08 มาขายตัว?

ชั้นบนห้อง VIP

"เปลี่ยนงานแล้วหรอ?"

"คะ?"

"ก็ตอนแรกฉันเห็นเธอเป็นเด็กชงเหล้าอยู่เลยนี่นา แต่วันนี้เป็นเด็กนั่งดริ้งแล้ว"

"เจ๊อันให้มาช่วยงานค่ะ เพราะยังหาคนมาแทนไม่ได้"

"ไม่เห็นต้องหาคนมาแทนเลย เธอก็ทำได้ดีอยู่แล้วหนิ"

"มันไม่ใช่งานของฉันค่ะ"

เรือนขวัญนั่งคุยกับชายหนุ่มที่เจอกันก่อนหน้านั้น เขาดูสนใจในตัวของเธอแต่ไม่ได้หยาบคายเหมือนกับอำพล

"ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยนะ เธอชื่ออะไร?"

"ชื่อขวัญค่ะ"

"ชื่อเพราะจังเลย"

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่คิดจะถามฉันกลับบ้างเหรอว่าฉันชื่ออะไร"

"มันไม่ใช่หน้าที่ค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายสิทธิส่วนตัวของลูกค้าด้วย"

"แต่ฉันอนุญาตให้ถามได้"

"ฉันไม่อยากรู้ค่ะ"

ในเวลางานเธอต้องวางตัวให้เหมาะสม ตามกฎของที่นี่คือไม่ควรก้าวก่ายสิทธิส่วนตัวของลูกค้า และเธอก็ไม่อยากทำความรู้จักกับใครด้วย เธออยู่ที่นี่เพียงเพราะอยากทำงานหาเงินส่งให้กับครอบครัวก็เท่านั้น

"แต่ฉันอยากให้เธอรู้"

"....."

"ฉันชื่อปวิน"

"ค่ะ คุณปวิน"

"ฉันขอถามอะไรเธออย่างนึงสิ"

"ว่ามาค่ะ"

"เธออยากได้เงินใช้เพิ่มหรือเปล่า"

"ถามมาตรงๆ เลยค่ะ"

"เธอขายหรือเปล่า?"

"เหอะ! ผู้ชายแบบคุณมองผู้หญิงมีค่าแค่นี้หรอคะ แค่ทำงานพวกนี้ต้องแปลว่าขายตัวด้วยหรอ ทำไมคนมีเงินอย่างพวกคุณถึงชอบดูถูกผู้หญิงกันจัง" เธอทำงานอยู่ที่นี่จนพอจะเข้าใจและหาทางหลีกเลี่ยงจากเหตุการณ์แบบนี้ได้

"เอ่อคือฉัน...ฉันแค่ถามน่ะ เธออย่าคิดมากสิ ฉันแค่อยากให้เธอมีเงินเพิ่ม แบบว่าเอ่อ...ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี คือฉัน..."

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ คุณอาจจะเจอผู้หญิงขายบริการมาเยอะ แต่ขอให้คุณรู้ไว้อย่างหนึ่งว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณเคยผ่านมาก่อน"

"แต่ฉันชอบเธอ เธอไม่ต้องทำงานที่นี่ก็ได้ ไปอยู่กับฉันเถอะ" คนเรามันจะชอบกันได้อย่างง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ

"ไม่ค่ะ ฉันยังปกติดีทุกอย่างและยังทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครหาเลี้ยงค่ะ"

ตราบใดที่ร่างกายของเธอยังปกติดีทุกอย่างเธอก็จะยังทำงานของเธอต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าครอบครัวของเธอจะมีบ้านใหม่และหมดหนี้สิน

"ฉันขอโทษนะที่ใช้คำพูดเหมือนดูถูกเธอ"

"....."

"เอาเป็นว่าฉันยอมรับผิดที่ฉันใช้คำพูดไม่ดีกับเธอ ฉันขอโทษ เธอจะให้ฉันทำอะไรเป็นการไถ่โทษมั้ย แบบว่าเลี้ยงข้าวสักมื้อ หรือว่าเธออยากให้ฉันทำอะไรให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่คุณขอโทษก็ไม่มีอะไรแล้ว"

"แต่ฉันรู้สึกผิด"

"ถ้าคุณรู้สึกผิดก็อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก คุณอย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนทำงานแบบนี้จะต้องขายตัวเสมอไป"

"เอ้อฉันลืมบอกไป ว่าวันนี้ฉันนัดเพื่อนมาคุยงานด้วย"

"ตามสบายค่ะ ฉันมีหน้าที่คอยดูแลลูกค้าอยู่แล้ว"

"อีกสักพักมันก็คงจะมาแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"ค่ะ"

เรือนขวัญนั่งรออยู่ที่โซฟาคนเดียวจนกระทั่งมีคนเปิดประตูเดินเข้ามา

ไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรือเธอกับเขาทำเวรทำกรรมด้วยกันมามากถึงต้องวนเวียนมาเจอกันอยู่แบบนี้

"มาขายตัวเหรอ?" คำถามแรกที่เขาเอ่ยถามเธอเมื่อเจอหน้ากัน ผู้ชายคนนี้หยาบคายมากที่สุดเลย

"หัวสมองคุณคิดแต่เรื่องดีๆ ไม่เป็นหรือไง?"

"แล้วเธอจะให้ฉันคิดอะไรได้ ก็ในเมื่อคราวนั้นเธอก็..."

"อ้าวไอ้พลมาแล้วหรอวะ" ไม่ทันพี่อำพลจะได้พูดต่อ เพื่อนสนิทของเขาก็เดินออกมาพอดี

"นี่เด็กมึงหรอ?"

"เออๆ ชื่อขวัญน่ะ"

"อ่อ..." เขามองเธอก่อนจะหันไปยิ้มกับเพื่อนสนิท "มึงนี่รู้จักชื่อคนนั้นคนนี้ดีจังเลยนะ ขนาดกูรู้จักมากกว่านี้ยังไม่รู้จักชื่อเลย"

"มึงรู้จักขวัญด้วยหรอ?"

"เปล่ากูก็แค่พูดถึงผู้หญิงที่กูเคย 'เอา' ขึ้นเตียงกันแล้วแต่กูยังไม่รู้จักชื่อเลย" อำพลเน้นคำว่าเอาเหมือนว่าเขาตั้งใจจะพูดคำนี้ออกมาเพื่อย้ำเตือนว่าเธอกับเขาเคยมีอะไรกันมาก่อนแล้ว

"ก็มึงมันเอาไม่เลือกไง สักวันเอดส์จะถามหา"

"แล้วนี่ไงวะ ได้หรือยัง?"

"มึงนี่พูดมั่วจริงๆ พอๆ เลิกพูดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว มาพูดเรื่องงานกันดีกว่า"

"ตามใจ"

ทั้งสองนั่งคุยงานกันไปเรื่อยๆ โดยที่มีเรือนขวัญคอยชงเหล้ายื่นให้ อำพลคอยมองเรือนขวัญอยู่เป็นระยะๆ ดูเหมือนว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

สายตาคมจับจ้องเรากับเสือที่กำลังจ้องเหยื่ออันโอชะตรงหน้า

"มองอะไรขนาดนั้นวะไอ้พล!?"

"....." เพราะเขาเล่นมองเรือนขวัญโดยที่ไม่ละสายตาไปมองที่อื่น ทำให้เพื่อนสนิทถึงกับสงสัยและก็อดที่จะไม่ถามไม่ได้

"เด็กมึงนี่ดีเหมือนกันนะ"

"เฮ้ยๆ คนนี้ห้ามยุ่งเด็ดขาด ถ้ามึงอยากเอามึงก็ไปหาซื้อเอาสิวะ"

"กูก็แค่อยากลองเปลี่ยนบ้าง กินอะไรที่มันซ้ำๆ เดิมๆ ก็เบื่อมึงว่ามั้ย"

"มึงจะไปกินที่ไหนก็ไปแต่ห้ามที่นี่!" ปวินรู้จักนิสัยของเพื่อนสนิทดี สายตาที่เขาใช้จับจ้องเรือนขวัญมันบ่งบอกว่าต้องการตัวเธอมาก

"แล้วมึงมั่นใจได้ไงวะ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กของมึงคนเดียว"

"มึงหมายความว่าไงไอ้พล?"

"เปล่าๆ เรื่องงานก็ตกลงตามนี้เลยนะ กูไปหาเด็กกินก่อนล่ะ อยู่ที่นี่นานๆ อดใจไม่ไหว เดี๋ยวจะอดใจเอาเด็กของมึงไม่ได้"

"เออๆ ไปเลยไอ้เวร!"

เรือนขวัญได้แต่นั่งฟังโดยที่ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไปเลย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงคอยจ้องแต่จะพูดจาไม่ดีใส่เธอ ทำไมต้องคอยหาเรื่องทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากัน

หรือว่าการที่เขาได้หาเรื่องคนอื่นพูดจาไม่ดีใส่คนอื่นมันเป็นความสุขของเขา

"ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะขวัญ มันเป็นคนปากหมาแบบนี้แหละ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นคนดี"

"ฉันจะพยายามเชื่อนะคะ หมดเวลางานแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสิ"

"....."

ปวินควักเงินแบงค์เทาหลายใบยัดใส่มือให้กับเรือนขวัญ

"ฉันไม่รับค่ะ" เธอยื่นเงินคืนให้กับเขา

"ฉันให้เป็นทิปนะ เธอรับเอาไว้เถอะ"

"....."

"ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันขวัญ"

"....." เธอได้แต่ยืนงงมองปวินเดินออกไปจากห้อง เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ต้องการตัวของเธอหรือว่าต้องการอะไรจากตัวเธอกันแน่