09 ต้องเอาคืน!

“เฮ้ยยัยริน ใครทำอะไรแกทำไมหน้าเป็นแบบนั้น” เอ็มร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเพื่อนสาวมีรอยแป้นมือแดงเถือกอยู่เต็มแก้ม

“มีเรื่องนิดหน่อยอะ” ดารินตอบไป

“ไม่น้อยแล้วมั้งยัยริน นี่มันปากแตกเลยนะ” โดนัทจับใบหน้าของเพื่อนสาวพลิกดูไปมา เห็นว่ามีรอยแตกตรงมุมปากด้วย

“อืม..ช่างมันเถอะ” ดารินพูดเบาๆ

“ช่างไม่ได้ บอกมาใครทำแกฉันจะเอาคืนให้เอง” เอ็มโพล่งขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง ดูจากท่าทางแล้วพร้อมรบมาก

“ฉันเอาด้วย คันมือมานานละ ใช่นังยิปซีนั่นหรือเปล่า” ซีพูดเสริมขึ้นมา พลางหักนิ้วมือจนดังกร๊อบแกร๊บ

เอ็มกับซีเป็นคนที่ใจถึง ไปไหนไปกัน ใครรังแกเพื่อนในกลุ่มไม่ยอมแน่นอนและต้องได้เอาคืน โดนัทไม่ได้มุทะลุแบบนี้ แต่ถ้าใครมาพูดไม่ดีใส่ก็เอาได้เหมือนกัน ไม่เกี่ยง

“ไม่ใช่ ช่างเถอะพวกแก ฉันไม่อยากมีเรื่องเลยนะเนี่ย”

“แต่มันตบแกปากแตกเลยนะเว้ย มีเรื่องอะไรทำไมต้องทำแกขนาดนี้”

“เรื่องพี่กระทิงน่ะ” ดารินพูดเบาๆ พลางก้มหน้าต่ำลง ถึงจะไม่อยากใส่ใจแต่คำพูดของแยมมันก็ฝังใจเธอไปแล้ว

เพราะเธอมันอ้วนและกระทิงไม่ชอบเด็กเธอก็รู้ดี แต่เธอก็อยากจะเปลี่ยนความคิดของกระทิง

“อ๋อ ถ้าพูดถึงพี่กระทิงก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร ว่าแต่นังแยมมันมีปากเสียงกะเขาด้วยเหรอ เห็นคะขาอย่างเดียว” เอ็มพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่คิดว่าผู้หญิงเรียบร้อยปานนั้นจะทำเรื่องแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้จะบอกว่าดารินโกหกเพราะหลักฐานยังอยู่บนหน้าของเธอ

“แกมองไม่ออกเหรอว่านางเสแสร้ง” ซีเหยียดยิ้มมุมปาก เพราะเธอมองออกมาตลอดว่าแยมกำลังเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าคนอื่น “วันก่อนฉันเห็นนางพาผู้ชายคนนึงมาที่โรงแรมข้างๆ มหาลัยอะ”

“ห๊ะ!? ยัยแยมนี่นะพาผู้ชายเข้าโรงแรม” โดนัทร้องอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ใช่สิ ตอนแรกฉันก็คิดว่าตัวเองตาฝาด พอมองดีๆ คนเดียวกันเลยนะ”

“โอ้มายก๊อด นางไม่ได้ใสๆ เหมือนภายนอกที่นางสร้างไว้เลยนี่หว่า”

“ใช่ นางไม่ได้ใส ฉันรู้ละว่าเราจะทำไงกันดี” เอ็มกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ทำไง?” ดาริน ซี และโดนัท ถามออกไปพร้อมๆ กัน ราวกับว่านัดกันมา

“เดี๋ยวก็รู้ คืนนี้เจอกันที่คลับxxxนะ” เป็นคลับที่ถูกเปิดโดยเสี่ยคนนึง ใช้เงินยัดกับตำรวจเพื่อไม่ให้คลับถูกตรวจสอบ มีอบายมุขทุกอย่างตั้งแต่ผู้หญิงขายตัวไปจนถึงยาเสพติด

“เดี๋ยวนะ นั่นมันคลับที่พ่อฉันบอกว่าห้ามไปนี่นา แล้วเราจะไปทำไมกันที่นั่นอะ” ดารินพูดแทรกออกไป คิงส์ไม่เคยห้ามลูกสาวเรื่องเที่ยวเลยแต่มักจะเตือนตลอด ว่าที่ไหนอันตรายไม่เหมาะสำหรับเธอ

“ไปแค่แป๊บเดียวน่า ไปเอาความลับจากใครบางคน”

“หือ…”

“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันมีคนรู้จักทำงานอยู่ที่นั่นพอดีเค้าน่าจะช่วยเราได้”

“ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาเราซวยกันทั้งหมดเลยนะ เผลอๆ จะถูกพวกของไอ้เสี่ยเจ้าของคลับเล่นงานเอาด้วย” ดารินรู้ดี เพราะเธอเองก็เป็นลูกมาเฟียเหมือนกัน อย่างน้อยมาเฟียก็รักศักดิ์ศรี ไม่ชอบให้ใครมาหยามศักดิ์ศรีได้ง่ายๆ

“ไม่ต้องกลัวหรอก คนรู้จักของฉันบอกมาว่าไอ้เสี่ยเจ้าของคลับนั้นมันไม่ค่อยสนใจอะไรหรอกนอกจากผู้หญิงที่มันเอาไปนอนด้วย”

“แน่ใจนะ”

“อื้ม…เราไปแค่แป๊บเดียว ฉันแค่อยากจะจัดการอีผู้หญิงที่มันทำร้ายเธอ”

“ความจริงฉันว่าเราก็ไม่เห็นไม่ต้องไปมีเรื่องกันเลยนี่นา ฉันไม่ได้ห่วงพี่แยมหรอกนะ ฉันห่วงพวกแกต่างหากถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันกลัวว่า…”

“เอาน่า แกเนี่ยคิดมากไปแล้ว”

“โอเคๆ ตกลงตามนั้นก็ได้”

หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็พากันไปฟิตเนสตามปกติ ก่อนจะกลับมาที่บ้านแล้วออกไปที่คลับนั้นพร้อมๆ กัน

“ปะ ลงไปกันได้แล้ว”

“แน่ใจนะ”

“อื้ม…”

เอ็มพาเพื่อนสาวเดินมาทางด้านหลังของคลับเพราะคนที่รู้จักนัดให้มาเจอกันตรงนี้ เพื่อที่จะพาเข้าไปอีกฝั่งนึงโดยที่ไม่ต้องผ่านหน้าประตูที่มีการ์ดยืนอยู่กันเต็มไปหมด

“พี่ๆ พวกหนูอยู่นี่”

“มากันครบแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ก่อนเข้าไปเราต้องตกลงกันก่อน เข้าไปแล้วห้ามแสดงพิรุธอะไรเด็ดขาดทำตัวตามปกติเหมือนกับมาเที่ยวคลับ เห็นอะไรก็อย่าไปทักไปท้วงปล่อยให้มันเป็นไป ขากลับก็กลับออกมาทางเดิมนะ และก็อย่าไปบอกใครว่าพี่เป็นคนพาเขามา พี่ไม่อยากเดือดร้อน แต่ที่ยอมช่วยก็เห็นว่ารู้จักกันเข้าใจนะ”

“ค่ะ เข้าใจค่ะ”

ทุกคนพากันเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับทำตัวให้ปกติที่สุด ด้านในคนแออัดมากดูๆ ไปก็ไม่ต่างอะไรจากคลับทั่วๆ ไปเลย

“สวัสดีครับสาวๆ รับอะไรดีครับ” พนักงานเสิร์ฟเดินมาต้อนรับพวกเธอ

“ขอค็อกเทลเบาๆ พอค่ะ” เอ็มบอกกับพนักงานเสิร์ฟ

“ได้เลยครับ”

“แกฉันขอไม่ดื่มนะ” ดารินพูดขึ้น เธอไม่ได้คอแอลกอฮอล์เท่าไหร่ดื่มบ้างเป็นบางครั้ง แต่ถ้าต่างถิ่นแบบนี้เธอไม่ค่อยกล้าดื่มเท่าไหร่

“แล้วแต่เลย”

ทั้งสี่คนนั่งมองไปรอบๆ จนกระทั่งได้เห็นร่างที่คุ้นตาเดินลงบันไดมาจากด้านบน

“พี่กระทิง! เวรแล้วไง” ดารินรีบก้มหน้าหลบทันที ยังดีที่คนในคลับแบบนี้เยอะมาก เธอและกลุ่มเพื่อนเลยไม่ได้เป็นจุดสนใจเท่าไหร่ “พวกแก ระวังหน่อยพี่กระทิงอยู่ที่นี่” ดารินสะกิดบอกกับเพื่อนๆ เพราะถ้ากระทิงเจอเพื่อนๆ ของเธอ ก็ต้องรู้แน่ว่าเธอมาที่นี่

“หา!? เวรแล้ว ยัยแยมเน่าก็อยู่นั่นไง” โดนัทเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึง ที่ใส่ชุดเดรสสั้นกุดกำลังเต้นอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชาย เพื่อนๆ ก็หันไปมองพร้อมๆ กัน

“เชี่ยยย! ไม่อยากจะเชื่อ คุณหนูแยมผู้แสนดี ผับไม่เข้าเหล้าไม่กิน คนละคนกับที่เราเจอเลย” ซีเอ่ยขึ้น

“เออจริง อย่างนี้ต้องถ่ายเก็บไว้ เจอแน่นังแยมเน่า กล้ามารังแกเพื่อนฉันดีนัก” เอ็มรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายแยมที่กำลังร่อนเอวอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชาย อีกทั้งยังใส่เสื้อผ้าราวกับเศษผ้าอีก “โอเค ได้ภาพละ เรากลับกันดีกว่านะ”

“โอเค๊ กลับกันทางเดิมเลย”

จากนั้นทั้งสี่คนก็พากันเดินออกมาจากในคลับ ก่อนจะยืนรอใครบางคนอยู่ที่มุมมืด จนกระทั่งเจ้าของร่างที่พวกเธอกำลังยืนรอเดินออกมาจากคลับพร้อมกับผู้ชายคนนึง

“ได้เวลาเล่นอะไรสนุกๆ แล้วเพื่อนรัก” เอ็มหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินตรงไปยังร่างนั้น

พรึบ!!

“ว๊ายย!”