ตอนที่ 6 เจอแม่ 2

“เจ้าดลมาหรือยัง” ภัทรา มารดาของณดลโทรออกมาถามเลขา หลังจากโทรตามเขาตอนเช้าและเห็นว่าสายมากแล้ว บุตรชายตัวดีก็ยังไม่มา

“ยังค่ะคุณภัทรา” เลขาของเธอตอบ ก่อนจะได้รับคำสั่งให้โทรตามบุตรชายคนเดียวของเจ้านาย

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ยกหูโทรศัพท์ ณดลก็ได้เดินเข้ามาพอดี พร้อมกับพาสาวน้อยหน้าตาน่ารักมากับเขาด้วย พนักงานที่กำลังนั่งทำงานต่างหันมามองด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มไม่ได้สนใจสายตาของใคร เขาพาฟางข้าวตรงเข้าไปยังห้องทำงานของมารดา

“กำลังด่าผมอยู่เหรอครับแม่” ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไป เห็นมารดากำลังนั่งทำหน้าไม่พอใจ จึงพูดแซวมารดา

“ย่ะ ฉันกำลังนั่งด่าแกอยู่” ภัทราพูดก่อนจะเงยหน้ามามองบุตรชาย แต่ก็ต้องชะงักไปที่เห็นเขาพาหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมาด้วย

“แม่ นี่ฟางข้าว เพื่อนของผม”

“หน้าอย่างแกมีเพื่อนด้วยเหรอ หนูไม่น่าหลงผิดมาเป็นเพื่อนเจ้าดลเลยลูก” ภัทรารับไหว้ก่อนจะพูดกับฟางข้าวแต่เป็นการพูดที่กระแนะกระแหนบุตรชายของตัวเอง

ฟางข้าวที่ยกมือขึ้นพนมไหว้มารดาของณดลยิ้มหน้าเจื่อน ก่อนจะที่ภัทราจะมาดึงเธอให้ไปนั่งที่โซฟารับแขก

“เป็นเพื่อนจริงเหรอลูก เป็นแฟนหรือเปล่า ถ้าเป็นแฟนบอกแม่นะ แม่จะหาผู้ชายที่ดีกว่าเจ้าดลให้”

“อย่าหาเรื่องกันน่า แม่” ณดลยังต่อปากต่อคำกับมารดาของเขาอยู่ ต่างกับฟางข้าวที่นั่งทำหน้าไม่ถูก

“ตกใจหรือเปล่าข้าว ไม่มีอะไรหรอก ปกติบ้านเราก็คุยเล่นกันแบบนี้แหละ” ฟางข้าวพยักหน้าเข้าใจ

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ณดลก็ลากฟางข้าวไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ที่ตอนนี้บนโต๊ะทำงานมีแต่แฟ้มเอกสารกองพะเนิน เขาทำสีหน้าเบื่อหน่าย

“ข้าวนั่งรอก่อนนะ ขอเราเคลียร์งานแป๊บหนึ่ง แล้วเดี๋ยวเราพาไปทานข้าว”

หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอเดินไปนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะหยิบหนังสือที่เธอเพิ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาอ่าน ดวงตากลมโตเหลือบมองมองเจ้าของห้องแวบหนึ่งก่อนจะสนใจหนังสือในมือต่อ

อันที่จริงเธอไม่คิดว่าเขาจะต้องรับผิดชอบงานจริงจังตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แต่อาจจะเป็นเพราะธุรกิจในเครือของบ้านณดลค่อนข้างเยอะ เลยทำให้เขาต้องเข้ามาช่วยงานของครอบครัวเร็วกว่าเธอ

“หิวไหม” เขาเซ็นเอกสารได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาถามฟางข้าว

“ยังจ้ะ เราทานก่อนออกจากบ้านมาแล้วล่ะ” ณดลพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ

หลังจากอ่านและเซ็นเอกสารจนครบ ณดลก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาชวนหญิงสาวกลับ ฟางข้าวจึงเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วเดินตามเขาออกมาจากห้อง ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานพอดี มีพนักงานมากหน้าหลายตาที่กำลังเดินออกจากบริษัท ซึ่งนั่นก็ทำให้หนีไม่พ้นการตกเป็นเป้าสายตา

พนักงานที่นี่ไม่เคยมีใครได้เห็นณดล ทายาทเพียงคนเดียวของคุณภัทรา เจ้าของบริษัท พาผู้หญิงมาที่นี่ เรื่องนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องที่น่าตกใจของพนักงานที่พบเห็น

“รีบไปเถอะดล คนมองเยอะแล้ว” ฟางข้าวเริ่มอายกับการที่ถูกคนมากมายจ้องมองเธอ จึงเร่งให้เขาเดินเร็วขึ้น ณดลหัวเราะชอบใจแต่ก็ยอมเดินไปตามแรงดึงของเธอ

“ข้าวอยากทานอะไร เดี๋ยวเราพาไป” ณดลถามฟางข้าวระหว่างที่กำลังสตาร์ทรถ

“อะไรก็ได้ เราไม่เรื่องมาก”

“โอเค” ณดลตอบรับ ก่อนจะออกรถพาฟางข้าวไปยังร้านอาหารที่เขาตั้งใจเอาไว้ว่าจะพาเธอไป

ฟางข้าวนั่งเงียบไปตลอดทาง เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมอยู่ๆเขาถึงพาเธอมาที่บริษัทของครอบครัวเขา แต่อาจจะเพราะเธอเป็นเพื่อนของเขา

หญิงสาวไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป จึงพยายามตอกย้ำตัวเองในคำว่าเพื่อนเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอใจไปมากกว่าที่เป็นอยู่

ฟางข้าวจมเข้าสู่ภวังค์ของตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อณดลบอกว่ามาถึงที่ร้านอาหารแล้ว

ร้านอาหารที่ณดลพาเธอมาเป็นร้านอาหารธรรมดาแต่บรรยากาศดีมาก ในร้านตกแต่งด้วยต้นไม้ ดอกไม้นานาพรรณ ให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเอง เธอมองเขาด้วยความแปลกใจ

“มีอะไรเหรอ” ณดลถามขึ้น เมื่อเห็นฟางข้าวเอาแต่จ้องหน้าเขา

“เราไม่รู้นะเนี่ย ว่าดลชอบร้านอาหารแนวนี้น่ะ”

“ก็เวลานั่งทาน เพลินดีอะ ทานไปมองบรรยากาศไป ดีจะตาย” เขาตอบหญิงสาว ก่อนจะพาเธอไปที่โต๊ะประจำของเขา เป็นมุมที่สวยที่สุดของร้านก็ว่าได้

ณดลมาเจอที่นี่โดยบังเอิญ แต่เป็นการบังเอิญที่คุ้มค่าสำหรับเขา สำหรับความรู้สึกของตัวเขาเอง เขาว่าร้านนี้ดีกว่าหลายๆร้านที่เขาเคยทานมา ทั้งรสชาติอาหาร ทั้งบรรยากาศ ทั้งความเป็นส่วนตัว เขาจึงมาที่นี่บ่อยๆ มาคนเดียวบ้าง มากับเพื่อนสนิทบ้าง แต่ที่แน่ๆเขาไม่เคยพาผู้หญิงมาแน่นอน ฟางข้าวเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาพามา และเป็นคนแรกที่เขาเปิดเผยเรื่องส่วนตัวให้ได้รับรู้มากขนาดนี้

ชายหนุ่มคิดกับตัวเองพลางเหลือบตามองหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกับเขา เธอกำลังนั่งมองซ้ายมองขวาด้วยแววตาชื่นชม เขาแอบดีใจอยู่ลึกๆเพราะผู้หญิงแต่ละคนที่เขารู้จัก ชอบให้เขาพาไปร้านอาหารในโรงแรมบ้าง หรือให้เขาพาไปช้อปปิ้งบ้าง ไม่มีใครสนใจหรือถามเขา ว่าเขาต้องการอะไร หรือชอบไปไหน เขาจึงไม่เคยพาใครเข้ามาให้รู้จักพื้นที่ส่วนตัวของเขาเลยสักคน ณดลมองฟางข้าวด้วยสายตาที่อ่อนโยน ที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว