03 ถูกทิ้ง

ตกบ่ายวันต่อมา

ม่านมุกลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่งัวเงียและปวดหัวอย่างหนักจากพิษไข้ เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองไปรอบๆมันเป็นห้องที่ไม่คุ้นตาเธอเอาซะเลย ภายในห้องถูกทาด้วยสีดำทึบตามฝาผนังถูกแปะไปด้วยรูปคนถือมืดและปืนมองดูน่ากลัวลึกลับพิกล....เธอก้าวขาลงจากเตียงอย่างทุลักทุเลก่อนจะเดินไปที่ประตู...แต่ก็พบว่าประตูของห้องนี้ถูกล็อคจากด้านนอกเธอไม่สามารถเปิดออกไปได้....ด้วยสภาพร่างกายของเธอที่ยังไม่แข็งแรงเท่าไหร่ในตอนนี้เธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงมากมายพอที่จะพังประตูออกไปได้...ม่านมุกมองไปรอบๆตัวก็พบผ้าม่านขนาดใหญ่ที่ปิดบังแสงจากภายนอกอยู่ เธอรีบเดินไปเปิดผ้าม่านออกทันที แสงตะวันยามเย็นสอดส่องเข้ามาโดนนัยน์ตาของเธอทำให้เธอต้องรีบหลบแสงนั้นทันทีก่อนจะพยายามกระพริบตาถี่ๆแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมองออกไปด้านนอกก็พบกับผู้ชายมากมายที่ยืนเดินไปเดินมากันอยู่ซึ่งทำให้ม่านมุกแปลกใจเป็นอย่างมาก ถ้าตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลทำไมโรงพยาบาลถึงมีแต่ชายชุดดำแทนที่จะเป็นหมอที่ใส่ชุดกาวน์สีขาว เธอมองอย่างสงสัยเพราะเปิดออกไปไม่ได้ บานกระจกถูกล็อคเอาไว้ไม่มีทางที่เธอจะออกไปจากตรงนี้ได้เลย

ม่านมุกถอยตัวกลับไปนั่งลงที่เตียงตามเดิม เพราะยืนอยู่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนแล้วใครเป็นคนพาเธอมาจะไปพังบ้านเขาก็ไม่ได้เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้านของใคร

ผ่านไปสักพัก

ในขณะที่ม่านมุกกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่นั้นประตูด้านนอกก็ถูกไขและเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างใหญ่กำยำเดินฝ่าความมืดมายืนอยู่ที่ปลายเตียงที่เธอนั่งอยู่

"คุณเป็นใคร!? พาฉันมาที่นี่ทำไม" เธอไม่รีรอรีบเอ่ยปากถามชายหนุ่มตรงหน้าไปทันที

"บ้านฉันเอง" เขาตอบสั้นๆก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆม่านมุก แต่ด้วยความกลัวเธอจึงรีบถอยหนีตามสัญชาตญาณ

"แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"

"เธออยากกลับบ้านเหรอ ฉันพากลับก็ได้นะ แต่ไม่รับรองว่าไอ้พ่อเลี้ยงของเธอมันจะทำอะไรเธออีกหรือเปล่า"

"คะ...คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" ม่านมุกถึงกับเบิกตาโพลงเพราะเธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้กระทั่งแม่ของเธอ และเรื่องนี้ก็ไม่เคยแพร่งพรายออกไปให้คนภายนอกรับรู้มีแค่เธอกับพ่อเลี้ยงของเธอเท่านั้นที่รู้ ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนบอกก็มีแต่พ่อเลี้ยงของเธอเท่านั้นที่พูด

"หึ!! มีเรื่องอะไรบ้างสำหรับเธอที่ฉันไม่รู้" เขาเค้นหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ

"คุณเป็นใครกันแน่!! แล้วต้องการอะไรจากฉัน"

"เธออยากจะรู้จริงๆเหรอ?" ชายตรงหน้าพูดพร้อมกับขมวดคิ้วมองใบหน้าสวยของม่านมุกอย่างไม่วางตา

"อะ...อืม" เธอพยักหน้าตอบรับเบา ๆ

เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินหายไปด้านนอกสักพักแล้วกลับมาพร้อมกับแผ่นกระดาษหลายใบในมือของเขา

พรึบบ!!

กระดาษปึกใหญ่ถูกวางลงตรงหน้าของม่านมุก

"อะไรของคุณ?"

"อยากรู้ก็เปิดดูเองสิ" เขาพูดก่อนจะปลีกตัวออกไปเปิดกระจกระเบียงบานใหญ่ที่ม่านมุกพยายามเปิดอยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่เป็นผล แต่เขากลับเปิดออกได้อย่างง่ายดาย

ม่านมุกรีบหยิบเอกสารทั้งหมดมาดูทันที ภายในเอกสารทั้งหมดนั้นมันคือสัญญากู้เงินที่แม่ของเธอได้เซนเป็นลายลักษณ์อักษรพร้อมกับเงินจำนวนมากที่กู้ยืมไป และไม่ใช่แค่ใบเดียวมันมีเอกสารหลายใบที่มีชื่อของแม่เธอระบุเอาไว้อย่างชัดเจนพร้อมกับเงินจำนวนมากที่แม่ของเธอได้กู้ยืมไป....เงินจำนวนมากที่เธอไม่สามารถหาเงินมาคืนเขาได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ

สัญญาใบสุดท้ายระบุว่า หนี้สินที่กู้ยืมไปทั้งหมดจะถูกชดใช้โดยม่านมุกลูกสาวคนเดียวของเขา

"นะ...นี่มันอะไรกัน" ม่านมุกน้ำตาคลอ'ออกมาพลางจ้องที่เอกสารในมืออยู่อย่างนั้น

"รู้ยังว่าทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่" ม่านมุกรีบเงยหน้ามองยังต้นเสียงทันที เธอมัวแต่สนใจของตรงหน้าจนลืมไปว่าชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้กับเธอด้วย

"คะ...คุณ...ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นมาให้คุณหรอก...แต่ถ้าคุณอยากได้คืนฉันจะหามาให้...แต่ฉันขอเวลา"

"เวลามันหมดไปแล้วแม่ของเธอไม่เคยคิดที่จะคืนเงินทั้งหมดเลยแถมยังมาเอาไปอีกพอฉันทวงก็ไม่มีให้...สุดท้ายแม่ของเธอยกเธอให้กับฉันนี่ไง!!"

"มะ....ไม่จริง!!แม่ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่"

"จริงไม่จริงเอกสารทั้งหมดก็วางอยู่ตรงหน้าเธอแล้วไง! และฉันก็คิดว่าเธอคงไม่โง่เกินที่จะจำลายมือของแม่ตัวเองไม่ได้!!"

"...." คำพูดของชายหนุ่มทำให้ม่านมุกถึงกลับสะอึกทันที เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยเพราะเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าของเธอถูกเซ็นด้วยลายมือชื่อของแม่เธออย่างชัดเจน

"แม่ของเธอยกเธอให้กับฉันเพื่อแลกกับหนี้สินและเงินก้อนโตเพื่อหนีเจ้าหนี้อีกหลายๆคนที่แม่ของเธอได้ค้างเอาไว้"

"....." ม่านมุกตั้งใจฟังชายหนุ่มพูดเธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะมากู้หนี้ยืมสินข้างนอกด้วย เพราะที่เธอคิดแม่ของเธอเอาสมบัติภายในบ้านของพ่อเธอมาขายเพื่อเล่นการพนันไม่คิดว่าถ้ามีหนี้สินมากมายขนาดนี้

"ป่านนี้แม่ของเธอฉันจะหนีไปไกลแล้วล่ะ"

"มะ...ไม่จริง!!แม่ไม่มีทางทิ้งฉันอยู่คนเดียวแน่นอน"

"แล้วแต่เธอจะคิด จะให้ลูกน้องของฉันพาไปดูบ้านของเธอก็ได้นะเพราะป่านนี้แม่ของเธอคงจะติดประกาศขายไปแล้ว"

"....." เธอลังเลอยู่พักนึงแต่ก็อยากจะมั่นใจจึงให้ลูกน้องของชายหนุ่มขับรถพาไปที่บ้านของเธอ

มันเป็นจริงอย่างที่ชายหนุ่มพูดบ้านของเธอในตอนนี้ถูกติดประกาศขายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เธอเดินออกไปจากรถก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่หน้ารั้วบ้านของเธอ เธอไม่มีแม้แต่กุญแจจะเข้าไปเอาสมบัติบางส่วนที่พ่อของเธอได้ทิ้งเอาไว้และเธอก็ซ่อนมันเอาไว้อย่างดี

"ทีนี้เชื่อฉันได้หรือยังล่ะ"

"ฮึกกก ฮื้อ ๆ ๆ ๆ ๆ" เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยและก็ไม่คิดว่าแม่ของเธอจะขายเธอและทิ้งเธอไปได้ลงคอ

"กลับกันได้ละ" พูดจบร่างของม่านมุกก็ถูกชายหนุ่มดึงให้ลุกขึ้นมาแล้วผลักตัวเธอให้เข้าไปในรถของเขา ก่อนที่รถเก๋งจะแล่นออกไปจากหน้าบ้านของเธออย่างรวดเร็ว