บทที่ 4 บาง Bar'r บาร์ของคนโสด .4

"ไอ้ไหมซวยแล้ว" ใบหน้าที่แต่งแต้มมาอย่างสวยงามซีดเผือดดวงตาเบิกกว้างตัวแข็งทื่ออย่างกับเจอผี ปากช่างเจรจาอ้าออกพะงาบ ๆ แข้งขาอ่อนปวกเปียกไปหมดเพราะคนที่คิดไม่ถึงว่าจะได้โคจรมาเจอกันและสิ่งเดียวที่คิดว่าตนเองจะรอดจากสถานการณ์ตรงนี้ได้ก็คือ...

พรึบ!

"อ่าวเฮ้ย! ไอ้ไหม"

...

"หึ! ถึงกับเป็นลมเลยเหรอ" พสุธาถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจผิดกับก่อนหน้านั้นที่ยังมีท่าทางน่ากลัวจนคนรอบข้างรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงและคงจะน่ากลัวจริงเพราะคนที่ไม่เคยเกรงกลัวใครอย่างเด็กเสิร์ฟนามว่าใยไหม ซึ่งเคยมีประวัติช่วยจับโจรที่มากระชากกระเป๋าของผู้จัดการร้านร่างยักษ์และฟาดมันจนผู้จัดการนั้นรอดออกมาหวุดหวิดแต่ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณ์ที่แท้จริงเป็นยังไง แต่ผู้จัดการร้านก็ให้เกียรติเธอมาตลอดแถมเจ้าตัวยังไม่เคยยอมใครขนาดมีเรื่องราวกับพนักงานที่ร้านก็ยังสู้ได้ด้วยตัวเองจนอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ใครเลยจะคิดว่าเพียงแค่เจอเข้ากับคนคนหนึ่งสาวแกร่งถึงกับล้มตึง นี่ถ้าไม่ได้ผู้จัดการร้านเข้ามาเห็นพอดีและเข้าไปช่วยได้ทัน เธอคงล้มหัวฟาดพื้นเป็นผีสาวเฝ้าร้านนี่ก็เป็นได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเกรงว่าจะไม่มีใครกล้าทำงานที่นี่เพราะผีสาวตัวเล็กนี่คงจะเฮี้ยนน่าดู

หลังจากเสียงวี๊ดว๊ายของกะเทยร่างยักษ์ที่เข้ามารับร่างเล็กได้ทันเธอก็ถูกอุ้มเข้าไปหลังร้านโดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามด้วยความรู้สึกสนุกสนานเหมือนกับว่าการที่เข้าดูร้านแทนพี่สาวนั้นน่าสนใจกว่าที่คิด ตอนแรกคิดแค่ว่าจะเข้ามาดูร้านที่พี่สาวส่งต่อชั่วคราวเพราะเธอตั้งครรภ์ทำให้ไม่สามารถเข้ามาบริหารได้ถึงเขาไม่เข้ามาประจำยังไงผู้จัดการที่นี่ก็เอาอยู่เพราะมันก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของร้านที่ก่อตั้งมาพร้อมกับพี่สาวเขาแถมยังลากเข้ามาเป็นหุ้นส่วนด้วยแต่ถึงจะเป็นหุ้นส่วนเขาก็ไม่ค่อยได้เข้ามาดูแลเองเพราะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ไอ้แพทเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างบ้านกันตั้งแต่เด็ก ร้านนี้เปิดมาตั้งแต่พวกเรายังเรียนไม่จบเหตุเพราะสนองความต้องการของตัวเองหรือเอาตรง ๆ ก็คือความบ้าผู้ชายของพี่สาวกับไอ้แพทเพราะนอกจากจะได้อาหารตาแล้วก็ยังได้เงินนั่นเป็นความคิดของทั้งสองคนในตอนนั้น ส่วนเขาไม่เคยเข้ามายุ่งเพราะไม่ชอบแต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่เคยมาแต่หลังจากเรียนจบก็ต้องเข้ามาบริหารโรงแรมแทนป๊าที่พาม๊าไปเที่ยวรอบโลกล่องเรือสำราญอย่างสบายใจไม่สนใจว่าลูกชายคนเดียวว่าจะหัวหมุนเพียงใด นี่ล่าสุดก็เพิ่งบินไปดูแสงเหนือด้วยความสุขสำราญใจ

พสุธามองผู้หญิงที่ถูกอุ้มไปหลังร้านด้วยความรู้สึกเหมือนกับเจอเรื่องสนุก บทจะได้เจอก็ดันเจอกันง่ายขนาดเชียว

นังตัวแสบไม่เจอกันกี่ปีแล้วนะเกือบจะหกปีแล้วสินะ

...

ย้อนกลับไปหกปีก่อนหน้านั้น

โรงแรมหรูแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท

"คุณต้องให้ความเป็นธรรมกับหนูนะคะ ช่วยหนูด้วย ฮรึก! ไม่อย่างนั้นหนูจะไปแจ้งตำรวจฟ้องร้องเอาเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ถึงที่สุด" ผู้หญิงตัวเล็กในชุดกึ่งเปลือยมีเพียงเสื้อผ้าติดกายน้อยชิ้นและยังฉีกขาดมีร่องรอยเหมือนกับผ่านการต่อสู้มาไม่น้อยกำลังกระชับเสื้อคลุมของทางโรงแรมที่ผู้ที่เข้ามาใหม่เอามายื่นให้ หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไหลสะท้านร่างเล็กของเธอดูน่าสงสารในสายตาของผู้มาใหม่ที่ตวัดใบหน้าไปมองคนสวมแว่นที่นั่งมึนอยู่บนเตียงไร้เสื้อผ้าติดกายแถมบนเตียงนั้นก็เต็มไปด้วยร่องรอยของการผ่านกิจกรรมอันดุเดือดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็กสาวที่นั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่นี่คงไม่ได้มีความยินยอมพร้อมใจทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีแต่รอยกัดรอยดูดเต็มไปหมด

แต่สุดท้ายก็ตกลงกันด้วยดีหลังไกล่เกลี่ยด้วยข้อเสนอเป็นตัวเลขถึงห้าแสนบาทพร้อมกับส่งผู้หญิงคนนั้นกลับบ้านด้วยชุดเสื้อผ้าใหม่ที่ให้คนซื้อมาให้กับเช็คเงินสดที่รู้ว่าถูกถอนออกทันทีหลังเธอออกไปไม่นาน พี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่เข้ามาร่วมรู้เห็นปัญหาเพราะน้องชายที่ตื่นมาในโรงแรมสามดาวแห่งหนึ่งพร้อมกับผู้หญิงที่กำลังร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดแถมยังพูดขู่ว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เธอกล่าวหาว่าถูกพามาด้วยความไม่เต็มใจและถูกข่มเหงรังแกจากหลักฐานเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดรุ่งริ่งพร้อมกับหยดสีแดงที่เลอะบนที่นอนนั้นบ่งบอกได้ว่าเรื่องอาจเป็นแบบนั้นจริง

ส่วนคนที่ถูกกล่าวหาก็ ไม่ได้เอ่ยแย้งเพียงแค่โทรหาพี่ชายที่เป็นทนายให้เข้ามาหาและฟังพี่ชายพูดคุยกับหญิงสาวโดยที่ตัวเองได้แต่นั่งมองเหม่อเพราะสมองยังไม่กลับเข้าที่เข้าทาง ถึงไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แต่เรื่องที่เข้ามาโรงแรมพร้อมกับผู้หญิงนั้นมันเกิดขึ้นทุกวัน แต่มีแค่ครั้งนี้ที่เกิดเรื่องขึ้นเพราะฝ่ายหญิงดันบอกว่าไม่เต็มใจและข้อเท็จจริงเป็นอย่างไรก็เห็นจะมีเพียงผู้หญิงคนนี้ที่รู้แต่ในเมื่อเจ้าตัวกับหลักฐานที่ปรากฏมันชี้ชัดถึงขนาดนั้น พี่ชายเขาจึงตัดปัญหาด้วยการเสนอเงินเป็นค่าเสียหายของเธอ ถึงแม้จะรู้ว่าเรื่องมันมีบางอย่างไม่ถูกต้องสมเหตุสมผล แต่ถ้าไปสืบสาวราวเรื่องและเกิดข่าวหลุดไปว่าลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงแรมกระทำชำเราผู้หญิงโดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ อาจทำให้โรงแรมเสียชื่อเสียงก็เป็นได้ หลังจากนั้นเรื่องก็หายเงียบไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ถูกกล่าวหาว่ากระทำการข่มเหงผู้หญิงคนนั้นจะให้คนสืบเรื่องราวจนได้ความว่าเธอคนนั้นตั้งใจที่จะเข้าหาเขาแต่แรกและยังสร้างเรื่องราวทำให้ดูเป็นแบบนั้น แต่พอเขาไปหาหมอถึงได้รู้ว่าค่ำคืนที่คิดว่าเร่าร้อนนั้นเขาหลับสนิทเพราะถูกวางยาแต่ร่องรอยของเด็กสาวที่ปรากฏบนร่างของเธอนั้นเป็นความจริงว่าเขาทำเพราะกล้องวงจรปิดทั้งในลิฟต์ของโรงแรมและลานจอดรถจับได้ชัดเจนว่าเขาทำมันชัดเจนแต่อาการหืดหาดกระเหี้ยนกระหือรืออย่างคนขาดของนั้นเขาไม่เคยเป็นมาก่อนปกติแค่เดินตามกันเข้าห้องอย่างคนปกติทั่วไปไม่มีหรอกที่จะมาแวะเติมไฟเหมือนคนกระสันตลอดเวลา

หลังจากนั้นถึงเพิ่งรู้ว่าถูกหลอกก็เพราะรอยสีแดงที่เปรอะเปื้อนอยู่บนเตียงนั้นไม่ใช่เลือดสาวตามที่ผู้หญิงคนนั้นบอกและเรื่องราวที่ถูกกุขึ้นแต่พอให้นักสืบตามก็ต้องล้มเลิกเพราะคำสั่งพี่ชายเพราะกลัวเรื่องหลุดด้วยนามสกุลที่มีชื่อเสียงกล้องในโรงแรมถูกสั่งให้ลบออกไม่ให้เหลือหลักฐาน ส่วนเขาก็ต้องกลับไปเรียนต่อเพราะว่ายังเรียนไม่จบและที่เขามาเสียรู้ยัยเด็กนี่ก็เพราะต้องกลับมางานฉลองวันเกิดเพื่อนสนิทที่จัดขึ้นทุกปีแต่ใครจะรู้ว่านั่นเป็นวันที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่เขาจำได้ไม่ลืม ถึงสมองจะมึนเบลอแต่เด็กสาวตัวแสบนั่นก็ยังอยู่ในจิตสำนึกและเรื่องราวระหว่างเขากับเธอก็ยังคงถูกเก็บในเมมโมรี่การ์ดหลังจากที่เก็บหลักฐานทุกอย่างได้เขาก็เก็บมันเป็นอย่างดีและสัญญากับตัวเองไว้ว่าหากได้มาเจอกันอีก เธอคนนั้นหนีไม่พ้นคนอย่างเขาแน่ แต่ถ้าเธอหาไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนเช่นครั้งนั้นเขาก็ดีใจกับเธอด้วยที่ไม่ต้องมาเจอเขาอีก

แต่เหมือนว่าเธอคงจะถึงคราวซวยให้แล้ว หึ!