07 ผู้หญิงหิวเงิน

เวลาผ่านไป

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะขวัญ ได้มาเที่ยวทั้งทียิ้มหน่อยสิ"

"ก็ฉันไม่ชอบเที่ยวแบบนี้นี่นา คนก็เยอะอากาศก็เย็น แถมเดินไกลอีกฉันเหนื่อยแล้ว" เรือนขวัญบ่นกับเพื่อนร่วมงาน เพราะถูกใบปอพามาเดินห้างด้วย เธอไม่ได้อยากมาเลยเพราะห้างมันคนเยอะและวุ่นวาย อีกอย่างเธอก็ไม่อยากซื้ออะไรด้วย

"อุดอู้อยู่แต่ในห้องทำไม ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างสิ มีแต่ของสวยๆ งามๆ ทั้งนั้นเลย"

"ก็สวยนั่นแหละแต่ฉันขี้เกียจออกมา"

"นานๆ ได้มาเที่ยวครั้งนึง ไม่ซื้อก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"อือ...ว่าแต่เธอจะมาซื้ออะไรหรอ?"

"ฉันว่าจะซื้อของส่งกลับไปให้พ่อกับแม่น่ะ"

"อ๋อ.."

"เธอไม่ซื้อของส่งกลับไปให้คนที่บ้านบ้างหรอ?"

"ไม่หรอก ฉันแค่ส่งเงินไปพวกเขาอยากได้อะไรก็ไปซื้อกันเอาเอง"

"อ๋อ"

"ไว้ที่ร้านนี้ก่อนนะฉันขอดูเพชรสวยๆ ก่อน"

ใบปอจูงมือเรือนขวัญเข้าไปในร้านเพชร แล้วพากันเดินดูสร้อยเพชรแหวนเพชรกำไลเพชรที่วางโชว์อยู่หน้าตู้กระจก มันสวยมากแต่ราคาของมันทำเอาทั้ง 2 ถึงกับสะอึก เพราะทำงานทั้งปีก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเพชรเส้นนึงเลย มันแพงมากๆ แต่ก็อยากเข้ามาดูเพราะสักวันคงได้มีโอกาสเข้ามาเป็นลูกค้าร้านหรูๆ แบบนี้

"สร้อยเพชรเส้นนี้สวยมากเลยนะขวัญ"

"อื้อ แพงมากเลย แต่ราคาก็แพงใช่ย่อยเลยนะ" เรือนขวัญมองไปที่ป้ายราคาที่ติดอยู่บนสร้อย

สร้อยเพชรเส้นนี้ราคาตก7หลักเลย

"กลับกันเถอะใบปอ"

"เดี๋ยวสิดูเพชรอีกหน่อยนะ" ใบปอเดินไปดูเครื่องเพชรที่วางโชว์อยู่หน้าร้าน ส่วนเรือนขวัญได้แค่ยืนมองสร้อยเพชรราคา 7 หลักตรงหน้า โดยที่เธอไม่มีปัญญาซื้อมัน

"สวัสดีค่ะคุณอำพล"

"ครับ"

"วันนี้รับแบบไหนดีคะ"

"ขอเดินดูก่อนครับ"

เรือนขวัญหันไปมองเสียงพูดนั้น ก่อนจะรีบเบี่ยงหน้าหลบสายตาของเขาทันทีเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงพูดนั้นเป็นใคร

"เชิญตามสบายค่ะคุณอำพล"

เขาเดินตรงมายังเรือนขวัญที่ยืนอยู่

"อยากได้หรอ?"

"เปล่าค่ะ"

"ถ้าเธออยากได้ก็มาบอกฉันได้นะ เงินแค่นี้ไม่สะเทือนมือฉันหรอก ผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอคงเห็นเงินเห็นเครื่องเพชรพวกนี้เป็นขนมหวานสินะ"

"....." เรือนขวัญยืนกำหมัดแน่น ไม่พูดอะไรโต้ตอบเขาไป การที่เธอรับเงินปึกนั้นจากเขามามันไม่ได้แปลว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หิวเงิน

"ฉันไม่แปลกใจหรอกนะที่เธอจะเข้ามาซื้อของแพงๆ แบบนี้ เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่ได้เงินจากฉันไปก็มักจะไปหาซื้อของแพงๆ เอาไว้ประดับประดาตัวเองให้เข้าสังคมไฮโซ"

"กรุณาอย่าเอาฉันไปเทียบกับผู้หญิงของคุณ!"

"แล้วมันต่างกันตรงไหน?"

"....." เรือนขวัญหันมองหน้าอำพลด้วยสายตาที่แข็งกร้าว ก่อนจะเดินไปคว้าแขนของใบปอออกมาจากร้านเพชรทันที

"เดี๋ยวๆ ขวัญเป็นอะไรไป"

"ผู้ชายที่หาเรื่องฉันวันนั้นได้มั้ย"

"จำได้ๆ"

"ผู้ชายคนนั้นไง"

ใบปอหันหลังกลับไปมองตามที่เรือนขวัญบอก

"นี่มันลูกค้า VIP ของคลับนี่นา"

"รีบกลับกันเถอะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว" เธอพยายามอดทนอดกลั้นเพราะไม่อยากมีปัญหากับใครในตอนนี้

"โอเคๆ"

เวลาต่อมา

"ผู้ชายคนนี้น่ะหรอที่หาเรื่องเธอแล้วก็..." หลังจากที่กลับมาถึงห้องพักแล้วใบปอก็รีบถามทันที

"ใช่ ผู้ชายคนนี้นี่แหละที่หาเรื่องฉันวันนั้น"

"เนี่ยเป็นลูกค้า VIP ของร้านสนิทกับเจ๊อันมาก เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของคลับด้วยนะ แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นหรอกว่าเจ้าของคลับหน้าตาเป็นแบบไหน"

"เพราะมีเส้นสายสินะถึงกล้าทำอะไรพวกนี้"

"ก็ประมาณนั้นแหละ เขาเป็นคนมีเงินนี่นา แบงค์เทามันปิดปากคนได้อยู่แล้ว"

"ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย"

ถามว่าเสียใจไหมกับเหตุการณ์ในคืนนั้น เธอเสียใจมากแต่เธอไม่อยากร้องไห้มีน้ำตาให้กับผู้ชายคนนั้น มันไม่คุ้มเลยถ้าเธอจะต้องเสียน้ำตาให้กับผู้ชายอย่างเขา

เสียไปแล้วก็เสียไปเพราะต่อให้เธอร้องไห้ฟูมฟายยังไงมันก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้ เอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว

"อาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานกันเถอะ"

"โอเคๆ"

เรือนขวัญย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ กับใบปอแล้ว เพราะเธอถูกใบปอรบเร้าให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเพราะถ้าเป็นอะไรขึ้นมาก็จะช่วยเหลือได้ทัน และอีกอย่างเรือนขวัญก็จะได้ไม่ต้องเดินไปกลับไกลๆ ด้วย

คลับ 18:00น.

"สวัสดีค่ะเจ๊"

"จ้ะ เอ้อขวัญ"

"คะ?"

"ถ้าวันนี้เจ๊จะขอให้ขวัญช่วยมาทำงานให้เจ๊อีกสักหน่อยจะว่าอะไรมั้ย เจ๊เปิดรับสมัครคนแล้วล่ะแต่ยังไม่มีใครมาสมัครเลย"

"ห้องเดิมเหรอคะเจ๊?"

"เปล่าหรอกอีกห้องนึง ห้องก่อนหน้านั้นที่เราเคยไปชงเหล้าไง"

"อ๋อ ได้ค่ะเจ๊" ขอแค่ไม่ใช่ห้องของอำพลเธอก็พร้อมที่จะทำ เธอไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น

"ช่วงนี้คนขาดเยอะมากๆ เลย เราสองคนอยากหางานพิเศษเพิ่มมั้ยล่ะ เดี๋ยวเจ๊จะให้เด็กด้านนอกเข้าไปทำงานแทน เราสองคนหน้าตาดีหุ่นดีแบบนี้ไม่น่าไปล้างจานอยู่หลังครัวเลย"

"เอ่อ....งานอะไรหรอคะเจ๊?" ใบปอถาม

"อาทิตย์หน้าเจ้าของคลับจะมา เห็นว่าเป็นน้องชายของเจ้าของคลับน่ะ เจ๊อยากได้พริตตี้สัก 2-3 คน เราสองคนสนใจมั้ย"

"แต่นั่นมัน..."

"แค่ไปยืนเต้นอยู่บนเวทีไม่เป็นอะไรหรอกสองชั่วโมงเอง เจ๊ให้คนละ5พัน สนใจมั้ย"

"....." ทั้งสองหันมองหน้ากัน เงินมันเยอะมากเลยนะสำหรับเธอทั้งสองคน เพราะเงิน 5,000 บาทนี้เป็นเงินเดือนครึ่งเดือนของเธอเลยก็ว่าได้ ถ้ารับงานมีเพิ่มด้วยเธอก็จะมีเงินส่งกลับไปให้ทางบ้านเพิ่มขึ้นอีก

"สนใจหรือเปล่า เจ๊เห็นสองคนสนิทกันแถมยังขยันทำงานด้วย เจ๊ให้เป็นพิเศษเลยนะสำหรับเราสองคนถือว่าเป็นโบนัสที่ช่วยเหลือเจ๊มาตลอด"

"ตกลงค่ะ" ใบปอและเรือนขวัญตอบพร้อมๆ กันก่อนจะหันไปยิ้มให้กัน

จะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงหิวเงินก็ได้ แต่ถ้าเธอมีเงินเดือนเยอะส่งกลับบ้านได้มากพอที่ต้องการ ครอบครัวของเธอก็จะได้ไม่ต้องลำบาก

งานอะไรก็ได้ขอแค่ไม่ต้องขายตัวเธอพร้อมทำเสมอ

"โอเค ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าให้เราสองคนไปเตรียมตัวในห้องแต่งตัวได้เลย ไม่ต้องเข้าหลังครัว"

"ค่ะเจ๊"

"ขอบใจมากน้า"