10 เอาคืน!

ร่างของแยมถูกกระชากอย่างแรงจากฝีมือของเอ็ม จนหงายหลังลงไปก้นจำเบ้าอยู่กับพื้น

“โอ้ยย อะไรเนี่ย อีผีบ้า” เธอโวยวายเสียงดัง ร่างกายก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้น

“เจ็บมั้ยล่ะ” เอ็มเอ่ยถามขึ้น ตรงที่เธอยืนอยู่มันมืดพอสมควรจนมองไม่เห็นหน้ากัน

“เจ็บสิถามได้”

“ฮึ..” เอ็มเค้นหัวเราะในลำคอ

“หัวเราะบ้าบออะไรของแก จู่ๆ ก็มาผลักฉันล้มแล้วก็มายืนหัวเราะเนี่ยนะ แกยังมีสติดีอยู่หรือเปล่า” แยมโวยวาย จะลุกขึ้นก็ลุกไม่ได้เพราะปวดก้นมาก

“สติฉันยังอยู่ครบ ป้านั่นแหละยังสติดีอยู่ไหม ทำคนอื่นเจ็บได้พอเจอกับตัวเองบ้างกลับรับไม่ได้ ป้าเป็นไรมากป่ะ”

“ฮึ้ยย แกเรียกใครว่าป้านังบ้า!”

“ยืนกันอยู่สองคน ฉันคงคุยอยู่กับผีมั้ง”

“อีบ้า! อะ โอ้ยยย!!” แยมร้องเสียงหลงเมื่อเอ็มใช้เท้าเหยียบที่ฝ่ามือของเธออย่างแรง พร้อมกับลงน้ำหนักบดขยี้ไปตรงจุดนั้นอย่างเน้นๆ “โอ้ยย ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

“มือของเธอนี่มันดีนะชอบไปทำร้ายคนอื่นจัง ปากนี่ก็ดีนะอยากจะลองตบดูบ้างสักทีสองที จะได้รู้มันหนาขนาดไหน”

“กะ แกจะทำอะไร อย่านะอร๊ายยย…อุ๊บ!!”

“ชู่วว อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวก็มีคนไม่ได้ยินหรอกคุณหนูแยมสาวไฮโซผู้น่าสงสาร” เอ็มรีบเอามือปิดปากของแยมเอาไว้ ไม่ให้เธอส่งเสียงร้องดัง

“ฮื้ออ…”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ฝ่ามือของเอ็มฟาดลงที่ใบหน้าของแยมเน้นๆ สามครั้ง ก่อนจะปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มที่แยมพามาด้วยได้แต่ยืนดูอยู่นิ่งๆ ไม่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย

“ส่วนนาย ถ้าไม่อยากเดือดร้อนเก็บเรื่องนี้เงียบ!”

“คะ ครับ”

เอ็มปล่อยให้แยมนอนร้องโอดโอยอยู่คนเดียวโดยที่ไม่ได้เหลียวหลังกลับไปมองอีกเลย

“เอ็ม…” เมื่อเห็นเพื่อนเดินมา ดารินก็เรียกชื่อทันที “เค้าเป็นยังไงบ้าง ฉันได้ยินเสียงร้องดังเลย”

ดารินรู้ดีว่าถ้าเพื่อนสาวของเธอได้โมโหเมื่อไหร่ เอาช้างมาสิบตัวก็ฉุดไม่อยู่

“ช่างมันเถอะ สมควรแล้วล่ะที่มันทำกับเธอแบบนี้ นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำนะ” เอ็มหายใจเข้าออกแรงๆ เพื่อระงับอารมณ์ของตัวเอง

“กลับกันเถอะ ยัยแยมนั่นคงจะอ่วมไม่น้อยเลยแหละ” โดนัทพูดขึ้น จากนั้นทั้งสี่คนก็พากันกลับบ้านของตัวเองอย่างปลอดภัย

ตกดึก

ติ๊ง~ ( เสียงไลน์ )

• LINE group •

A : ปล่อยรูปนังแยมให้หลุดเล่นๆ ดีมั้ยวะ ( แนบรูป )

Z : ตามใจ อยากเห็นหมาโดนน้ำร้อนลวกเหมือนกัน ทุกคนจะได้ตาสว่างเลิกเห็นกงจักรเป็นดอกบัวซักที ลำใย ( สติกเกอร์เบะปากมองบน )

เอ็มกับซีเป็นคนที่มีนิสัยคล้ายๆ กัน เป็นคนที่พูดจาห้าวหาญทำตัวมุทะลุไม่ค่อยกลัวใครปากต่อปากสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว

R : ฉันว่าไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก เราเก็บไว้ขู่นางดีกว่า เพื่อที่จะไม่ต้องให้นางมายุ่งกับเราอีก

D : ความคิดของยัยรินดีเลยนะ เราเก็บไว้ขู่เล่นๆ ฉันเชื่อว่ายังไงนางก็ต้องกลัวบ้างแหละ

A : โอเค๊ เดี๋ยวจัดให้

Z : ว่าแต่ตอนนี้นางจะเป็นยังไงบ้างนะ เจอยัยเอ็มจัดหนักไปซะขนาดนั้น ฉันว่าคงไม่กล้าไปเจอหน้าใครอีกนานเพราะกลัวว่าเค้าจะรู้5555

R : ฉันว่าเรานอนกันดีกว่านะ ค่อยไปเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้

D : โอเคจ้ะ ฝันดีนะทุกคน

Z : ฝันดีจ้า

A : ฝันดีน๊าทุกคน บาย..

ดารินวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะปิดโคมไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนหมอนนุ่มนิ่มแล้วหลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา

ด้านล่าง

“อ้าวเป็นอะไรไปลูกทำไมถึงเอาแมสปิดหน้าแบบนั้น” เดียร์เอ่ยทักลูกสาวเมื่อเห็นว่าดารินทำตัวแปลกไป

“คือรินแสบจมูกน่ะค่ะคุณแม่ พอดีว่าฝุ่นมันเข้าคอก็เลยเอาแมสมาปิดปากเอาไว้ รินขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ”

“แล้วไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก”

“ไม่ล่ะค่ะคุณแม่ พอดีว่าวันนี้มีเรียนเช้ารินกลัวเข้าเรียนไม่ทัน ไปก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ” ดารินรีบวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน เพราะวันนี้โดนัทมารับที่บ้านพอดี

ปึก!

“เฮ้อ!!”

“เป็นอะไรไปทำไมถึงได้เอาแมสปิดหน้า ไม่สบายเหรอ” โดนัทเอ่ยถามขึ้นอีกคน

“ฉันไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่เห็นรอยที่หน้าอะ ก็เลยเอาแมสมาปิดไว้ กลัวว่าเรื่องมันจะไม่จบแค่นี้” ดารินเธอรู้ดีว่าถ้าพ่อกับแม่ของเธอรู้เรื่องนี้มันจะจบไม่สวยแน่ และก็ไม่อาจจะรับประกันชีวิตของแยมได้อีกเลย

“อ๋อ นึกว่าไม่สบาย”

“เปล่าหรอก รีบไปกันเถอะ ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว”

“โอเคๆ”

โดนัทรีบขับรถไปที่มหาวิทยาลัยทันที วันนี้พวกเธอมีเรียนแต่เช้าจะว่างอีกทีก็ช่วงบ่ายโมง และมีนัดจะไปฟิตเนสกันในช่วงเย็น

เวลาต่อมา

หลังจากที่เลิกเรียนแล้ว กลุ่มของดารินก็มานั่งเล่นอยู่ที่ศาลาด้านหลังวิทยาลัยที่ประจำของพวกเธอ เป็นศาลาริมน้ำเงียบสงบ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมื่อคืนแม่งโคตรสะใจเลยว่ะ แต่เสียดายลงมือเบาไปหน่อย” เอ็มหัวเราะให้กับเรื่องเมื่อคืน เธอรู้สึกสะใจมากที่แก้แค้นให้เพื่อนได้สำเร็จ ถึงเรื่องนี้ดารินจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ก็ตาม แต่ก็ห้ามไม่ได้เพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนยังไง

“แต่ฉันว่าโดนตบไปตั้งสามทีแล้วก็น่าจะเข็ดบ้างนะ คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องไปหาเรื่องใครมั่วอีก นึกว่าจะนิสัยดีเหมือนหน้าตา ที่แท้ก็ผู้ดีจอมปลอมนี่เอง” ซีพูดพลางเบะปากเหยียดยิ้ม

“เป็นพวกเราจริงๆ สินะ ที่ทำร้ายแยม” เสียงเข้มดังมาจากทางมุมต้นไม้ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฎตัวออกมา

“พะ พี่กระทิง!” ทุกๆ คนต่างร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่าพวกเราจะทำเรื่องแบบนี้ได้ พี่มองว่าพวกเราเป็นเด็กที่ใสๆ ร่าเริ่ง ถึงแม้จะเป็นคนปากจัดมุทะลุกันแต่พี่ก็ไม่เคยคิดว่าจะไปทำร้ายคนอื่นแบบนี้”

“คือ…เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยนะคะ ที่เอ็มทำไปก็เพราะ…”

“พี่ไม่ได้สนใจหรอกนะว่าเหตุผลมันจะมาจากอะไร แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเราถึงได้ดูโหดร้ายกันขนาดนี้”

“โดนตบแค่สามทีเองนะคะ โหดร้ายตรงไหนทีมันมาตะ…” เอ็มรีบพูดแก้ต่าง

“เอ็มไม่ต้องพูด!” ดารินรีบพูดแทรกออกไป

“ริน…ในฐานะที่พี่รู้จักเราดีที่สุด พี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่าพี่ผิดหวังกับเรามาก ผิดหวังมากจริงๆ” กระทิงมองหน้าของดารินด้วยแววตาที่ไร้เยื่อใย ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจนลับตา

“ริน…ทำไมแกถึงไม่ให้ฉันพูดล่ะ นังแยมมันมาตบแกก่อนนะ” เอ็มหันไปถามดารินที่ยืนอยู่ข้างๆ กันด้วยความสงสัย

“ช่างเถอะ มันคงจะเป็นอย่างที่พี่แยมพูดจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรเหมาะสมกับพี่กระทิงเลยแม้แต่น้อย เรื่องแค่นี้เค้ายังไม่เชื่อใจฉันเลย”

“อย่าบอกนะว่าคนที่แกชอบคือพี่กระทิง” ซีถาม

“อืม…” ดารินก้มหน้าแล้วพยักหน้าตอบรับเบาๆ

“ยัยริน…ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้” เอ็มพูดอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าการกระทำของเธอจะทำให้เพื่อนของเธอเดือดร้อนและถูกมองว่ากลายเป็นคนผิดแบบนี้

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อเค้าไม่ฟังเหตุผลเลยฉันก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายไปเพื่ออะไร” ดารินพูดอย่างหมดหวัง

“ทำไมพี่กระทิงถึงได้เชื่อคนง่ายแบบนี้ล่ะ”

“เค้าไม่ได้เชื่อคนง่ายหรอก แต่ผู้หญิงคนนั้นคือคนสำคัญต่างหากล่ะ”

“….” เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนก็ถึงกับเงียบไปเลย

“ฉันผิดเองที่ไปยุ่งกับคนของเค้า วันนี้ฉันขอไม่ไปฟิตเนสนะ แต่ถ้าพวกแกอยากจะไปก็ไปกันได้เลยเดี๋ยวฉันให้คนขับรถของที่บ้านมารับที่มหาลัยเอง”

“ริน…”

“ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเค ฮึก…” ดารินหันหลังเดินออกมาจากศาลาที่เพื่อนๆ ของเธออยู่

“เดี๋ยวพวกฉันไปกับแกเอง ไม่ต้องร้องนะแกยังมีพวกฉัน” ทั้งสามคนรีบวิ่งตามมา

“อะ อื้ม…”

“ปะ เดี๋ยวพาไปขับรถเล่นกันดีกว่า” โดนัทเสนอขึ้นมา เผื่อว่าจะทำให้เพื่อนสาวรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

“โอเค ปะไปกันนะริน”

“อื้ม..”