บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

“คุณอยากเจอพ่อแม่คุณงั้นเหรอ?”

จี้จิ่งเชินถามกลับด้วยสายตาที่สงสัย สายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นดูเหมือนว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำมือไว้ด้านหลังด้วยท่าทีประหม่า

“ใช่”

“ทำไมเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ฉันก็แค่อยากเจอ……”

“ผมรู้” จี้จิ่งเชินพูดตัดบทเธอ “แต่ทำไมผมต้องรับปากคุณล่ะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งไปพักหนึ่ง เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถใช้เหตุผลพูดกับคนป่าเถื่อนแบบนี้ได้

จี้จิ่งเชินนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกขาเรียวๆ ทั้งสองข้างขึ้นพาดบนโต๊ะ เอนตัวลงอย่างสบายๆ มองหน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า

“มานี่สิ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จี้จิ่งเชินพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และเด็ดเดี่ยว “อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

เธอเม้มปากขึ้นแล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็ดึงตัวเธอเข้าไปอย่างแรง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเซล้มไปซบบนร่างของจี้จิ่งเชิน

“อ้าย!”

เธอรีบผลักตัวออกจากจี้จิ่งเชิน แต่จี้จิ่งเชินกลับกอดเอวเธอไว้

สองมือใหญ่ๆ ของลูบไล้ที่เอวผ่านกระโปรงบางๆ ของเธอ

“คุณอยากเจอเจี่ยงหงซึ่งอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าที่จะขยับตัว

จี้จิ่งเชินหัวเราะเบาๆ หน้าอกของเขาสั่นเล็กน้อย

“ไหนคุณบอกเหตุผลมาสิว่าทำไมผมต้องรับปากคุณ” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอามือไปจับคางของเวินเที๋ยนเที๋ยน จ้องตาเธอแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหญิงจี้ คุณคิดว่าผมจ่ายเงินไปร้อยล้านเพื่อที่จะให้คุณมาเป็นแขกผมเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันแล้วถามขึ้นว่า “คุณคิดจะให้ฉันทำอะไรล่ะ”

“คุณเป็นถึงคุณหญิงจี้ ยังต้องให้ผมสอนคุณอีกเหรอ?”

จี้จิ่งเชินอมยิ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น เธอปิดตาแล้วโผเข้าไปหอมแก้มจี้จิ่งเชิน

“พอใจคุณหรือยัง?”

จี้จิ่งเชินยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณคิดว่ามันคุ้มค่ากับเงินหนึ่งล้านที่ผมเสียไปหรือยังล่ะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งตัว แต่หากเธอไม่ได้เจอกับคนตระกูลเจี่ยง เธอก็ไม่สามารถยืนยันตัวตนของเธอได้

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

ฝ่ามือเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอก้มหน้าลง แล้วจูบริมฝีปากของจี้จิ่งเชินเบาๆ

เธอจูบจี้จิ่งเชินเบาๆ คล้ายกับแมลงปอแตะน้ำ จากนั้นเธอก็ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

แต่มือของจี้จิ่งเชินได้คว้าเอวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกดึงอย่างแรง มือข้างหนึ่งของจี้จิ่งเชินโอบเอวเธอเอาไว้ อีกข้างหนึ่งจับที่ศีรษะเธอ

จากนั้นก็จูบปากเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเร่าร้อน

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอามือผลักออกอย่างแรง แต่แรงของเธอไม่อาจต้านแรงของจี้จิ่งเชินได้

เธอถูกจี้จิ่งเชินขยี้จูบเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไป

จูบนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงแค่การรุกรานก็เท่านั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวสั่นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินก็ได้ปล่อยเธอ แล้วพูดขึ้นว่า

“นี่คือบทเรียนแรกของคุณ คุณหญิงจี้ หวังว่าหลังจากนี้ไปคุณจะทำได้ดีกว่านี้”

จี้จิ่งเชินปล่อยมือออกทำให้เธอเซ

“ให้ฉันได้เจอพ่อกับแม่ฉันเถอะนะ” เธอเห็นจี้จิ่งเชินเงียบ จากนั้นเธอกัดฟันพูดต่อ “จี้จิ่งเชิน……ฉันสามารถทำได้มากกว่านี้”

จี้จิ่งเชินเห็นว่าน้ำตาเธอกำลังคลอเบ้า เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วเดินออกไป พูดปิดท้ายว่า

“ในเมื่อเธออยากจะเจอพวกเขา อย่างนั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน”

จากนั้นประตูห้องก็ถูกปิดลง

ภายในห้องหนังสือเหลือเพียงแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนคนเดียว เธอยืดตัวขึ้น จากนั้นก็เอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า และเดินออกจากห้องไป

เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้