บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนโซฟา สักพักก็พ่อบ้านเดินเข้ามา

“คุณหนูเจี่ยง คุณผู้ชายเรียกพบคุณหนูครับ”

เมื่อได้ยินชื่อจี้จิ่งเชินเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตกใจจนตัวสั่นขึ้นมา

แต่พอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอได้ตกลงกับเจี่ยงหงซึ่งแล้ว เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจี้จิ่งเชิน

ภายในห้องหนังสือกว้าง จี้จิ่งเชินซึ่งยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง

ด้านนอกหน้าต่างเป็นภูเขาทอดยาว ป่าไม้อันกว้างใหญ่ ทิวทัศน์อันกว้างใหญ่นั้นแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของจี้จิ่งเชิน

เขาได้ยินเสียงเวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดประตูเข้ามาเลยหันหลังมาดู จากนั้นสายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบสายตาแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่

จี้จิ่งเชินหัวเราะเบาๆ

“ดูๆ แล้วพ่อแม่ของคุณก็อบรมคุณได้ไม่เลวนิ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น

“คุณจี้เรียกพบฉันมีอะไรเหรอ?”

จี้จิ่งเชินมองเธออย่างสงสัย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาในมือกำหมัดแน่น สีหน้าซีดเซียว

“คุณกลัวผมเหรอ?”

“เปล่า”เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบตอบ

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น ยื่นมือไปจับหน้าเธอเงยขึ้นมา

“มองหน้าผมสิ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนทำตาเลิ่กลัก สุดท้ายก็จ้องไปที่ใบหน้าของจี้จิ่งเชิน

จี้จิ่งเชินขยับตัวเข้าไปใกล้ แม้ว่าเขารู้อยู่แก่ใจว่าผู้หญิงคนนี้กำลังแสดงละครตบตาเขาอยู่

นัยน์ตาเขาเปล่งประกายราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น

จี้จิ่งเชินขยับเข้าไปใกล้ๆ……

“คุณจี้!”เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดแทรก

จี้จิ่งเชินหยุดชะงักลง ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมาก ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน จนกระทั่งเขาได้กลิ่นหายๆ หอมๆ ของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เขาเป็นอะไรไป?

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น แล้วรีบผลักตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออก!

เขาหันหลังให้เวินเที๋ยนเที๋ยน

“ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

เขาเป็นคนที่อยากเจอเธอเอง และอยู่ๆ ไม่อยากเจอซะอย่างนั้น

แต่ไม่เห็นหน้าเธอก็ดีเหมือนกัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ลังเล

ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าเงียบๆ เขาเลยหันหลังกลับไปมอง กลับพบว่าเธอออกไปแล้ว

ไปแล้วเหรอ?

จี้จิ่งเชินเกิดความโมโหขึ้นภายในใจ

แค่บอกให้ออกไปก็ออกไปแล้วเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังดีจริงๆ !

เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็เอามือกดสัญญาณโทรศัพท์หาจงหลี

“จงหลี เดี๋ยวจะไปบริษัทนะ!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมาจากห้องหนังสือ จากนั้นสายตาเธอถูกดึงดูดด้วยภาพวาดวัตถุโบราณมากมาย

“นี่ใช่ภาพวาดของเว็บสเตอร์นิ ”

ภาพวาดเหล่านี้ได้ดึงดูสายตาเธอ เธอเดินดูภาพไปตลอดทางอย่างช้าๆ

ยิ่งดูทำให้เธอยิ่งตกใจ!

ระเบียงทางเดินมีภาพวาดมากกว่าสิบภาพ ภาพวาดบางภาพก็ถูกประมูลมาจากเมืองนอกในมูลค่ามากกว่าหมื่นล้าน บางภาพก็ดูเหมือนเป็นภาพวาดธรรมดาทั่วไป แต่ภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นภาพวาดที่ตกทอดมาจากทศวรรษที่แล้วทั้งสิ้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามทางเรื่อยๆ จนไปถึงห้องรับแขก สายตาของเธอสะดุดหันไปเห็นโต๊ะที่อยู่ในมุมห้อง

เธอถลึงตามองด้วยความตกใจ

“นี่คือ……หินกดกระดาษหงหยวนนิ!”

เธอเดินเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ ก้มลงมองกระดาษสีเขียวมรกตที่วางอยู่บนโต๊ะ

หินกดกระดาษสีเขียวรวมตัวเข้าด้วยกัน มันถูกแกะสลักมาจากหยกทั้งชิ้นโดยมีมังกรสีเขียวอยู่ด้านบน คล้ายกับจะออกมาโลดเล่นได้

เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมันขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง

เธอชอบศึกษาเกี่ยวกับวัตถุโบราณ เธอมีความฝันอยากจะเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ