ตอนที่ 4 แอบเก็บเอาไว้ในใจ 2

‘ถึงห้องแล้ว’ เสียงข้อความแชทดังขึ้น พอดีกับที่ฟางข้าวเดินเช็ดผมออกมาจากห้องแต่งตัว

‘อะไรยังไง ไหนเล่ามา’ หญิงสาวพิมพ์ข้อความคุยกับเพื่อนรัก

‘ไม่รู้อะไรเลย ฉันก็รู้พร้อมแกนั่นแหละ’

‘สรุปคือ ตอนนี้แกมีสามี จดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว แถมคนคนนั้นยังเป็นอาจารย์พิเศษ ที่มาบรรยายเลคเชอร์ที่มหาลัยเรา’

‘ก็ประมาณนั้น’

‘โห แกเอ๊ย อย่างกับนิยายแน่ะ’

‘ฉัน…ยังตั้งตัวไม่ทัน’

‘เออ ฉันเข้าใจแก แกไปพักเถอะ พรุ่งนี้อย่าสายล่ะ อย่าลืมว่ารถแกยังอยู่ที่มหาลัยนะ’

‘เค ขอโทษนะ วันนี้เลยไม่ได้ไปซื้อของกันเลย ค่อยไปพรุ่งนี้นะ ทันไหม’

‘ทันๆ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าวิชาเดียว ทันอยู่ละ แกพักผ่อนเถอะ’

‘อือ พรุ่งนี้เจอกันแก’

หลังการสนทนาจบลง สองสาวแยกย้ายกันพักผ่อน ฟางข้าวเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเป่าผม ก่อนจะออกมาปิดไฟดวงใหญ่ และเอนกายลงบนเตียง เธอหลับไปแทบจะทันที อาจจะเพราะเธอไม่มีเรื่องให้ต้องคิดเหมือนทุกคืน

หลังเลิกเรียน ทั้งสองสาวพากันไปห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย เพื่อซื้อของขวัญให้มารดาของฟางข้าว หลังซื้อของเสร็จก็พากันมานั่งทานข้าว

“ขอโทษนะครับ นั่งด้วยได้ไหมครับ”

“อ้าว ดล มาคนเดียวเหรอ มานั่งเลย” สองสาวเงยหน้าขึ้นหลังจากมีเสียงพูดขึ้น ก็เห็นว่าเป็นณดล เพื่อนร่วมคณะ ที่เป็นเดือนมหาวิทยาลัย

“เราแซวเล่น แต่ไหนๆก็ชวน งั้นนั่งด้วยนะ” ณดลพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆลลัลนา ฟางข้าวหน้าเจื่อน

“ดาวกับเดือนมหาลัย ในที่สุดก็ได้มาเจอกันอีกครั้ง หลังจากแทบไม่ได้เจอกันเลยในเวลาเรียน” ฟางข้าวแซวณดลกับลลัลนาพร้อมกับฝืนยิ้มกว้าง

“แล้วใครล่ะ ที่ไม่มาวันประกวดน่ะ ฉันถึงต้องขึ้นประกวดแทน” ลลัลนามองฟางข้าวค้อนๆ ฟางข้าวทำเพียงแค่ยิ้มบางๆให้เพื่อนรัก

สามคนนั่งทานข้าวไปคุยไปจนเห็นว่าเย็นมากแล้ว ก็เตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน ขณะที่กำลังจะลุกออกจากโต๊ะ ได้มีใครบางคนมายืนขวางลลัลนาไว้

“พี่นัท” ลลัลนาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ฟางข้าวเองก็ยืนทำอะไรไม่ถูก

“กลับบ้าน ฟางข้าว เธอขับรถของลัลกลับไปทีนะ วันจันทร์ค่อยขับมา” นัทธีมีสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับดึงกระเป๋าของลลัลนาไปเปิด หยิบกุญแจรถส่งให้ฟางข้าว และดึงข้อมือของลลัลนาให้เดินตามเขาไป

“นั่นอาจารย์ไม่ใช่เหรอข้าว” ณดลหันมาถามฟางข้าว หลังจากที่ลลัลนาหายลับตาไปแล้ว

“อือ อาจารย์นั่นแหละ” ฟางข้าวตอบ พร้อมกับแอบมองณดลที่มองตามลลัลนาไปจนลับสายตา

“งั้นเรากลับแล้วนะ ดลกลับเลยไหม” ฟางข้าวถามณดลระหว่างที่กำลังเดินออกจากร้านอาหาร

“อือ เดี๋ยวเรากลับเลย ข้าวไปส่งเราหน่อย เราไม่ได้เอารถมา วันนี้ออกมากับเพื่อน”

“โอเคจ้ะ” ฟางข้าวตอบรับพร้อมกับแอบยิ้มดีใจ

ฟางข้าวกับณดลเดินมาที่รถของลลัลนา ก่อนที่ฟางข้าวจะเปิดรถและวางกระเป๋าของเธอไว้ที่เบาะหลังรถ

“เราขับให้มั้ย” ณดลเอ่ยถามฟางข้าว

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราขับเองดีกว่า ขี้เกียจเปลี่ยนที่นั่งด้วย ตอนส่งดลเสร็จน่ะ”

“โอเค” ณดลพยักหน้ารับรู้ เปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่กับฟางข้าว ก่อนที่ฟางข้าวจะขับออกไป

“ลืมถามเลย ให้เราไปส่งที่ไหน” ฟางข้าวที่ขับรถมาสักพักเพิ่งนึกขึ้นได้เอ่ยถามณดล

“ที่คอนโดเลย วันนี้เราไม่ไปเฝ้าผับ ขี้เกียจ” ณดลบอกฟางข้าวขำๆ

ฟางข้าวส่งเสียงในลำคอเป็นการตอบรับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งไปยังสถานที่ปลายทาง

“ข้าวขึ้นไปหาขนมทานก่อนไหม” ณดลเอ่ยปากชวนฟางข้าวที่มาส่งเขาที่หน้าคอนโด

“ไม่เป็นไร วันนี้วันเกิดคุณแม่ เราจะเอาของขวัญไปให้คุณแม่น่ะ”

“อ้าว แล้วไม่บอกเราแต่แรก ไม่งั้นเราจะได้ซื้อของขวัญให้คุณแม่ของข้าวด้วย”

“ไม่เป็นไร งั้นเราไปนะ เดี๋ยวคุณแม่รอ”

“โอเค ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ”

“จ้า” ฟางข้าวขับรถออกไป หลังจากที่ณดลลงจากรถ

“คุณแม่กลับมาหรือยังคะ” ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอรีบถามหัวหน้าแม่บ้านทันที

“กลับมาแล้วค่ะ คุณท่านรอคุณหนูอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ”

“โอเคค่ะ” ฟางข้าวรีบเข้าไปหามารดาของเธอ ก่อนจะโผเข้าไปหาท่าน

“ไปไหนมา คนสวยของแม่” ปลายฝนทักบุตรสาวของเธอ พร้อมกับกางแขนรับร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด

“ไปซื้อของขวัญให้คุณแม่ไงคะ” หญิงสาวตอบก่อนจะส่งถุงของขวัญให้กับมารดาของเธอ

“จ้า ขอบใจนะจ๊ะ ทานอะไรมาหรือยังเนี่ย”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณแม่ล่ะคะ”

“เรียบร้อยแล้วล่ะ แม่กลับก่อนข้าวแป๊บเดียวเอง” ปลายฝนตอบลูกสาวของเธอพลางลูบศีรษะทุยสวยของฟางข้าวเบาๆ ฟางข้าวกับมารดาอยู่พูดคุยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกันพักผ่อน