04 บทลงโทษคนทรยศ

ม่านมุกถูกพาตัวกลับมาที่บ้านของชายหนุ่มอีกครั้ง ถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจแต่เธอก็ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เพราะเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว แถมเธอยังไม่มีที่ไปอีก

"ลงมา!!" เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนา

"....." ม่านมุกก้าวขาลงจากรถด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา เธอไม่กล้าที่จะขัดขืนเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรกับเธอบ้าง

"เข้าไปในบ้าน...ไปในห้องเดิมของเธออย่าออกมาเดินเพ่นพ่านจนกว่าฉันจะอนุญาต" เขาพูดเสียงเข้มก่อนจะหันหลังให้กับเธอแล้วเดินออกไป

"...." เธอหันมองตามหลังชายหนุ่มไปจนเขาขึ้นรถตู้คันสีดำอีกคันนึงที่จอดรออยู่ด้านหน้า

"ไปเถอะครับ...ในห้องนั้นมีของอำนวยสะดวกครบหมดแล้วทุกอย่าง...อยากได้อะไรก็เรียกคนในบ้านได้ครับ"

"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เจ้านายของคุณสั่งด้วยล่ะ!?" ม่านมุกหันไปถามด้วยความสงสัย

"ผมว่าคุณอย่าพูดคำนี้เลยดีกว่านะครับ...เพราะถ้านายผมมาได้ยินคงจะไม่ใช่การดีแน่ๆ" ชายหนุ่มตรงหน้าพูดตักเตือนเธอ

"ทำไม...เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอฉันถึงพูดอะไรไม่ได้เลย"

"เอาเป็นว่าถ้าคุณอยู่นานไปคุณก็จะรู้เอง...แต่ตอนนี้คุณเข้าไปในบ้านก่อนเถอะครับ"

"แล้วฉันออกมาเดินเล่นด้านนอกไม่ได้เลยเหรอทำไมต้องให้ฉันอยู่แต่ในห้อง"

"นายไม่ชอบให้ใครมาเดินเพ่นพ่านในบ้านครับ...ทุกอย่างที่นี่เป็นระเบียบเรียบร้อยหมดทุกคนทำตามกฎทุกอย่างที่เจ้านายผมตั้งขึ้นมาและก็ไม่มีใครกล้าแหกกฎนี้เพราะรู้บทลงโทษดี ถ้าคุณไม่อยากโดนก็ทำตามที่นายผมบอกเถอะครับผมเตือนด้วยความหวังดี" เขาพูดร่ายยาวออกมาคำพูดของเขาเหมือนหนักใจอะไรอยู่สักอย่าง

"อืม" ม่านมุกตอบรับคำสั้นๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านของชายหนุ่มแล้วขึ้นไปยังบนห้องที่เขาบอกทันที

ท่านทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้องเธอก็พบว่าของทุกอย่างในบ้านหลังโน้นถูกย้ายมาอยู่ที่นี่หมดแล้วทุกอย่างถูกวางไว้เหมือนเดิมเหมือนที่อยู่บ้านหลังนั้น ม่านมุกเดินไปสำรวจข้าวของในห้องนี้จนทั่วห้อง ไม่มีสิ่งไหนหายไปหรือถูกเพิ่มเติมขึ้นมาเลย

ร่างบางเดินไปยังตู้ที่อยู่หัวเตียงก่อนจะเปิดลิ้นชักออกมาแล้วหยิบกล่องบางอย่างที่อยู่ภายในนั้นเปิดดู มันคือเม็ดไข่มุกจำนวนมากซึ่งพ่อของเธอเป็นคนที่ชอบสะสมเม็ดไข่มุกมากและเธอจึงได้ชื่อว่าม่านมุก เม็ดไข่มุกพวกนี้เป็นของแท้ทั้งหมดเพราะพ่อของเธอเป็นคนไปหามาเองและพ่อของเธอก็หวงของพวกนี้มากเพราะมันคือสมบัติที่เขาสะสมมาทั้งชีวิตมันมีคุณค่าทางใจกับเขามาก ม่านมุกจึงเก็บรักษาไข่มุกพวกนี้ไว้ต่อเพราะมันคือสิ่งที่พ่อเธอรักมาก สิ่งนี้แม่ของเธอยังไม่รู้เพราะเธอเก็บซ่อนเอาไว้อยู่รวมกับลูกปัดธรรมดาทำให้เม็ดไข่มุกดูเป็นลูกปัดธรรมดาๆไม่ได้น่าสนใจอะไร

"หนูรักพ่อนะคะ...หนูสัญญาว่าจะเก็บรักษาของที่พ่อรักและหวงเป็นอย่างดี" ม่านมุกพูดพลางใช้มือลูบไปบนเม็ดไข่มุกพวกนั้นอย่างอ่อนโยน

แกร่กกก!!

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา...ม่านมุกรีบปิดกล่องพวกนั้นก่อนจะเก็บเข้าที่เดิมทันที ก่อนจะหันหน้าไปยังเจ้าของต้นเสียงที่เปิดประตูเข้ามา

"คุณมีอะไร" เธอเอ่ยถามคนตรงหน้า คนที่เข้ามาก็คือชายหนุ่มที่เป็นเจ้าหนี้ของเธอนั่นเอง

"...." ชายหนุ่มมองหน้าม่านมุกนิ่งๆแต่กลับเดินเข้าหาตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆจนม่านมุกต้องถอยหนี

"คะ....คุณจะทำอะไร" เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ มองใบหน้าที่หล่อเหลาด้วยความหวาดกลัวเพราะเขาเริ่มที่จะรุกรานเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไม?...ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นใครฉันเป็นใคร" เขาพูดเสียงเรียบ

"อย่าเพิ่งทำอะไรฉันเลยนะฉันขอเวลาแล้วฉันจะรีบหาเงินทั้งหมดมาคืนคุณให้ได้"

"อะไรกัน...ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะทำอะไรเธอ...อย่าคิดเองเออเองสิ...และถ้าฉันจะเรียกเอาเงินจริงๆเธอก็ไม่มีทางหามาให้ฉันได้ครบกำหนดหรอก" มือหนายื่นไปม้วนปลายผมของเธอเล่นๆ พร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มของตัวเอง

"ละ...แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ" ม่านมุกถามด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก

"ก็ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง...ไม่ดื้อ...ไม่ขัดคำสั่งของฉัน...แต่ถ้าเธอขัดคำสั่งของฉันคงจะรู้นะว่าจะโดนอะไร" สายตาของเขาเลื่อนไปมองที่ระเบียงกระจกทำให้มั่นมุกต้องหันกลับไปมองตามเขา สิ่งที่เธอเห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งถูกจับตรึงไว้ด้วยโซ่ ยืนอยู่กลางแดดให้ความร้อนมันแผดเผาร่างกายของเธอ ไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายทำให้ร่างกายของหญิงสาวคนนั้นแดงเถือกไปทั้งตัว

"นะ...นั่นมันอะไรกัน!?...ทำไมคุณถึงทำกับเธอแบบนั้นเธอทำอะไรผิด..." ม่านมุกหันกลับมาถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยถึงจะกลัวก็ตาม

"นี่คือบทลงโทษของคนที่มันทรยศฉันยังไงล่ะ..." คำพูดของเขามันดูเย็นยะเยือกและน่ากลัวแปลกๆ แววตาของเขาเริ่มดุดันมากขึ้น

"...." ม่านมุกไม่ได้พูดอะไรไปต่อเธอได้แต่มองหญิงสาวที่ถูกมัดตรึงไว้ด้วยความสงสาร หน้าตาของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำและรอยคราบเลือดแห้ง

"เป็นอะไรไป!?" เขาถามเสียงเรียบพร้อมกับมือที่เย็นเฉียบจับที่แขนทั้งสองข้างของเธอทำให้ม่านมุกถึงกับสะดุ้งไม่เป็นท่า

"คะ....คุณ...แบบนี้ไม่ทรมานเธอเกินไปหรอคะน่าสงสารเธอ"

"หึ!! อีกไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็จะได้กลับบ้านเก่าแล้วไม่ต้องห่วง" เขากระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"...."

"เธอก็เหมือนกันนะ...อย่าคิดที่จะทรยศฉัน...เพราะถ้าเธอทำแบบนั้นเธอก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงคนนั้นเลย"

"...." ม่านมุกนิ่งเงียบทำไมเธอต้องคิดทรยศเขาด้วยทั้งๆที่เธอและเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ

"เธอจะต้องมาอุ้มท้องลูกของฉัน!?" คำพูดของชายหนุ่มทำเอาม่านมุกถึงกับเบิกตาโพลง...อุ้มท้องลูกของเขามันก็แปลว่าเธอจะต้องมีอะไรกับเขา ทั้งชีวิตเธอก็ไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลย

เขากระตุกยิ้มให้กับม่านมุกก่อนจะก้มลงมาฉกชิมริมฝีปากหวานของม่านมุกอย่างหนำใจก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้เธอยืนงงอยู่แบบนั้น