เมียน้อยมาเฟีย

กริ๊ง~

"สวัสดีค่ะลูกค้า รับอะไรดีคะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาเมื่อเสียงกริ่งในร้านเตือนบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้านของเธอ

"อ่า คาปูชิโน่ เอสเปรสโซ่ มอคค่า อย่างละแก้วครับ" ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาบอกกับเธอ

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

เธอชื่อ หวันยิหวา เปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเอง จากเงินเก็บที่มี เพียงเพราะอยากมีงานทำที่มั่นคง แม้รายได้มันจะไม่ได้สูง แต่ก็ทำให้เธออยู่ได้สบายโดยไม่ต้องลำบาก

ผ่านไปสักพัก

"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณลูกค้า"

"ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ"

"90บาทค่ะ"

"อ่านี่ครับ ไม่ต้องทอน" เขายืนแบงค์ร้อยให้แก่เธอ

"ขอบคุณมากๆ นะคะ"

"ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ"

"ค่ะ อะไรเหรอคะ?"

"คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ หรือว่ามีผู้ช่วย"

"คนเดียวค่ะ"

"อ๋อครับ ไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะครับ เอาไว้ผมจะมาอุดหนุนใหม่อีก"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

ร้านคาเฟ่ของเธอมีลูกค้าเข้ามาเป็นระยะๆ ทุกวัน และก็มีลูกค้าประจำ รายได้ก็พอได้ทุกๆ เดือน

บนรถมาเฟียหนุ่ม

"นี่ครับนาย กาแฟที่สั่ง"

"อะไร?" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ หางตาตวัดมองไปยังแก้วกาแฟที่ลูกน้องยื่นให้

"เอสเปรสโซ่ครับ แถวนี้มีแค่ร้านกาแฟเล็กๆ ครับ ถ้าจะกินร้านอื่นคงต้องไปอีกไกล เราอาจจะผิดเวลานัดนะครับ"

"อืม" เขารับแก้วกาแฟมากินอย่างใจเย็น

"ผมว่าผมต้องมาที่นี่บ่อยๆ ซะแล้วครับ แม่ค้าทั้งสวยทั้งน่ารัก" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มกระหยิ่ม

"รีบไปได้ละ พูดมาก" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกกับลูกน้อง

เขาไม่ได้สนใจว่าลูกน้องจะคบใคร มีอะไรกับใคร แค่อย่าให้เรื่องส่วนตัวมากระทบกับงานก็พอ เพราะเขาไม่ชอบให้ใครเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับงานจนเสียงาน โดยเฉพาะลูกน้องของเขาเอง

"ครับนาย"

รถเก๋งคันหรูแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

ครืด ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นมาขณะที่กำลังนั่งกินกาแฟอยู่

"นายจะไม่รับหน่อยเหรอครับ เดี๋ยวคุณไอ..." ลูกน้องคนนึงเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ของเจ้านายดังหลายรอบ แต่ไม่มีท่าทีว่ามาเฟียหนุ่มจะสนใจเลย

"....." มาเฟียหนุ่มถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

"มีอะไรอีก!"

( คุณอยู่ไหนคะ ไออยากออกไปห้าง คุณพาไอไปหน่อยสิ )

"ผมต้องทำงานนะ ถ้าคุณอยากไปก็ให้ลูกน้องพาไป"

( แต่ไออยากไปกับคุณ )

"ผมไม่ว่าง"

( ไม่ว่างนี่คุณไปไหนอีกแล้ว คุณแอบไปมีเมียน้อยอีกแล้วใช่มั้ย คุณบอกไอมานะไอจะตามไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้! )

"ไร้สาระ!" เขาถอนหายใจอย่างแรง

( นะ นี่คุณว่าไอไร้สาระเหรอ ถ้าคุณไม่แอบไปมีเมียน้อยไอก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก! )

"จบแล้วใช่มั้ย ผมจะได้วาง!"

( ไม่! คุณบอกไอมาเดี๋ยวนี้ ว่าคุณอยู่ไหน )

"ผมออกมาทำงานนะไอ ทำงานก็คือทำงาน"

( ไอไม่เชื่อ! )

"ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แค่นี้นะ ไร้สาระจริงๆ"

( ยะ อย่าวางนะ คะ.. )

มาเฟียหนุ่มกดวางสายจากภรรยาแล้วกดปิดเครื่องทันที ทั้งเหนื่อยและเบื่อที่ต้องมาถูกจับผิดแบบนี้ งานของเขาคืออะไรเธอรู้ดี เพราะเธอก็เป็นลูกมาเฟียเช่นกัน

แต่การที่ถูกคอยจ้องจับผิดอยู่แบบนี้มันก็เป็นอะไรที่น่าเหนื่อยสำหรับเขามากจริงๆ แค่งานก็เหนื่อยปวดหัวมากพอทนแล้ว

"นายครับ..." ลูกน้องของเขาเอ่ยขึ้น เพื่อไม่ให้บรรยากาศภายในรถกดดันไปมากกว่านี้ และก็รู้ดีว่าภรรยาของผู้เป็นเจ้านายมีนิสัยเป็นยังไง

"ช่างมันเถอะ เธออยากจะเป็นอะไรก็เรื่องของเธอ" เขาพูดตัดประโยคของลูกน้อง เพราะไม่อยากใส่ใจกับเรื่องไร้สาระพวกนี้

"ทำไมนายถึงไม่อธิบายให้คุณไอเข้าใจล่ะครับ คุณไอเธอจะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดแล้วโวยวายไปทั่วแบบนี้"

"......" มาเฟียหนุ่มนั่งเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรลูกน้องไป

"คือ...คือว่า..."

"มีอะไรก็พูดมา"

"เมื่อเช้าลูกน้องของเรารายงานมาว่าคุณไอเธอสั่งคนไปทำร้าย ผู้หญิงที่ทำงานอยู่ในคลับครับ เธอบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียน้อยของนาย เธอก็เลยสั่งให้ลูกน้องเก็บเธอ"

"....." เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อได้ยินอย่างนั้น การกระทำของภรรยาที่แต่งงานด้วยกันทำเอาเขาถึงกับเอือมระอา ทั้งเหนื่อยและเบื่อที่จะพูดด้วยในแต่ละวัน

เพราะมันมีแต่เรื่องชวนทะเลาะ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะคุยดีด้วยกันได้ เพียงเพราะเธอเป็นคนขี้ระแวงและหวงสามีจนมากเกินไป

"บอกลูกน้องที่คลับทุก ถ้าเธอจะเข้าไปที่คลับอีกให้ไล่ออกมาได้เลย อย่าปล่อยให้เธอเข้าไปสร้างความวุ่นวายในนั้นเด็ดขาด!"

"แต่นายก็รู้ว่าคุณไอเธอเป็นคนยังไง" ลูกน้องพูดอย่างหนักใจ

"ที่นั่นกูเป็นเจ้าของ ไม่มีใครออกคำสั่งได้นอกจากกูคนเดียว" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด เธอเป็นภรรยาของเขาก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับงานและเรื่องส่วนตัวของเขา

"ครับนาย"

ตื๊ด ตื๊ด

"อ่า ว่าไง กูกำลังขับรถพานายไปพบลูกค้า มีอะไร"

( บอกนายหน่อยสิคุณไอรดาโวยวายพังบ้านหมดแล้ว พวกกูพวกแม่บ้านเข้าไปห้ามไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว )

"....." ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มหันมามองหน้าผู้เป็นเจ้านายด้วยความตกใจ

"มีอะไร?"

"ลูกน้องที่อยู่ที่บ้านโทรมาบอกว่าคุณไอ เธอโกรธอาละวาดพังข้าวของในบ้านอีกแล้วครับ"

"บอกพวกมันว่าปล่อยเธอ ไม่ต้องไปยุ่งกับเธอ เธออยากจะโวยวายอยากจะพังอะไรก็ปล่อยเธอไป เธอเหนื่อยเดี๋ยวเธอก็หยุดเอง"

"ครับนาย มึงได้ยินแล้วใช่ไหม"

( เออๆ )

เวลาต่อมา

ซ่า ครืน!! ครืน!! ซ่า

ฝนโหมกระหน่ำลงมาอย่างแรง ขณะที่มาเฟียหนุ่มกับลูกน้องกำลังขับรถกลับบ้านกัน แต่ต้องจอดรถหลบที่ริมทาง เพราะฝนตกลงมาอย่างแรงจนมองไม่เห็นทาง

"รอให้ฝนหยุดตกแล้ว ค่อยออกไปกันนะครับนาย"

"อืม" เขาตอบสั้นๆ เพราะในใจก็ไม่อยากกลับบ้านสักเท่าไหร่นัก

"เฮ้ย นั่นมัน..." ลูกน้องมองออกไปยังด้านนอก ก็เห็นว่ามีหญิงสาวยืนหลบฝนอยู่ตรงป้ายรถเมล์

"ใคร?"

"เธอเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่ผมซื้อมาให้นายกินเมื่อเช้าไงครับ"

"อ่อ"

"เดี๋ยวผมมานะครับนาย"

"อืม"

ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มเธอร่มแล้วเดินออกมาด้านนอก พร้อมกับยืนคุยกับหญิงสาวอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในรถเหมือนเดิม

ในขณะที่มาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยกำลังยืนหลบฝนอยู่ เนื้อตัวโดนละอองฝนทำให้เสื้อผ้าอาภรณ์เปียกแฉะและเห็นเรือนร่างและสัดส่วนของเธอ

นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่เคยแตะผู้หญิงเลย ตั้งแต่ที่แต่งงานมีเมีย แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องผู้หญิงคนนั้นเลย

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาจับจ้องอย่างไม่ละสายตา เพียงเพราะเธอเหมือนกับใครบางคน ที่เขาไม่สามารถลืมได้ เหมือนทั้งหน้าตาและรูปร่าง

"เธอเป็นใคร แล้วชื่ออะไร"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับนาย รู้แต่ว่าเธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆ นั่นแหละครับ"

"เหรอ...."

"นายอย่าคิดที่จะทำเรื่องแบบนั้นเลยนะครับ นายก็รู้ว่าคุณไอเธอตามเก็บผู้หญิงทุกคนที่นายไปใกล้ชิดด้วย"

"แล้วยังไง กูต้องคิดอะไรด้วยเหรอ?"

"เปล่าครับ ผมเห็นว่าเธอดูไร้เดียงสา ไม่ควรมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ครับ"

"เหอะ! ยิ่งไร้เดียงสานี่สิ ยิ่งน่าลอง" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ