บทที่ 8 ข้าพบดงโสมเจ้าค่ะ…ท่านแม่!!!

บทที่ 8 ข้าพบดงโสมเจ้าค่ะ…ท่านแม่!!!

เสียงจากข้างหลังทำให้นางหันกลับไปมอง เป็นป้าจวงที่ตามมาหานาง สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจและความประหลาดใจเมื่อเห็นดงโสมและเห็ดหลินจือที่เพิ่งเกิดขึ้น

"คะ…คุณหนู คือ..คือ..เออ ท่านทำทั้งหมดนี้หรือเจ้าคะ?"

ถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อสายตา ป้าจวงถึงจะเป็นคนจิตแข็งขนาดไหนเมื่อเห็นกับตาว่าคุณหนู่ของนางอยู่ก็วาดๆ อะไรสักอย่างและเมื่อนางสะบัดแปรงเบาๆ ก็ทำให้มีเส้นแสงสีเงินสีทองวูบวาบเต็มไปหมดไม่ถึง5 อึดใจต้นโสมที่เป็นของหายากอันดับหนึ่งของป่าต่างก็รีบผุดขึ้นมาจากดินราวกับว่าหากขึ้นช้าแล้วจะไม่ทันหัวอื่นๆ อย่างไรอย่างนั้นนางก็ตกใจทีเดียว

เจียงหย่าเสวี่ยนั้นแต่แรกก็ไม่ได้คิดจะปิดบังครอบครัวแต่เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาจึงไม่ได้บอกไป แต่เมื่อป้าจวงที่เป็นคนที่ภักดีที่สุดของท่านแม่มาเห็นเช่นนี้ นางก็ได้แต่ปล่อยให้ได้เห็น

“ป้าจวงเร็วเข้ารีบมาขุดโสมเหล่านี้เร็ว ด้านนั้นยังมีเห็ดหลินจือด้วยเจ้าค่ะ ดอกใหญ่ๆ ทั้งนั้น อย่างเพิ่งนิ่ง เดี๋ยวกลับไปข้าจะอธิบายให้ฟังเจ้าค่ะ”

เจียงหย่าเสวี่ยไม่อยากจะเสียเวลาเพราะหากอยู่ที่นี่นางไม่แน่ว่าท่านแม่อาจจะส่งใครมาตามพวกนางอีก ป้าจวงนั้นนิ่งอึ้งอยู่ครู่เดี๋ยวก็ได้สติ นางพุ่งไปหากิ่งไม้ขนาดพอดีมือเพื่อที่จะนำมาขุด เมื่อเจียงหย่าเสวี่ยเห็นเช่นนั้นนางคิดว่าหากใช้ไม่ขุดรากโสมอาจจะเสียหายเสียราคาแน่นอน ต้องทราบว่ารากทุกเส้นของโสมนั้นมีค่ามีราคาหากว่าขาดไปสักเส้นโสมต้นนั้นก็จะราคาจะตกทันที นางคิดได้เช่นนั้นก็หันกลับมาที่พู่กันและกระดาษแผ่นเล็กที่เหลือพื้นที่ไม่มากแล้ว หากว่าไปถึงเมืองต่อไปนางจึงจะสามารถไปหาซื้อกระดาษมาได้อีก ดังนั้นมีน้อยก็วาดเล็กๆ เอา จากนั้นก็วาดเสียมออกมา 1อัน มีดด้านเล็ก 1 อัน และยังวาดตะกร้าไม้ไผ่สะพายหลังขนาดใหญ่ออกมาอีก1อันและอันเล็กอีก2 อัน นอกจากวาดตะกร้าขึ้นมาแล้วนั้นนางยังเพิ่มออฟชั่นให้อีกเล็กน้อยนั้นคือ ทำให้เป็นตะกร้ามิตินั้นเองโดยให้มีพื้นที่ขนาด 3 จั้งพอเอาไว้ใส่โสมเหล่านี้

ความคิดเรื่องการสร้างตะกร้ามิตินี่มาจากเจ้าชิงหลงนั้นเอง เพราะว่าเจี่ยงหย่าเสวี่ยนั้นกังวลว่าหากว่าจะขนโสมและเห็ดหลินจือกลับไปมากมายขนาดนั้นนี้ ทั้งคนขับรถม้าทั้งคนคุ้มกันต้องเห็นแน่นอน แล้วก็นะ…ใจคน ตอนแรกหากว่าไม่เห็นของมีค่าก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อเห็นแล้วใครจะรู้ว่าอาจจะมีความโลภขึ้นมา และเมื่อมีความโลภแล้วอะไรก็สามารถทำได้อยู่แล้ว พวกนางยิ่งมีแต่ผู้หญิงอยู่ด้วย แม้ว่าอาหานจะเป็นผู้ชายแต่ว่าเขาคงไม่อาจจะสู้พวกนั้นได้หรอกหากว่าเกิดอะไรขึ้น จะเป็นการนำภัยมาสู้ครอบครัวเสียมากกว่า ดังนั้นเจ้าชิงหลงจึงได้บอกว่า ให้สร้างตะกร้าที่มีพื้นที่มิติเสียเลย ซึ่งเมื่อได้ยินนั้นเจียงหย่าเสวี่ยยิ่งกว่าดีใจ เพราะการมีมิติคือที่สุดของการทะลุมิติแล้ว ไม่ว่าจะทะลุไปไหนขอให้มีมิติเถอะ ปลอดภัยหายห่วงแน่นอน นางรู้ นางอ่านมาเยอะ…

เมื่อป้าจวงที่ได้เห็นการวาดและไม่นานเสียมและตะกร้าออกมาจะจะ แบบนี้นางก็ชะงักไปอีกครั้งการจากนั้นก็กระแอมกระไอให้ลำคอโล่งเพื่อหาเสียงของตัวเองเล็กน้อย

“เออ…..เจ้าคะคุณหนูเล็ก บ่าวจะรีบขุดเดี๋ยวนี้ คุณชายไปดูต้นทางเอาไว้นะเจ้าคะ”

ป้าจวงนั้นสมกับที่เกิดมานาน รู้เล่ห์สนกลในของมนุษย์เป็นอย่างดี นางคว้าเสียมและลงมือทันที เอาอย่างที่คุณหนูเล็กบอกเดี๋ยวค่อยไปคุยกันตอนนี้จัดการเก็บโสมและเห็ดหลินจือก่อนดีกว่า

“เจ้าเล็ก!! เจ้าเล็ก!! เจี๋ยเออร์!!" เงียบ...เพราะว่าเจียงหยวนเจี๋ยนั้นยังช็อกอยู่เพราะเขาอยู่ใกล้และได้เห็นความมหัศจรรย์กับตาถึงสองครั้งสองคราจะไม่ให้เขาช็อกได้อย่างไร ความลับของพี่ใหญ่ที่จะให้เขาเก็บนั้นมันยิ่งใหญ่กว่าความลับของป้าจวงอีก!!!

“เจ้าเสี่ยวลิ่ว!!!” ที่นี้เสียงของนางดังขึ้นกว่าเดิมแถมยังเรียกชื่อ นิ้วน้อยของเขาเสียอีก (เสี่ยวลิ่วแปลว่า หกน้อย)

“ขะ..ขอรับพี่ใหญ่ ขอรับ” เจียงหยวนเจี๋ยสะดุ้งอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงที่ดังกว่าเดิมของพี่สาว

“เจ้าไปเฝ้าอยู่ตรงนั้นนะหากว่าเห็นคนเดินมาเจ้าก็พูดเสียงดังๆ เข้าใจหรือไม่ ไป ไปดูต้นทางเดี๋ยวพี่ใหญ่กับป้าจวงจะรีบเก็บโสมกับเห็ดหลินจือพวกนี้เอง”

นางแบ่งงานอย่างรวดเร็วเมื่อเจ้าเสี่ยวลิ่ว….เจ้าเสี่ยวเจี๋ยที่ได้รับมอบหมายก็พยักหน้าแรงๆ และวิ่งไปยืนใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อยตาก็มองไปด้านหลังและมองกลับไปมาตลอด เพราะเขาก็อยากจะดูการเก็บโสมเหมือนกัน เขานั้นเคยได้ยินและได้อ่านจากมาจากหนังสือที่ท่านอาจารย์สอนแต่ไม่เคยเห็นต้นโสมที่เกิดจากป่าจริงๆ ครั้งนี้คุ้มเสียจริงที่พี่ใหญ่วาดออกมาและทำให้เขาสมหวัง ตอนนี้เขามองพี่สาวด้วยดวงตาเป็นประกายทีเดียว พี่ใหญ่บอกว่าจะเอาเจ้าเสี่ยวลิ่วออกไป…นางต้องทำได้แน่นอน จากนั้นเขาก็ยกมือข้างที่มีหกนิ้วนั้นขึ้นมามอง พลางคิดว่า…เราคงต้องจากกันเร็วๆ นี้แล้ว เสี่ยวลิ่ว….

เมื่อจัดการให้น้องชายไปดูต้นทางแล้วนางก็รีบเดินไปที่ใต้ต้นไม้ที่มีขอนไม้ใหญ่ที่ด้านข้างนั้นเติมไปด้วยเห็ดหลินจือ นางค่อยๆ ใช้มีดที่วาดออกมานั้นตัดออกมาทีละดอก ไม่ให้เสียหายเลย เมื่อป้าจวงเห็นคุณหนูจัดการเก็บเห็ดลินจือ นางก็ยิ่งเร่งขุดโสมให้เร็วขึ้น …ก็อย่างที่เสี่ยวลิ่วบอก ป้าจวงนั้นเป็นคนมีพลังยุทธนางขุดโดยใช้พลังเข้าไปด้วยทำให้การขุดนั้นทำได้อย่างรวดเร็ว ไม่นานโสมทั้ง 20 หัวที่มีขนาดเล็กใหญ่ต่างกัน เพราะหัวเล็กที่สุดนั้นเจี่ยงหย่าเสวี่ยทำขึ้นมาให้อายุ 100 ปี หัวใหญ่สุดมีอายุ 1000 ปี 5 หัวที่มีรูปร่างเป็นเหมือนคนแล้ว

ทั้งสองเก็บอยู่เกือบครึ่งเคอก็สามารถเก็บโสมและเห็ดหลินจือหมด ป้าจวงนั้นเพราะว่าออกมาขุดดินเสื้อผ้าจึงดูมอมแมมเล็กน้อย ส่วนเจียงหย่าเสวี่ยนั้นยังคงสวยสะอาดเช่นเดิมเพราะนางเก็บเห็ดอย่างเดียว และก่อนที่เจียงหย่าเสวี่ยจะนำตะกร้าขนาดใหญ่มาให้ป้าจวงนางบอกว่าให้ป้าจวงใช้เลือดของตัวเองเล็กน้อยแตะที่ตะกร้า …ใช่แล้วของที่มีมิติทุกชนิดจำเป็นจะต้องใช้เลือดในการที่จะทำให้จดจำ ป้าจวงนั้นไม่ตั้งคำถามใดๆ เพียงแค่ทำตามเท่านั้นเริ่มนำโสมใส่เข้าไปในตะกร้าตอนแรกนางก็ยังกังวลเพราะว่ากลัวตะกร้าใส่จะไม่พอและทำให้รากโสมเสียหายแต่เมื่อวางลงไปโสมเหล่านั้นกลับหายวับไปกับตานางตกใจมาก แต่เมื่อได้ยินเสียงใสของคุณหนูเล็กพูดเบาๆ ข้างหูว่า …ออกมา!!! ไม่ถึงหนึ่งอึดใจโสมหัวนั้นก็ปรากฎที่ก้นตะกร้าทันที ป้าจวงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาคุณหนูเล็กของนางอีกครั้ง เจียงหย่าเสวี่ยจ้องตากลับและพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับยิ้มที่มุมปากและมียักคิ้วให้นางเบาๆ 2 ครั้ง

…ป้าจวง…เรื่องมหัศจรรย์จะหมดกี่โมง!!!!!!

นางตกใจแล้วตกใจอีก ตอนแรกคุณหนูเล็กสามารถวาดโสมเห็ดหลินจือออกมาให้มีชีวิต ตอนนี้ถึงขนาดสร้างตะกร้าที่มีมิติได้อีกหรือคุณหนูของบ่าว!!!!

นางเป็นชาวยุทธมาก่อนที่จะมาอยู่กับท่านแม่ของเจียงซิ่วเหยาและถูกส่งมาอยู่กับคุณหนูเจียงซิ่วเหยาตอนที่แต่งออกมา ทำให้นางนั้นเคยพบเห็นสิ่งของและวัตถุที่มีมิติอยู่บ้าง แต่ว่าของเหล่านี้นั้นหากว่าไม่รวย และเทพจริงก็ยากมากที่จะได้เป็นเจ้าของ นี่คุณหนูของนางถึงขนาดใช้ตะกร้าไม้ไผ่ก็สามารถสร้างขึ้นมาได้แล้ว ป้าจวงนั้นมองคุณหนูเล็กด้วยความคิด..เบิดคำสิเว้าจริงๆ ….

“พวกเรามานานขนาดนี้แล้วไม่มีอะไรติดไม้ติดมือกลับอาจจะเป็นที่สงสัยได้งั้นเอาไก่กลับไปย่างสัก 2-3 ตัวก็แล้วกันนะเจ้าค่ะป้าจวง”

เจียงหย่าเสวี่ยหันกลับไปปรึกษาป้าจวงที่ตอนนี้จัดการกับดงโสมเรียบร้อยแล้ว นางพยักหน้าเห็นด้วยอีกครั้ง และไม่ถึงอึดใจไก่ป่าตัวอ้วน 3 ตัวก็ปรากฎและมันก็ยืนนิ่งให้ป้าจวงเดินไปจับใส่ตะกร้าและขณะที่กำลังมัดตะกร้านั้นเสียงของเจ้าเสี่ยวลิ่วที่ดูต้นทางก็ดังขึ้นมา

"พี่ใหญ่ข้าฉี่เสร็จแล้ว พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!!!" สัญญาณมาแล้วเป็นอันเข้าใจกันว่ามีคนมาตามจริงๆ เมื่อทั้งสองเดินออกมาบริเวณที่เจียงหยวนเจี๋ยยืนส่งสัญญาณอยู่ก็เห็นว่าคนที่มาตามคืออาหานนั้นเอง เมื่อเขาเห็นว่าป้าจวงกำลังถือไก่ออกมาเขารับวิ่งมารับทันที

" ป้าจวงท่านจับไก่ได้หรือขอรับ มามา ข้าจะถือเองมิน่าเล่าว่าทำไมถึงได้ออกมานาน นี่คุณหนูให้ข้ามาตามขอรับ"

ป้าจวงพยักหน้าพลางส่งไก่ให้อาหาน ส่งเจียงหย่าเสวี่ยนั้นยกนิ้วโป่งให้เจ้าน้องชายเป็นการบอกว่าเขายอดเยี่ยมมากที่ส่งสัญญาณมาทันเวลาพอดี เจียงหยวนเจี๋ยนั้นยิ้มปากกว้างทีเดียว เห็นไหมเล่าพาเขามาด้วยมีประโยชน์มากทีเดียว

“ท่านแม่ให้มาตามหรือเจ้าค่ะ พี่อาหาน” นางเอ่ยถาม

“ใช่แล้วขอรับคุณหนูเล็กตอนนี้อาหารเสร็จแล้วคุณหนูใหญ่ก็เลยบ่าวมาตามขอรับ”

เจียงหย่าเสวี่ยยิ้มอย่างอบอุ่นและพูดขึ้น

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวท่านแม่จะรอนาน" นางเดินมาพร้อมกับตะกร้าใบเล็ก 2 ใบ จากนั้นก็ให้น้องชายสะพาย 1 อัน ซึ่งเขานั้นพออกพอใจมาก

ทั้งสองเริ่มเดินออกจากป่า ขณะที่เดินออกมาจากป่า หากว่าพวกเขาหันกลับไปมองบริเวณที่เคยเต็มไปด้วยโสมและเห็ดหลินจือเมื่อครู่นั้นเริ่มเปลี่ยนแปลง แสงสีทองและฟ้าจาง ๆ หมุนวนรอบพื้นดิน และในชั่วพริบตา โสมและเห็ดที่งอกขึ้นมานั้นค่อย ๆ หายลับเข้าไปในดิน เหลือเพียงแค่พื้นป่าที่กลับมาเป็นเช่นเดิม ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นเพียงภาพมายาที่ไม่เคยมีอยู่จริง….

เมื่อกลับมาถึงที่พักนางก็รีบเดินมาหาท่านแม่ของนางทันทีจากนั้นก็กระซิบเบาๆ ข้างหูของท่านแม่ว่า

“ข้าพบดงโสมเจ้าค่ะ…ท่านแม่!!!”

****ได้โสมกับเห็ดหลินจือเต็มตะกร้าเลย ต่อไปไม่ต้องกลัวลำบากแล้ว****

**** สิ่งที่ไรท์ต้องการ....หัวใจสีแดง เพิ่มเข้าชั้นและคอมเมนต์มาเมาท์มอย ชี้แนะค่ะ จะได้อ่านนิยายสนุกด้วยกันทั้งคนเขียนและคนอ่าน *****