05 ทางเลือก

เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปม่านมุกจึงเดินไปที่ระเบียงแต่กระจกกลับเปิดไม่ได้ทั้งๆที่เมื่อครู่ชายหนุ่มเพิ่งจะเปิดออกไปเอง ไม่ว่าเธอจะพยายามเปิดวิธีไหนก็ไม่สามารถเปิดออกไปได้เลย ม่านมุกได้แต่ยืนมองร่างของหญิงสาวคนนั้นที่ถูกมัดตรึงไว้กลางแดดด้วยความสงสารและเวทนาและก็อยากรู้ว่าเธอทำอะไรผิดนักหนาถึงได้จับเธอมาทรมานขนาดนี้แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามออกไป เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเธอจะโดนแบบนี้หรือเปล่า

สักพัก....ก็มีชายชุดดำสองคนมาพาหญิงสาวคนนั้นออกไปม่านมุกมองตามทั้งสามคนจนหายลับตาไป ก่อนที่เธอจะถอยตัวมานั่งลงที่เตียงใหญ่พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างหนัก

ม่านมุกนั่งนิ่งอยู่บนเตียงแบบนั้นโดยที่ไม่ขยับไปไหน เธอนึกย้อนไปกับคำพูดของชายหนุ่มและก็ไม่คิดว่าแม่ของเธอจะทำแบบนี้กับเธอได้ลงคอ คิด ๆ แล้วเธอก็อยากจะร้องไห้ออกมาทุกทีแต่ก็ต้องกลั้นมันเอาไว้เพราะไม่อยากให้ใครได้เห็นน้ำตาของเธอ....แต่สุดท้ายมันก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ น้ำใสคลอไหลออกมาจากดวงตาคมก่อนที่จะหยดลงบนพวงแก้มขาวเนียนของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

แกร่กก!!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่มีการเคาะประตูใดๆ ม่านมุกรีบเช็ดน้ำตาออกทันทีก่อนจะหันกลับไปมองยังต้นเสียง

"คุณ!! จะเข้ามาทั้งทีทำไมถึงไม่เคาะประตูบ้างถ้าฉันแก้ผ้าอยู่จะทำยังไง" เธอพูดอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นชายหนุ่มเข้ามาอย่างไม่มีมารยาทแบบนี้

"ถามแปลกๆนะเธอ ถ้าฉันเข้ามาตอนที่เธอแก้ผ้าอยู่ ฉันก็จะได้เห็นส่วนสัดในร่างกายของเธอทั้งหมดเลยน่ะสิไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมากเลย" ชายหนุ่มพูดออกมาหน้าตาเฉย พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากมองใบหน้าของม่านมุกอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย

"นี่คุณ!! คุณเป็นคนประเภทไหนกัน พวกโรคจิตหรือยังไงถึงได้พูดอะไรไม่อายปากแบบนี้" ม่านมุกพูดอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มกำลังปั่นประสาทเธอ

"ฉันมาตามลงไปกินข้าว" ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดกับม่านมุก เพราะไม่อยากจะเถียงอะไรกับเธอไปมากกว่านี้

"ฉันไม่หิว" ม่านมุกตอบสั้นๆก่อนจะเบือนหน้าหนีชายหนุ่มไป

"ไปกินข้าว" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบก่อนจะคว้าที่ข้อมือของม่านมุกแล้วดึงเธอออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"ดะ...เดี๋ยวสิคุณ...จะมาลากฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่หิว นี่คุณพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไงกัน" ม่านมุกโวยวายเสียงดังจนกระทั่งเดินลงมาถึงด้านล่างเธอถึงกับเงียบเสียงลงทันที

ด้านหน้าของเธอเต็มไปด้วยชายชุดดำยืนเรียงรายกันอยู่จนดูน่ากลัว แต่ละคนมีสีหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนกับไร้จิตวิญญาณยืนสงบนิ่งราวกับหุ่นปั้น

"นี่มันเรื่องอะไรกันคุณ พาฉันลงมาตรงนี้ทำไมไหนว่าจะพาฉันไปกินข้าว" เธอหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยและก็มีความกลัวอยู่ภายในด้วย

"ก็เธอบอกว่าจะไม่กินข้าว...ฉันก็เลยพามาทำความรู้จักกับลูกน้องของฉันซะหน่อย..." สิ้นสุดคำพูดของชายหนุ่มลูกน้องของเขาก็ย่างกรายเข้ามาหาม่านมุกอย่างช้าๆทำให้เธอต้องถอยหนีหลบไปอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มทันที

"ฉะ....ฉันยอมกิน...ไปสิ" เธอเงยหน้าขึ้นไปพูดกับชายหนุ่ม

"ตามมาสิ" พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปทันทีม่านมุกหันไปมองชายชุดดำอีกครั้งหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปติดๆ

เขาพาเธอเดินมายังห้องโถงขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีโต๊ะอาหารตัวใหญ่วางอยู่กลางห้องโถงบนโต๊ะมีอาหารคาวหวานวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

"นั่งสิ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับเธอ

"ฉันเป็นแค่ลูกหนี้ของคุณทำไมจะต้องดูแลฉันดีขนาดนี้"

"ใครบอกว่าเธอเป็นแค่ลูกหนี้ของฉัน...เธอจะต้องมาอุ้มบุญเป็นแม่ของลูกให้ฉัน"

"คุณ!!แต่เรื่องอุ้มบุญมันผิดกฎหมายนะ และฉันก็ไม่อยากทำด้วย"

"งั้นฉันให้เธอเลือกระหว่างมาอุ้มบุญให้ฉัน กับยอมขายตัวเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ของฉัน แต่ฉันก็ไม่รู้นะว่าเธอจะใช้หนี้ฉันหมดได้เมื่อไหร่ เผลอๆเธออาจจะตายในซ่องมืดนั่นก่อนก็ได้ เลือกเอาระหว่างผ่านผู้ชายหลายคน กับมีอะไรกับฉันแค่คนเดียวเธอจะเลือกสิ่งไหน"

"...." เธอไม่มีทางเลือกเลย เหมือนหันหน้าไปทางไหนก็เจอแต่ความมืดมน ลำพังจะออกไปหางานทำเพื่อหาเงินมาทยอยใช้หนี้ชายหนุ่มก็คงจะไม่ไหวเพราะเงินก็ไม่ใช่น้อยๆทั้งชีวิตนี้เธอจะมีปัญญาใช้หมดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

"ฉันให้เวลาเธอคิดคืนนึงนะ คิดอะไรได้แล้วค่อยมาบอกฉันก็ได้" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตักอาหารเข้าปากกินโดยที่ไม่สนใจม่านมุกเลย

"...." เธอได้แต่นั่งมองอาหารตรงหน้าอย่างเดียว สถานการณ์ในตอนนี้มันทำให้เธอกินอะไรไม่ลงจริงๆ

จนกระทั่งชายหนุ่มกินข้าวอิ่มแต่ม่านมุกเธอยังไม่ได้แตกข้าวในจานสักเม็ดเลย

"ทำไมไม่กินข้าว"

"ฉันไม่หิว..." เธอตอบพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าหมอง

"ฉันจะไปทำงานนะมีอะไรก็เรียกใช้ลูกน้องของฉันได้เลย...แต่ในขอบเขตของฉันเท่านั้นเธอไม่มีสิทธิ์ใช้งานลูกน้องของฉันมากกว่านี้"

"ค่ะ...เอ่อคุณ...."

"ฉันชื่อนักรบส่วนเธอก็คงจะชื่อม่านมุก"

"คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง!?" ม่านมุกถาม

"..." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกับเธอไปเขากระตุกยิ้มมุมปากให้กับเธอก่อนจะหันหลังเดินออกไป

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกไปไม่นาน แม่บ้านหลายคนก็เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่จัดการเก็บของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ม่านมุกมองการกระทำของแม่บ้านเป็นจริงอย่างที่ผู้ชายคนนั้นพูดทุกอย่างในบ้านนี้เป็นระเบียบหมดไม่มีใครมาเดินเพ่นพ่าน ทุกคนต่างทำงานกันอย่างไม่มีคำพูดดูเหมือนแต่ละคนเป็นหุ่นไปเลย

ม่านมุกเดินกลับไปที่ห้องของเธอระหว่างทางที่เธอเดินไปก็ผ่านผู้ชายชุดดำมากมายที่ยืนอยู่ตามเสาและตามมุมของบ้าน แต่ละคนไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอ ม่านมุกจึงรีบขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็วจากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอนอนคิดเรื่องนั้นอยู่ครึ่งคืนก่อนจะเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้