ตอนที่ 2 เบบี๋ของคุณป๋า (2)

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญ” เสียงทุ้มพูดเสียงดัง แล้วเปิดประตูก้าวเข้ามาด้านใน ขาเรียวเล็กเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานที่มีคนตัวโตนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่

“เรียกหนูมาทำไมคะ” หนูดีถามหน้าง้ำ

“นั่งรอก่อน ขอทำงานแป๊บนึงเดี๋ยวจะคุยด้วย” เด็กสาวเม้มปากแน่น มองคนที่นั่งทำงานตาขวาง เป็นคนเรียกเธอมาเองแท้ๆ ยังจะให้มานั่งรออีก หนูดีเดินไปนั่งรอที่โซฟาหยิบหมอนอิงมานั่งกอดเอาไว้แน่น ลูอิสที่ก้มหน้าก้มตาดูเอกสารแอบเหลืบตามองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟานิ่งๆ แล้วกลับมาสนใจงานต่อ จนเวลาผ่านไปสักพักก็ปิดแฟ้มลง เหยียดแขนออกมาไล่ความเมื่อยล้า

“หนูรอนานแล้วนะคะ” เสียงเล็กติดจะแง่งอนเอ่ยทำลายความเงียบ ลูอิสเลยลุกจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ เดินมานั่งลงข้างๆ คนตัวเล็กที่ขยับหนีเขาโดยอัตโนมัติ

“คนที่ทำให้ฉันโกรธไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น” ลูอิสขยับตัวเข้าไปนั่งชิดร่างบางแล้วคว้าเอวเล็กมากอดไว้แน่น ไม่สนใจอาการขัดขืนเล็กๆ นั่น

“ปล่อยนะ ทำไมต้องถึงเนื้อถึงตัวเด็กนักเรียนแบบนี้ด้วย แก่ซะเปล่าทำตัวให้น่านับถือหน่อยก็ไม่ได้” หนูดีพูดฉอดๆ อย่างไม่เกรงกลัว

“หืม ปากคอเลาะร้ายแบบนี้มันต้องจับจูบให้ปากเจ่อ จะได้ไม่กล้าลามปามว่าที่ผัวแบบนี้ มานี่เลยแม่แมวน้อย” ลูอิสอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งคล่อมบนตัก รั้งท้ายทอยเล็กมารับจูบที่ดุเดือด ปากเรียวเม้มกันแน่นไม่ยอมเปิดให้ลิ้นร้อนที่พยายามจะแทรกเข้าไปได้ เสียงอู้อี้ดังขุ้นพร้อมกับรัวกำปั้นน้อยๆ ใส่หน้าอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เมื่อเห็นว่าหนูดีไม่มีทีท่าว่าจะยอมให้แทรกลิ้นเข้าไปได้ ลูอิสจึงใช้ฝ่ามือใหญ่ลูบไปทีหน้าอกแผ่วๆ แล้วคว้าหมับเข้าเต็มมือ ทำให้เด็กสาวที่อ่อนเดียงสาสะดุ้งและเผลออ้าปากขึ้น คนมากประสบการณ์จึงรีบส่งลิ้นสากของตัวเองเข้าไปสำรวจความหอมหวานของโพรงปากเล็ก

“อื้อ อื้อ” หนูดีไม่รู้ว่าจะเก็บลิ้นของตัวเองไว้ตรงไหนดี เมื่อโดนไล่ต้อนหนักๆ ทำอะไรไม่ได้จึงให้ลูอิสได้เกี่ยวกระหวัดรัดรึง เรี่ยวแรงที่ขัดขืนในตอนแรกมันเหือดหายไปหมด อากาศที่จะใช้หายใจก็เหลือน้อยเต็มที จึงต้องทุบไหล่หนาเพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำอันแสนวาบหวามนี้เสียที เพราะมันกำลังจะทำให้เธอตาย

“หวานที่สุด อืม” ลูอิสยอมถอนปากออกมา เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่สะดุดของเด็กสาว

“หนูเหนื่อย หายใจไม่ทัน กำลังจะตายแล้ว” หนูดีพูดเสียงเบา ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อวานที่โดนขโมยจูบไปมันยังไม่เหนื่อยเท่าวันนี้เลย

“ไม่มีใครตายเพราะจูบกันหรอกนะเบบี๋”

“ไม่นะ อย่ามาถอดเสื้อหนูตาแก่ ปล่อยบอกให้ปล่อยไง อื้อ” ลูอิสไม่ฟังคำทัดทาน

ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆ มาเอ่อคลอที่ใต้ตา เนื้อตัวตอนนี้ก็แดงเถือกด้วยความอายสุดขีด

“มันไม่มีอะไรน่าอายเลยสักนิดเบบี๋ ไม่ร้องนะคะ คุณป๋าไม่ได้จะทำร้ายหนูเสียหน่อย”

“อ๊ะ” เด็กสาวสะดุ้ง ห่อไหล่ลงโดยอัตโนมัติ

“ตอบคำถามคุณป๋ามาว่าเด็กทอมนั่นเป็นอะไรกับหนูเบบี๋”

“ทอมไหนละคะ”

“ก็ยัยเด็กที่นั่งกินข้าวด้วยกันเมื่อเช้านี้ยังไงละ บอกมาว่าเป็นอะไรกัน”

“พะ...เพื่อนค่ะ เป็นเพื่อนกัน” เธออยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลย เพราะเกลียดเสียงของตัวเองในตอนนี้เสียจริง

“แน่ใจนะ” ลูอิสถามย้ำ

“แน่ใจ หนูไม่ชอบทอม ไม่ชอบคนแก่ ชัดยังคะ” หนูดีรวบรวมกำลังผลัก ผอ.หนุ่มที่ไม่ทันระวังตัวจนหงายหลังลงไปนอนบนโซฟา ส่วนตัวเองก็รีบลงจากตักกว้าง

“จะหนีไปไหนเบบี๋ ไม่ชอบทอมนjะถูกแล้ว ส่วนคนแก่คนอื่นน่ะไม่ชอบได้ แต่ต้องยกเว้นคุณป๋าไว้คนหนึ่งนะ เพราะว่าอีกหน่อยเราก็ต้องเป็นผัวเมียกัน” ลูอิสเหยียดยิ้มแล้วผลักร่างบางลงไปนอนที่โซฟาตัวนุ่มแทน

“คุณป๋าอะไร อยากจะเป็นพ่อหนูแล้วทำไมต้องมาลวนลามกันแบบนี้ด้วย” เธอตะหงิดๆ ตั้งแต่ที่เขาแทนตัวว่าป๋าแล้ว

“คุณป๋าไม่ได้อยากเป็นพ่อ แต่อยากเป็นผัว ไหนลองเรียกให้ชื่นใจสิเบบี๋ คุณป๋านะ”

“ไม่เรียก ทำไมจะต้องเรียกแบบนั้นด้วย ถ้าจะให้เรียกขอเรียกตาแก่แทนละกัน” เธอไม่มีทางเรียกหรอกคุณป๋าบ้าคุณป๋าบออะไรกัน

“เรียกตาแก่ไม่น่ารักเลยนะเบบี๋ คุณป๋าอายุมากกว่าตั้งสิบกว่าปี เรียกคุณป๋านะเหมาะสมที่สุด เพราะป๋าชอบคำนี้ ถ้ายังไม่ยอมเรียกดีๆ เห็นทีต้องใช้บทลงโทษแล้วล่ะ”

“โอ๊ย! จะกัดทำไม อื้ออ อย่าเลีย อย่าดูดนมหนูนะ อี๋ น้ำลาย ไม่เอาๆ” หนูดียกเท้าขึ้นมาหวังจะเตะเข้าที่กลางลำตัวของ ผอ.หนุ่มที่คล่อมร่างของเธออยู่ แต่เขาก็ดันรู้ทันหลบได้ และตอนนี้ก็ใช้ขาแข็งแรงของตัวเองกดทับขาเล็กไว้ไม่ให้ได้แผลงฤทธิ์อีก

“อ่าส์ หวานนุ่มละมุนลิ้นมากเบบี๋ ทีนี้จะเรียกคุณป๋าได้รึยัง ถ้ายังวันนี้ก็ขลุกอยู่ในนี้ด้วยกันมันทั้งวันเลยเป็นไง ถอดเสื้อแล้วถอดกระโปรงต่อเลยดีไหมนะ” มือหนาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงขอบกระโปรง ทำท่าจะปลดออกจริงๆ จนหนูดีต้องรีบร้องห้ามเสียงหลง

“ไม่นะ ไม่เอานะคะคุณป๋า แค่นี้หนูก็ทุเรศตัวเองจะแย่อยู่แล้ว เป็นเด็กใจแตกที่ยอมให้ผู้ชายแก่ๆ ที่มีลูกมีเมียแล้วแบบคุณป๋ามาฉวยโอกาสกับตัวเอง” หนูดีเบะปาก น้ำตาร่วงหล่นลงมากระทบสองข้าง สะอึกสะอื้น จนลูอิสต้องรวบตัวเข้ามากอดเอาไว้แน่น

“ขนาดร้องไห้ยังหลอกด่าว่าคุณป๋าแก่อีกนะเนี่ย” ลูอิสอมยิ้มลูบหลังบางเบาๆ อย่างปลอบประโลม “เบบี๋ของคุณป๋าไม่ได้ใจแตกสักหน่อย ไม่ต้องคิดมากนะคะ แล้วก็ห้ามว่าตัวเองแบบนี้อีกนะครับ และที่สำคัญคุณป๋ายังไม่มีลูกมีเมีย แต่ก็กำลังจะมีเร็วๆ นี้ล่ะ ถ้ายังไม่เลิกร้องจะจับทำเมียจริงๆแล้วนะเนี่ย” ใครเอาความคิดที่ว่าเขามีเมียมีลูกแล้วมาใส่หัวเล็กๆ ของเบบี๋เขากันละเนี่ย มันน่านักเชียว

“ฮัดชิ่ว!” วีต้าจามเสียงดังขณะที่นั่งเรียนอยู่

“ไม่สบายเหรอแก จามเสียงดังเชียว” หวานถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ใช่นะ สงสัยคงมีใครบ่นถึงมั้ง” วีต้ายักไหล่แล้วจดที่ครูสอนต่อ

“ปล่อยหนูไปได้รึยังคะ หนูอยากกลับไปเรียนต่อแล้ว” หนูดีพูดอู้อี้ ยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ

“ไว้ไปตอนคาบบ่ายเลยละกัน ตอนนี้ก็นั่งให้กำลังใจคุณป๋าทำงานก่อน ถ้าดื้อจะไม่ให้ใส่เสื้อนะ เลือกเอาว่าจะอยากนั่งโชว์นมโตๆ ให้คุณป๋าดู หรือจะใส่เสื้อให้มิดชิด” ลูอิสชูเสื้อนักเรียนที่อยู่ในมือให้ดู

“ใส่เสื้อค่ะ” หนูดีมองค้อนรีบคว้าเสื้อมา แล้วควานหาบราที่ถูกทอดทิ้งไป

“เดี๋ยวคุณป๋าใส่ให้” ลูอิสดึงเสื้อชั้นในมาถือไว้ในมือแล้วบริการสวมคืนให้ รวมถึงเสื้อนักเรียนด้วย เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงเดินผิวปากกลับไปนั่งทำงานต่อ หนูดีเห็นว่าลูอิสไม่ได้สนใจอะไรเธอแล้วจึงย่องไปที่ประตู เปิดออกไปและวิ่งเร็วสุดชีวิต ไม่สนใจเสียงร้องตะโกนเรียกเธอที่ดังไล่หลังมา

พอเลิกเรียนแล้วหนูดีก็รีบกลับบ้านทันที โชคดีที่วันนี้พวกครูมีประชุม เลยทำให้เลิกเรียนเร็ว ไม่อย่างนั้นคงหนีตาแก่นั่นไม่พ้นแน่ๆ ใครชวนไปไหนเธอก็ไม่ไปทั้งนั้น บอกปัดไปว่าเอาไว้วันอื่นค่อยไป ส่วนคนที่หงุดหงิดที่สุดคงหนีไม่พ้นลูอิส ทำให้การประชุมเต็มไปด้วยบรรยากาศคุกรุ่น ใครพูดอะไรก็ไม่เข้าหูเขาสักคน เลยทำให้เขายกเลิกการประชุมไปในที่สุด