บทที่008 คุณมันเป็นคนโง่

บทที่008 คุณมันเป็นคนโง่

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวจนตัวแข็ง สักพักเธอดิ้นตัวขึ้นอย่างแรง

จี้จิ่งเชินรัดตัวเธอไว้แน่น

“คุณยังจะเสแสร้งอะไรอีกล่ะ? เมื่อสักครู่นี้คุณเองไม่ใช่เหรอที่เรียกร้อง”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น หากเธอแค่อยากจะเล่นตัว นั่นก็คงจะเป็นรสนิยมส่วนตัวของเธอ แต่นี่เธอขัดขืนมาตลอดจนทำให้ดูน่ารำคาญเขาปล่อยมือเวินเที๋ยนเที๋ยนออก แล้วปล่อยเธอไว้ในอ่างอาบน้ำ

น้ำที่กำลังท่วมท้นในอ่างทำให้จม เธอสำลักน้ำ สองมือพยายามคว้าจับสิ่งของ

อ่างอาบน้ำใหญ่จนน่ากลัว เท้าของเธอแตะลงพื้นในอ่างและลื่นลงจมลงไปใต้น้ำ

“ช่วยด้วย……ช่วยฉันด้วย……”

ทันใดนั้นมือของเธอเหมือนจะคว้าเจออะไรบางอย่างเวินเที๋ยนเที๋ยนรีบจับไว้แน่น

“คุณมีพิรุธมากเกินไปแล้ว”

เสียงพูดดังขึ้นบนเหนือศีรษะของเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยขึ้นมา เห็นหน้าของจี้จิ่งเชิน เธอตกใจปล่อยมือออกและจมลงในน้ำอีกครั้ง

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว มองดูเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ใต้น้ำ สำลักน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่ร้องขอให้ช่วย

เขามองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความโมโห

ดี! ถ้าคุณอยากตายนักล่ะก็ ผมก็จะไม่ขวาง!

จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามเอาเท้าเหยียบพื้น แต่กลับลื่นอีก เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต……

ชีวิตก็คงเหมือนกระแสน้ำ……

จี้จิ่งเชินยื่นมือไปคว้าตัวเธอขึ้นมาจากน้ำ

“คุณมันเป็นคนโง่!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอามือจับขอบอ่างไว้ เธอหายใจหอบๆ นึกถึงตอนที่อยู่ในน้ำเธอคิดว่าเธอกำลังจะตายแล้ว ใบหน้าของเธอซีดเซียว

ผ่านมาสักครู่เธอแหงนหน้าขึ้นมองหาจี้จิ่งเชิน แต่กลับไม่เจอเขาแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจด้วยความโล่ง ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งพักบนขอบอ่างอาบน้ำ

เธออาบน้ำใหม่อีกรอบ แต่เสื้อผ้าของเธอนั้นเปียกชื้นไปหมดแล้ว เธอจึงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกมา

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเสื้อผ้าที่วางไว้บนเก้าอี้

เธอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นชุดกระโปรงยาวสีขาว

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเธอจึงเดินออกไปจากห้อง หน้าห้องมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ เขาก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหนูเจี่ยง ประธานจี้รอคุณหนูอยู่ที่ห้องหนังสือครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก นึกถึงตอนที่เธอจมอยู่ในน้ำ เธอกำหมัดแน่น

ที่นี่เป็นอาณาบริเวณของจี้จิ่งเชิน ทุกคนที่นี่ทั้งหมดล้วนแต่เป็นคนของเขา

พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ ในเมื่อทุกคนที่นี่คิดว่าเธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยาไปแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามบอดี้การ์ดไปจนถึงหน้าประตูห้อง

สักครู่ร่างของบอดี้การ์ดก็หายไป เธอถอนหายใจ จากนั้นก็เดินไปที่ประตูห้อง

ภายในห้องไม่มีเสียงอะไรเลย

เธอคิดๆ ดูแล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

แสงไฟสลัวในห้องหนังสือมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ทึบขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งถูกบดบังด้วยความมืด เห็นเพียงแต่คางของเขาเท่านั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนกัดฟันอยู่ที่ประตูห้อง

จี้จิ่งเชินพูดขึ้นมาว่า “เข้ามาสิ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนนิ่ง

“หรือคุณจะให้ผมเป็นคนไปลากตัวคุณมา?”

จี้จิ่งเชินพูดด้วยความโมโห

เธอเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางห้อง ไม่พูดไม่จา

“หยุดแสดงละครได้แล้วเจี่ยงเนี่ยนเหยา ก่อนที่ตระกูลจี้กับตระกูลเจี่ยงจะเกี่ยวดองกัน ข้อมูลส่วนตัวทั้งหมดของคุณอยู่ในมือผมแล้ว”

เสียงของจี้จิ่งเชินดังออกมาจากเงามืด

“รวมไปถึงพฤติกรรมอันชั่วร้ายของคุณในตอนที่คุณอยู่ต่างประเทศ อย่างนี้แล้วคุณยังคิดจะที่จะแสดงละครตบตาผมอีกอยู่อีกไหม?”

เอกสารปึกใหญ่ถูกโยนออกมาอยู่ใกล้ๆ เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เธอก้มลงหยิบเอกสารขึ้นมา ด้านหน้าเขียนว่าบันทึกข้อมูลของเจี่ยงเนี่ยนเหยา

ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลเจี่ยงที่ฉลาดหลักแหลม และแสนดีคนนี้ เมื่อไปอยู่เมืองนอกแต่กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กำเริบสืบสานไม่สนแม้แต่กฎหมาย

เวินเที๋ยนเที๋ยนพลิกเอกสารไปมาแต่ก็ไม่เจอรูปของเจี่ยงเนี่ยนเหยา

แปลก

“คุณมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม?”

“ฉันขอเจอคนในตระกูลเจี่ยง……” พูดไม่ทันจบ เธอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา เธอพูดใหม่อีกครั้งว่า “ไม่สิ ฉันขอเจอคุณพ่อของฉันหน่อยได้ไหม?”

ขอเพียงแค่ได้เจอเจี่ยงหงซึ่งกับจางม้างหรู พวกเขาสามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของเธอได้

เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา แล้วก็ไม่ได้รู้จักกับภรรยาของตาปีศาจคนนี้ด้วย เธอแค่อยากหาทางออกไปจากที่นี่

ก็แค่นั้น!