ตอนที่ : 02 ไม่ค่อยถูกชะตา

ตอนเย็นที่บ้านผู้ใหญ่โต 

"ผู้ใหญ่อยู่กันสองคนกับลูกชายหรอครับ"

"อ่า ใช่ครับผู้กอง เมียของผมตายไปเมื่อหลายปีก่อน เราสองคนก็เลยต้องอยู่ด้วยกันสองคนพ่อลูก" 

"พ่อ ฉันอิ่มแล้วนะ" 

"อะไร เป็นเด็กไม่อิ่มก่อนผู้ใหญ่แบบนี้มันเสียมารยาทนะ"

"ก็ฉันกินจนหมดแล้วเนี่ย"

"งั้นก็อย่าเพิ่งไปไหนล่ะ จะได้เก็บถ้วยจานไปล้าง"

"มันไม่ใช่หน้าที่ฉันนะพ่อ"

"มันก็ไม่ใช่หน้าที่กูเหมือนกัน" 

"จิ๊! ฉันไปละนะ" 

"เออๆ จะไปไหนก็ไป" 

นะโมเดินออกไปสูดอากาศข้างนอก เพราะไม่รู้จะนั่งอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนั่นทำไม ถึงตำรวจใหม่คนนั้นจะหล่อเหลาเอาการและดูท่าจะตรงสเปคไม่น้อยเลยแต่ก็ยังไม่รู้นิสัยใจคอเขาคนนั้นดี 

"เบื่อจังแม่จ๋า นะโมควรทำยังไงต่อไปดี" คนตัวเล็กแหงนหน้าขึ้นมองบนฟ้า พูดคุยกับผู้เป็นแม่ที่จากโลกนี้ไปแล้ว แต่พ่อเคยบอกเอาไว้ว่าต่อให้แม่จะจากไปแล้วแต่แม่ก็ยังคอยมองดูการเติบโตของตัวเองอยู่ห่างๆ 

ที่ผ่านมานะโมคอยมีแม่เป็นทั้งเพื่อนและเป็นทั้งผู้ฟังได้ทุกอย่าง นะโมจึงรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่มีแม่อยู่ด้วย แต่พอแม่จากไป ทุกอย่างก็เหมือนจะวูบดับลงในทันที 

"มายืนทำอะไรตรงนี้อยู่คนเดียว" 

"มันก็เรื่องของฉัน" 

"คุยกับผู้ใหญ่คุยให้มันดีๆ หน่อย"

"....."

"แล้วนี่เราอายุเท่าไหร่แล้ว"

"ยี่สิบสอง"

"อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อนะโมใช่ไหม"

"ครับ" 

"แล้วเพื่อนๆ ไปไหนแล้วล่ะ" 

"เย็นป่านนี้แล้วพวกมันก็กลับบ้านไปแล้วสิครับจะอยู่ทำไม" 

"อืม..." 

"มีอะไรอีกไหมครับ?"

"ฉันได้ข่าวมาว่าที่นี่มักจะมีชาวบ้านตั้งวงเล่นการพนันกัน ถ้าเรารู้อะไรยังไงก็มาแจ้งกันได้นะ" 

"คุณผู้กองจะไปจับพวกเขาทำไมล่ะครับ ชาวบ้านที่นี่ทำงานรับจ้างเหนื่อยกันขนาดไหน เขาก็แค่อยากจะมีเงินใช้จ่ายกันบ้างก็เท่านั้นเอง"

"แต่การตั้งวงเล่นการพนันมันผิดกฎหมาย" 

"ผู้กองคนก่อน เก็บส่วยจากการที่ชาวบ้านตั้งวงเล่นการพนันกัน พอเรื่องนี้รู้ถึงหูของผู้ใหญ่เขาเลยเอาดีเข้าตัวและให้ชาวบ้านเป็นคนผิด สุดท้ายตัวเองก็รอดไป" 

"แต่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ทางที่ดีไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า"

"ฉันคงทำไม่ได้หรอก หน้าที่นี้เป็นหน้าที่ของตำรวจ" 

"ฉันเคยคิดนะ ว่าหมู่บ้านของฉันไม่จำเป็นต้องมีตำรวจก็ได้เพราะมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ทั้งพ่อของฉันและลุงกำนันก็ช่วยกันดูแลหมู่บ้านของเราได้อยู่แล้ว ตำรวจมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย" 

"ดูท่าเราจะไม่ชอบตำรวจเอามากเลยนะ" 

"ครับ ไม่ชอบเลย" 

"อืม ไม่เป็นไร แต่ขอให้รู้เอาไว้ว่าฉันเป็นตำรวจที่ยึดมั่นในอาชีพของตัวเอง ยึดมั่นในกฎหมาย ผิดก็ว่าไปตามผิดถูกก็ว่าไปตามถูก เพราะงั้นถ้าฉันเจอชาวบ้านคนไหนเล่นการพนัน ฉันจับแน่..." 

"....." นะโมยืนนิ่งโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก่อนที่ผู้กองคีรินจะถอยหลังแล้วเดินไปที่รถของตัวเองก่อนจะขับออกไป 

"ไอ้นะโมโว้ยมาล้างจาน!" เสียงตะโกนของพ่อที่ดังออกมาจากในบ้าน 

"อะไรเนี่ยพ่อ เสียงดังทำไม" 

"มาล้างจานดิ" 

"เออๆ" 

"เมื่อกี้คุยอะไรกับผู้กอง" 

"ก็เรื่องทั่วไปแหละพ่อ เขาบอกว่าจะจับชาวบ้านที่เล่นการพนันทุกคนถ้าเขารู้"

"แล้วอะไรอีก?"

"ไม่รู้ ฉันไม่อยากคิด"

"อย่าคิดจะทำอะไรแผลงๆ อีกล่ะไอ้นะโม หมู่บ้านเรามีตำรวจเข้ามาคอยดูแลมันก็ดีแล้ว" 

"เฮ้อ พ่อก็รู้ว่าฉันไม่เคยยุ่งกับใครก่อน ถ้าเขาไม่มายุ่งกับฉัน ไม่มารังแกชาวบ้าน ฉันก็ไม่ทำอะไรหรอก" 

"มึงกับเพื่อนมึงนี่แหละตัวดีเลย" 

"จิ๊! พ่อก็นะ" 

"มึงแน่ใจนะว่าไม่อยากเรียนต่อ" 

"จะเรียนไปทำไมล่ะพ่อ สมบัติพ่อก็มีตั้งมากมาย ฉันเล็งเอาไว้แล้วล่ะว่าฉันจะได้อะไรบ้าง ทั้งที่ดินที่นาเงินทองที่พ่อมียังไงมันก็ต้องตกเป็นของฉันอยู่แล้ว"

"ไอ้ลูกเวรนี่ เดี๋ยวกูจะเซ็นยกให้วัดให้หมดเลย!"

"พ่ออะ พรุ่งนี้ฉันจะไปบ้านไอ้ช้างนะ"

"อย่าไปหาแดกเหล้านะมึง เป็นลูกผู้ใหญ่บ้านแต่ขี้เหล้าเมายากูจะเตะมึงให้กระเด็นเลย" 

"พ่อก็น่าจะรู้จักฉัน ฉันกินเหล้าเป็นซะที่ไหน ก็แค่จะไปช่วยไอ้ช้างมันมุงหลังคาบ้านก็เท่านั้นเอง วันก่อนมันมาบอกกับฉันว่าฝนตกหนักลมพัดหลังคาบ้านมันปลิวก็เลยต้องมุงใหม่ พอใจหรือยังพ่อ" 

"เออๆ มีอะไรก็บอกก็แล้วกัน"

นะโมไม่ใช่เด็กที่กินเหล้าเมายาและไม่เคยข้องเกี่ยวกับบุหรี่เลยสักนิดซึ่งเพื่อนในกลุ่มก็เป็นเหมือนกัน จะมีก็แต่อย่างเดียวที่ทั้งสามคนชอบทำกันก็คือตั้งวงพนัน 

วันต่อมา 

ที่บ้านไอ้ช้าง 

"ไอ้ช้างโว้ยไอ้ช้าง! กูมาแล้วมึงอยู่บ้านไหม"

"เออๆ อยู่ๆ"

"แล้วนี่ไอ้เจ๊กมันมาหรือยัง"

"กูอยู่นี่!" 

"อ่าว ไอ้เวร ไปนั่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"กูมาก่อนมึงตั้งนานแล้วไอ้นะโม" 

"แล้วนี่เมื่อวานผู้กองไปกินข้าวที่บ้านของมึงเป็นยังไงบ้างวะ" 

"ก็เฉยๆ แต่แม่งผู้กองนั่นขู่กูว่าถ้าเจอชาวบ้านที่ไหนเล่นการพนันจะจับให้หมดเลยไม่ละเว้นด้วย" 

"แล้วเราจะเอายังไงวะ?"

"ต้องเปลี่ยนแผนแล้วล่ะจะตั้งวงเล่นที่เดิมไม่ได้แล้ว" 

"แล้วถ้ายายคำรู้ แม่งไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจอีกหรอวะ" 

"อยากบอกก็เอาไปบอกดิ จับเราไม่ได้ก็เท่านั้นแหละหลักฐานก็ไม่มี" 

ยายคำคือคนแก่ในหมู่บ้าน ที่มีนิสัยชอบพูดไปมั่ว และที่สำคัญนะโมไม่ถูกชะตากับยายคนนี้เลย เพราะรู้มาว่ายายคนนี้คือคนที่เอาข่าวเรื่องวงพนันไปแจ้งตำรวจ 

"มาๆ ช่วยกันมุงหลังคาก่อนที่แดดมันจะตรงกบาล" 

"เออๆ" 

ทั้งสามช่วยกันมุงหลังคาบ้านของไอ้ช้างจนเสร็จ ไอ้ช้างอยู่กันกับพ่อสองคนและพ่อก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านสักเท่าไหร่บ้างก็ไปรับจ้างบ้างก็ไปหางานที่หมู่บ้านอื่นทำ งานเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้จึงตกเป็นของไอ้ช้างที่จะต้องรับหน้าที่ดูแลและจัดการ 

"ไอ้นะโม" 

"อืม..." 

"ผู้กองนั่นน่ะ สเปคมึงเลยเปล่าวะ"

"ก็ใช่"

"แล้วมึงไม่ชอบหรอ?"

"ชอบได้ไงล่ะ นั่นตำรวจเลยนะเว้ย มึงดูพวกเราดิ ชอบไปก็เท่านั้นแหละ ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า"

"เฮ้ย กูว่ามันไม่เกี่ยวนะ ชอบก็บอกชอบไปดิวะ" 

"เดี๋ยวพ่อก็ไล่เตะกูตายห่าเอาหรอก งานการก็ยังไม่มีทำเลย" 

เพราะที่ผ่านมานะโมไม่เคยคิดจะสนใจใครที่ไหนเลย และตอนนี้ก็ยังไม่มีงานการทำไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่ง นอกจากอาศัยเงินอาศัยบารมีผู้เป็นพ่อใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ 

"เป็นเมียนายตำรวจมันสบายนะเว้ยไม่ต้องทำอะไรเลยมีผัวคอยทำงานเลี้ยง"

"เหรอ คิดแค่นี้หรอไอ้ช้าง"

"ทำไมวะ?" 

"มึงดูสภาพกูตอนนี้ใครมันอยากจะเอาวะ"

"แต่มึงน่ารักนะเว้ย ถ้ากูไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทมึง ไม่ได้รู้จักมึงมาตั้งแต่เด็กๆ กูคงชอบมึงไปนานแล้ว" 

"กูเนี่ยนะน่ารัก?"

"เออดิ" ไอ้เจ๊กตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา 

"อย่าเลย กูไม่ชอบอมของหลวงว่ะกลัวติดคุก ฮ่าฮ่า" นะโมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ 

"มึงน่ารักนะ นิสัยก็ดี แต่ติดอยู่ไม่กี่อย่าง"

"ติดอะไรของมึงวะ?"

"พูดเสียงดัง หัวเราะเสียงดัง ชอบเถียงชอบด่าปากเก่ง ไม่พอใจก็ชอบใช้กำลัง ตัวเล็กนิดเดียวแต่เก่งสัส!" 

"เขาเรียกว่าเล็กพริกขี้หนูเว้ย" 

"ว่าแต่ไหนๆ ก็มาบ้านกูแล้ว พ่อกูก็ยังไม่กลับ ดัมมี่สักหน่อยไหมวะ" ไอ้ช้างชวน 

"ไปดิ" 

**************

"มาๆ มึงแจกเลยไอ้ช้างในฐานะที่มึงเป็นเจ้าบ้านกูให้เกียรติมึง" ไอ้เจ๊กพูด 

"เหรอไอ้เวร ขี้เกียจแจกมึงก็บอกมาเหอะไม่ต้องมาพูดดีหรอก" 

"กูเปล่า"

"พอๆ อย่าเถียงกัน เสียงดังเดี๋ยวก็มีใครได้ยินหรอก"