ปฎิเสธตำแหน่งท่านประธาน(3)

สิ้นเสียงของชาญปวีย์ก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้น อีกครั้ง คราวนี้ทุกสายตา ค่อยๆย้ายจากร่างสูง ของชาญปวีย์ที่อยู่บนเวที มาจับอยู่ที่ใบหน้า เดี๋ยวขาวเดี๋ยวม่วงของดนัยเดชย์ผู้เป็นพ่อของเขาเเทน

ทุกคนในงานเลี้ยงเงียบงัน เเละรู้สึกหนาว สันหลังจนขนลุก

ดนัยเดชย์กำมือเเน่นเเนบลำตัว ดวงเเต่เเดงก่ำ เเทบจะหยดออกมาเป็นเลือดนั้นวาวโรจน์จ้องไปที่ ชาญปวีย์อย่างที่พร้อมจะบีบให้เเหลกสลายคามือ

คนเป็นพ่อคาดหวังอย่างสูงสุด เเละผิดหวังอย่างที่สุด ภายในคืนเดียวกัน พลังทำลายล้างมหาศาล จึงเกิดขึ้นกับเขาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ชาญปวีย์ยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจท่าทีของ คนรอบข้างเเละพลังทำลายล้างจากผู้เป็นพ่อ

"เเละสิ่งสำคัญที่ผมพยายามจะบอกคุณพ่อ มาตลอดเเละคุณพ่อไม่เคยรับฟัง ผมถือโอกาสนี้ ประกาศให้คุณพ่อเเละทุกท่านได้รับรู้โดยทั่วกันว่า ผมจะไม่รับตำเเหน่งประธานบริษัทเเละยุ่งเกี่ยวกับ ธุระกิจไดๆของพ่อทั้งนั้น ผมจะสร้างสรรค์ ผลงานที่เรียนมาให้…"

โครม!!!

ชาญปวีย์ยังพูดไม่ทันจบประโยคเก้าอี้ตัวหนึ่งก็ลอยขึ้นเวที เขาเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ เเต่ก็ใช่ว่าจะมีเเต่เก้าอี้ ที่ลอยมาเท่านั้น เเก้ว ขวด ก็ลอยตามมาจนต้องหลบพัลวัล

"เเกไอ้ลูกเลว เสียเเรงที่ชั้นอุส่าต์ส่งเสีย ให้เรียนถึงเมืองนอก กลับทำตัวถ่อยสถุนได้ถึงเพียงนี้ ไอ้ลูกเลว"

ดนัยเดชย์ตะโกนอย่างโมโหสุกขีดมือก็คว้า สิ่งของทุกอย่าง ที่อยู่ใกล้มือปาใส่ชาญปวีย์ไม่หยุด

"ใครกันเเน่ที่สถุน พ่อหรือผมลองถามทุกคน ในงานนี้สิพ่อ สิ่งที่พ่อทำอยู่ตอนนี้มันก็สถุนนะครับ" ชาญปวีย์เถียงไป หลบไป

ดนัยเดชย์ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งโมโหจนเเทบ กระอักออกมาเป็นเลือด

"เเกตั้งใจจะหักหน้าชั้นใช่มั้ยไอ้ลูกเลว!!!"

"หักอะไรกัน ผมเเค่เเจ้งความต้องการ ของผมเท่านั้น พ่อไม่เคยฟังเองต่างหาก"

"ถ้าชั้นรู้ว่าเเกเกิดมาเเล้วจะทำเเบบนี้ ชั้นจะ..."

"จะอะไร อย่าบอกนะว่าพ่อจะทำหมัน เพื่อไม่ให้มีลูกเเบบผมเกิดมา เอ๊ะ!!หรือว่าจะตอน ไอ้หนูของพ่อจนกลายเป็นขันทีละครับ ฮ่าๆๆ"

"เเก!!!!!ไอ้ลูกชั่ว!!!"

ดนัยเดชย์คำรามลั่นไม่เเน่ว่าหากถือปืนอยู่ ในมือเขาคงหน้ามืดยิงชาญปวีย์ลูกชายสุดที่รักของเขา จนเเดดิ้นไปเเล้ว

"คุณหนูคนดีของผ่อง พอเเล้วค่ะ พอเเล้ว ผ่องขอร้องนะคะ "

หญิงวัยกลางคน วิ่งพรวดพราดมาหน้าเวที ตะโกนขอร้องชาญปวีย์ทั้งน้ำตา

ชาญปวีย์ นิ่งงันไป เมื่อเห็น ผ่องจันทร์ ผู้ที่เลี้ยงดูเขามาตั้งเเต่จำความได้ เขาก็มีเเต่ ผ่องจันทร์ ที่คอยโอบอุ้ม ดูเเลมาตลอด

"เเม่ผ่อง!!" เขาครางในลำคอ หลายปีเเล้ว ที่เขาโหยหาอ้อมกอดของเเม่ผ่องคนนี้

วันนี้มาถึงตั้งใจจะไปกอดให้สาสมกับ ความคิดถึงมากมายเเต่เพราะงานเลี้ยงที่วุ่นวายของ ดนัยเดชย์ทำให้เเม่ผ่องต้องยุ่งวุ่นวายจนไม่มีเวลามา กอดเขาหรือให้เขาได้กอดเลย

"คุณท่านเจ้าขา พอก่อนเถอะนะคะ คุณต้นคงเเค่…เเค่ล้อเล่นเท่านั้นเองค่ะ อย่าได้."

เพี้ยะ!!!

"โอ๊ย!!!"

ฝ่ามือหนาหนักของดนัยเดชย์ ฟาดอย่างเเรง ไปที่ใบหน้าของผ่องจันทร์ ทำให้ร่างผอมบาง ของหญิงวัยกลางคนล้มลงทันที

"หุบปาก!!!เพราะเเกนังผ่อง หากเเกไม่ตามใจ ไอ้เด็กเวรนี่ มันจะกล้าปากดีกับฉันอย่างนี้ไหม ฮะ!!"

ดนัยเดชย์ทำท่าจะ ฟาดฝ่ามือซ้ำลงไปอีกครั้ง อย่างเดือดดาล

ชาญปวีย์กระโดดลงจากเวทีคว้ามือของ ดนัยเดชย์ใว้ ก่อนจะผลักออกไปอย่างเเรง จนคนเป็นพ่อเซถลา ดีที่มีลูกน้องคนสนิท ประคองใว้ได้ ไม่ล้มลงไป

"พ่อจะทำร้ายเเม่ผ่องจนตายเหมือนที่ทำกับเเม่งั้นหรือ!!!"