06 รับข้อเสนอ

เช้าวันต่อมา

แสงแดดรำไรส่องผ่านผ้าม่านสีเทาดำกระทบที่ดวงตาของม่านมุก ทำให้เธอลืมตาตื่นมาด้วยความงัวเงีย

"เช้าแล้วเหรอเนี่ย!!" เธอพูดออกมาก่อนจะหันมองรอบๆ

แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อมีคนนอนอยู่ข้างๆเธอ แถมเจ้าของร่างนั้นยังกอดเธอไว้อีก

"นี่คุณ!! คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!" ม่านมุกพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเป็นอย่างมากเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาอยู่ที่นี่ เพราะเมื่อคืนเธอจำได้ว่าเธอล็อคประตูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"อื้อ...อย่าเสียงดังคนจะนอน!" เขาพูดออกมาอย่างน่ารำคาญโดยที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองแต่อย่างใด

"....." ม่านมุกไม่พอใจเอามากๆที่ชายหนุ่มล้ำเส้นเธอมากขนาดนี้ เธอจับมือของชายหนุ่มออกจากเอวของเธอแล้วหันหลังก้าวขาลงจากเตียง

หมับบ!!!

จู่ๆร่างของเธอก็ถูกแขนแกร่งคว้าแล้วดึงตัวเธอให้ล้มลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่ม่านมุกจะถูกร่างใหญ่นอนทับอยู่ชนิดที่ว่าขยับไปไหนไม่ได้

"อะไรของคุณเนี่ย! คุณอยากนอนก็นอนไปสิฉันจะลุกแล้ว" เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธะของชายหนุ่มแต่กลับไม่เป็นผลเลยเขากลับกอดเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

"อยู่นิ่งๆ...จะนอนให้ฉันกอดแบบนี้หรือจะโดนฉันเอา!"

"...." คำพูดของชายหนุ่มทำให้ม่านมุกถึงกับสงบนิ่งทันที เธอได้แต่นอนตัวเกร็งหัวใจเต้นแรงมากๆ เพราะไม่เคยมีใครเข้าถึงตัวเธอได้ขนาดนี้มาก่อนเลย

เธอนอนนิ่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งกลับไปอีกครั้งในที่สุด

เวลาผ่านไป

ม่านมุกลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาที่เกือบจะเที่ยงแล้ว เธอหันมองดูรอบๆแต่ไม่เห็นชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงกับเธอแล้ว ม่านมุกดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะมองไปรอบๆห้อง

"ฟู่วว" เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะถอยตัวไปนั่งพิงอยู่กับหัวเตียง สายตาก็พลันไปสะดุดกับกระดาษโน๊ตสีแดงที่แปะอยู่บนโคมไฟหัวเตียงของเธอ ม่านมุกหยิบกระดาษโน๊ตใบนั้นมาอ่านดู กระดาษโน๊ตใบนั้นเขียนไว้ว่า

( ตื่นแล้วให้ลงมาหาฉันที่ด้านล่างอย่าให้ฉันรอนาน...เพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยมีความอดทนกับด้านการรอสักเท่าไหร่ ) ....นกรบ....

ม่านมุกวางกระดาษโน๊ตใบนั้นลงก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบ'อกมา เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปด้านล่างทันที

เธอเดินลงบันไดมาแล้วตรงไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องโถงใหญ่ทันที

"คุณมีอะไร" ม่านมุกเอ่ยปากถามชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้กับเธออยู่

"นั่งลงก่อนสิ" เขาหันมาพูดกับเธอ

เธอมองหน้าชายหนุ่มนิ่งๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตามคำพูดของเขา

"คุณมีอะไรกับเหรอ"

"ฉันรอคำตอบจากปากของเธอไง" เขาพูดออกมาพร้อมกับจ้องหน้าของม่านมุกอย่างไม่ละสายตา

"...." เธอเงียบไม่ตอบอะไรชายหนุ่มไป ทำให้เขาคาดเดาความคิดของเธอไม่ได้เลย

"ฉันให้เวลาเธอไปคิดแล้วคืนนึงวันนี้ฉันจะต้องได้คำตอบนั้น หวังว่าคำตอบที่ฉันจะได้ยินมันคงจะเป็นที่พึงพอใจกับฉันนะ"

"คือฉัน...."

"อย่าคิดนานนะสิ...มองดูรอบๆตัวของเธอสิลูกน้องของฉันมันพร้อมที่จะขย้ำเธอได้ทุกเมื่อนะ...ถ้าเธอบอกว่าไม่รับข้อเสนอ...และยอมขายตัวเพื่อหาเงินมาชดใช้หนี้สินให้กับฉัน"

"...." ม่านมุกมองไปรอบๆตัวที่เต็มไปด้วยชายชุดดำมากมาย เธอไม่มีทางเลือกเลย

"กว่าเธอจะได้ไปขายตัวที่ซ่อง ก็คงจะโดนลูกน้องของฉันขย้ำจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วแหละ" ชายหนุ่มพูดอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนกำลังดักทางไม่ให้เธอเลือกทางอื่นได้

"แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปทำอย่างอื่นแทนล่ะ หมอเก่งๆสมัยนี้มีตั้งมากมายนะ"

"ฉันอยากได้คนที่อุ้มบุญอย่างธรรมชาติมากกว่า"

"ละ...แล้วคุณจะเอาน้ำเชื้อของผู้หญิงคนไหนล่ะ" เธอก็พอจะรู้มาบ้างว่าการอุ้มบุญจะต้องเอาน้ำเชื้อของผู้หญิงและผู้ชายมาผสมกันแล้วฝังเข้าไปในมดลูกของเธอ

"อุ้มบุญธรรมชาติ...ก็หมายถึงเธอจะต้องเอากับฉันจนกว่าจะท้อง" ชายหนุ่มพูดเน้นย้ำกับเธอ

"อะไรนะ!!" ม่านมุกเบิกตาโพลง ตอนแรกที่เธอเข้าใจเธอนึกว่าชายหนุ่มจะเอาน้ำเชื้อของเขาและแฟนสาวมาฝังในมดลูกของเธอ แต่ครั้งก่อนเธอก็คิดหลายแง่มากแต่เธอคิดในทางบวกเอาไว้ก่อน

"ฉันไม่พูดซ้ำ"

"คะ...คุณ...ถ้าให้ฉันอุ้มท้องแบบนั้นเด็กที่เกิดมาเขาก็จะเป็นลูกของฉันด้วยน่ะสิ"

"ถูก" ชายหนุ่มยักคิ้วให้เธอนิดหน่อย

"พอลูกคลอดมาก็จะเป็นแค่ของคุณคนเดียวอย่างนั้นน่ะหรอ"

"ใช่!"

"ฉันทำไม่ได้...คุณจะให้ฉันอุ้มท้องลูกของตัวเองแล้วให้คุณคนเดียวอย่างนั้นหรอ นั่นก็ลูกของฉันเหมือนกันนะฉันทำไม่ลงจริงๆ"

"แลกกับหนี้สินที่แม่ของเธอได้ก่อเอาไว้...และหลังจากที่คลอดลูกฉันก็จะให้เงินเธอเอาไปไว้ตั้งตัว รับรองเงินที่ฉันจะให้เธอไปมันทำให้เธออยู่สบายไปทั้งชาติแน่นอน"

"ฉันทำไม่ได้หรอก...ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่เงินที่จะเอาลูกตัวเองมาขายเพื่อแลกกับเงิน...ต่อให้เงินมันมากมายแค่ไหนฉันก็ทำไม่ลงจริงๆ"

"งั้นก็" ชายหนุ่มตวัดสายตาไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่ จากนั้นลูกน้องของเขาก็กรูเข้ามาฉุดกระชากลากม่านมุกออกไปจากตรงนั้นอย่างรุนแรง

"ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฮึกกก ปล่อย!!" เธอพยายามดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงชายฉกรรจ์หลายคนที่จับเธออยู่ได้

ชายหนุ่มได้แต่มองเธอๆไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรออกมา

"ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยไง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

"....."

"ก็ได้!! ฉันรับข้อเสนอของคุณก็ได้!" คำพูดของม่านมุกทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์หยุดการกระทำนั้นทันที

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

"ปล่อยเธอไป...แล้วต่อไปนี้ห้ามทำอะไรกับเธออีก...เพราะเธอคือคนสำคัญของฉัน...ในการอุ้มบุญ" เขากระตุกยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างเจ้าเล่ห์

"ฮึกก...สารเลว!"