ตอนที่ : 03 เถียงคำไม่ตกฟาก

"กูกลับก่อนนะไอ้ช้าง ไอ้เจ๊ก"

"เออๆ กลับดีๆ ล่ะมึง" 

นะโมขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะฟ้าใกล้จะมืดแล้ว จะอยู่นานก็เห็นท่าว่าไม่ค่อยดี เพราะมันเหมือนฝนจะตกให้ได้ 

ปี๊บๆ 

"อะไรวะ!" เสียงแตรรถดังขึ้นจากด้านหลังขณะที่นะโมกำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน พอหันกลับไปมองก็เป็นเสียงรถของผู้กองคีรินกำลังขับตามหลังมาอยู่ 

"ไปไหนมา?" ผู้กองคีรินลดกระจกลงแล้วเลยถาม 

"จิ๊! จะมายุ่งทำไมเนี่ย"

"ฝนกำลังจะตกแล้วไปด้วยกันสิ เดี๋ยวฝนตกใส่เปียกขึ้นมาจะไม่สบายเอา" 

"....." นะโมขมวดคิ้ว อันที่จริงฝนมันก็กำลังจะตกเต็มทีแล้วล่ะ แต่ถ้ารีบปั่นจักรยานกลับก็คงจะได้ถึงบ้านก่อนที่ฝนจะตก แต่มันมัวมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้เนี่ยสิ 

"จอดรถแล้วเอาจักรยานขึ้นท้ายรถสิ" 

คากๆๆ !! 

ขณะที่กำลังปั่นจักรยานอยู่นะโมคิดเอาไว้แล้วว่าจะไม่ขึ้นรถไปกับผู้กองเด็ดขาด แต่ไม่รู้อะไรดลใจทำให้รถจักรยานของนะโมโซ่ตกขึ้นมากลางทาง และรถจักรยานคันนี้ก็เป็นรถจักรยานเก่าตกทอดมารุ่นสู่รุ่นแล้วแน่นอนว่ากว่าจะนั่งใส่โซ่เสร็จฝนคงตกลงมาพอดี 

ซ่า! 

พูดไม่ทันขาดคำ ฝนก็โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก อย่างกับว่าเป็นใจที่จะให้นะโมนั่งรถไปกับผู้กอง 

"เข้ามาในรถก่อนเดี๋ยวไปส่ง" 

"เออๆ!" 

นะโมเข้าไปนั่งในรถโดยมีผู้กองเป็นคนยกจักรยานขึ้นใส่ท้ายกระบะไปให้ 

"ไปไหนมาทำไมกลับบ้านเอาป่านนี้"

"ไปช่วยไอ้ช้างมันมุงหลังคาบ้านมา วันก่อนพายุเข้าพัดหลังคาบ้านมันกระเจิงไปหมด" 

"นึกว่าเราจะเก่งแต่เรื่องไร้สาระไปวันๆ นะ ที่แท้ก็มีสาระอยู่เหมือนกันนี่นา"

"พูดให้มันดีๆ นะผู้กอง ถึงจะเป็นตำรวจฉันก็ไม่ได้กลัวนะ ระวังด้วยล่ะ แถวนี้มันบ้านป่าเมืองเถื่อน ดีไม่ดีผู้กองอาจจะเดินไปพลัดตกบ่อขี้เอาก็ได้"

"เหอะ! เรานี่เก่งนักนะตัวแค่นี้" ผู้กองคีรินหัวเราะออกมาราวกับว่าคำขู่ของนะโมมันเป็นเรื่องตลก 

ตำรวจยศใหญ่ก่อนหน้านี้ที่ต้องกระเจิงออกไปก็เพราะถูกนะโมจัดการแบบนี้แหละ 

"แล้วผู้กองล่ะมาทำอะไรแถวนี้นี่มันเวลาเลิกงานแล้วไม่ใช่หรือไง"

"ฉันก็แค่ขับรถมาสำรวจทั่วๆ ไปแหละ" 

"อ้อ..."

"เห็นผู้ใหญ่บอกว่าเรายังไม่มีงานทำเลย สนใจไปช่วยงานฉันที่สถานีไหม"

"ให้ฉันไปเป็นอะไรล่ะ ไปเป็นตุ๊กแกแปะข้างฝาผนังหรือไง?" 

"อันที่จริงฉันก็หาคนไปคอยทำความสะอาดอยู่ เผื่อเราสนใจไง" 

"ไม่สน!" ที่ไม่สนเพราะนะโมไม่ชอบการทำงานบ้านเลย ถึงจะทำเป็นแต่ก็ไม่อยากทำ 

"แล้วเราไม่อยากมีเงินใช้โดยไม่ต้องขอพ่อบ้างหรอ"

"ปกติก็มีเงินใช้อยู่แล้วไม่เห็นต้องขอพ่อเลย"

"เหรอ ว่าแต่เราทำงานอะไรล่ะ"

"ไม่บอก ทำไม? จะมาทำด้วยหรือไงครับคุณผู้กอง?"

"เปล่า ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเราทำงานอะไร ก็เห็นผู้ใหญ่บอกว่าเราไม่มีงานทำนี่นา" 

"พ่อนะพ่อ เป็นอะไรชอบเอาเรื่องของลูกไปพูด จิ๊!" 

"....." 

ผู้กองคีรินขับรถไปเรื่อยๆ ตามทาง ในขณะที่ฝนยังโหมกระหน่ำลงมาไม่หยุด ไม่สามารถขับรถเร็วได้เพราะอาจจะเกิดอุบัติเหตุ และอยากพานะโมกลับมาส่งที่บ้านโดยปลอดภัยด้วย 

"ไอ้นะโม มากับใครวะน่ะ!" ผู้ใหญ่ตะโกนถามเสียงดังเมื่อเห็นลูกชายจูงจักรยานเข้ามา เพราะเห็นแต่แสงไฟหน้ารถลางๆ จึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนมาส่ง 

"ผู้กองมาส่ง"

"อ่าว แล้วทำไมไม่เรียกผู้กองเข้ามากินน้ำกินท่าก่อนล่ะ" 

"พ่อนี่ก็แปลกนะ นี่ก็มืดแล้ว ฝนก็ตกด้วย พ่อจะให้เขามาทำไม สู้ให้เขารีบกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าแล้วพักผ่อนไม่ดีกว่ารึ" 

"เออว่ะ ว่าแต่มึงกลับซะดึกเลย"

"ดึกที่ไหนกันพ่อ เพิ่งจะหัวค่ำเอง"

"แล้วบ้านไอ้ช้างไปถึงไหนแล้ว"

"ก็เสร็จหมดแล้วล่ะ คิดว่าวันนี้ฝนมันคงจะตกอีกก็เลยเร่งทำให้เสร็จไปเลย มันจะได้ไม่ต้องขนข้าวของย้ายไปอยู่ที่อื่น" 

"เออๆ ดีๆๆๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเปียกหมดแล้วนั่น อย่าลืมกินยาดักเอาไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวเป็นไข้ขึ้นมากูขี้เกียจพาไปโรงบาล"

"อือน่าพ่อ ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กเลย"

"แล้วมึงโตนักล่ะ" 

"ไม่โตจะไม่ยื่นเถียงพ่อแบบนี้ได้หรือไง"

"อะๆๆ ไอ้ลูกคนนี้เอายกเอาใหญ่แล้วนะมึง"

"พ่ออะ ฉันเป็นลูกนะพูดดีๆ บ้างสิ แล้วก็ไม่ต้องหวังจะให้ฉันพูดดีกับใครนะ ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะติดนิสัยจากพ่อนั่นแหละ"

"ไอ้ลูกเวร! ระวังเหอะปากแบบนี้จะไม่ได้เมียกับเขา"

"ไม่ได้เมียก็เอาผัวดิพ่อยากตรงไหน"

"มึงๆๆๆ เถียงกูคำไม่ตกฟากจริงๆ!" 

ผู้ใหญ่ไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายวิ่งขึ้นบนบ้านไปแล้ว และนี่มันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านนี้ ไม่ใช่เรื่องน่าตึงเครียดอะไรเลย มันกลายเป็นสีสันของบ้านหลังนี้ไปแล้ว 

เช้าวันตอมา

"ฮัดเช้ย! เหี้ยใครนินทากูวะ!" นะโมจามออกมาอย่างรุนแรง น่าจะเป็นผลจากการตากฝนเมื่อวาน เลยทำให้เป็นหวัดแบบนี้ 

"เป็นอะไรไปลูก"

"ฟีดดด! น่าจะเป็นหวัดน่ะครับ" 

"แล้วนี่กินยาหรือยังล่ะ"

"กินแล้วครับ"

"....." 

น้าณีคือแม่หม้ายบ้านอยู่ไม่ไกลชอบแวะมาที่บ้านของนะโมเป็นประจำ จนคนในหมู่บ้านเริ่มพูดกันไปว่าน้าณีกับผู้ใหญ่บ้านกำลังคบกันอยู่ เพราะทั้งคู่ต่างก็เป็นพ่อหม้ายแม่หม้าย นะโมเองก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะแม่ก็ตายไปหลายปีแล้ว 

"เดี๋ยวน้าจะไปร้านค้าอยู่ จะซื้อยาแก้หวัดมาให้นะ" 

"ไม่ต้องหรอกครับเดี๋ยวก็หาย"

"เป็นแบบนี้เดี๋ยวพ่อเราก็บ่นเอาอีกหรอก"

"ช่างเถอะครับ ผมชินแล้ว" 

"เฮ้อ..." 

นะโมเดินออกไปเล่นที่หน้าบ้าน เพราะไม่รู้จะทำอะไรและสภาพนี้ก็คงจะไปหาเพื่อนอีกสองคนไม่ไหวแล้ว 

"ฮัดเช้ย! ฮัดเช้ย! เหี้ย! น่าหงุดหงิดจังวะเป็นหวัดเนี่ย!" 

ปี๊บ!

"เป็นอะไรทำไมมายืนอยู่ตรงนี้"

"ก่อนอื่นเลย หมู่บ้านก็กว้างนะผู้กอง แต่ทำไมชอบขับรถมาแถวนี้นัก ไม่ไปตรวจที่อื่นบ้างหรือไงครับ เดี๋ยวชาวบ้านก็ว่าเอาได้หรอกว่าผู้กองดูแลไม่ทั่วถึง" 

"เป็นหวัดหรอหน้าแดงเชียว"

"อือ..."

"ไปซื้อยาในเมืองกันไหมล่ะเดี๋ยวขับรถพาไป" 

"ไม่ต้องอะ จะไปไหนก็ไปเหอะอย่ามายุ่งนักเลย"

"....."

"เอ้อนี่ผู้กอง" 

"หือ?" 

"ไอ้งานที่ผู้กองว่า ยังอยากให้ไปทำอยู่ไหม?"

"อยากสิ เราจะไปทำหรอ?"

"ไม่ไปจะถามหรือไง?" 

"อ่าๆ ถ้าจะไปทำฉันจะได้ให้กุญแจไว้ ไปทำความสะอาดตอนเช้าๆ ก่อนแปดโมงทุกวัน ฉันให้ค่าแรงวันละสามร้อย"

"ไปทำแค่ตอนเช้าแป๊บเดียวเนี่ยนะวันละสามร้อย"

"ก็ถ้าจะใจดีสักนิดก็คอยหาข้าวเช้าข้าวกลางวันแล้วก็ให้กลับไปกินข้าวที่บ้านด้วยก็น่าจะได้แล้วมั้ง"

"ไอ้ข้าวเช้ากับข้าวกลางวันยังพอเข้าใจ แต่ตอนเย็นผู้กองกลับไปกินที่บ้านผู้กองเองก็ได้มั้ง" 

"ฉันอยู่บ้านคนเดียว กินข้าวคนเดียวมันเหงาจะตาย" 

"เหรอ?"

"อื้ม..."

"ถามจริงนะผู้กอง"

"ว่ามา.." 

"ผู้กองชอบผู้ชายหรอ?"

"ถามอะไรแบบนั้น"

"ก็ดูผู้กองมายุ่งกับฉันสิ เมื่อคืนฉันก็เพิ่งจะบอกพ่อไปนะว่าถ้าฉันหาเมียไม่ได้ฉันก็จะหาผัวแทน หาลูกเขยให้พ่อตัวเองน่ะ"

"ไปพูดแบบนั้นผู้ใหญ่ไม่ด่าบ้านแตกเลยหรอ?"

"ไม่หรอก แต่ผู้กองยังไม่ทันตอบเลย ชอบฉันเหรอ? ถ้าตอบดีๆ มีสาระจะยอมพูดดีๆ ด้วยเลยสัญญา" 

"แน่ใจนะ?"

"อือ..."

"อือชอบ"

"เชี่ย!"