ตอนที่ 8 พี่ชาย 2

หลังจากจัดการมื้อเย็นเสร็จ ฟางข้าวพาวัชระไปส่งที่ห้องนอนที่หัวหน้าแม่บ้านจัดให้กับเขา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องของเธอเท่าไหร่ มีเพียงห้องหนังสือคั่นกลางเท่านั้น

“พักผ่อนนะคะ ข้าวต้องไปพักแล้วค่ะ พรุ่งนี้ข้าวมีเรียน”

“ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ข้าวต้องขับรถเพื่อนไปคืนด้วยค่ะ”

“โอเค งั้นขากลับโทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปรับ”

“น้อมรับคำสั่งค่ะ ข้าวไปก่อนนะ ฝันดีนะคะ”

“จ้า เราก็ฝันดีเหมือนกันนะ”

หลังจากที่ส่งวัชระเข้าห้องไปแล้ว หญิงสาวก็กลับไปที่ห้องของเธอ ร่างบางเดินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมา เธอเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าอาบน้ำเร็ว เธอไม่เคยอาบน้ำเกิน 20 นาทีเลย หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฟางข้าวก็เข้านอนเลย วันนี้เธอคงจะหลับสนิทในรอบหลายวัน ที่เธอไม่ต้องอยู่ชั้นบนเพียงคนเดียว

“แก ฉันใกล้ถึงแล้วนะ รถติดอยู่ก่อนถึงหน้ามหาวิทยาลัยเนี่ย” ฟางข้าวโทรบอกลลัลนา เธอกลัวเพื่อนสนิทเป็นห่วง เพราะเธอไม่เคยมาสายเลย

“เออ ฉันมาถึงละ วันนี้มาพร้อมพี่นัทเลยมาถึงเร็ว แกก็ไม่ต้องรีบไม่สายแน่นอน”

“โอเค กดวางให้ฉันด้วย” ฟางข้าวบอกลลัลนา ก่อนจะเลี้ยวรถเข้ามหาวิทยาลัย

หญิงสาววนหาที่จอดรถสักพักพลางบ่นอุบอิบในใจ ไม่จำเป็นเธอจะไม่ขับรถมามหาวิทยาลัยเองเด็ดขาด นอกจากรถติดที่ต้องทำใจแล้วยังหาที่จอดรถยากอีกด้วย หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเห็นช่องว่างอยู่ไม่ไกล จึงรีบเลี้ยวเข้าไปจอดทันที

“อ้าว ดล มาทำอะไร” ฟางข้าวล็อกรถเสร็จ หันกลับมาก็เจอณดลเดินมาพอดี เลยทักทายเขา

“เรามาเอาของที่รถน่ะ ข้าวรอเราแป๊บหนึ่งสิ เดี๋ยวเดินไปด้วยกัน”

“โอเค” ฟางข้าวยืนรอณดลที่หน้ารถของลลัลนาสักพักณดลก็เดินกลับมา จึงพากันเดินไปพร้อมกัน

“อ้าว ทำไมมาด้วยกันล่ะ”

“เจอตอนจอดรถน่ะ” ฟางข้าวเดินมาที่โต๊ะ ณดลตามมานั่งด้วย ทำให้ลลัลนาแอบผิดสังเกตเล็กน้อย

“วิชาแรกเราว่าง อาจารย์ส่งข้อความแจ้งยกคลาส ค่อยขึ้นวิชาต่อไป” ลลัลนาหันมาบอกฟางข้าวที่กำลังวางกระเป๋า และนั่งลงตรงข้ามกับลลัลนา

“โอเค” มือบางยื่นกุญแจรถคืนให้ลลัลนา ลลัลนารับกุญแจรถคืนไปเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะพากันคุยเรื่องเรียนจบ ซึ่งมันใกล้เวลาเข้ามาทุกที

“ลัล วันนี้กลับก่อนได้เลยนะ พี่มีเข้าบริษัทต่อ” ขณะที่ทั้ง 3 คนกำลังนั่งคุยกันอยู่ นัทธีได้เดินมานั่งข้างๆก่อนจะโอบเอวลลัลนาแล้วบอกกล่าวกับเธอ

“ค่ะ เดี๋ยววันนี้ลัลขับรถกลับเองค่ะ” ลลัลนาหันไปยิ้ม เขาลูบศีรษะเธอเบาๆก่อนจะลุกออกไป

“แหม หวานจริง” ฟางข้าวแซวลลัลนาพลางเบ้ปาก

“หวานอะไร ก็ปกติ” ลลัลนาหัวเราะเบาๆ

“ลัลคบกับอาจารย์อยู่เหรอ” ณดลถาม หลังจากที่เขาสงสัยมาหลายวัน

“อ๋อ เปล่าจ้ะ ไม่ได้คบ…..” ลลัลนาบอกปฏิเสธ

“ไม่ได้คบ แต่แต่งงานแล้ว” ฟางข้าวพูดต่อให้

“หะ” ณดลเหวอ หันมอง 2 สาวสลับกันไปมา

“ก็ประมาณนั้นแหละ” ลลัลนาตอบออกมายิ้มๆ

“เออ เราคงตกข่าวเนอะ”

“ไม่หรอก ไม่มีใครรู้เลย แต่งกันภายในครอบครัวน่ะ” ลลัลนาบอกเขาให้คลายอาการตกใจ

“อ้อ ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่บอกใครหรอก”

“ขอบใจจ้ะ” ลลัลนาขอบใจเพื่อนด้วยรอยยิ้ม

ฟางข้าวมองณดลกับลลัลนาคุยกันเงียบๆ จนบทสนทนาจบลง เธอจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย เตรียมขึ้นห้องเรียน

หลังเลิกเรียน ฟางข้าวกับลลัลนาแยกย้ายกันกลับ ลลัลนาเดินไปที่รถในขณะที่ฟางข้าวเดินมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนที่บอกกับเธอว่าจะมารับ

“ยังว่างมารับข้าวอยู่ไหมคะ” น้ำเสียงทะเล้นพูดกับปลายสาย

“ว่างเสมอครับ สำหรับยัยตัวแสบของพี่”

“ข้าวเลิกเรียนแล้วค่ะ” เธอหัวเราะชอบใจออกมาเบาๆ

“รับทราบครับคุณหนู เดี๋ยวใกล้ถึงพี่โทรไปจ้ะ” หลังจากที่เขาพูดจบและวางสายไป หญิงสาวก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านระหว่างนั่งรอ

“ข้าว” ณดลที่กำลังจะกลับ เห็นฟางข้าวนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้ามาทัก

“อ้าว ดล ยังไม่กลับเหรอ” ฟางข้าวละสายตาจะหนังสือ เห็นว่าณดลกำลังนั่งลงตรงข้ามกับเธอ

“กำลังจะกลับแต่เห็นข้าวก่อน ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ” ฟางข้าวหน้าเสียไปชั่ววินาที ก่อนจะปรับให้เป็นปกติ

“ลัลกลับไปแล้วน่ะ เรารอที่บ้านมารับ” ณดลพยักหน้ารับรู้

“ให้เรารอเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไร ดลกลับเถอะ เราอยู่คนเดียวได้” หญิงสาวบอกกับเขาน้ำเสียงนุ่มนวล

“งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ” ฟางข้าวพยักหน้ารับ

ณดลลุกขึ้น เดินพ้นจากโต๊ะมาได้ไม่กี่ก้าวก็ชะงักเท้าลงหลังจากได้ยินเสียงพูดของหญิงสาวรับที่โทรศัพท์

“ค่ะพี่เฟรม”

“พี่เลี้ยวเข้ามาแล้ว ให้พี่ไปรับตรงไหนครับ”

“ตรงมาเลยค่ะ พอถึงสี่แยกเลี้ยวขวาแล้วจอดเทียบซ้าย ข้าวนั่งอยู่ใต้ตึกค่ะ”

“โอเค พี่เลี้ยวละ” ชายหนุ่มกดวางสาย หลังจากจอดเทียบซ้าย เขาเห็นฟางข้าวกำลังเก็บหนังสือลงกระเป๋า ก็ลงจากรถมาหาเธอ

“ทำไมมาเร็วจังคะ”

“ก็บริษัทพี่อยู่แถวนี้นี่ครับ” เขาตอบหญิงสาวก่อนจะยิ้มให้ แล้วพากันเดินไปที่รถ มือใหญ่อบอุ่นเปิดประตูให้เธอ

“เชิญครับ คุณหนู” ฟางข้าวหัวเราะออกมา

“ขอบคุณค่ะ คนขับรถ” เธอแซวเขากลับบ้าง วัชระหัวเราะแล้วเดินกลับมาที่ฝั่งคนขับ เปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไป

ที่หลังเสาต้นใหญ่ ข้างๆโต๊ะที่เคยเป็นที่นั่งของฟางข้าวเมื่อสักครู่ ร่างสูงที่ยืนพิงเสาอยู่ ได้ก้าวออกมา ดวงตาสีดำสนิทมองตามหลังรถที่ขับออกไปจนลับไปจากสายตา รอยยิ้มอบอุ่นหายไปจากใบหน้าของหล่อเหลา เหลือไว้แค่เพียงใบหน้านิ่งขรึม