ตอนที่ 2 แฟน 2

“ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู” เสียงของอำนวยเรียกให้ฟางข้าวหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป

“แม่กลับมาหรือยังคะป้าตา” หญิงสาววางกระเป๋า ก่อนจะถามหัวหน้าแม่บ้าน ที่เอาน้ำมาส่งให้เธอ เธอรับน้ำมาดื่มพลางมองหัวหน้าแม่บ้านเพื่อรอคำตอบ

“ยังค่ะ วันนี้น่าจะดึกนะคะ เห็นคุณท่านบ่นๆว่ามีประชุมน่ะค่ะ” ฟางข้าวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะส่งแก้วน้ำคืน

“งั้นวันนี้ข้าวไม่ทานข้าวนะคะ ข้าวทานมาจากข้างนอกแล้วค่ะ”

“รับผลไม้หรือของทานเล่นไหมคะ”

“นมอย่างเดียวก็พอค่ะ” หญิงสาวบอก ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินขึ้นบันไดไป

เช้าวันต่อมา หลังจากที่ฟางข้าวกับลลัลนามาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ได้รีบขึ้นห้องทันที เนื่องจากวันนี้มีอาจารย์พิเศษมาบรรยายวิชาสาขารวม ที่สาขาการบัญชีของพวกเธอต้องเข้าคลาสรวมกับสาขาอื่น พวกเธอจึงต้องรีบขึ้นห้องเพราะกลัวไม่มีที่นั่ง วันนี้สาวๆแต่ละคนค่อนข้างจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เนื่องจากอาจารย์พิเศษที่มาบรรยายนั้นเป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอมหน้าใหม่ไฟแรง ที่สาวๆทั้งหลายหมายปอง

“แก นี่มันคนที่ชั้นเดินชนเมื่อวานนี่” ทันทีที่อาจารย์พิเศษเดินเข้ามาในคลาส ลลัลนาถึงกับตาโตรีบสะกิดฟางข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ

ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามาในคลาส กวาดตามองไปทั่ว เขาวางของบนโต๊ะหน้าห้อง จากนั้นการบรรยายก็เริ่มขึ้น ทั้งคลาสตกอยู่ในความสงบจนใกล้เวลาจบคลาส

“มีใครมีคำถามอะไรไหมครับ”

“อาจารย์มีแฟนหรือยังคะ” สิ้นเสียงคำถาม ได้มีนักศึกษาใจกล้าคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม ทำให้สาวๆทั้งห้องตกอยู่ในความสงบพร้อมรอฟังคำตอบ ในขณะที่ฟางข้าวกับลลัลนากำลังเก็บของบนโต๊ะเพราะไม่ได้สนใจคำตอบ

“คำถามนี้ไม่เกี่ยวกับที่ผมบรรยายไปนะ …..ผมมีคู่หมั้นแล้ว”

ฟางข้าวฟังคำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง เธอไม่ได้สนใจว่าอาจารย์จะมีแฟนหรือไม่มี เพราะหัวใจของเธอไม่เหลือที่ว่างให้สนใจใครอีกแล้ว

ฟางข้าวกับลลัลนามานั่งกันที่โต๊ะม้าหินใต้อาคารเรียน โต๊ะประจำของพวกเธอเพื่อจะแบ่งหน้าที่ทำรายงาน กับช่วยกันดูงานเดี่ยว ว่าต้องทำอะไรตรงไหนบ้าง ระหว่างที่เธอกำลังวุ่นวายรื้อเอกสารอยู่ ลลัลนาก็ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ เธอจึงเรียงเอกสารให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรเรื่อยเปื่อย

“แก ฉันต้องกลับบ้านว่ะวันนี้ ไปไหนต่อไม่ได้แล้ว คุณแม่โทรตาม”

“โอเค ตามนั้น ฉันเรียงเอกสารให้แล้ว แกเอาไปจัดการแล้วกัน”

“โอเค งั้นฉันกลับเลยนะ” ฟางข้าวพยักหน้ารับ ลลัลนาจึงเก็บของแล้วเดินออกไป

หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอำนวยให้มารับเธอ ก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ที่โต๊ะ

“ข้าว” ระหว่างที่ฟางข้าวกำลังนั่งเหม่ออยู่ ณดลได้เดินเข้ามานั่งข้างๆพร้อมกับเอื้อมมือมาจับศีรษะเธอเบาๆ

“อ้าว ดล ยังไม่กลับเหรอ” ฟางข้าวสะดุ้งก่อนจะถามเขา

“ยัง วันนี้เราว่าจะไปเฝ้าผับน่ะ ข้าวล่ะ”

“รอลุงนวยอยู่อะ” หญิงสาวตอบเขาพลางยิ้มบางๆให้เขา

ณดลนั่งคุยกับฟางข้าวสักพักก็ลุกออกไปรับโทรศัพท์จากผู้ช่วย พอดีกับที่อำนวยมารับหญิงสาวพอดี

“เดี๋ยวเรากลับแล้วนะ ที่โรงแรมโทรมาตาม” ณดลวางสายโทรศัพท์แล้วหันมาบอกฟางข้าว

“จ้ะ เราก็ต้องกลับแล้วล่ะ ลุงนวยมาถึงแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งที่รถ” ณดลบอกพร้อมกับยื่นมือดึงเอาเอกสารที่ฟางข้าวถืออยู่ไปถือเสียเอง หญิงสาวยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินนำออกไป

“ถึงแล้ว ดลกลับเถอะ ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ” เมื่อเดินมาถึงรถ ฟางข้าวยื่นมือมาขอเอกสารคืน หญิงสาวบอกกับณดลอย่างเกรงใจที่เขาเดินมาส่งเธอ

“งั้นเราไปก่อนนะ” ณดลบอกกับฟางข้าวด้วยรอยยิ้มแล้วเดินออกไป เธอยืนมองจนเขาลับตา ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ

“แฟนเหรอครับคุณหนู” ฟางข้าวสะดุ้งกับคำถาม

“เปล่าค่ะลุง เพื่อนข้าวค่ะ” หญิงสาวตอบพลางยิ้มแหย

“เหมือนแฟนเลยนะครับ มีเดินมาส่งด้วย” อำนวยพูดก่อนจะออกรถ ฟางข้าวยิ้มๆแต่ไม่พูดอะไร

‘เป็นแฟนจริงๆก็คงดีนะคะลุง’ เธอคิดในใจก่อนจะถอนหายใจออกมา