07 เริ่มต้นการดูแลตัวเอง

เวลาต่อมา

“นั่นแหละริน ฮึ๊บ ฮึ๊บ เข้าไว้เราต้องทำได้” เพื่อนทั้งสามคนต่างพากันมาให้กำลังใจดารินที่พยายามออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง เป้าหมายคือน้ำหนัก45จาก89ในตอนนี้

ดารินอ้วนมาก อ้วนมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ดูน่ารังเกียจอะไรเลยเพราะเธอดูแลตัวเองดีเสมอ

ตอนนี้เธอมีกำลังใจที่จะลดน้ำหนักมากขึ้น เธอออกกำลังกายอย่างหนักมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว ร่างกายก็แตกต่างเปลี่ยนจากเดิมไปอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งหลังเลิกเรียนจากปกติที่เธอจะไปนั่งกินของอร่อยอยู่ในร้านเบเกอรี่ ตอนนี้เธอมาหมกอยู่ที่ฟิตเนสทุกวัน แถมยังซื้อคอสเรียนกับคุณครูที่สอนออกกำลังกายอีกด้วย

ครูสอนเป็นผู้ชายด้วยนะหล่อเชียว ไม่รู้ว่างานนี้จะมีคนเกิดอารมณ์หึงบ้างหรือเปล่า หรืออาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย

“อึ๊บ อ่า อึ๊บ อ่า”

“เก่งมากครับ แบบนั้นแหละน้องริน ดีครับ ค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงไปนะครับ อย่าทิ้งลงไปทีเดียวเดี๋ยวกล้ามเนื้อเราจะฉีกเอาได้”

“อื้ม…ค่ะ ฮึ๊บ อ่า..”

“สู้ๆ นะริน แกต้องทำได้อยู่แล้วเพื่อนรักของฉัน” โดนัท ซี เอ็ม คอยออกกำลังเป็นเพื่อนอยู่ห่างๆ คอยมองดูเพื่อนสนิทออกกำลังกาย

ตอนนี้ทุกคนกำลังรอดูความสำเร็จของเธอแล้ว เพราะถ้าเธอผอมเธอต้องสวยมากแน่ๆ แม่สวยพ่อหล่อขนาดนี้ มีหรือลูกจะหน้าตาไม่ดี พี่ชายก็หล่อหุ่นดีไม่ต่างอะไรจากพ่อตอนเป็นหนุ่มเลย

“อ่าโอเคครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ พรุ่งนี้ก็ค่อยมาออกกำลังกายอีกที”

“ฟู่วว เหนื่อยเหมือนกันนะคะเนี่ย”

“ออกกำลังกายเรียกเหงื่อก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาครับ แต่พี่รับรองว่าน้องรินเนี่ยจะต้องสวยหุ่นฟิตแอนด์เฟิร์มแน่นอนครับ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ พูดซะดูน่ากลัวเชียว”

“จริงครับ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วรินขอตัวกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้เราค่อยมาเจอกันใหม่”

“ครับ เอ่อ…พี่ขอไลน์น้องรินหน่อยได้ไหมครับ เผื่อว่ามีวันหยุดจะได้นัดกันมาออกกำลังกายได้”

“อ่าได้ค่ะ เอาโทรศัพท์มาสิคะเดี๋ยวรินกดไอดีไลน์ให้”

“นี่ครับ”

ดารินรับโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มตรงหน้ามาแล้วกดไอดีไลน์ของเธอให้กับเขา

“นี่ค่ะ”

“โอเค ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาดารินก็เดินออกมาด้านนอก ตรงที่พวกเพื่อนๆ ของเธอกำลังยืนรออยู่

“แหมๆ เห็นนะค๊าเพื่อนสาว มีหนุ่มขอไลน์ด้วย ฮอตไม่เบาอะเรา” เอ็มเอ่ยแซวเมื่อดารินเดินออกมาถึงยังตรงที่พวกเธอยืนอยู่กัน

“บ้าบอ ฮอตบ้าฮอตบอไร เค้าแค่มาขอไอดีไลน์เอาไว้คุยเรื่องออกกำลังกายต่างหาก” ดารินพูดแก้ตัวพลางยิ้มกรุบกริบจนแก้มขาวๆ แดงระรื่อ

“แต่ฉันมองสายตาผู้ชายคนนั้นออกนะ ว่าคิดอะไรกับแก” ซีพูดเสริม เพื่อยืนยันให้กับเอ็มว่าเพื่อนสาวของเขาถึงจะอ้วนแต่ก็สวยไม่เบา

“บ้าน่า ฉันอ้วนขนาดนี้ใครจะไปเอาลง”

“อ้วนแต่สวยนะ ฉันจะบอกให้ผู้ชายทุกคนไม่ได้ชอบผู้หญิงผอมเสมอไปหรอกนะ ดูท่าแล้วเทรนเนอร์ฟิตเนสคนนั้นจะชอบแกไม่น้อยเลยนะยัยริน” เอ็มพูดพร้อมกับยิ้มกว้างมองหน้าเพื่อนสาว

“โอ้ยย อะไรก็ไม่รู้” ดารินเริ่มโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง

“ปะๆ กลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันจะแวะไปส่งทุกคนตามระยะทางนะ” โดนัทพูดขึ้นมา เพราะเธอเป็นคนเดียวที่มีรถและขับรถเป็น ดารินถึงจะพอขับเป็นแต่ก็ยังไม่คล่องตัว เธอเลยไม่ค่อยขับเองเท่าไหร่

เวลาต่อมา

“ขอบใจมากนะโดนัทที่มาส่งที่บ้าน เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้นะ”

“จ้ะ”

“ขับรถดีๆ ล่ะ ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกด้วยฉันจะได้รู้ว่าแกปลอดภัยดี”

“จ้า”

ดารินหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน ก็เห็นว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นกำลังนั่งรอเธอกลับมาที่บ้านอยู่

“เป็นไงวันนี้กลับมาซะเย็นเชียว” คิงส์เอ่ยทักลูกสาว เมื่อดารินก้าวขาเดินเข้าไปในบ้าน

“รินไปฟิตเนสกับเพื่อนๆ มาค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เปล่าลูก ช่วงนี้แม่เห็นกลับบ้านเย็นทุกวันเลย ก็เลยเป็นห่วง” เดียร์พูดขึ้น

“อ๋อ รินไปออกกำลังกายอยู่ที่ฟิตเนสกับเพื่อนค่ะ ช่วงนี้ก็เลยกลับเย็นทุกวันเลย”

“รู้สึกว่าเราจะเอาจริงเลยนะเนี่ย” คิงส์เดินเข้ามาหาลูก พลางไล่สำรวจมองร่างอ้วนท้วมของลูกสาว “อืม…พ่อว่าเราก็เปลี่ยนแปลงไปจริงๆ นะเนี่ย หุ่นดูบางตาลงไปมากเลย”

“จริงเหรอคุณพ่อ” ดารินมีสีหน้าที่ตื่นเต้นไม่น้อย เมื่อได้ยินพ่อของตัวเองพูดแบบนี้ เพราะมันทำให้เธอรู้ว่าความพยายามของเธอมันไม่ได้สูญเปล่า

“จริงสิ พยายามเข้านะลูกพ่อเป็นกำลังใจให้”

“ขอบคุณมากนะคะคุณพ่อ คุณพ่อน่ารักที่สุดเลย”

“ครับ”

“แล้วเย็นนี้จะลงมากินข้าวกับพ่อแม่หรือเปล่าล่ะ จะได้บอกแม่บ้านให้เตรียมให้”

“กินค่ะ แต่กินแค่นิดเดียวพอแค่หายหิว”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะจะได้ลงมากินข้าวพร้อมกัน”

“ค่ะคุณแม่”

ดารินรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินลงมาด้านล่าง

“อ้าวพี่ฟ้าพี่กระทิงสวัสดีค่ะ มีอะไรกันหรือเปล่าคะมากันพร้อมหน้าเชียว” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพ่อแม่ของเธอ

“เปล่าจ้ะ พี่แค่แวะมาหาคุณน้ากับคุณอาน่ะ” ฟ้าครามหันมาตอบ

“ทำไมเหรอคะ?”

“คือพี่ฟ้าเค้าจะไปศึกษางานที่ต่างประเทศสามเดือนน่ะ ก็เลยมาลาพ่อกับแม่” เดียร์บอกลูกสาว

“อ้าว ทำไมถึงไปกระทันหันนักล่ะคะ เรายังไม่มีเวลาคุยกันดีๆ เลย” ดารินรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากครั้งแรกที่รู้ว่าพี่ชายจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเลย ไม่มีใครบอกและมารู้อีกทีก็ตอนที่พี่ชายจะต้องออกเดินทางแล้ว

“พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะกระทันหันขนาดนี้ ด็อกเตอร์ก็แจ้งพี่มาก่อนหน้าสองวันเอง พี่ก็ไม่มีเวลาเตรียมตัวเหมือนกัน”

“เสียดายจัง”

“เอาไว้รอพี่กลับมาจากต่างประเทศแล้ว เราค่อยไปเที่ยวด้วยกันนะ”

“ก็ได้ค่ะ แล้วนี่พี่กระทิงก็จะไปด้วยเหรอคะ”

“เปล่าหรอก พี่กระทิงไปส่งพี่ที่สนามบินน่ะ”

“อ๋อ…”

“ใกล้เวลาออกเดินทางแล้วถ้าอย่างนั้นฟ้าไปก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะลูกฟ้า”

“ค่ะน้าเดียร์”

“พี่ไปก่อนนะดาริน ถึงแล้วพี่จะคลอหา”

“เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ฟ้า”

“จ้ะ”