06 เอาเงินฟาดหัว

วันต่อมา

"อื้อ..." เรือนขวัญกระพริบตาถี่ๆ พร้อมกับขยับศีรษะไปมาเล็กน้อย ความเจ็บปวดตรงส่วนล่างทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวแรงได้

ปึก!

จู่ๆ ก็มีบางอย่างถูกโยนลงข้างๆ ที่เธอนอนอยู่

"เงินของเธอสำหรับเรื่องเมื่อคืน" อำพลพูดขึ้น ขณะที่เขากำลังยืนติดกระดุมเสื้ออยู่

"ฉันไม่ได้ขายตัว!" เรือนขวัญเอ่ยบอกเสียงแหบแห้ง พลางมองไปที่เงินปึกใหญ่ข้างกาย เงินแบงค์เทามันหอมหวานสำหรับเธอมากก็จริงแต่เธอก็ไม่ได้อยากได้เงินนี่เลย

"แต่ฉันก็ไม่ได้อยากได้เธอฟรีๆ เหมือนกัน"

"เอาเงินของคุณกลับไป ไม่ต้องเอามาฟาดหัวคนอื่น ถ้าไม่รู้จะใช้ทำอะไรได้ก็เก็บไว้ซื้อโลงศพให้ตัวเอง!"

"อย่าปากดีให้มาก งั้นก็ถือซะว่าเงินนี้เป็นทิปจากการทำงานของเธอเมื่อคืนก็แล้วกัน"

"....." ถึงเธอจะไม่อยากได้แต่เขาก็ไม่รับคืนไปเหมือนกัน สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเก็บเงินก้อนนี้เอาไว้

"เอาไว้ฉันจะมาใช้บริการใหม่ก็แล้วกันนะ"

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!"

"ฮึ!" เขามองเรือนขวัญที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะหันหลังเดินออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักคำ

"คนเลว!" เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักตัวเองขึ้นล้มลุกคลุกคลานเก็บเสื้อผ้าชิ้นเล็กน้อยที่กองอยู่บนพื้นมาสวมใส่ ก่อนจะเดินลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านล่าง ตอนนี้คลับยังปิดอยู่เลยไม่มีพนักงาน

เงินปึกใหญ่ที่อยู่บนเตียงเธอก็เก็บมันมาด้วย ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง

_____________________

เวลาผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขวัญ ขวัญอยู่ในห้องหรือเปล่าขวัญ เรือนขวัญ!"

"....." เธอลืมตาขึ้นมาก่อนจะปรายตามองไปรอบๆ ห้อง เธอรู้ว่ามีคนมาเคาะประตูห้องแต่เธอไม่มีแรงที่จะส่งเสียงตอบรับหรือลุกเดินไปเปิดประตูเลย

ร่างกายของเธอมันหนักอึ้งไปหมดรู้สึกปวดร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเนื้อตัวปวดไปหมด

"เรือนขวัญนี่ฉันเองนะใบปอ มาเปิดประตูให้หน่อยสิ" คนด้านนอกก็ยังไม่ลดละความพยายาม เธอยังคงเคาะประตูเรียกเรือนขวัญอยู่แบบนั้น

ทว่าคนด้านในไม่มีแรงที่จะส่งเสียงตอบรับเลย

จนกระทั่งเสียงของคนด้านนอกหายเงียบไป ไม่นานก็มีเสียงคล้ายกับคนกำลังเปิดประตูห้องของเธออยู่แล้วก็มีคนเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ

"เรือนขวัญ!" ใบปอรีบเดินเข้ามาดูเพื่อนร่วมงานที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มบนที่นอน "นี่เธอไม่สบายหรอขวัญ?"

"อื้ม ฉันปวดหัว"

"ตัวร้อนมากเลยนะไปหาหมอกันเถอะ"

"ไม่เป็นไรกินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย"

"ได้ยังไงกันตัวเธอร้อนขนาดนี้ ไข้ขึ้นสูงแบบนี้อาจจะชักได้เลยนะ ไปหาหมอก่อนเถอะไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกห่วงชีวิตของตัวเองก่อนเถอะ เงินน่ะไม่ตายเมื่อไหร่ก็หาใหม่ได้ แต่ชีวิตของเธอหาใหม่ไม่ได้แล้วนะ"

"อือ..."

ใบปอรีบพยุงเรือนขวัญออกจากห้องไปขึ้นแท็กซี่ทันที ก่อนจะพาเธอไปที่โรงพยาบาล

เวลาต่อมา

"อาการของเพื่อนฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ"

"คนไข้เป็นไข้ธรรมดาครับไม่ได้รุนแรงอะไร สาเหตุน่าจะเกิดจากการฉีกขาดบริเวณช่องคลอด"

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"อาจจะเกิดจากการมีเพศสัมพันธ์ที่รุนแรงเลยทำให้ช่องคลอดฉีกขาด และอาจจะเป็นครั้งแรกของคนไข้ด้วย บาดแผลตรงนั้นทำให้คนไข้เกิดอาการบวมและอักเสบจนเป็นไข้ครับ แต่หมอให้ยาแก้อักเสบไปแล้วเดี๋ยวก็หาย นอนพักให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลสักสองคืนก็กลับบ้านได้แล้วครับ"

"ค่ะหมอ ขอบคุณมากนะคะ"

ใบปอรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากเมื่อคุณหมอพูดแบบนี้ เรือนขวัญไปมีอะไรกับใครมาตอนไหนทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วใครกันที่ทำแบบนี้กับเธอ

หลังจากที่เรือนขวัญถูกย้ายไปอยู่ในห้องพักถ้ามีปกติเธอก็รีบเข้าไปหาเธอทันทีแต่ก็ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร เพราะสภาพจิตใจของเธอในตอนนี้คงยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามอะไร

"เป็นยังไงบ้างขวัญ ยังปวดหัวอยู่อีกมั้ย"

"เริ่มเบาแล้วล่ะ ขอบใจนะที่พาฉันมาโรงพยาบาล รบกวนเธออีกแล้ว"

"วันนี้ฉันลางานวันนึง ไปที่คลับมาแต่คนที่นั่นบอกว่าเธอไม่ได้มาทำงาน ฉันก็เลยมาหาเธอที่หอ"

"สงสัยทำงานหนักไปหน่อยนะ ก็เลยเป็นไข้เลย" ถึงแม้เรือนขวัญจะไม่พูดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ใบปอก็รู้แล้วว่าที่เธอเป็นแบบนี้สาเหตุมันมาจากอะไร แค่ไม่อยากถามให้เรือนขวัญรู้สึกไม่ดีก็เท่านั้นเอง

"โถ่ขวัญ ถ้าเธอเหนื่อยก็พักบ้างก็ได้ เงินมันไม่ได้สำคัญมากกว่าชีวิตคนเราหรอกนะ"

"จ้า ต่อไปฉันจะหาเวลาว่างพักนะ"

"เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะมาเฝ้าเธอเอง จนกว่าเธอจะหายดีกลับไปทำงานนั่นแหละ ฉันบอกเจ๊อันไว้แล้วว่าฉันจะมาเฝ้าเธอที่โรงพยาบาล"

"เฮ้ย ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ อยู่ที่นี่ก็มีพยาบาลคอยดูแลอยู่ ไม่เป็นอะไรหรอกฉันอยู่ได้"

"เอาเถอะไม่เป็นไรหรอก ฉันกะว่าจะลางานพักผ่อนแบบนี้อยู่เหมือนกัน"

"ฉันเนี่ยรบกวนเธอตลอดเลยนะ"

"อย่าคิดแบบนั้นสิขวัญ เป็นเพื่อนกันมันก็ต้องพึ่งพากันได้สิ เราช่วยเหลือกันก็เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ"

"ทำไมเธอถึงดีกับฉันขนาดนี้ล่ะ ทั้งๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ" อยู่ที่บ้านนอกเธอยังไม่เคยเจอเพื่อนที่ดีมากขนาดนี้เลย ทั้งๆ ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่เคยช่วยเหลือกันขนาดนี้เลย

"ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกว่าเธอกับฉันเราก็มาทำงานและเป้าหมายก็เหมือนกัน อยู่ในสังคมเมืองกรุงจะหาคนที่จริงใจกันจริงๆ มันยากนะ"

"....." เรือนขวัญยิ้มให้กับคนตรงหน้า แม่ของเธอเคยเตือนเรื่องนี้กับเธอมาแล้ว ความจริงแม่ของเธอไม่ได้อยากให้เธอมาทำงานที่เมืองกรุงเลย

เพราะคนเมืองกรุงไว้ใจไม่ได้ แม่ของเธอก็เคยมาทำงานแล้วก็ต้องเสียใจกลับไปอยู่บ้านนอกเหมือนกัน คนแถวบ้านบอกว่าแม่ของเธอไปท้องกับคนเมืองกรุงแล้วหนีกลับมาอยู่ที่บ้านเพราะไม่มีใครรับผิดชอบ

แม่ของเธอตกเป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่นานเหมือนกัน แต่แม่ของเธอก็เลี้ยงเธอได้เป็นอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องเลย ถึงจะลำบากแต่แม่ก็ไม่เคยทิ้งเธอ

และแม่ของเธอก็ไม่เคยคิดที่จะหาพ่อให้เธอใหม่ ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะรักพ่อของเธอมาก