05 จูบแรก

หวันยิหวาคาเฟ่

“ทำงานคนเดียวแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” มาเฟียหนุ่มเอ่ยพูดขึ้น ขณะที่กำลังช่วยหญิงสาวเก็บร้านอยู่ เขาจะมาช่วยเธอเป็นบางวันเพราะต้องกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทด้วย

“เหนื่อยค่ะ มันก็มีความสุขดี เพราะไม่ต้องแบมือขอใครกิน” เธอตอบ

“ฉันหาลูกจ้างให้เอาไหม จะได้มาคอยช่วยเธอตอนที่ฉันไม่อยู่”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับความหวังดี” เธอปฏิเสธไป สำหรับเธอร้านเล็กๆ แค่นี้ไม่จำเป็นต้องมีลูกจ้างก็ได้ เพราะเธอเองก็ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

“ลูกค้าก็เยอะ ทำคนเดียวมันจะไปทันได้ยังไง”

“ทันสิ ฉันเคยทำยังไงมาฉันก็ทำแบบนั้นนั่นแหละ ทันอยู่แล้วล่ะค่ะ”

“….” เขาได้แต่มองหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเป็นคนที่ดื้อมากอะไรก็ไม่เอาอะไรก็ไม่สนใจ แต่เขากลับสนใจการใช้ชีวิตของเธอมาก เธอเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหา มองแค่ตาก็ไม่รู้ตัวตนของเธอหรอก แต่เป็นเพราะเธอน่าค้นหาเขาจึงสนใจเธอมากเป็นพิเศษ

เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมา เพราะส่วนใหญ่อะไรก็ง่ายๆ ขอแค่ได้เงินก็ง่ายไปหมด แต่สำหรับเธอไม่ได้สนใจเงินทองที่เขาเอามาประเคนให้เธออยู่ตรงหน้าเลย

“แล้วคุณล่ะ ทำงานอะไรอยู่ที่ไหน”

“ฉันเปิดบริษัทน่ะ เข้าบริษัทบ้างไม่เข้าบ้าง ส่วนที่พักก็พักอยู่คอนโด” เขาตอบ

“อ้าว คุณไม่มีบ้านเหรอ?”

“ก็ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่นี่นา ก็เลยไม่มีบ้าน” บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของเขาก็จริง แต่มันเป็นบ้านที่ถูกยกให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน ซึ่งเขาไม่ได้อยากได้เลย เขาจึงไม่สนใจและไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะมาอยู่ที่คอนโดที่เขาได้ซื้อเอาไว้และก็ไม่มีใครรู้ว่าเขามีคอนโดอยู่อีกที่หนึ่งซึ่งไอรดาไม่เคยรู้มาก่อน

ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเธอจะตามไปทุกที่ จนเขาไม่มีความเป็นส่วนตัว ไม่ว่าจะที่ทำงานหรือที่คอนโดก็ตาม จนเขาต้องแอบไปซื้อคอนโดเอาไว้โดยที่ไม่ให้ใครรู้ จะได้มีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเอง

“อ๋อ ขอโทษนะที่ถามเรื่องนี้”

“ช่างเถอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรมากหรอก”

“คุณอายุเท่าไหร่ล่ะ?”

“เธอเคย….”

“ไม่ต้องมาย้อนคำพูดของฉันเลยนะ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรและก็ออกจากร้านของฉันไปเลย”

“เอ้ยๆ ขอโทษๆ แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วยเหรอ”

“….” เธอยืนเงียบไม่ได้สนใจคำพูดของมาเฟียยหนุ่ม ทำเป็นว่าตัวเองยุ่งจะได้ไม่ต้องสนใจคำพูดของเขา

“ฉันอายุ 30 แล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอถามบ้าง เธออายุเท่าไหร่?”

“22ค่ะ”

“ถามจริง เธอไม่เรียนเหรอ ตอนแรกฉันนึกว่าเธออายุ25-25ไปแล้ว”

“นี่คุณว่าฉันแก่เหรอห๊ะ!?” หญิงสาวหันไปทำตาโตใส่มาเฟียหนุ่ม เมื่อคำพูดของเขาที่พูดออกมาไม่ต่างอะไรจากการว่าเธอแก่เลย

“ปะ เปล่า ก็ฉันไม่เห็นเธอเรียนนี่นา ปกติอายุขนาดนี้ต้องเรียนไม่ใช่เหรอ แต่เธอกลับมาทำงานงกๆ อยู่คนเดียว”

“ฉันไม่อยากเรียน ก็เลยออกจากมหาวิทยาลัยมาทำงานนี่แหละ ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไมเหมือนกัน สุดท้ายก็ต้องมานั่งทำงานงกๆ แบบนี้เหมือนกันหมด สู้หาประสบการณ์ตั้งแต่เด็กจะดีกว่า”

“ก็จริงของเธอ แล้วเธอไม่อยากเรียนต่อหรือไง?”

“ไม่อะ ฉันล้มเลิกความคิดที่จะเรียนต่อตั้งแต่ได้ทำงานแล้ว”

“เธอนี่ก็แปลกคนนะ ถ้าเธอบอกว่าอยากเรียนต่อทุกอย่างของเธอฉันจะเป็นคนจัดการต่อให้ทั้งหมดเอง จะส่งเสียค่าเล่าเรียนของเธอให้เงินเธอใช้ แถมครอบครัวของเธอก็ไม่ลำบากด้วย”

“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันมีความสุขดีที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ ถ้าคุณยังไม่เลิกพูดเรื่องพวกนี้ฉันจะให้คุณกลับบ้านของคุณไปเลย แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งที่ร้านของฉันอีก” เธอหันไปพูดกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ขึงขังเพราะไม่ชอบให้ใครมาพูดแบบนี้ใส่ เธอรักศักดิ์ศรีของตัวเองมากไม่มีทางที่จะขายศักดิ์ศรีของตัวเองแน่นอนต่อให้ลำบากแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยแม้แต่น้อย

“อ่าๆ โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้”

“ทำไมคุณชอบพูดเหมือนกับว่าฉันขายตัวอยู่เรื่อยเลย ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าคุณคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมถึงได้มองผู้หญิงเหมือนกันหมดเลย”

“ขอโทษ ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเธอลำบากก็เท่านั้น เธอก็แค่ไม่ต้องทำอะไรมากไง งานง่ายๆ สบายๆ นอนอย่างเดียว”

“งานอะไรของคุณ?”

“ก็ เอากับฉันไง..”

“หืมม ไอ้…” หญิงสาวตาเบิกโพลงพลางง้างมือจะตีคนตรงหน้า แต่มีคนเปิดประตูเข้ามาซะก่อนเธอเลยต้องหยุดการกระทำของตัวเอง

“เอ่อ…ผมเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าครับ” คนที่เข้ามาก็คือลูกน้องของมาเฟียหนุ่ม คนที่มาซื้อกาแฟกับเธอเมื่อหลายวันก่อนโน้น

“เปล่าค่ะ รับอะไรดีคะ?”

“ผมมาหาเจ้านายของผมครับ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณ”

“เจ้านาย?”

“ครับ เจ้านาย”

“มึงมีอะไร กูบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าไม่มีงานเร่งด่วนอะไรอย่ามายุ่งวุ่นวาย”

“เอ่อเรื่องนี้ด่วนจริงๆ ครับ”

“อะไร?”

“เรื่องคุณไอ”

“…..” เมื่อได้ยินลูกน้องพูดแบบนั้นเขาก็รีบเดินออกมานอกร้านทันที สร้างความงุนงงให้กับหญิงสาวมาก

“ทำไมเธอไปก่อเรื่องอะไรอีก”

“ลูกน้องของเราบอกว่าคุณไอจ้างนักสืบคอยตามนายครับ และก็มีชิพติดตามอยู่ในรถด้วย แต่ผมให้ลูกน้องเอาออกไปแล้ว แต่คุณไอน่าจะยังไม่รู้ตัวครับ”

“อะไรวะ!!” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย สองมือกำแน่นด้วยความหงุดหงิด “นี่จะไม่ปล่อยให้เป็นอิสระเลยรึไงวะ!!”

“ผมคิดว่านายน่าจะไปคุยเรื่องนี้กับพ่อของคุณไอนะครับ ผมว่าท่านน่าจะมีทางออกให้ดีกว่านี้หย่ากันไปเลยจะดีกว่านะครับ ผู้หญิงคนนี้จะได้ไม่ต้องตกอยู่ในอันตรายไปด้วย”

“….” มาเฟียหนุ่มหันไปมองร่างบางที่ยืนทำความสะอาดอยู่ในร้าน “อืม ขอบใจที่มาบอก เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง”

“เอ่อนายครับ”

“มีอะไร?”

“ผมว่านายเอารถของผมไปใช้ก่อนดีกว่านะครับ เพราะรถของผมน่าจะไม่มีชิพร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่รถของนายอาจจะมีชิพหลงเหลืออยู่ อย่างน้อยผมก็ขับรถไปที่บริษัททุกวันอยู่แล้ว คุณไอเธอจะได้ไม่ต้องวุ่นวายกับนาย แล้วจะได้ไม่ต้องตามวุ่นวายที่นี่ด้วย”

“เออๆ ขอบใจ” เขายื่นกุญแจรถสปอร์ตของตัวเองให้กับลูกน้อง รับกุญแจรถเก๋งของลูกน้องมาแทน

ด้านในร้าน

“ยิหวา”

“…..” เธอนิ่งทำเมินไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่ม

“ฉันขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไป แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยอย่างนั้นจริงๆ นะ อีกอย่างเรื่องเซ็กซ์มันก็เป็นเรื่องปกติของคนเราอยู่แล้วไหม”

“….” เธอก็ยังไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม

“ยิหวา!”

“อื้อ!!” หญิงสาวเบิกตาโพลง เมื่อจู่ๆ มาเฟียหนุ่มก็ดึงตัวของเธอให้หันหน้าไปหาเขาแล้วจูบปากเธอ

และแล้วจูบแรกของเธอเสียให้กับผู้ชายตรงหน้าไปในที่สุด

“อืมม….”

“อื้ออ!!” เธอผลักอกของมาเฟียหนุ่มออกอย่าแรง จนเขาผละหน้าออกไป “ไอ้ทุเรศ ไอ้ผู้ชายชอบฉวยโอกาส ไอ้…หึ้ยยปึก!!”

“อ๊ะ!?” ร่างกำยำค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อจู่ๆ หญิงสาวก็แตะผ่าหมากเขา มันจุกจนพูดไม่ออกจริงๆ

ตัวของมาเฟียหนุ่มค่อยๆ ทรุดนั่งลงกับพื้นจนกระทั่ง ในความคิดของเขาคือผู้หญิงโดนจูบและผู้ชายก็จะถูกตบ และผู้ชายก็จะจูบอีกครั้งพร้อมกับบอกว่า ตบอีกฉันก็จะจูบอีก แต่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนจริงๆ เธอชาร์จจุดบอดของเขาแบบนิ่งสนิท ไม่มีแรงที่จะต่อต้านหรือทำอะไรเธอได้เลย

“สมน้ำหน้าอยากมารุ่มร่ามกับฉันดีนัก นี่แค่เตือนนะ ถ้ายังมาทำแบบนี้กับฉันอีกโดนหนักกว่านี้แน่”

“อะ โอยย ห่วงกันก่อนไม่ได้เหรอ” เขาพูดเบาๆ เพราะแม้แต่จะพูดก็ยังไม่มีแรงเลย

“ตายไปโลด”