บทที่010 ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เขา

บทที่010 ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เขา

ทันทีที่ได้รับคำสั่งจากจี้จิ่งเชิน ลูกน้องก็ได้จัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงตอนบ่าย เจี่ยงหงซึ่ง และจางม้างหรูก็ถูกนำตัวมาที่บ้านพักส่วนตัวของจี้จิ่งเชิน

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินที่นั่งลงอยู่นั้น เธอจึงรีบลุกขึ้น

ทันใดนั้นเจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูเดินเข้ามา สายตาของทั้งสองมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแปลกประหลาดใจ

จี้จิ่งเชินหันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน

เจี่ยงหงซึ่งเอามือไขว้หลัง

“จิ่งเชิน มีเรื่องอะไรถึงได้เรียกพวกเรามาตอนนี้?”

จี้จิ่งเชินเอนหลังลงบนเก้าอี้ แล้วหันสายตาไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน

“นี่คือภรรยาของผม ลูกสาวคุณบอกกับผมว่าเธออยากจะเจอพ่อแม่”

ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบเดินเข้ามา

ปฏิกิริยาของเจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูเมื่อสักครู่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่รู้จักเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเหมือนว่าจะจับฟางเส้นสุดท้ายแล้ว

“คุณเจี่ยงคะ! คุณช่วยยืนยันกับเขาหน่อยว่าฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันไม่ใช่ลูกสาวของพวกคุณ!”

ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องรับแขกก็ได้เงียบลง

ผ่านมาครู่ใหญ่ เจี่ยงหงซึ่งถึงจะคว้ามือเวินเที๋ยนเที๋ยน เขายิ้มและพูดขึ้นมาว่า

“เนี่ยนเหยา ลูกพูดอะไรออกมา? ลูกบอกว่าลูกไม่ใช่ลูกสาวพ่อกับแม่เหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินถึงกับตกใจจนตัวสั่น

“ไม่!”

เธอสะบัดมือเจี่ยงหงซึ่งอย่างแรง

“ฉันไม่รู้จักพวกคุณ! ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนถลึงตาโตและถอยออกมาด้วยความหวาดกลัว

เจี่ยงหงซึ่งมองเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วยิ้มตาหยี สายตาส่องประกายราวกับสุนัขจิ้งจอก

“เนี่ยนเหยา นี่ลูกยังโกรธอยู่ใช่ไหม?”

เขาพูดต่ออีกว่า “พ่อรู้ว่าลูกไม่อยากแต่งงาน แต่ก่อนหน้านี้ลูกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าลูกชอบคุณจี้? ตอนนี้ทั้งสองก็ได้แต่งงานกันแล้ว หายโกรธได้แล้วนะลูก”

“ไม่! ไม่ใช่!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวไปมา หันไปหาจางม้างหรูที่อยู่ข้างๆ

“คุณหญิงเจี่ยง บอกพวกเขาไปสิคะว่าฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันไม่ใช่……”

จางม้างหรูหันไปมองเธออย่างลังเล ในที่สุดก็พูดออกมาว่า

“เนี่ยนเหยา!”

ทันใดนั้นเจี่ยงหงซึ่งก็พูดขึ้นเสียงดังเพื่อตัดบทเวินเที๋ยนเที๋ยน

“เลิกโมโหได้แล้ว! การแต่งงานครั้งนี้เป็นความยินยอมของลูกเอง! หากลูกยังโวยวายแบบนี้อีกคุณจี้จะมองตระกูลเจี่ยงของพวกเรายังไง?”

จี้จิ่งเชินนั่งมองด้วยสายตาเย็นชา

เจี่ยงหงซึ่งทำหน้านิ่งแล้วหันไปพูดกับจี้จิ่งเชินว่า “คุณจี้ ให้เวลาผมสักครู่ ผมจะสั่งสอนเธอให้ดี ลูกสาวผมคนนี้เป็นเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่”

“ไม่จริง……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้ามาเพื่อพยายามจะอธิบาย

จี้จิ่งเชินหันไปมองหน้าเธอ เห็นเธอลุกลี้ลุกลนจนจะร้องไห้แล้ว ใบหน้าเธอซีดเซียวเหมือนมีอะไรในใจแต่พูดออกมาไม่ได้

เขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจแต่ก็ต้องข่มใจไว้

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณเจี่ยงสั่งสอนตามสบาย ผมก็ไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟัง”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

ประตูเปิดและถูกปิดลง ภายในห้องรับแขกเหลือแค่เวินเที๋ยนเที๋ยน เจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูสามคน

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูทั้งสองด้วยสีหน้าตึงเครียด

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ลูกพวกคุณ ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา!”

เจี่ยงหงซึ่งเหลือบไปมองเธอ รอยยิ้มบนในหน้าเขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา

“ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่!”

“แล้วทำไมคุณถึง……”

เจี่ยงหงซึ่งทำเสียงไม่พอใจ เชิดหน้าใส่ไม่มองแม้แต่หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน

“หากผมไม่พูดออกไปแบบนั้น ถ้าจี้จิ่งเชินจับได้ว่าคนที่แต่งงานด้วยไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเจี่ยง คุณคิดว่าพวกเราจะมีชีวิตรอดเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึงกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน เพียงเพราะว่าพวกเขาอยากปกป้องตระกูลเจี่ยง เจี่ยงหงซึ่งจึงทำเรื่องเช่นนี้ขึ้น?