บทที่006 ทำไมไม่เหมือนกัน

บทที่006 ทำไมไม่เหมือนกัน

“นี่คุณทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย?”

ทันใดนั้นเสียงโกรธก็ดังขึ้น

ราวกับเสียงฟ้าผ่าลงบนพื้นดินเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกดึงออกจากความฝัน

เธอลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าโกรธเหมือนปีศาจของชายหนุ่มอีกครั้ง

“อ้า! อย่าเข้ามานะ!”

เธอถอยออกอย่างรวดเร็ว สองมือโบกขึ้นอย่างรุนแรงเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเข้ามาใกล้

เล็บที่แหลมคมของเธอข่วนลงใบหน้าของชายหนุ่ม เขารู้สึกถึงความแสบร้อนบนใบหน้า ความโกรธในดวงตาของจี้จิ่งเชินได้พุ่งสูงขึ้นในทันใด

จี้จิ่งเชินรอให้เธอไปหา แต่ผ่านไปยี่สิบนาทีก็ยังไม่เห็นวี่แววของเธอ จึงตัดสินเข้าเข้ามาดู

แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้ว สิ่งแรกที่เขาเจอคือร่างของหญิงสาวที่กำลังขดตัวอยู่บนพื้น

ร่างกายเย็นยะเยือกราวกับว่าไม่มีอุณหภูมิอยู่ในตัวเลย

โง่จริงๆ นี่เธออยากตายแบบนี้เหรอ?

จี้จิ่งเชินโผเขาไปเอามือรองหน้าเธอขึ้นมา เธอไม่ลืมตา ปากซีดเซียว มองดูแล้วช่างน่าสงสารเหมือนลูกสุนัขน้อยๆ ตัวหนึ่ง

ทันใดนั้นปฏิกิริยาท่าทางของเขาเปลี่ยนไปในทันที มองเธอด้วยสีหน้าเป็นศัตรูอีกครั้ง

เพราะเดิมทีตั้งใจจะมาดูไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำร้ายเขาด้วยการข่วนใบหน้าของเขา!

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา นี่คุณกำลังทดสอบความอดทนของผมเหรอ? ขอโทษนะ สำหรับคุณแล้ว ผมไม่มีแม้แต่ความอดทนให้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตัวจึงถอยไปหลบอยู่ในมุมห้องด้วยความหวาดกลัว

ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว แม้แต่ริมฝีปากที่สวยงามของเธอก็สั่นไปด้วย

เมื่อเห็นสภาพของเธอเช่นนี้แล้ว จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้นด้วยความใจร้อนอยู่ไม่เป็นสุข

จี้จิ่งเชินลากตัวเธอออกมาจากมุมห้อง

เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดขืนอย่างไม่ยั้งมือ สักพักก็มีน้ำอุ่นไหลลงมาจากเหนือหัวของเธอ เสื้อผ้าของเธอเปียกชื้นไปทั้งตัว

ความเย็นในร่างกายเธอถูกขับออกไปเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกดีขึ้น

จี้จิ่งเชินมองดูเธอด้วยสายตาโหดเหี้ยม กลัวว่าเธอจะหนีอีก เขาเลยเอามือกอดเธอเอาไว้

“คุณอยากจะแข็งตายเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตัวขึ้นทันใด ใบหน้าของทั้งสองแนบชิดกัน เธอถอยออกมาด้วยความตกใจ

แต่มือของจี้จิ่งเชินผูกติดกับเอวของเธออย่างแน่นหนา เธอถอยตัวออกไปแต่ถูกจี้จิ่งเชินดึงกลับเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง!

หน้าผากของเธอสัมผัสกับคางของจี้จิ่งเชิน

เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปชั่วขณะ

จี้จิ่งเชินก้มหน้าจ้องมองเธอ

เธอตกใจจนสั่นไปทั้งตัว รีบยื่นมือไปถูที่คางของจี้จิ่งเชินโดยไม่รอช้า ถูไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย

“ขอโทษ ขอโทษ……”

“หุบปาก!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดพูดทันที ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา มีเพียงแต่น้ำตาที่กำลังไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง และสองมือที่ยังคงถูคางของจี้จิ่งเชิน

ความน่าสงสารของเธอทำให้จี้จิ่งเชินยิ่งมีอาการใจร้อนไม่เป็นสุข

เจี่ยงเนี่ยนเหยาคนนี้ทำไมถึงไม่เหมือนกับข้อมูลที่ให้คนไปตรวจสอบมา

จากข้อมูลที่ได้มา ลูกสาวคนเดียวของตระกูลเจี่ยง เวลาอยู่ที่บ้านแสร้งทำตัวเป็นคนดี แต่เวลาอยู่ข้างนอกมีนิสัยที่ก้าวร้าวมาก ทำเรื่องเลวร้ายไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ไม่ไว้หน้าใครเลย

แสดงละครเก่งอย่างนี้นี่เอง ถึงว่า ทรมานขนาดนี้แล้วยังไม่เปิดเผยธาตุแท้ออกมาอีก

มือนุ่มๆ ของเธอเช็ดคางของจี้จิ่งเชินอย่างต่อเนื่อง จี้จิ่งเชินเห็นว่ามือของเธอเจ็บไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่ได้สั่งให้หยุด ทันใดนั้นรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจก็ได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้อมูลที่ได้มาไม่มีทางผิดพลาดแน่

ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่จงหลีพามาเองกับมือ

เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะรอดูว่าคุณจะแสดงละครไปจนถึงเมื่อไหร่

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น มือของเธอไม่มีแรงแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะหยุดถูคางของเขา

เธอไม่อยากถูกจับไปขังไว้ในห้องมืดๆ นั่นอีกแล้ว

กัดฟันอดทนถูอย่างเบาๆ

ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินยื่นมือเข้ามาจับคางของเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วร้องด้วยความตกใจว่า

“คุณจี้ อย่า……!”

หลังจากนั้นชุดแต่งงานก็ถูกฉีกขาดในทันที!