ตอนที่ 3 แอบเก็บเอาไว้ในใจ 1

ที่มหาวิทยาลัย

“แก ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย พรุ่งนี้วันเกิดคุณแม่ ท่านบอกว่าปีนี้ไม่จัดงาน ฉันเลยอยากหาของขวัญให้ท่านสักหน่อย” ฟางข้าวคล้องแขนลลัลนาพลางเอ่ยอ้อนๆระหว่างกำลังเดินออกมาหน้าตึก

“ลัล”

“คะ”

ขณะที่ทั้งสองสาวพากันเดินไปที่จอดรถของมหาวิทยาลัยก็มีเสียงเรียกดังขึ้น ทั้งคู่ชะงัก พร้อมกับหันกลับไปมองทางที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นว่าอาจารย์ยืนพิงรถมองพวกเธออยู่

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เรียกชื่อฉัน”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ…พี่นัท” สรรพนามที่ลลัลนาใช้เรียกอาจารย์หนุ่มตรงหน้า ทำให้ฟางข้าวแปลกใจ

“ไปธุระด้วยกันหน่อย พาเพื่อนเธอไปด้วยก็ได้นะ”

“แต่ลัลจะไปทำธุระกับข้าวค่ะ”

“ก็ไปด้วยกัน แล้วเดี๋ยวฉันพาไปทำธุระ”

“แต่ลัลขับรถมาค่ะ”

“จะแคร์อะไร ในเมื่อเธอก็มามหาลัยพร้อมฉันได้”

“ขอโทษนะข้าว แกไปกับฉันก่อนได้ไหม แล้วเดี๋ยวฉันไปซื้อของเป็นเพื่อน” ลลัลนาหันมาบอกเธอ

“ไม่มีปัญหา” ฟางข้าวตอบพลางสบตากับเพื่อนรัก ก่อนที่ทั้งคู่จะเปิดประตูขึ้นรถของนัทธีไปด้วยกัน

‘แกรู้จักดอกเตอร์นัทธีเหรอ’

‘อือ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก แต่ก็ต้องบอกว่าเขาเป็นว่าที่คู่หมั้นฉัน’

‘หมายความว่าไง’

‘รายละเอียดไว้จะเล่าให้ฟัง แต่เอาง่ายๆคือฉันหมั้นกับเขาตั้งแต่ฉันเกิด’

สองสาวคุยกันผ่านแชท ฟางข้าวได้แต่นั่งอึ้ง เธอเดาว่าธุระวันนี้ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

“มีธุระ…..ที่บ้านลัลเหรอคะ” ลลัลนาเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย ฟางข้าวลงจากรถตามหลังมา เธอว่าเธอเดาออกแล้วล่ะ ว่าวันนี้มีธุระอะไร

“เข้าไปเถอะ ทุกคนรออยู่” นัทธีพูดเสียงเรียบพลางเดินนำเข้าบ้าน

“มาแล้วๆๆ ยัยลัล มานี่เร็ว” ทันทีที่เดินเข้ามาภายในบ้าน กานดาที่นั่งรออยู่ลุกขึ้นมาหาเมื่อเห็นว่าบุตรสาวเดินเข้ามา

“มีอะไรกันเหรอคะ” ลลัลนาถามมารดาอย่างไม่เข้าใจ

ฟางข้างพนมมือไหว้กานดา มารดาของลลัลนา หญิงสาวมองผู้คนในบ้านที่วุ่นวายจนแทบจะวิ่งชนกันก็มั่นใจในสิ่งที่เธอคิด

“อ้าว หนูข้าวมาด้วยเหรอลูก ดีๆๆ ลัลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว อยู่บนห้อง หนูข้าวไปช่วยยัยลัลเลย จะได้เสร็จเร็วๆ” กานดาพูดพร้อมกับดันแผ่นหลังลลัลนากับฟางข้าวให้เดินขึ้นบันได

“เกิดอะไรขึ้นอะ” ลลัลนายังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฉันว่าฉันรู้คำตอบแล้วล่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“อะไรวะ” ลลัลนาถามระหว่างที่เดินไปห้อง

“เดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ ฉันเดาว่าในห้องแกจะมีช่างแต่งหน้ารออยู่” ฟางข้าวพูดจบ ก็เปิดประตูห้อง และมีช่างแต่งหน้าตามที่เธอพูดรออยู่จริงๆ

ช่างแต่งหน้าจับสองสาวแยกกันแต่งตัว เธอเลือกชุดเดรสสีฟ้าอ่อนของลลัลนามาใส่ ชุดไม่เรียบมาก แต่ก็ไม่โดดเด่นนัก เป็นเดรสสั้นสายเดี่ยว มีชีฟองห้อยตรงต้นแขน ชายกระโปรงพลิ้วๆ ไล่ระดับหน้าสั้นหลังยาว

“โห แกสวยมากเลยว่ะลัล สวยหวานเลย” หญิงสาวเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จเดินออกมาเห็นลลัลนาที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็เอ่ยชมเพื่อนอย่างชื่นชม

“แก ฉันรู้สึกแปลกๆ” ลลัลนาพูดกับเธอน้ำเสียงไม่มั่นใจ

“แกเพิ่งรู้สึกเหรอ เสร็จแล้วก็ไปเถอะ” ฟางข้าวพูดพลางดึงข้อมือลลัลนาออกจากห้อง

เมื่อสองสาวลงมาข้างล่าง ก็พบว่าทุกคนกำลังรออยู่แล้ว ฟางข้าวอมยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่าเพื่อนของเธอยืนตัวแข็ง

“มาเลยลูก ใกล้ได้เวลาแล้ว” กานดาลุกมาจูงมือลลัลนา มานั่งตรงหน้าของนัทธี วินาทีนี้ ลลัลนารู้ทันที ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

“ได้เวลาสวมแหวนแล้ว” ชลิตบอกกับทุกคน นัทธีจึงหยิบแหวนขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้กับลลัลนา หลังสวมแหวนเสร็จ ลลัลนาพนมมือไหว้เขาตามพิธี เขารับไหว้พร้อมกับมองสบตาลลัลนา ก่อนที่นายทะเบียนจะยื่นสมุดทะเบียนสมรสมาให้ทั้งสองคนเซ็นก็เป็นอันเสร็จพิธี

หลังจบพิธี ทุกคนมานั่งคุยกันที่โต๊ะอาหาร ลลัลนาไม่ยอมคุยกับใครเลย นั่งทานอาหารเงียบๆ ฟางข้าวมองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ เธอรู้ว่าเพื่อนเธอยังตั้งตัวไม่ทัน

“งานเลี้ยง เอาไว้ลัลเรียนจบแล้วค่อยจัดแล้วกันนะ” กานดาเป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกทุกคน

“ลัลขออยู่แบบเดิมนะคะ ขออยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม อยู่ที่บ้านเหมือนเดิมค่ะ”

“เอาไว้ให้ทั้งคู่ได้สนิทกัน ได้ปรับตัวกันก่อนแล้วกันเนอะ เราข้ามขั้นกันมากไปหน่อย” ชลิตบอกด้วยความเข้าใจ

“ขอบคุณค่ะ” ลลัลนายิ้มบางๆตอบก่อนจะหันมาสบตากับฟางข้าว

หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน นัทธีกับลลัลนาขับรถมาส่งฟางข้าวที่บ้าน เธอยืนมองรถที่ขับออกไปพลางครุ่นคิด บางที…คำว่ารัก มันก็เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันสินะ หญิงสาวส่ายหน้ากับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านไป