บทที่005 ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา

บทที่005 ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา

ในห้องอันมืดมิด มองไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วมือของตนเอง

เธอขดตัวสั่นอยู่ภายในมุมห้อง

ในห้องนี้มืดมาก แม้แต่ผนังห้องก็เป็นสีดำ

บนกำแพงห้องถูกติดตั้งระบบป้องกันเสียง ทำให้ห้องนี้เงียบสนิทไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกได้

เวินเที๋ยนเที๋ยนปิดตาก้มหน้าลง ได้แต่พูดปลอบใจตัวเอง

“ไม่กลัว เราต้องไม่กลัว พี่จิ่งเคยบอกไว้ว่าบนโลกนี้ไม่มีผี ไม่มีผีแน่นอน……พี่จิ่ง……พี่จิ่ง เมื่อไหร่พี่จะกลับมา?”

ดวงใจของเธอเหมือนจะแตกสลายลง

เธอก้มหน้าร้องไห้ซิกๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาดั่งสายน้ำ ระบายความเสียใจที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงสิบสองปีที่ผ่านมา

“ทำไมพี่ถึงไม่กลับมาหาฉัน? พี่รู้ไหมว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะถูกรื้อออกในไม่ช้านี้แล้ว ฉันรอพี่ไม่ไหวแล้วพี่ พี่อยู่ที่ไหน?”

ในห้องที่มืดสนิทนี้ มีเพียงเสียงร้องไห้ของเธอที่ยังคงดังก้องอยู่

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เลยว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน ตื่นมาอีกทีรอบๆ ตัวก็ยังคงมืดสนิทเหมือนเดิม

เธอถอยตัวหลบเข้าไปในมุมห้องอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

เธอเอามือจับที่หน้าท้อง กระเพาะของเธอเริ่มหิวแล้ว

ทันใดนั้นประตูห้องที่มืดสนิทนี้ก็ถูกเปิดออก

แสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง

เวินเที๋ยนเที๋ยนแหงนหน้าขึ้นมอง

“สำนึกหรือยังล่ะ?”

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก

เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปดู เห็นจี้จิ่งเชินยืนบดบังแสงสว่างอยู่ที่ประตูห้อง เธอเห็นหน้าของจี้จิ่งเชินไม่ชัด แต่รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่โหดร้ายของเขา

ถ้าหากคิดจะหนีอีก ก็ต้องโดนจับกลับมาขังไว้ที่นี่!

ไม่!

เธออาจตายได้! ตายเป็นแน่!

“สำนึกแล้ว……”

“บอกมา คุณเป็นใคร?”

“ฉันคือ……” สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังลังเล สุดท้ายก็ตอบไปว่า “ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา”

“เหอะ” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมา “คุณรวมหัวกันกับยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เป็นคุณหญิงจี้ของบ้านนี้ คุณต้องการผลประโยชน์จากผมอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ

ไม่! ไม่ใช่ฉัน!

ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบปฏิเสธ แต่สีหน้าของเธอกลับนิ่ง สักพักเธอจึงพยักหน้ายอมรับ

“ใช่……”

“ไม่จริง!”

จี้จิ่งเชินโผเข้ามาจับที่คางของเธอ แล้วเงยหน้าเธอขึ้น

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะทำให้คุณรู้สึกเสียใจที่ย่างก้าวเข้ามาในบ้านตระกูลจี้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกสับสนมาก เธอแค่พูดยอมรับแบบส่งเดชก็แค่นั้นเอง

เธอไม่กล้าที่จะขัดขืน

จี้จิ่งเชินเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไป

“เอาตัวเธอไป ให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาด” จี้จิ่งเชินสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้อง

บอดี้การ์ดได้พาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วบอกกับเธอว่า

“อีกครึ่งชั่วโมง ประธานจี้เรียกพบคุณ”

พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตู “โครม” แล้วเดินออกจากห้องไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงบนพื้นห้องเย็นๆ เธอถูกขังในห้องมืดหนึ่งคืนเต็ม ร่างกายของเธอตอนนี้หนาวเย็นสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอพยายามลุกขึ้นเอามือเปิดก๊อกน้ำ แต่ร่างกายเธอไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว จึงทำให้เธอล้มลงบนพื้น

บนพื้นที่เย็นชื้นบวกกับอุณหภูมิความเย็นในร่างกายเธอ ยิ่งทำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอเจ็บปวดขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครเป็นห่วงเธอเลย

พวกเขาไม่สนใจชีวิตของเธอเลย……

หรือว่าเธอตายไปอาจจะดีกว่า

เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงสายตาคู่นั้นของจี้จิ่งเชิน ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย และความเลือดเย็น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?

จริงๆ แล้วเขาก็รู้จักเจี่ยงเนี่ยนเหยา แต่ทำไมถึงได้ทำกับเธอแบบนี้?

เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนขดตัวลงบนพื้น เธอร้องไห้จนน้ำตาไหลเข้าไปในตาอีกข้างหนึ่ง แล้วค่อยๆหยดลงบนพื้น

“ฉันอยากกลับบ้าน……กลับบ้าน……”

“แต่ฉันก็ไม่มีบ้านนิ…… ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้ อุณหภูมิในร่างกายของเธอยิ่งลดลงเรื่อยๆ เธอหนาวสั่นจนในที่สุดก็หลับไป