๑.๓ ไผ่ต้องลม

ร่างบางหันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้จะไปต่อทางไหน จึงตัดสินใจเดินตรงไปยังหน้าเคาน์เตอร์ที่เขียนว่าประชาสัมพันธ์

“พี่คะ พอดีพี่ชายหนูมาหาพี่ไนท์ค่ะ แล้วเมื่อกี้เขาลืมแฟลชไดรฟ์ไว้ ก็เลยโทร.มาบอกให้หนูเอาขึ้นไปให้” กลิ่นจันทร์จำต้องโกหก ทั้งที่เธอเกลียดการกระทำแบบนี้มากที่สุด แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น เธอเชื่อว่าประชาสัมพันธ์คนนี้คงไม่มีทางบอกห้องหรืออนุญาตให้ขึ้นไปชั้นบนแน่ๆ

“อ๋อ...น้องสาวของเพื่อนคุณไนท์เหรอคะ เพื่อนคุณไนท์ชื่ออะไรคะ”

“ชื่อพี่ป้องค่ะ ชื่อจริงชื่อกวิน”

ประชาสัมพันธ์สาวเหมือนจะคุ้นและรู้จักชื่อนั้น ทำให้กลิ่นจันทร์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะนั่นหมายถึงโอกาสที่เธอจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปหา ‘นภัทร’ หรือ ‘ไนท์’ ก็มากขึ้นด้วย

“งั้นพี่ขอบัตรหน่อยค่ะ ตามกฎของที่นี่ต้องแลกบัตรก่อนนะคะ”

“ได้ค่ะ นี่ค่ะ” กลิ่นจันทร์เกือบจะหลุดยิ้มอย่างดีใจตอนที่ส่งบัตรให้กับประชาสัมพันธ์สาว ครู่หนึ่งพี่สาวคนสวยผู้นั้นก็ส่งบัตรที่เขียนว่า ‘VISITOR’ กลับคืนมาให้ แล้วบอกเธอติดบัตร ก่อนจะบอกว่าห้องทำงานของนภัทรอยู่ชั้นไหน

ในห้องทำงานสุดหรูของผู้บริหารระดับสูงของบริษัทที่นำเข้าและส่งออกด้านสื่อบันเทิงอันดับต้นๆ ของประเทศ ซึ่งตอนนี้ก้าวกระโดดขึ้นมายืนแถวหน้าของเอเชีย เพราะได้คนรุ่นใหม่ไฟแรงมาช่วยบริหาร นภัทรถือเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ถูกจับตามองมากที่สุดคนหนึ่งในตอนนี้ เรียกได้ว่าเขาประสบความสำเร็จไปซะทุกอย่างจนน่าอิจฉา ทว่าคนอย่างเขานี่แหละ ที่เพิ่งจะถูกแฟนกับเพื่อนสนิทหักหลังด้วยการสวมเขา และตอนนี้ไอ้อดีตเพื่อนที่มันกล้าทรยศความไว้ใจของเขา ก็กำลังมาอยู่ตรงหน้าอย่างหมาจนตรอก แต่เท่านี้มันยังไม่พอหรอกกับความรู้สึกดีๆ ที่เขาสูญเสียไป!

“กูขอร้องล่ะนะไนท์ กูรู้ว่ากูผิด แต่มึงเลิกเล่นสกปรกแบบนี้สักที กูสงสารบีม”

“แล้วไม่ใช่มึงกับเมียมึงเหรอที่เล่นสกปรกกับกูก่อน กูถามจริงๆ เถอะ มึงไม่กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวมเขาให้มึง เหมือนที่สวมเขาให้กูเหรอวะ ผู้หญิงเคยร่านยังไงก็จะยังร่านอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ” นภัทรถามอย่างเหยียดหยามแกมดูถูก ซึ่งทั้งหมดนั้นมันถูกผลักดันมาจากความผิดหวังที่ยังกรุ่นอัดแน่นอยู่ในหัวใจของเขานั่นเอง

“มึงหยุดดูถูกบีมสักทีเถอะ ถ้าจะมีใครสักคนที่เชี่ยมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ...กูเอง”

“เรื่องนี้มันไม่มีใครเชี่ยกว่าใครทั้งนั้นแหละ อย่างมึงสองคนน่ะ ต้องเรียกว่าผู้หญิงร้ายผู้ชายเลว ถ้าไม่ร่านกับไม่ระยำจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่กล้าเอากับมึงบนเตียงเดียวกับที่เคยเอากับกูหรอก เพราะฉะนั้นก็ตกนรกทั้งเป็นไปด้วยกันนี่แหละถึงจะสาสม” นภัทรเลือกที่จะไม่เอ่ยชื่อของอดีตคนรัก เพราะเขาขยะแขยงพฤติกรรมของเธอเต็มกลืนจนไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยชื่อนั้นออกมาได้

“แสดงว่ามึงจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ งั้นเหรอ”

“ถ้าเลิกราง่ายๆ ก็ไม่ใช่กู”

“มึงต้องการอะไร ทำยังไงมึงกับกูถึงจะเลิกแล้วต่อกันวะ”

“เอาของที่มึงรักมาแลกสิ ถ้าถูกใจ กูอาจจะยอมเลิกรา” นภัทรพูดอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ทำให้กวินยิ่งหน้าเครียดมากกว่าเดิม เพราะการต่อกรกับคนอย่างนภัทร ไม่มีทางที่ใครจะเอาชนะได้ง่ายๆ นอกเสียจากนภัทรจะเป็นฝ่ายรามือไปเอง ซึ่งเขารู้ดีว่าคงไม่มีทางแน่ๆ เนื่องจากเรื่องที่เขาทำนั้นถือว่าร้ายแรงมากเกินกว่าจะให้อภัยได้

“หนูไงคะ ของที่พี่ป้องรัก”

เสียงใสๆ ของสาวน้อยที่เพิ่งผลักประตูเข้ามาดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองต่างหันไปยังต้นเสียงพร้อมกัน

“ไผ่!” กวินเรียกชื่อน้องสาวอย่างตกใจ ไม่คิดว่า จู่ๆ กลิ่นจันทร์จะเข้ามาได้ยินเรื่องพวกนี้

“พี่เอาตัวหนูไปได้เลยค่ะ หนูยินดีจะทำทุกอย่างที่พี่ต้องการ ขอแค่พี่ไม่ทำอะไรพี่ป้องกับพี่บีมอีก” กลิ่นจันทร์รวบรวมความกล้าเอ่ยต่อรอง ทั้งที่หวาดหวั่นไม่น้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายอย่างนภัทร ภาพของชายใจดีที่เคยเอ่ยทักทายเธออย่างเป็นกันเองในวันนั้น ไม่มีหลงเหลือให้เห็นอีกแล้ว ตอนนี้สายตาที่เขาตวัดมองมายังเธอ มันมีประกายมาดร้ายบางอย่างที่ทำเอาเธอเกือบจะลืมหายใจ

“ไผ่ออกไปก่อน เดี๋ยวพี่จัดการเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไผ่” กวินเอ็ดน้องสาวแล้วเอื้อมมือไปดึงมือเล็ก เพื่อจะรีบพาออกจากห้อง ซึ่งท่าทีเช่นนั้นทำให้นภัทรตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ในทันที

“ตกลง”

เสียงที่ห้วนๆ แต่เด็ดขาดและจริงจังนั้น ทำให้กวินชะงักกึก หัวใจร้อนรนขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงน้องสาว ในขณะที่กลิ่นจันทร์กลับใจเต้นไม่เป็นส่ำแบบคนกลัวแต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้

“ไอ้ไนท์เรื่องนี้น้องกูไม่เกี่ยว”

“แต่กูอยากให้เกี่ยว เพราะได้ข่าวว่ามึงรักน้องมากนี่ มึงแย่งของรักของกู มึงก็ควรเอาของที่มึงรักมาแลกคืน ไม่อย่างนั้นมึงจะเดือดร้อนกว่านี้หลายสิบเท่า”

“ยังไงกูก็ไม่ยอม”

“ก็แล้วแต่มึง กูไม่คิดจะบังคับมึงอยู่แล้ว แต่มึงคงรู้นะ ว่ากูไม่เคยให้โอกาสใครเป็นรอบที่สอง”

กวินรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เป็นคำเตือนมากกว่า เขารู้ดีว่าคนอย่างนภัทร ดีก็ดีใจหาย ร้ายก็ร้ายแบบล้างบางยันเงา และที่มันบอกว่าไม่ให้โอกาสใครพร่ำเพรื่อก็เรื่องจริงล้วนๆ การเป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปี ทำให้เขารู้นิสัยของนภัทรดี

“ให้ไผ่ช่วยนะพี่ป้อง ไผ่ไม่เป็นไรหรอก”

เสียงหวานละมุนของน้องสาวแทรกเข้ามาบีบคั้นหัวใจที่กำลังร้อนรนของกวินในทันที เขาทะนุถนอมน้องสาวคนนี้ดุจแก้วตาดวงใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดกับการที่จะหยิบยื่นน้องสาวให้ไปอยู่ในมือของคนที่หัวใจเต็มไปด้วยไฟแค้นอย่างนภัทร

“มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กอย่างไผ่จะต้องมาเกี่ยวข้องเลย พี่ขอร้องนะไผ่ อย่าทำแบบนี้”

“ไผ่โตแล้ว ให้ไผ่ได้มีโอกาสตอบแทนพี่ป้องบ้างนะ ที่ผ่านมาพี่ป้องดูแลยาย ดูแลน้า และดูแลไผ่มาตลอด ถึงตอนที่พี่ป้องเดือดร้อน ไผ่ก็ควรต้องช่วยสิ”

“ไผ่ไม่รู้หรอกว่า ไผ่ต้องเจอกับอะไรบ้าง”

“ไม่ว่าไผ่จะเจอกับอะไร ไผ่ก็จะอดทน”

“แต่...”