บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ทันใดนั้นจางม้างหรูดึงตัวเวินที๋ยนเที๋ยนเข้ามา

“ไหนเธอพูดมาสิว่าเนี่ยนเหยาทำอะไรเธอ?”

“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

เวินเที๋ยนเที๋ยนสะบัดมือจางม้างหรูออก“ฉันแค่จะเข้าไปเอาโฉนดที่ดินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืนมา แต่กลับโดนจับแต่งงานแล้วมาอยู่ที่นี่……”

นัยน์ตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายขึ้น เขาจ้องหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธอขึ้นมาทันใด

เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลเจี่ยงได้รับซื้ออสังหาริมทรัพย์มาจำนวนหนึ่ง เพื่อที่จะทำลายและสร้างที่พักใหม่ ในกระบวนการนี้ก็ได้พบกับบุคคลที่ตั้งใจฝ่าฝืนนโยบายและกฎระเบียบหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เจี่ยงหงซึ่งเคยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแล้วครั้งหนึ่ง เขาเคยเห็นหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน

“นี่เธอแอบลักลอบเข้ามาในบ้านฉัน คิดจะทำอะไร?”

“ฉัน……ฉันแค่อยากปกป้องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

“เธอคิดจะมาขโมยโฉนดที่ดินสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างนั้นเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งลง ได้แต่เม้มปากไม่ได้ตอบโต้อะไรไป

จางม้างหรูตกใจ เอามือชี้หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดขึ้นว่า

“เธอมันเป็นขโมย!”

จางม้างหรูดึงแขนเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพยายามลากเธอออกไปด้านนอก

“เธอมันเป็นหัวขโมยที่สมควรตาย ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนใบหน้าซีดเซียว

“พวกคุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนขโมยโฉนดที่ดินไป! ฉันก็แค่ไปเอากลับมาโดยใช้วิธีเดียวกันกับที่พวกคุณใช้ก็แค่นั้น!”

“นี่เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ? ไป! ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!”

จางม้างหรูกัดฟันยืนยันจะพาตัวเธอไปโรงพักให้ได้ เธอพยายามลากตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป

“ช้าก่อน”

เจี่ยงหงซึ่งพูดแทรกขึ้นมา

เขาเดินเข้ามาตบหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนครั้งหนึ่ง

“เธออยากจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องหน้าเขา ใบหน้าของเจี่ยงหงซึ่งยิ้มแบบมีเลศนัย

“ถ้าหากเธอช่วยฉัน ฉันรับปากเธอว่าฉันจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้”

แววตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายคล้ายกับมามีแผนชั่วร้ายอยู่ในใจ

แต่เงื่อนไขที่เขาเสนอนั้นน่าสนใจมากเวินเที๋ยนเที๋ยนถามขึ้นมาทันทีว่า “ช่วยเรื่องอะไร?”

“ในเมื่อจี้จิ่งเชินคิดว่าเธอคือเนี่ยนเหยา ถ้าอย่างนั้นเธอก็ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาต่อไป”

“ไม่ได้เด็ดขาด! ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก……”

“นึกถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้าไว้” เจี่ยงหงซึ่งพูดแทรก

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น

“แต่ต่อให้จี้จิ่งเชินเชื่อ สักวันก็ต้องมีคนจับได้อยู่ดี”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“เนี่ยนเหยาถูกส่งให้ไปอยู่ที่เมืองนอกเป็นเวลากว่าเจ็ดปีไม่มีใครจำได้หรอก ถ้าพวกเราสามคนไม่พูดคนอื่นไม่มีทางรู้แน่นอน”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากขึ้น

เจี่ยงหงซึ่งพูดต่อ “เธอแค่ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาไม่กี่วัน เมื่อไหร่ที่พวกเราหาเนี่ยนเหยาตัวจริงเจอ ตอนนั้นเธอก็เป็นอิสระทันที แถมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังคงอยู่ เธอลองคิดดูดีๆ เพียงเวลาแค่ไม่กี่วัน เพื่อแลกกับทุกคนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามันคุ้มค่ามากนะ”

เจี่ยงหงซึ่งยื่นข้อเสนอให้เวินเที๋ยนเที๋ยน และดูเหมือนว่าเธอจะตอบตกลงในเงื่อนไข

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น หัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน

“คุณจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ ใช่ไหม?”

“แน่นอน”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะเจอเนี่ยนเหยาตัวจริงล่ะ?”

“ฉันต้องเจอตัวเนี่ยนเหยาเร็วๆ นี้แน่นอน ฉันสั่งให้คนของฉันตามหาอยู่ คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะเจอตัว”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าเจี่ยงหงซึ่ง เธอรู้ว่าเธอกำลังบินเข้าไปในกองไฟ แต่เพื่อแลกกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เธอจึงตอบตกลง

เธอค่อยๆ ปิดตาลง

“จำคำที่คุณรับปากฉันไว้ด้วยล่ะ”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ

“แน่นอน ขณะที่พวกเราตามหาตัวเนี่ยนเหยาตัวจริง เธออย่าให้จี้จิ่งเชินรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นอันขาด”

เจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูออกจากบ้านตระกูลจี้ จางม้างหรูดึงแขนเจี่ยงหงซึ่งอย่างเป็นกังวล

“นี่คุณคิดจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ เหรอ?”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า

“ถึงตอนที่เนี่ยนเหยาตัวจริงกลับมา ใครจะไปสนใจเธอ?”