บทที่014 พลัดตกลงมาแล้ว

บทที่014 พลัดตกลงมาแล้ว

จี้จิ่งเชินเดินออกมาจากห้องหนังสือมุ่งตรงไปที่ห้องรับแขก ขณะที่กำลังย่างเท้าเข้าไปด้านในเขาหยุดชะงักลง

เงาของหญิงสาวที่อยู่ในห้องรับแขก

ภายในห้องมีแสงสะท้อนเข้ามา

เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ ก้มตัวลง กระโปรงผ้าโปร่งสีขาวถูกแสงสาดส่องมา ทำให้มองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนสวมถุงมือจับทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างทะนุถนอม เธอชอบจนวางมือไม่ได้

แก้มของเธอแดงฉ่ำ แววตาเปล่งประกาย จิตใจทั้งหมดของเธอตอนนี้อยู่กับโบราณวัตถุที่อยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้จิ่งเชินมองเธอแบบนี้

จี้จิ่งเชินยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปถามเธอว่า

“คุณชอบมันเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจขึ้น หันไปมองคล้ายกับกระต่ายน้อยที่กำลังตกใจกลัว

เธอมองหน้าจี้จิ่งเชิน แล้วถอยหลังออก

“คุณจี้……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนทำตาลุกลี้ลุกลนอย่างตระหนกไม่กล้าสบตามองจี้จิ่งเชิน

ก่อนหน้านี้เธอยังชื่นชมทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่บนโต๊ะด้วยความดีอกดีใจเหมือนปลาเจอน้ำ แต่ดูเหมือนตอนนี้บรรยากาศในห้องถูกทำลายลงแล้ว

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น ในใจเกิดความโมโห

เขาเดินเข้าไปใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอรู้สึกกลัว

“คุณกำลังกลัวผม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวปฏิเสธ

จี้จิ่งเชินหรี่ตาลงแล้วโผเข้าไปตรงหน้าของเธอ ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน เขาเห็นได้ชัดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังกลัวจนตัวสั่น

เขายื่นมือไปรองใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน

“คุณชอบของโบราณพวกนี้เหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น

แค่ความชอบส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ยังต้องถูกกีดกันเหรอ?

เธอปิดตาลงแล้วเอามือจับกระโปรงไว้

“ฉันอยากเป็น……อยากเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ……”

เธอพูดออกมา……

แล้วเขาจะทำไมล่ะ?

จะหัวเราะเยาะเย้ยหรือจะกีดกันล่ะ?

จี้จิ่งเชินนิ่งลง จากนั้นไม่นานก็เอามือออกจากเวินเที๋ยนเที๋ยน

“อือ”

เขาแค่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องรับแขกไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะไม่ให้เธอมายุ่งกับโบราณวัตถุอันล้ำค่านี้เสียอีก เพราะถ้าเกิดของเสียหายขึ้นมาคงต้องชดใช้อย่างมหาศาลแน่นอน แต่ดูท่าทางของจี้จิ่งเชินแล้ว ดูเหมือนจะไม่……

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่ในมือ แต่จิตใจเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งของในมือ ตอนนี้ในหัวของเธอคือจี้จิ่งเชิน

นี่จี้จิ่งเชินยอมให้เธอจับต้องของมีค่าแบบนี้เหรอ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไปคิดมา จากนั้นก็เดินออกจากห้องรับแขก เมื่อเธอเดินออกมาเธอเห็นลวดลายแกะสลักบนราวบันได ทำให้เธอสนใจเป็นอย่างยิ่ง

บันไดไม้ที่วนเป็นเกลียว บนราวจับทำจากไม้จันทน์สีดำ แต่ละขั้นถูกแกะสลักเป็นหัวสัตว์โบราณที่มีทั้งลูกเล่น และความลึกลับซ่อนอยู่ในนั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนจำได้ว่าเทคนิคการแกะสลักแบบนี้เธอเคยได้ยินมาก่อนว่า มันเป็นเคล็ดลับที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เธอเดินขึ้นบันไดไป สังเกตราวจับบันไดในแต่ละขั้น เธอเอาตัวเองกลับเข้าไปอยู่ในโลกของเธออีกครั้ง

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา!” เสียงเรียกดังขึ้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงเรียกแต่ไม่ได้ตอบโต้ ครู่หนึ่งเธอนึกได้ว่าตอนนี้เธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา จากนั้นเธอก็หันหลังไปทันที

“ว่าไง อ้า!”

ขณะที่เธอก้าวขาหันหลังมานั้น เธอสะดุดและหงายหลังล้มลงมาโดยที่ไม่ทันได้เห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

ร่างของเธอพลัดตกบันไดลงมาจากชั้นสองด้วยความสูงประมาณสองเมตรโดยที่เธอไม่รู้ตัว!

จี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ด้านล่าง เมื่อเขาเห็นแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว!