บทที่013 บ้านที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณ

บทที่013 บ้านที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณ

ในขณะนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เห็นวัตถุโบราณมากมาย เธอเหมือนปลาที่ว่ายน้ำอยู่ในมหาสมุทร มองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น มองไปจับไป

วัตถุโบราณเหล่านี้มีมาตั้งแต่สมัยสามก๊ก และยังมีในสมัยราชวงศ์ตอนปลาย ของพวกนี้อยู่ภายในห้องรับแขกมากกว่าสิบชิ้น และใบเสนอราคาของแต่ละชิ้นมีมูลค่ามากกว่าสิบล้าน

เวินเที๋ยนเที๋ยนสายตาลุกวาว ทันใดนั้นเธอหันไปเห็นทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่วางอยู่บนมุมโต๊ะ!

ซึ่งมีความสูงมากกว่าครึ่งเมตร คอยาว เท้ากลม ทั้งสี่ด้านตกแต่งด้วยลายมังกรขาเดียว

ประติมากรรมรอบๆ ของหัวมังกร ก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยเห็นทองสัมฤทธิ์ฟางจุนชิ้นนี้ในทีวี เป็นตัวอย่างทองสัมฤทธิ์ที่มีอยู่ในคลังทองสัมฤทธิ์ที่เอามาหล่อรวมไว้ด้วยกัน เป็นงานที่ประณีตละเอียดอ่อน รวมทั้งเป็นการหล่อทองสัมฤทธิ์ขึ้นสูง

เวินเที๋ยนเที๋ยนจำได้ว่าครั้งล่าสุดในทีวีใบเสนอราคามูลค่ามากกว่าห้าร้อยล้าน……

เธอเดินมองด้วยสายตาลุกวาว ยื่นมือไปจับแต่ก็ดึงมือกลับมา

ของล้ำค่าแบบนี้จะเอามือไปแตะสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

เธอมองไปรอบๆ เห็นแม่บ้านเดินอยู่ เธอจึงรีบวิ่งไปหาแม่บ้าน

“คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้าน!”

แม่บ้านได้ยินเสียงเรียกของเธอจึงหันกลับมาถามว่า

“คุณหนูเจี่ยงมีอะไรเหรอครับ?”

ใบหน้าเขาดูเฉยเมย ไม่มีอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เขาก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่

เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงใบหน้าของสองบอดี้การ์ดที่จับเธอไปขังไว้ในห้องมืดนั้นแล้วช่างต่างกับคนนี้มาก

“มีถุงมือไหมคะ?”

“มีครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้นะครับ”

พูดจบเขาก็เดินออกไปเอาถุงมือ

“เดี๋ยวก่อน!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกให้เขาหยุดแล้วถามต่อ

“ฉันสามารถเข้าดูวัตถุโบราณในห้องได้หรือเปล่า?”

เธอชี้ตรงไปที่โต๊ะที่วางทองสัมฤทธิ์ฟางจุน

“ได้ครับ ของพวกนั้นเอามาตั้งโชว์ให้ดูอยู่แล้วครับ”

เมื่อพ่อบ้านเดินออกไปเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ดีใจขึ้นมาทันที เธอเดินเข้าไปดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนด้วยความตื่นเต้น

ไม่นาน พ่อบ้านก็นำถุงมือสะอาดคู่หนึ่งมาให้เธอ เธอสวมถุงมือและดูวัตถุโบราณด้วยความตื่นเต้น

พ่อบ้านหันไปมองเธอ

ดูไปดูมาเธอก็ยังนิสัยเด็กอยู่เหมือนกัน แก้มที่แดงปริ่ม สองมือสวมถุงมือแล้วลูบไปมาที่ทองสัมฤทธิ์ฟางจุนอย่างตื่นเต้น

ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง

สายตาคู่นั้นที่มองเธอเป็นหญิงสาวขาวบริสุทธิ์

คิดไปคิดมา จากนั้นเขาก็เดินเอาเอกสารที่อยู่ในมือเข้าไปในห้องหนังสือ

จี้จิ่งเชินกำลังนั่งดูเอกสารของบริษัทอยู่ภายในห้อง ถึงแม้ว่าช่วงนี้เขาไม่ได้เข้าไปบริษัทด้วยตัวเอง แต่ในทุกๆ วันเขาก็ใช้เวลาดูข้อมูลอยู่บ่อยๆ

พ่อบ้านได้ยื่นเอกสารให้เขา จากนั้นยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า

“เมื่อสักครู่คุณหนูเจี่ยงให้ผมไปเอาถุงมือมาให้ ตอนนี้เธอกำลังสำรวจทองสัมฤทธิ์อยู่ที่ห้องรับแขกครับ”

จี้จิ่งเชินถามกลับว่า “เธออยากได้เหรอ?”

“ผมคิดว่าคุณหนูเจี่ยงมีความสนใจทางด้านโบราณวัตถุครับ”

จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น ก่อนหน้านี้ในข้อมูลส่วนตัวของเธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้นิ

“เธออยากจะทำอะไรก็ตามใจเธอก็แล้วกัน แต่ให้คนจับตามองเธอไว้ก็พอ”

“ครับ คุณผู้ชาย”

เมื่อพ่อบ้านเดินออกไป จี้จิ่งเชินก็ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ แต่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง เพราะใจของเขาตอนนี้คิดแต่เรื่องของเวินเที๋ยนเที๋ยน

ผู้หญิงคนนั้นชอบเล่นโบราณวัตถุเหรอ?

งานอดิเรกนี้ทำไมถึงไม่ปรากฏในข้อมูลของเธอ

แต่เมื่อนึกถึงใบหน้ากลมๆ ของเธอที่กำลังตั้งใจสำรวจทองสัมฤทธิ์นั้นแล้วก็……

จะเป็นไปได้อย่างไร?

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป