ตอนที่ 5 เจอแม่ 1

เช้าวันต่อมา หลังจากที่เธอลงมาข้างล่าง ก็เดินเข้าห้องรับประทานอาหารไปตามความเคยชินเหมือนดังเช่นทุกวัน

“คุณแม่ออกไปแล้วเหรอคะ” ฟางข้าวถามจันตา หัวหน้าแม่บ้านที่เข้ามาดูแลเธอหลังจากที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้

“ค่ะ คุณหนูรับอาหารเลยไหมคะ”

“ค่ะ” หญิงสาวขานรับพลางพยักหน้ารับรู้

ฟางข้าวจัดการอาหารมื้อเช้าเพียงลำพัง มารดาของเธอไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเธอมากนัก เพราะท่านต้องดูแลทุกอย่างภายใต้ชื่อ ‘พรหมพรเพชรรัตน์’ สิ่งที่บิดามารดาของเธอร่วมกันสร้างขึ้นมา ก่อนที่บิดาของเธอจะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนเธออายุ 17 ปี

หลังจากบิดาของหญิงสาวเสียชีวิต ปลายฝน มารดาของเธอต้องรับหน้าที่ดูแลทุกอย่างให้ธุรกิจของครอบครัวเดินต่อไปให้ได้ ต้องเผชิญกับปัญหาหลายอย่างเพียงลำพัง แต่ท่านก็พาบริษัทก้าวผ่านปัญหาทุกอย่างมาได้ ฟางข้าวเองไม่เคยคิดน้อยใจมารดาเลย ที่มารดาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ ด้วยรู้ดีว่าท่านรักเธอมากแค่ไหน และบริษัทสำคัญแค่ไหน เพราะยังมีอีกหลายชีวิต ที่มารดาของเธอดูแลอยู่

“ป้าตาคะ รบกวนบอกลุงนวยเตรียมรถหน่อยนะคะ ข้าวจะออกไปหาซื้อหนังสือค่ะ” ฟางข้าวหันไปบอกหัวหน้าแม่บ้านหลังจากที่เธอจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับประทานอาหารกลับไปยังห้องของเธอเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอกตามที่เธอเอ่ยปากบอกกับหัวหน้าแม่บ้านไป

“คุณหนูจะให้ลุงมารับกี่โมงครับ” อำนวยถามฟางข้าวหลังจากที่รถหยุดสนิท เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าห้างสรรพสินค้าที่เธอมาเป็นประจำ

“ข้าวคงเดินไม่นานค่ะ มาหาซื้อหนังสืออย่างเดียว ลุงเดินเล่นรอข้าวก็ได้นะคะ หรือจะไปทำอะไรก่อนก็ได้ น่าจะประมาณ 3-4 ชั่วโมงค่ะ” ฟางข้าวบอก ก่อนจะลงจากรถไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากอำนวย

ฟางข้าวเดินไปเรื่อยๆ เธอไม่ได้รีบร้อนอะไร เพราะดูคร่าวๆ มาแล้วว่าจะซื้อหนังสืออะไร

ครืด ครืด

“ฮัลโหล”

“ข้าว เธออยู่ห้างใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ใครคะ” หญิงสาวเอ่ยถามปลายสายด้วยความแปลกใจ

“อ้าว ข้าวไม่เคยบันทึกเบอร์เราเอาไว้เหรอ”

“ดลเหรอ เราเพิ่งเปลี่ยนเครื่องไม่นานนี้เอง”

“อื้ม เราอยู่ที่ห้างเหมือนกัน เหมือนเราจะเห็นข้าวเดินผ่านไป แต่เราไม่แน่ใจว่าใช่ข้าวไหม เลยโทรมาถามน่ะ” ณดลบอกกับฟางข้าว หลังจากที่เขาทำเสียงรับรู้ว่าทำไมฟางข้าวถึงไม่มีเบอร์ของเขา

“ข้าวมาทำอะไร มาคนเดียวเหรอ”

“อยู่บ้านเบื่อๆ เลยมาหาซื้อหนังสือน่ะ ดลล่ะ”

“เรามาหาอะไรทาน วันนี้ต้องเข้าบริษัท แต่ยังขี้เกียจอยู่ เลยถ่วงเวลาก่อน” ชายหนุ่มบอกกับเธอน้ำเสียงขำๆ

“เกเรนี่นา” ฟางข้าวอมยิ้ม

“เปล่าสักหน่อย รอตรงนั้นนะ เดี๋ยวเราเดินไปหา” ณดลบอกก่อนจะวางสายไป

ฟางข้าวยังไม่ทันได้ตอบอะไร เธอยืนถือโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะเปิดกระเป๋าเพื่อเก็บโทรศัพท์ ณดลก็เดินมาถึงพอดี

ณดลมาถึงตอนที่ฟางข้าวกำลังเก็บโทรศัพท์อยู่ เขาจึงแกล้งเข้าไปใกล้ๆแล้วเอามือวางบนไหล่ของหญิงสาว เธอสะดุ้งปัดมือเขาออกก่อนจะหันมา

“ดล” ฟางข้าวถอนหายใจโล่งอกออกมาเบาๆ ณดลหัวเราะก่อนจะดันหลังเธอให้เดินไปข้างหน้า

“ไปเถอะ ไปเดินเล่นกัน” ฟางข้าวเดินตามแรงของณดลก่อนจะหันมามองเขาแววตาสงสัย

ฟางข้าวชวนณดลไปซื้อหนังสือกับเธอ หลังจากซื้อหนังสือเสร็จ ตัวเธอเองก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน เพราะแต่เดิมคือตั้งใจออกมาซื้อหนังสือแล้วก็กลับบ้าน

“ข้าวไปที่บริษัทกับเราไหม” ณดลชวนฟางข้าวไปด้วยกัน

หญิงสาวชั่งใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบตกลง พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าต่อสายหาอำนวย

“ลุงคะ เดี๋ยวข้าวไปธุระกับเพื่อนสักพักนะคะ ลุงกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวก่อนกลับ ข้าวจะโทรหาค่ะ” เธอพูดจบก็วางสายไป

หลังจากฟางข้าววางสาย ณดลพยักหน้ากับเธอและพาเดินไปที่จอดรถ เพื่อไปที่บริษัทตามคำสั่งของมารดา