงคนนี้จะยังมาทำงานอีกไหม