07 ตรวจร่างกาย

ม่านมุกถูกพาตัวกลับมายังบนห้องของเธอดังเดิม ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินเข้ามาพร้อมกับใครสักคนที่ไม่คุ้นตาเธอเอาซะเลย จะบอกว่าเป็นลูกน้องของเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ดูดีมากกว่านั้น

"นี่เพื่อนของฉันเองชื่อไอ้เวคิน" ชายหนุ่มแนะนำคนข้างกายให้กับม่านมุกได้รู้จัก

"ค่ะ...แล้วคุณพาเพื่อนของคุณมาทำไม" เธอตอบรับแล้วถามกลับไปทันที

"ผมเป็นหมอครับไอ้นักรบมันให้ผมมาตรวจร่างกายของคุณ" ผู้ชายที่ชื่อเวคินพูดขึ้นมา

"ตรวจร่างกาย!?"

"ใช่ครับ"

"ตรวจทำไมฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย กลัวว่าฉันจะมีเลือดบวกหรือยังไง" เธอหันหน้าไปพูดกับชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

"เปล่า...ฉันแค่ให้ไอ้เวคินมาตรวจร่างกายของเธอว่าเธอพร้อมที่จะมีลูกให้กับฉันหรือเปล่า" เขาตลอดกับเธอมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง

"ขอโทษด้วยนะครับคุณ...แต่ผมขัดใจมันไม่ได้จริงๆ" ผู้ชายที่ชื่อเวคินพูดก่อนจะวางกระเป๋าสีดำลงบนเตียงของเธอแล้วหยิบเอาอุปกรณ์ด้านในออกมา "ผมขอตรวจหน่อยนะครับ"

"ตะ...ตรวจอะไรคะ...ตรวจภายในฉันหรอคะหมอ" เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ลังเล พร้อมกับดวงตาที่ยังคงมองหน้าของชายหนุ่มสลับกับหมออยู่แบบนั้น

"ไม่ใช่ครับ...ผมแค่จะขอตรวจอาการเบื้องต้นของคุณหน่อยครับ คุณหรือคนในบ้านมีใครเป็นธาลัสซีเมียหรือเปล่าครับหรือเรียกง่ายๆว่ามะเร็งเม็ดเลือดขาว"

"ไม่มีค่ะ"

"แล้วคุณมีโรคประจำตัวอะไรไหมครับ...แล้วคนในครอบครัวของคุณมีโรคประจำตัวอะไรไหม"

"พ่อเป็นโรคหัวใจค่ะ ส่วนแม่ไม่มีค่ะ"

"ครับ...."

ม่านมุกถูกหมอที่ชื่อเวคินซักถามเรื่องต่างๆมากมายจนเธอเริ่มที่จะเบื่อหน่าย เพราะแต่ละประโยคที่ถามเธอมันเหมือนกำลังล้ำเส้นเข้าไปในชีวิตของเธอมากเกินไป

จนกระทั่ง...

ม่านมุกตรวจร่างกายเสร็จแล้วชายหนุ่มจึงเดินออกไปส่งหมอที่ด้านนอกปล่อยให้ม่านมุกพักผ่อนอยู่ในห้อง

"ไอ้นักรบ...มึงแน่ใจหรอวะว่าจะทำแบบนี้จริงๆ" เพื่อนหมอของเขาถามย้ำเพราะการอุ้มบุญแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลย เพราะเธอก็เป็นส่วนหนึ่งในการให้กำเนิดชีวิตน้อยๆขึ้นมาด้วย พูดง่ายๆเด็กน้อยที่จะเกิดมาเลือดอีกครึ่งนึงก็เป็นเลือดของเธอเหมือนกัน แม่ลูกกันฉันใดก็ไม่มีวันตัดกันขาดได้หรอก

"อืม...." ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ

"มึงอยากมีลูกทำไมมึงถึงไม่ไปรับอุปการะเด็กที่อยู่ตามสถานสงเคราะห์ล่ะวะ แบบนี้ไม่ต้องทำให้เหนื่อยแถมยังได้บุญอีกต่างหาก"

"กูไม่อยากมีผู้หญิงข้างกาย มึงก็รู้ว่าพ่อของกูเป็นยังไง ท่านตายเพราะผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเมีย" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้มพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเพื่อนหมอด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

"กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง แต่ผู้หญิงทุกคนก็ใช่ว่าจะนิสัยเหมือนกันนะไอ้นักรบ เท่าที่กูดูๆเธอก็เหมือนเธอจะไม่มีพิษมีภัยอะไรนะ"

"ใช่!ไม่มีพิษไม่มีภัย....แต่กูไม่ได้รักเธอ!" คำพูดของชายหนุ่มมันเน้นย้ำชัดทุกคำ จนทำให้หญิงสาวที่ยืนมองมาจากทางระเบียงได้ยินคำพูดของชายหนุ่มชัดเจน

"ไม่ได้รักแล้วมึงมาทำแบบนี้กับเธอทำไม!?"

"ก็ใช้ให้มันสมกับเงินที่แม่ของเธอยืมกูไปสิ"

"ชีวิตคนนะเว้ยไม่ใช่ชีวิตสัตว์ ที่จะชี้ให้มันไปทางไหนมันก็ไปตามคำสั่ง นี่มันคนนะเว้ย!!"

"แล้วมันจะต่างอะไรกันวะ ในเมื่อแม่ของเธอยกเธอให้กับกูแล้ว เธอก็ไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือของกู"

"กูขอเตือนมึงด้วยความหวังดีนะไอ้นักรบ อย่าทำร้ายคนบริสุทธิ์เพราะสุดท้ายจะเป็นมึงเองที่จะเป็นคนร้องไห้ฟูมฟาย"

"กูว่ามึงเอาเวลาที่เตือนกูไปดูแลคนไข้ของมึงจะดีกว่า...กลับไปได้แล้วมีอะไรแล้วกูจะโทรไปหา"

"เออ ๆ ถ้ากูเตือนมึงแล้วไม่ฟังต่อไปนี้กูก็จะไม่เตือนมึงอีกแล้ว" พูดจบหมอเวคินก็เดินไปที่รถของตัวเองทันทีก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

"...." นักรบถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะหมุนตัวเพื่อที่จะเดินกลับเข้าบ้าน สายตาก็พลันไปสะดุดที่ระเบียงบ้านชั้นบน หญิงสาวที่ยืนมองอยู่ก็รีบกลับเข้าไปในห้องของตัวเองทันที