ตอนที่ 2/1

ตอนที่ 2/1

“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะพ่อทิม”

“ครับ คุณน้า” ชายหนุ่มรุ่นลูกโค้งตัวลงเล็กน้อยให้แก่เจ้าของวันเกิด

เขากับแพรไหมเดินทางมาถึงเขาใหญ่ก็จวนจะมืดค่ำเสียแล้ว คืนนี้เห็นทีคงต้องกลับไปนอนบ้านคุณย่าของเขาเอง

“ไม่ได้เจอหน้าพ่อทิมนานแล้ว น้าว่าพ่อทิมดูดีขึ้นนะ” เมื่อก่อนเขาผอมกว่านี้มาก เพราะยังอยู่ในช่วงที่ทำงานหนักหลังจากที่คุณพ่อเสียไป

ครอบครัวของธาฎาได้กำลังใจที่ดีจากครอบครัวของแพรไหมไม่ห่างหาย มันจึงทำให้เขาเห็นว่าในขณะที่เขาและครอบครัวกำลังเศร้าโศกกับการจากไปของโสภณ ยังมีกัลยาณมิตรที่ดีอย่างเช่นครอบครัวนี้ที่ช่วยซับพอร์ตในการให้กำลังใจอยู่เรื่อยมา

“คุณน้าก็เช่นกันครับ ดูยิ้มแย้มสดใสกว่าแต่ก่อน สงสัยคงเป็นเพราะช่วงนี้รีสอร์ตดาวเหนือกำลังกลับมานิยมอีกครั้งใช่ไหมครับ?”

ครอบครัวของแพรไหมเองก็มีกิจการรีสอร์ตและโฮมสเตย์เช่นกันกับธุรกิจของเขาที่เติบโตมาพร้อมๆ กัน ทว่าคนละกลุ่มเป้าหมายลูกค้า

รีสอร์ตดาวเหนือเป็นธุรกิจเล็กๆ ที่ทำกันเองในครอบครัวของแพรไหม ส่วนของเขามันคือธุรกิจโรงแรมห้าและหกดาวขนาดใหญ่ที่เติบโตแบบก้าวกระโดด

“แหม รีสอร์ตน้าก็มีแค่นี้แหละพ่อทิม แค่มีคนเข้าพักห้องสองห้องน้าดีใจแล้ว ไม่เหมือนของรักษ์สุขเกษมหรอก ธุรกิจโรงแรมหรูขนาดนั้น คงจะมีคนสนใจอยู่ไม่น้อย จริงไหม?”

“ครับ” เขาไม่ปฏิเสธคนชม เพราะนี้คือเรื่องจริง นอกจากแขกที่สนใจเข้าพักแล้ว ยังมีนักลงทุนกระเป๋าหนักหลายคนที่อยากจะร่วมลงทุนต่อยอดธุรกิจกับเขา

แพรไหมยืนฟังแม่ตัวเองชมว่าที่ลูกเขยไม่ขาดปาก ส่วนธาฎาก็วางตัวได้ดีเข้ากับผู้ใหญ่ในบ้านหล่อนได้อย่างคงเส้นคงวา ทำให้หล่อนอดยิ้มไม่ได้ในความเป็นเขา

“แม่คะ แพรว่าแพรขอตัวเข้าไปด้านในดีกว่าค่ะ ไปค่ะทิม” เอ่ยหันมาบอกผู้เป็นแม่ที่ยังต้องยืนรอต้อนรับแขกในงานอยู่ ก่อนจะคล้องแขนคู่หมั้นเพื่อเข้าไปพักด้านในบ้าน

นางพิมพ์มุกพยักหน้าแทนคำตอบให้กับลูกสาว จากนั้นก็หันมาสนใจแขกอื่นต่อ

คนที่มาร่วมงานนี้ส่วนมากย่อมเป็นแขกคนสนิทของสองครอบครัวอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่พวกเขาจะรู้จักกับคู่หมั้นของลูกสาวเจ้าของงาน

คนรู้จักก็ต่างชื่นชมเด็กทั้งสองที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก คนหนึ่งเป็นแพทย์สาวส่วนอีกคนเป็นถึงเจ้าของโรงแรมขนาดใหญ่ และนางพิมพ์มุกก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นคนอื่นชมแบบนี้

ส่วนอีกซีกหนึ่งในเมืองหลวงของประเทศ ยังคงมีอีกคนที่มีวันสำคัญเฉกเช่นเดียวกันกับคนที่ชื่อพิมพ์มุกแม่ของคู่หมั้นคนสวยของธาฎา

ร่างอรชรเดินหยิบจับของตกแต่งต่างๆ ชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่หล่อนอุตส่าห์ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าแถวนี้ อาหารบนโต๊ะถูกเสิร์ฟเรียบร้อยทั้งสองจานหลัก และจานรองต่างๆ ที่ตั้งใจทำ ทว่าคืนนี้จะมีแค่หล่อนเองที่ต้องจัดการอาหารทั้งหมดลงท้อง

เพราะอีกคนที่เป็นเจ้าของห้องนี้ คงไม่กลับมา

“อาหารพร้อมแล้ว เหลือเค้กสินะ” ยืนกวาดสายตามองผลงานของตัวเอง พร้อมกับครุ่นคิดได้ว่ายังขาดสิ่งสำคัญไปอีกอย่าง

ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในครัวอีกรอบ ก่อนจะออกมาพร้อมกับเค้กปอนด์ใหญ่

หล่อนจัดวางใส่จานตกแต่งให้มันดูดีเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าวันเกิดตัวเองปีที่แล้วจะไร้เงาของเขา ทว่าปีนี้ก็ยังคงไร้เงาของเขาอีกเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่ห่วงเรื่องนำเค้กทุเรียนขึ้นมาทานบนห้อง เพราะเจ้าของห้องนั้นไม่ชอบกลิ่นทุเรียนมาก แต่วันนี้เขาไม่อยู่ ฉะนั้นหล่อนไม่สน

“อื้มมม หอมกลิ่นทุเรียนจัง” เสียดายหากว่าไม่มีกฎเกณฑ์ที่เขาตั้งเอาไว้ และหากว่าที่นี่คือห้องของหล่อนเอง คงได้ชักชวนเพื่อนๆ ในแผนกมาฉลองกันให้มีความสุข ดีกว่าการต้องมานั่งเป่าเค้กที่ซื้อมาเองอยู่แบบนี้

พอนึกในใจขึ้นมาได้แล้ว จากเดิมที่พยายามทำตัวร่าเริงกลบเกลื่อนความเศร้ามองมาทั้งวัน ความมั่นใจนั้นมันก็เริ่มหล่นหายลงไป เอาเข้าจริงหล่อนเองก็ยังต้องการให้เขากลับมาที่นี่ ...ในคืนนี้ หากโชคชะตาจะเห็นใจ

แม้ว่าการเป็นนางบำเรอเงียบๆ คอยให้ความสุขแก่อีกคนทั้งที่เขาเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วมวันจะเป็นเรื่องผิด ทว่าลึกๆ นันนลินทร์เองก็ยังแอบหวังกับความรักของคู่หมั้นคนอื่นอยู่ดี หากเขาจะมีความรู้สึกดีๆ ให้หล่อนสักนิด แค่นี้หล่อนก็ดีใจแล้ว แม้ว่าท้ายที่สุดแล้วอย่างไรเสียเขาก็ยังเป็นของคนอื่น