Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“ทำไม…” ร่างอ้วนท้วมมองหน้าชายหนุ่มทั้งน้ำตา เมื่อถูกปฏิเสธเรื่องความรัก “พี่ไม่เคยรังเกียจรินเลยนะ แต่พี่ไม่เคยคิดกับรินเกินคำว่าพี่น้องจริงๆ พี่ขอโทษนะที่พี่ต้องพูดตรงๆ แบบนี้ แต่พี่ไม่อยากให้ความหวังริน เข้าใจพี่นะ” ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าอวบอิ่มนั้น “ทำไมอะ เพราะรินอ้วนเหรอพี่ถึงไม่รักอะ” เธอถามเสียงสั่น แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ก็เพราะว่าพี่ไม่ได้รักไง” “ฮึก..พี่กระทิงใจร้าย รินเกลียดพี่!” “ริน! ริน! รินฟังพี่นะ ตัดใจซะ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก พี่รู้ว่ารินรู้จักพี่ดีพอไม่ชอบก็คือไม่ชอบ” “ไม่! รินไม่เคยรู้จักพี่เลย พี่กระทิงของรินไม่ใช่คนนี้ คุณไม่ใช่พี่กระทิง ไปให้พ้น!” ร่างใหญ่เซถลาเมื่อถูกผลักออกไปอย่างแรง “แล้วรินจะให้พี่ทำไง ก็พี่ไม่ได้รักริน และก็ไม่เคยรักเลยด้วย” “ฮึกก ไอ้พี่กระทิงบ้า ไอ้บ้าฮื้ออ ไปให้พ้นเลย อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดคุณ!” “พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยนะริน แต่พี่…” “ไปให้พ้น!!”
01 เย็นชา
สิบปีต่อมา
บริษัทส่งออกนำเข้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“ฮายย พี่กระทิงขา” หญิงสาวร่างอ้วนท้วมเดินเข้ามาในห้องทำงานของกระทิงผู้บริหารของที่นี่ ก่อนจะวางถุงที่ถือมาลงบนโต๊ะ
“พี่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าก่อนจะเข้ามาให้เคาะประตูก่อน” ร่างหนาเอ่ยพูดเสียงเรียบ พลางชำเลืองตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าดูเอกสารต่อ
“ขอโทษค่ะ รินลืมอีกแล้ว” เธอได้แต่หัวเราะแห้งๆ เรื่องนี้กระทิงได้บอกหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ทำตามเลยสักครั้ง
“แล้วมาทำไม ไม่เรียนหรือไง”
“เรียนค่ะ แต่วันนี้อาจารย์เลิกคลาสเร็ว ก็เลยแวะไปซื้อของอร่อยมาให้พี่กระทิงค่ะ มากินด้วยกันก่อนสิคะ กำลังร้อนๆ เลยเดี๋ยวจะหมดอร่อย”
“พี่ไม่หิว” คำตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความชัดเจน
“แต่พี่..”
“ดาริน ถ้ายังอยากจะอยู่ในห้องนี้ ก็ช่วยอยู่เงียบๆ พี่ต้องใช้สมาธิทำงาน”
“ค่ะพี่กระทิง” ใบหน้าหวานบูดบึ้งเมื่อถูกขัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น “ถ้าพี่…ทำงานเสร็จแล้ว เรามาทานด้วยกันนะคะ”
“….” ชายหนุ่มชำเลืองตามองอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มหน้าลงตามเดิม
การกระทำของเขาสร้างความแปลกใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย เพราะกระทิงไม่เคยปฏิบัติกับเธอแบบนี้มาก่อนเลย
“พี่กระทิงรำคาญรินเหรอคะ”
“เปล่า” เขาตอบสั้นๆ แต่ไม่ได้ห้วน
“แล้วพี่กระทิงถอนหายใจทำไมอ่า?”
“….” เขานั่งเงียบ เหมือนว่าไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย
“รินทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่าคะ พี่กระทิงบอกได้เลยนะ”
“แน่ใจ?” ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารัวๆ
“ตอนนี้พี่ทำงานอยู่นะ และพี่ก็ต้องการใช้สมาธิในการทำงานด้วย ปกติพี่เป็นคนที่ทำงานอยู่คนเดียวเพราะมีคนเข้ามาอยู่ในห้องพี่ก็เลยทำงานไม่ได้น่ะ”
“จะบอกว่า ให้รินออกไปข้างนอกเหรอคะ”
“ถ้าตอบตรงๆ ก็ใช่”
“….” เธอถึงกับนั่งหน้าเสียไปเลย เมื่อได้ยินแบบนั้น “ละ แล้วอาหารพวกนี้ล่ะคะ”
“รินก็ถือออกไปด้วยเลย พี่ไม่หิว”
“ก็ได้ค่ะ งั้นรินกลับก่อนนะคะ เอาไว้จะมาหาใหม่”
“ครับ” เขาตอบกลับเธอ แต่ไม่แม้จะหันมองสักนิดเดียว
เย็นชาจังผู้ชายคนนี้
ดารินถือถุงอาหารเดินออกมาด้านนอกด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เธอรู้สึกว่ากระทิงนั้นดูเปลี่ยนไปมาก ดูไม่สนใจเธอเหมือนแต่ก่อนเลย จนเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรให้กระทิงโกรธหรือเปล่า
“อ้าวคุณดาริน มาหาบอสเหรอคะ?” หญิงสาวที่อยู่ในชุดพนักงานเดินตรงปรี่มาหาเธอ
“ค่ะ เอ่อ…รินซื้ออาหารมาเพียบเลยแต่พี่กระทิงไม่เอา คุณผู้จัดการเอาไปแบ่งกับพนักงานนะคะ รินเองก็ไม่ค่อยหิวเหมือนกัน”
“โห….มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้นเลยนะคะ”
“ค่ะ รินคิดว่าพี่กระทิงจะชอบ ที่ไหนได้ไม่กินซะงั้น” เธอพูดปนขำ ภายนอกดูยิ้มแย้มเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ในใจคิดหนักจนอยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้
“อ๋อ บอสน่าจะอยากทำงานมากกว่าน่ะค่ะ คุณดารินก็น่าจะรู้ว่าบอสเป็นคนที่เข้มงวดกับงานมากแค่ไหน”
“ค่ะ รินรู้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วรินขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะคุณดาริน”
“….” หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรไปต่อ เพราะถ้าเธออ้าปากพูดอีกคำเดียวน้ำตาได้ไหลออกมาแน่
เวลาต่อมา
“อ้าว…กลับมาแล้วเหรอลูกริน?” เดียร์เอ่ยถามลูกสาว เมื่อเห็นว่าแกกลับมาก่อนเวลาที่เคยกลับทุกวัน
“ค่ะคุณแม่ วันนี้อาจารย์เลิกคลาสเร็วน่ะค่ะ พี่ไทเกอร์ไปไหนเหรอคะ?”
“แหม…กลับมาถึงก็ถามหาพี่ชายเลยนะ ไม่ถามหาพ่อบ้างเหรอ พ่อน้อยใจแล้วนะ” คิงส์เดินลงบันไดมา
“โอ๋ๆ รินก็คิดถึงคุณพ่อเหมือนกันค่ะ”
“พี่ชายของเราไม่อยู่หรอก เห็นว่าออกไปบ้านเพื่อนน่ะ” คิงส์บอกกับลูกสาว
“อ้าวเหรอคะ”
“มีอะไรหรือเปล่าลูก” เดียร์ถาม
“แล้วพี่ไทเกอร์จะกลับไปอเมริกาอีกเมื่อไหร่คะคุณแม่ รินจะได้เตรียมตัวถูก จะได้ไม่ต้องมาตกใจกระทันหันเหมือนครั้งก่อน” ดารินทำหน้ามู่คิ้วย่นหากันจนเป็นปมยุ่ง ครั้งก่อนที่พี่ชายของเธอจะต้องไปเรียนที่อเมริกาเธอรู้ทีหลังใครๆ เลย และก็มารู้วันที่พี่ชายของเธอต้องเดินทางแล้ว
ดารินเสียใจมาก แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะพี่ชายกำลังเดินทางไปทำตามความฝันของตัวเอง นั่นก็คือการเรียนต่อแล้วกลับมาเป็นผู้พิพากษาอย่างเต็มตัว
ในฐานะน้องสาวอย่างเธอ มีหน้าที่คอยให้กำลังใจพี่ชายอยู่ข้างหลัง คอยเป็นกำลังใจให้พี่ชายได้ทำตามความฝันของตัวเองจนสำเร็จ และอีกปีเดียวเท่านั้นที่ไทเกอร์จะเรียนจบ และกลับมาฝึกงานต่อที่นี่
คลิ๊ก ( เสียงข้อความ )
• LINE group •
D : ทุกคน วันนี้ออกกันมั้ย ฉันเลี้ยง ( คนนี้ชื่อ โดนัท )
A : โอเค ได้เลย เจอกันที่ไหนดี ( คนนี้ชื่อ เอ็ม )
Z : เจอกันที่ร้านเลยจ้ะสาว ( คนนี้ชื่อ ซี )
ดารินเปิดอ่านข้อความที่เพื่อนๆ กำลังคุยเรื่องนัดกันไปเที่ยวคลับตามปกติ และเธอก็ไม่เคยพลาดแต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย นอกจากอยู่นิ่งๆ เงียบๆ คนเดียว
R : วันนี้ฉันขอไม่ไปด้วยนะ ไม่ค่อยสบายอยากอยู่บ้าน
ดารินตอบกลับเพื่อนๆ ไปก่อนจะวางโทรศัพท์ลงและไม่ได้เปิดอ่านข้อความที่เพื่อนๆ ส่งมาอีกเลย
ในใจก็ยังไม่วายนึกถึงการกระทำของกระทิงในวันนี้
ติ๊ง~ ( เสียงแจ้งเตือนข้อความ )
ดารินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอีกครั้ง ก่อนจะกดเข้าไปยังแจ้งเตือนนั้น
Yam_24 ได้แท็ก Krathing_32 เมื่อสักครู่…
มาเฝ้าเจ้านายทำงานวันนี้ หน้าเครียดเชียวนะ ( แนบรูป )
Comment 100+
( แหม…คู่นี่ยังไงกันน๊า แต่งเมื่อไหร่บอกด้วยน๊า )
( เหมาะสมกันจริงๆ คู่นี้ กิ่งทองใบหยก )
( น่ารักทั้งคู่เลยจ้า )
( คุณกระทิงหน้าเครียดนะ แฟนมาหายิ้มหน่อยสิ )
ดารินอ่านคอมเมนต์พวกนั้นสองมือสั่นเทาไปหมด สายตาจับจ้องที่รูปภาพนั้นยังไม่วางตาเพราะเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็น แต่กระทิงเคยบอกกับเธอว่า ผู้หญิงที่ชื่อแยมคนนี้เป็นแค่เพื่อน คิดแค่เพื่อนเท่านั้น
แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะอยากเป็นมากกว่าเพื่อนมากกว่า และเท่าที่ดูสองคนนี้ก็ดูเหมาะสมกันดี
“นี่หรือเปล่าที่ทำให้พี่เย็นชากับริน…”