เมีย(ไม่)รัก

คลับหรูใจกลางเมือง

เรือนขวัญค่อยๆ เดินเข้าไปอ่านป้ายที่ติดประกาศใกล้ๆ ก่อนจะแหงนมองตึกสูงราวๆ สามชั้นตรงหน้า

ประกาศรับสมัครพนักงาน 1 อัตรา

"น่าสนใจดีนะ" เธอพูดเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะกระชับสายกระเป๋าในมือจนตึงแน่นแล้วเดินเข้าไปด้านใน

เธอหาที่อยู่ได้แล้วแต่ยังไม่มีงาน และเธอก็จะปล่อยให้ตัวเองว่างแบบนี้ต่อไปไม่ได้เด็ดขาด เงินที่เธอเก็บหอมรอมริบมาก็จะหมดลงไปง่ายๆ

"สวัสดีค่ะ พอดีหนูมาสมัครงานต้องทำยังไงบ้างคะ" เธอเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่คล้ายกับสาวประเภทสอง ซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าของพนักงาน

"มาสมัครงาน?" หญิงสาวถามกลับ

"ค่ะ หนูเห็นมีป้ายติดประกาศรับสมัครพนักงานอยู่"

"บ้าจริง สงสัยเด็กลืมเอาป้ายออก"

"เอ่อแล้ว..."

"ขอโทษด้วยนะหนู พอดีที่คลับได้พนักงานแล้วน่ะ"

"รับหนูทำงานเถอะนะคะ หนูทำได้หมดเลย วันนี้หนูเดินหางานมาทั้งวันแล้วค่ะ"

"....." หญิงสาวทำหน้าหนักใจ

"คือหนูมาจากต่างจังหวัดค่ะ หนูอยากมีงานทำ คือหนู..."

"เอาล่ะๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไปอยู่หลังครัวนะ คอยล้างแก้วทำความสะอาด"

"ได้ค่ะๆ ขอบคุณมากๆ นะคะ ว่าแต่หนูเริ่มงานได้ตอนไหนคะ"

"พรุ่งนี้ก็ได้ พรุ่งนี้มาทำงานตอนเย็นนะ เลิกงานตอนเที่ยงคืน"

"ได้ค่ะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอคะหนูจะได้เรียกถูก"

"ชื่ออันอันจ้ะ"

"ค่ะพี่อันอัน"

"เรียกเจ๊นะ ทุกคนที่นี่เรียกเจ๊อันหมด เธอก็ต้องเรียกเจ๊ตามโอเคมั้ย"

"ค่ะโอเคค่ะ เจ๊อัน"

เรือนขวัญมองดูพนักงานที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำงานของตัวเอง คลับนี้มีคนมาเที่ยวเยอะมากการดูแลและการบริการต้องดีและทั่วถึงเลยด้วย

มันดูวุ่นวายไม่เหมือนชนบทที่เธอเคยอยู่ เธอเคยไปรับจ้างทำงานรายวันก็ไม่เคยวุ่นวายมากขนาดนี้

มันอาจจะเหนื่อยกว่าทำงานที่บ้านของเธอหน่อย แต่เธอก็จะได้มีเงินก้อนเอาส่งกลับไปให้ทางครอบครัวที่รออยู่ที่บ้านนอก

ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่แล้ว เธอก็ต้องเอาตัวเองให้รอดและทำความฝันของเธอให้สำเร็จ และกลับไปให้คนในครอบครัวภูมิใจ

"หนูกลับก่อนนะคะเจ๊อัน"

"จ้ะ พรุ่งนี้อย่าลืมมานะ"

"ค่ะ"

วันต่อมา

16:30น.

เรือนขวัญแต่งตัวแล้วเดินออกมาที่คลับเพราะไม่รู้ว่าเธอจะต้องเริ่มงานกี่โมง แต่คลับน่าจะเปิดช่วงสองทุ่มเพราะเธอเห็นร้านแถวเมืองกรุงบางร้านเปิดตอนเย็นและเปิดตอนดึกๆ เลย

สมกับเป็นเมืองที่ไม่มีการหลับนอนจริงๆ เพราะบางคนก็ทำงานตอนกลางคืน ไม่เหมือนกับชนบทที่เธอเคยอยู่ที่ชาวบ้านจะเข้านอนกันตั้งแต่หัววัน พอตกดึกแถวๆนั้นก็จะเงียบสงัดมีเพียงเสียงจิ้งหรีดหรือไม่ก็เสียงสุนัขเห่าหอนกันเกรียวกราวตามประสาบ้านนอก

"เจ๊อันคะ หนูมาทำงานแล้วค่ะ"

"ต๊ายทำไมมาเร็วจังเลยล่ะหนู นี่ยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานเลยนะ"

"คือหนูไม่รู้ว่าต้องเริ่มงานตอนกี่โมงค่ะ ก็เลยรีบมาก่อน"

"ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานของเราหรอก ตอนนี้ก็มีแต่หน้าที่ของพนักงานยกโต๊ะนั่นแหละ เข้าไปนั่งรอก่อนสิ"

"ให้หนูไปช่วยพวกพี่เขายกโต๊ะมั้ยคะ"

"ไม่ต้องไปหรอกหน้าที่ใครหน้าที่มัน"

"ค่ะเจ๊อัน"

เรือนขวัญนั่งรอจนกระทั่งมีพนักงานเข้ามาเพิ่มอีกจำนวนมาก และก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องเริ่มงานนั่นก็คือตอนหกโมง เธอต้องคอยดูแลทำความสะอาดอยู่ทางหลังครัวหลังจากที่มีลูกค้ามาแล้ว

มันเหนื่อยและอึดอัดมากเพราะตรงนี้ค่อนข้างจะแคบ และทุกคนต้องทำงานแข่งกับเวลา ยิ่งมีลูกค้ามาเยอะขึ้นก็ยิ่งต้องทำงานให้รวดเร็วมากขึ้น

จนกระทั่งลูกค้าเริ่มเบาลงเรือนขวัญจึงได้นั่งพักเป็นครั้งแรก

"เฮ้อ..."

"เหนื่อยเหรอ?" หญิงสาวที่ทำงานอยู่ที่เดียวกับเธอเดินมานั่งลงข้างๆ แต่เพราะข้างในมันวุ่นวายเลยไม่มีใครได้พูดจากับใครเลย

"นิดหน่อยค่ะ"

"เฮ้ยไม่ต้องพูดค่ะก็ได้ เราน่าจะรุ่นเดียวกันนะ ฉันเองก็มาจากต่างจังหวัดเหมือนกัน เห็นเจ๊อันบอกว่าเธอมาจากต่างจังหวัดมาของานทำที่นี่ เจ๊แกบอกให้ฉันคอยดูแลคอยบอกให้เธอรู้ว่าต้องทำตรงไหนบ้าง"

"อื้ม ฉันมาจากต่างจังหวัด มาอยู่ที่นี่ได้เกือบอาทิตย์แล้วแต่หางานไม่ได้เลย จนได้มาเจอที่นี่ ถ้าฉันไม่ขอทำงานที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ทำงานที่ไหนอีก"

"นี่ที่งานเยอะเพราะเป็นคลับใหญ่ พ่วงกับร้านอาหารด้วย ทุกคนในครัวก็เลยต้องวุ่นวายอยู่ที่เธอเห็น"

"อ๋อ ว่าแต่เธอมาทำงานที่นี่นานแล้วหรอ"

"ฉันมาทำที่นี่ได้ปีกว่าแล้ว ฉันบอกกับครอบครัวว่าจะมาเรียนต่อ แต่ฉันไม่อยากให้ครอบครัวต้องสร้างหนี้สินเพิ่มเพื่อต้องส่งฉันเรียน ฉันก็เลยบอกกับพวกเขาว่าฉันจะออกมาหางานทำแล้วส่งกลับไปให้ทุกคนแทน"

"ดีจัง ฉันก็มาหางานทำส่งให้ทางบ้านเหมือนกัน อยากให้ครอบครัวมีบ้านหลังใหม่ อยากมีรถอยากมีที่ดินไว้ทำกิน แก่ตัวไปจะได้มีสมบัติไว้ให้ลูกหลาน" เธอฝันไว้หลายอย่าง อยากให้ครอบครัวสุขสบายไม่ต้องทำงานหนักงกๆ อย่างที่เป็นอยู่

"ว่าแต่เธอพักอยู่ที่ไหนหรอ?"

"หอxxxน่ะ"

"โห..ทำไมถึงอยู่ไกลจัง ฉันพักอยู่หอตรงข้ามกับคลับเลยนะ ไม่ต้องรีบตื่นรีบมาทำงานเลย"

"หอพักที่นั่นมันถูกดี อีกอย่างตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดเลยว่าฉันจะได้งานทำที่ไหน สิ่งแรกที่ฉันจะต้องทำตอนมาอยู่กรุงเทพฯก็คือหาที่พักให้ได้ ก่อนที่เงินมันจะร่อยหรอลงไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย" เรือนขวัญมีเงินติดตัวมาไม่มากเท่าไร เธอจึงจำเป็นต้องใช้อย่างประหยัดให้มากที่สุดกว่าจะถึงวันเงินเดือนออก

เป็นเงินเก็บที่เธอหยอดกระปุกเอาไว้ตั้งแต่เริ่มรับจ้างทำงาน หรือไม่ก็เป็นเงินเหลือใช้ต่อวันของเธอ

"เธอชื่ออะไรหรอ?"

"ฉันชื่อขวัญ ชื่อเต็มๆ คือเรือนขวัญ"

"ชื่อเพราะจังเลย ชื่ออย่างกับพวกผู้ดีแน่ะ"

"ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่เด็กบ้านนอกธรรมดาทั่วไปนี่แหละ ชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้"

"อื้อๆ เราชื่อ ใบปอนะ คนที่บ้านชอบเรียกเราว่า อีกาฝาก เพราะเราเป็นลูกติดของพ่อ ทางแม่เลี้ยงแล้วก็ลูกของแม่เลี้ยงไม่ค่อยชอบเราเท่าไร"

"อ๋อ อยากคิดมากเลย"

"ฉันไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว เข้าไปทำงานกันต่อเถอะ"

"อื้อ.."