หนี้บุญคุณ

ตอนที่ 2

หนี้บุญคุณ

ธนนท์นั่งอยู่ในห้องมืดๆ มีเพียงแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านช่องว่างเข้ามา ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเลื่อนดูภาพของเขากับคนรัก ประภาวดีมีรอยยิ้มสดใส ตั้งแต่เขากับเธอคบหากันมาแทบไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง หญิงสาวเป็นคนใจเย็นและมีเหตุผล ทุกครั้งที่เขาใจร้อนหรือทำอะไรไม่ดี เธอก็จะคอยเตือนสติ

ชายหนุ่มเลื่อนภาพไปเรื่อยๆก่อนที่เขานั้นจะหยุดดูภาพชุดแต่งงานที่หญิงสาวส่งมาให้ดู ประภาวดีอยากมีลูกมาก เธอชอบเด็กผู้หญิงและใฝ่ฝันว่าจะมีลูกสักสองถึงสามคน น่าเสียดายที่ความฝันนั้นจากไปพร้อมกับตัวเธอ

ธนนท์ไม่รู้ว่าป่านนี้หญิงสาวเดินทางไปถึงที่ไหนแล้ว รู้เพียงแต่ว่าเขายังคงย่ำอยู่ที่เดิม ไม่มีวันลบเลือนเธอไปจากใจได้เสียที

ชายหนุ่มจ้องมองการ์ดแต่งงานที่เขาออกแบบด้วยตัวเองตั้งใจว่าจะเซอร์ไพรส์หญิงสาว น่าเสียดายที่มันสายเกินไป เพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำร่วมกัน ชายหนุ่มนั้นจึงรู้สึกเหมือนกับติดค้าง เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่สามารถสลัดเธอออกไปจากใจ

วราภรณ์ตื่นแต่เช้าก่อนเดินทางมาหาลูกชายที่บ้านพร้อมกับคนขับรถ ในวันนี้เธอตั้งใจจะชวนอีกฝ่ายไปทำบุญให้กับประภาวดี แต่ดูเหมือนว่าธนนท์นั้นยังไม่พร้อมที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอก เขาเพียงแต่ฝากเงินให้ผู้เป็นแม่ช่วยทำบุญแทน

ธนนท์ยังทำใจไม่ได้เรื่องประภาวดี เขาไม่อยากเห็นแม้กระทั่งสถานที่ที่เคยไปกับเธอ เขาคบกับ หญิงสาวมานาน มีความทรงจำด้วยกันมากมาย ทุกพื้นที่ในย่านนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเขาก็เหมือนเห็นเงาของเธอทับซ้อน นี่เป็นเหตุผลที่เขานั้นไม่ยอมออกจากบ้าน

“นนท์ ลูกจะอยู่แบบนี้ตลอดไปหรือไง”

ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม เห็นลูกชายเป็นแบบนี้เธอก็เครียดตามไปด้วยเพราะหวั่นใจกลัวว่าเขาจะคิดสั้น

ธนนท์รักประภาวดีมาก พอสูญเสียเธอไปเขาก็สูญเสียตัวตนไปด้วย และหากวันหนึ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกว่าชีวิตที่เหลือบนโลกนี้เริ่มไม่มีความหมาย เขาอาจจะตัดสินใจจบชีวิตเพื่อตามไปอยู่กับหญิงสาว

คนเป็นแม่อย่างวราภรณ์อดไม่ได้ที่จะคิดมาก ลูกชายของเธอจมอยู่กับความทุกข์มานานหลายปีแล้ว แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงจุดสิ้นสุด เขาอาจจะดีขึ้นหรืออาจจะแย่ลง เธอเองก็ยังไม่รู้

“วดีชอบส้มกับบะหมี่ ผมฝากแม่ซื้อไปทำบุญด้วยนะครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยกับผู้เป็นแม่ ก่อนที่เขานั้นจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลืออยู่ เขาแค่มีลมหายใจไปวันๆแต่ไร้จุดหมาย

บางครั้งเขาก็เบื่อหน่ายชีวิตจนอยากจะตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทุกครั้งที่เขานั้นคิดสั้น หน้าของผู้เป็นแม่ก็จะลอยมาฉุดรั้งสติของเขาเอาไว้

“แม่ทำบุญเสร็จจะมาเยี่ยมนะลูก”

ชายหนุ่มส่ายหน้า เขาไม่อยากให้แม่เห็นสภาพแบบนี้นานๆ ความทุกข์ของเขาแม้แต่แม่เองก็สัมผัสและซึมซับไปด้วย ธนนท์รู้สึกผิดแต่ก็ไม่อาจห้าม ความเศร้าได้ เขาไม่สามารถปั้นหน้ายิ้มหรือแสร้งทำตัวมีความสุขทั้งที่ในใจแตกสลาย

วราภรณ์เดินทางมาที่วัดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของลูกชาย วัดแห่งนี้เป็นวัดที่ครอบครัวของประภาวดีชอบมาทำบุญ ทั้งยังเป็นเจ้าภาพจัดงานทอดกฐินติดกันหลายปี แต่หลังจากที่หญิงสาวจากไป พ่อแม่ของอีกฝ่ายก็ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ต่างประเทศเพราะทำใจไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปที่นี่

วราภรณ์นึกเสียดาย เธอสนิทสนมกับแม่ของประภาวดีเป็นอย่างมาก อีกฝ่ายเป็นคนจิตใจดีและส่งต่อความดีนั้นให้กับลูกสาว น่าเสียดายจริงๆที่ คนดีๆอายุสั้น ในขณะที่คนชั่วช้าเดินกันเต็มเมือง

หญิงวัยกลางคนถอนหายใจยาวก่อนที่เธอนั้นจะวางดอกไม้หน้าป้ายของหญิงสาว

“วดี ถ้าเธอยังคงรับรู้ช่วยดลบันดาลให้นนท์หลุดพ้นจากความทุกข์เถอะนะ ฉันไม่เคยมีความสุขเลยนับตั้งแต่วันที่ลูกชายของฉันเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน สภาพของเขาแย่มาก คนเป็นแม่อย่างฉันเห็นแล้วก็ทุกข์ใจยิ่งกว่า”

หญิงวัยกลางคนพึมพำกับป้ายหินอ่อน เธอปักธูปลงบนกระถางก่อนจะนำผ้าที่พกติดตัวมาด้วยค่อยๆบรรจงเช็ดป้าย

นี่เป็นหนทางเดียวที่เธอจะสามารถช่วยลูกชายได้ หากวิญญาณหญิงสาวยังคงวนเวียนอยู่ เธอก็อยากให้อีกฝ่ายนั้นช่วยดลจิตดลใจให้ธนนท์หลุดพ้นจากความทุกข์และกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม

วราภรณ์กลับมาที่บ้านก่อนจะเห็นว่ามีกระเป๋าเดินทางสองใบวางอยู่ด้านหน้า เมื่อเดินเข้ามาก็พบกับหญิงสาวร่างบางที่กำลังช่วยแม่บ้านยกอาหารออกมาจากครัว หญิงวัยกลางคนยกยิ้มบางก่อนเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายและเอ่ยทักทาย

“ว่ายังไง กลับมาทำไมไม่บอกฉัน”

เธอนึกสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายนั้นถึงไม่แจ้งล่วงหน้า ทั้งที่ปกติก่อนเดินทางกลับมาที่บ้าน กอบัวจะต้องโทรมาบอกก่อนทุกครั้ง แต่เนื่องจากหญิงสาวนั้นกลับกะทันหันเธอจึงไม่ทันได้บอกกล่าว หลังเรียนจบ เธอก็ไปจัดการเรื่องราวที่มหาวิทยาลัยสักพัก ไม่ได้กำหนดวันกลับที่แน่นอนเอาไว้ พอดีเพื่อนนั้นกำลังจะเข้ากรุงเทพฯเธอจึงได้ตัดสินใจติดรถกลับมาด้วย พร้อมกับข้าวของที่ขนออกมาจากหอพัก

“บัวไม่ได้ตั้งใจจะกลับวันนี้หรอกค่ะคุณหญิง พอดีเพื่อนเขาจะมาทำธุระที่กรุงเทพฯ ก็เลยขอติดรถกลับมาด้วย”