ตอนที่ 2/2

ตอนที่ 2/2

ช่วงดึกภายในวันเดียวกัน หลังจากที่ธาฎาอยู่ร่วมงานฉลองวันเกิด 'นางพิมพ์มุก' แม่ของคู่หมั้นตัวเองเสร็จแล้ว เขาขับรถเพียงไม่นานก็ถึงบ้าน 'นางรจรินทร์' ผู้เป็นย่า ซึ่งท่านอาศัยอยู่บ้านตากอากาศในเขาใหญ่ไม่ห่างไกลจากบ้านของนางพิมพ์มุกมากนัก

หลานชายเพียงคนเดียวของตระกูล ‘รักษ์สุขเกษม’ เป็นหลานชายคนโปรดของหญิงชราวัย 70 กว่าปี มาโดยตลอด ทายาทเพียงคนเดียวที่ท่านหวังเพิ่งพา ไม่เคยทำให้ผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว หากลูกชายของท่านยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะได้เห็นกับตาไปแล้วว่าธาฎานั้นสืบทอดธุรกิจของตระกูลได้ดีแค่ไหน

“อ้าว คุณทิม... กลับมาซะดึกเชียวค่ะ” ป้าชม แม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่รีบวิ่งมาต้อนรับทายาทเจ้าของบ้านหลังใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น

ส่วนคนมาใหม่หันซ้ายขวามองหาผู้เป็นประมุขของบ้านอยู่สักพัก ไร้วี่แววของหญิงวัยเจ็ดสิบในตอนเกือบจะเที่ยงคืน ถึงได้รู้ว่าท่านคงเข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงไม่ได้ทักถามหาท่านจากแม่บ้านคนสนิท

“สวัสดีครับป้าชม พอดีว่าผมมางานวันเกิดน้าพิมพ์น่ะครับ ก็เลยแวะมาค้างที่นี่”

“อย่างนั้นเหรอคะ แล้วจะอยู่ค้างที่นี่กี่วันดี หรือจะกลับเช้าวันจันทร์เลยคะ?”

วันนี้เป็นคืนวันศุกร์ พรุ่งนี้ก็เสาร์อาทิตย์แล้ว ปกติถ้าเป็นวันหยุดคุณหนูของบ้านก็น่าจะกลับเข้ากรุงเทพฯ วันจันทร์เลยป้าชมคิดแบบนั้น

“ไม่ล่ะครับ ผมกลับพรุ่งนี้เลย” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจไม่พูดไปแบบนั้น แต่รู้แค่เพียงว่าจิตใจของเขามันร้อนรนอยากจะกลับกรุงเทพฯ ให้เร็วที่สุดเท่านั้นเอง แม้งานจะสะสางจนไม่ค้างคาแล้วก็ตาม

“คราวนี้มาเร็วไปเร็วนะคะ หรือติดงานเหรอคะ?”

“เปล่าครับ แต่มีนัดกับคนอื่น”

“คนอื่น? ลูกค้าเหรอคะ?”

“ก็... ไม่ใช่หรอกครับ ผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนครับป้าชม ดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ”

พูดจบแล้วก็เดินขึ้นไปยังชั้นด้านบนของบ้านทันที ยิ่งอยู่คุยนานป้าชมนานเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าคำถามจะยิ่งเยอะขึ้นเท่านั้น และเขาก็ไม่สามารถหาคำตอบจริงๆ ให้แก่ป้าชมแก่ได้

เขาไม่ได้รีบกลับกรุงเทพฯ เพราะเรื่องงาน ทว่าเป็นเพราะใครบางคนที่อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาต่างหากล่ะ ก็เพิ่งจะเห็นอัพฯ สตอรี่ไอจีล่าสุดมีรูปเค้กก้อนโตรสทุเรียนพร้อมๆ กับอาหารหลายอย่างโดยฉากหลังเป็นโต๊ะลายหินอ่อนราคาแพงที่เขาจำได้ดีว่านั่นคือโต๊ะทานอาหารในห้องเขาเอง

เขาเคยบอกหล่อนแล้วว่าไม่ชอบกลิ่นทุเรียน แต่ทำไมยังดื้อด้านเอามันขึ้นมาทานถึงเพนท์เฮ้าส์ราคา 340 ล้านบาทของเขาได้ กล้านัก...

อีกอย่างวันเกิดนันนลินทร์เขาไม่ได้ลืมมัน เพียงแต่ไม่รู้ว่าแสดงออกไปทำไมก็ในเมื่อระหว่างเขากับนันนลินทร์เป็นเพียงแค่คู่นอนที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน หล่อนได้เงินจากเขา เขาได้ความสุขจากหล่อนมันแฟร์กันแล้วทั้งคู่ ไม่จำเป็นต้องแสดงออกเกินเลยหรือเกินกว่าสถานะคู่นอน

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยความสดใส แม้ในใจของคนที่เพิ่งจะอายุ 27 ปี ไปเมื่อวานหมาดๆ จะรู้สึกเศร้าๆ ไปในช่วงแรก ทว่าก็ยังสามารถดึงอารมณ์ตัวเองให้กลับมาอยู่ในโหมดสดใสได้เหมือนเช่นทุกครั้ง หล่อนไม่ใช่คนที่จะมองโลกในแง่ดีได้ตลอดทุกเวลา ทว่าก็ไม่เห็นจะต้องเอาตัวเองไปจมปลักอยู่กับความเศร้าในเป็นทุกข์

เพราะแบบนี้เพื่อนร่วมงานหลายต่อคนถึงได้ชื่นชอบหล่อน ต่อให้วันไหนที่โลกจะใจร้ายกับพวกเขาก็ตาม แต่ถ้าได้กำลังใจดีๆ และรอยยิ้มที่ฮีลใจจากนันนลินทร์ทุกคนก็สามารถกลับมาอยู่ในโหมดความสดใสได้เช่นเดียวกัน

“วันนี้วันเสาร์ Occupancy [1] 100% หนิงอยู่ทำโอทีได้ไหม?” ผู้จัดการในแผนกเดินมาถามนันนลินทร์ด้วยความเห็นใจ วันนี้ลูกค้าเข้าเช็คอินโรงแรมค่อนข้างมาก และคาดว่าคืนนี้จะมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการห้องอาหารของโรงแรมมากเลยทีเดียว ลำพังกะบ่าย 5 คน คงเอาลูกค้าไม่อยู่ หากนันนลินทร์ที่เดิมทีทุกวันจะอยู่กะเช้ามาช่วยงานดินเนอร์ตอนเย็น วีรยุทธคงสบายใจเพราะนันนลินทร์เป็นคนเก่ง และเขาก็ไว้ใจหล่อนว่าจะพาทีมไปรอดให้จบดินเนอร์คืนนี้

อย่างน้อยขอแค่เพียงมีนันนลินทร์ ห้องอาหารคืนนี้คงจะไม่เสี่ยงโดนลูกค้าคอนเพลน

“หนิงได้หมดแหละพี่ยุทธ” แม้อยากจะปฏิเสธเพียงใด แต่ก็ยังเห็นอกเห็นใจเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ อีกทั้งยังรู้ดีว่าวันนี้ลูกค้าเข้าพักโรงแรมมากจริงๆ จึงเลี่ยงไม่ได้หากจะช่วยอยู่ทำงานต่อ

“หรือถ้าหนิงมีธุระ พี่ก็ไม่อยากกวนนะ”

ธุระงั้นเหรอ... ถ้าเลิกงานไปแล้วหล่อนไม่มีธุระอะไรอื่นอีกนอกเสียจากเตรียมขึ้นเตียงอ้าขาปรนนิบัติเจ้าของโรงแรมนี้ ทว่าตั้งแต่เมื่อคืนที่เขานั้นไปค้างอ้างแรมที่อื่น จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะกลับมานอนที่คอนโดฯ หรือไม่ ไม่แน่ตอนนี้เขาก็อาจจะอยู่บ้านของแพรไหมคู่หมั้นของเขาอยู่ก็ได้ ฉะนั้นแล้วไม่เห็นจะต้องมีธุระสำคัญให้กลับไปทำเลยด้วยซ้ำ สู้อยู่ทำโอทีต่อยังดีเสียกว่ากลับไปแล้วว่างเปล่าคนเดียวในห้องนั้น

“หนิงไม่มีธุระหรอกค่ะพี่ยุทธ หนิงอยู่ช่วยได้”

“ขอบคุณนะ ไม่ได้หนิงนี่พี่แย่เลย” ชายหนุ่มรุ่นพี่ยกมือขึ้นแตะไหล่นันนลินทร์เป็นการขอบคุณที่หล่อนยอมอยู่ช่วย ก่อนเตรียมเดินกลับไปทำงานของเขาต่อก็ไม่ลืมหันกลับมาพูดบางอย่างกับหล่อนอีกครั้ง

“อ่อ! แล้วก็ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะหนิง เดี๋ยวว่างๆ พี่พาเราไปเลี้ยง”

“ขอบคุณค่ะพี่ยุทธ”

“เมื่อวานพี่ยุ่งๆ ทั้งวันเลยไม่ได้เตรียมหาของขวัญให้เรา โทษทีนะ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนิงไม่ได้อยากได้เลย แค่อวยพรให้หนิงก็พอแล้วค่ะ”

“งั้นเหรอ?”

“ค่ะ” ใบหน้าสวยยิ้มกว้างในกับผู้จัดการหนุ่มรุ่นพี่

“งั้นก็มีความสุขมากๆ นะหนิง อยู่กับพี่ไปนานๆ นะ” อยู่ไปนานๆ คำนี้มีนัยยะแอบแฝงจากเจ้าของประโยค

________________________________________

Occupancy [1] อัตราการเข้าพักระบุว่ามีการขายห้องพักทั้งหมดกี่เปอร์เซ็นต์ในช่วงเวลาที่กำหนด คำนวณโดยการหารห้องที่ขายด้วยห้องว่างในช่วงเวลาที่กำหนด