แล้วต่อไปมันจะเป็นอย่างไร(2)

“ผมต้องขอบคุณคุณนะที่ยอมแต่งงานอยู่กับผมมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าคุณไม่ยอมผมคงไม่มีเงินมาซื้อที่ดินอีกเกือบ500 ไร่ จนตอนนี้ไร่ลมหนาวมีพื้นที่กว้างใหญ่มีผลผลิตทางเกษตรมากมายฝันของผมได้เป็นจริง พี่น้องคนงานได้อยู่สบาย พวกเราทุกคนในไร่ลมหนาวเป็นหนี้บุญคุณของคุณนะเกวลิน”

คนพูดส่งยิ้มหวานจับมือคนตัวเล็กแสดงความรู้สึกที่จริงใจแต่ทำไมคนฟังกับรู้สึกใจหาย คำขอบคุณของเขามันเหมือนจะนำพาคำอีกมากมายมาให้กับเกวลิน หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มแต่เธอคิดว่าแววตาของเธอคงไม่สามารถโกหกความรู้สึกได้ หวังว่าวายุจะกำลังเข้าใจว่าตอนนี้เธอกำลังกลัวอะไร

“เกวถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ”

คนตัวเล็กตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่ค้างคาใจของเธอนั่นก็คือข้อตกลงระหว่างวายุกับวีระซึ่งตัวเธอเองไม่เคยมีโอกาสได้รับรู้ในรายละเอียด เธออยากรู้ว่าการแต่งงานของเธอมันมีวันสิ้นสุดไหมและเขาจะทำอย่างไรกับเธอต่อไป ถ้าเขาสามารถหาเงินมาใช้ครอบครัวของเธอได้จนหมดแต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ถามออกไปอีกฝ่ายก็ไม่ว่างที่จะตอบคำถามแล้ว

“คุณวายุครับกำนันมารอพบ”

คนงานในไร่รีบวิ่งมาตามเจ้านายเพราะกำนันมาขอพบแบบเร่งด่วนในเวลาใกล้มืดแบบนี้น่าจะมีเรื่องสำคัญ

“ผมไปคุยกับกำนันก่อนนะเดี๋ยวคืนนี้คุณมีอะไรถามเดี๋ยวเราค่อยคุยกันก็แล้วกัน”

เจ้าของไร่ปล่อยมือภรรยาที่เขาจับไว้ รอยยิ้มของเขาดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจนักกับสิ่งที่เธออยากรู้จนตอนนี้เกวลินเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอจะยังอยากรู้คำตอบอยู่ไหมและความจริงสิ่งที่เธออยากได้ยินมันคืออะไร เธอกลัวเหลือเกินว่าในข้อตกลงจะบอกไว้ว่าทันทีที่เขาใช้หนี้ครอบครัวเธอเสร็จ เขาจะหย่าหรืออยู่กับเธอก็ได้เพราะหญิงสาวไม่มั่นใจว่าวายุจะเลือกที่จะอยู่กับเธอต่อไป ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาจะดีกับเธอมากแค่ไหนแต่มันก็เหมือนเพียงแค่สุภาพบุรุษดูแลสตรีมันดูไม่ได้มี ความพิเศษมากมายอยู่ในนั้น

“ไม่สบายเป็นอะไร ผมมีธุระช่วงเช้าด้วย เอาแบบนี้ได้ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณไปหาหมอก่อนที่จะเลยกลับไปกรุงเทพ”

วายุตื่นเช้ามาด้วยเสียงปลุกของภรรยาที่กำลังอาเจียนอยู่ในห้องน้ำ ชายหนุ่มรีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วงแต่ช่วงเช้านี้เขามีธุระสำคัญกับกำนันเพราะกำลังจะเดินทางไปติดต่อเรื่องการขนส่งผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรที่กำนันอยากให้ทำทุกอย่างให้ถูกต้องเพราะกลัวจะถูกกลุ่มผู้มีอิทธิพลขัดขวาง

“ไม่เป็นไรค่ะ เกวไม่เป็นอะไรมากหรอก คนงานในไร่ก็มีเยอะแยะถ้าอยากจะไปหาหมอเดี๋ยวเกวให้คนงานขับรถพาไป”

คนป่วยคิดอย่างที่พูด เธอไม่ได้ต้องการให้เขามาดูแลเธอเป็นพิเศษขนาดนั้นเพราะรู้ว่าตอนนี้เขากำลังมีธุระที่สำคัญเกี่ยวกับเรื่องงาน

เกวลินตัดสินใจว่า เธอจะยังไม่ไปหาหมอแต่เลือกที่จะขับรถไปที่ร้านค้าที่ตัวอำเภอเพราะสำหรับตัวหญิงสาวแล้วเธอแน่ใจว่าอาการที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากการที่เธอป่วยแต่ประจำเดือนที่ขาดหายไปมันจะทำให้เธอคิดว่าบางทีชีวิตของเธอกำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง

“ท้อง”

ผล 2 ขีดที่อยู่ในมือทำให้หญิงสาวรู้สึกมือไม้สั่นหัวใจเต้นแรงในที่สุดเธอก็มาท้องในวันสำคัญแบบนี้ ในวันที่พรุ่งนี้อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเพราะการที่เขาพาเธอเดินทางไปหาพ่อมันอาจจะอยู่ในข้อตกลง ถ้าเขาสามารถใช้หนี้ได้จนหมด ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็อาจจะจบลงแต่ตอนนี้เธอกำลังท้อง ลูกอาจจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้แต่...หญิงสาวคิดว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออยากให้เขาอยู่กับเธอหรืออยากให้เขารักเธอกับลูกกันแน่ เกวลินรู้สึกสับสน เธอคิดว่าคงไม่สามารถติดสินใจอะไรกับชีวิตได้ตอนนี้ คงรอให้พรุ่งนี้มาก่อน เธออยากรู้ว่าสุดท้ายสัญญาระหว่าง พ่อของเธอกับเขาได้ตกลงอะไรกันไว้ หลังจากที่หนี้ก้อนนี้หมดลง ถ้าสุดท้ายแล้วเขาต้องการจะเลิกกับเธอ เธอจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป เกวลินยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ความเห็นแก่ตัวทำให้เธอคิดได้แค่เพียงว่า เธอจะไม่ไปจากเขาเธอจะใช้ลูกใช้หน้าตาทางสังคมใช้ทุกอย่างมาเป็นเครื่องต่อรอง ให้ชีวิตครอบครัวของเธอสมบูรณ์แบบ ลูกจะต้องมีพ่อแต่อีกหัวใจมันก็รู้สึกว่าลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้ ถ้าความจริงแล้วสุดท้ายการแต่งงานระหว่างเธอกับเขา ที่ผ่านมาหลายเดือนจะไม่เกิดความรักเลยเธอก็จะไม่รั้งเขาไว้

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากสิเกวลิน พรุ่งนี้แล้วที่คงได้รู้ว่าชีวิตของเรากับลูกจะเป็นแบบไหน ข้อตกลงที่แม้แต่ตัวเราเองก็ไม่เคยมีโอกาสได้รู้ ชีวิตหนอชีวิตเกิดมาก็ยังเลือกเส้นทางเดินชีวิตให้ตัวเองไม่ได้และนี่เรากำลังจะเลือกทางเดินให้ลูกไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม”

คนกำลังอ่อนแอพึมพำกับตัวเองคิดหาทางออกไปทั่วคิดไปคิดมา คิดจนไม่รู้ว่าจะหาคำตอบอย่างไร จึงได้แต่ปล่อยให้ร่างกายที่อ่อนแอจากอาการแพ้ท้องนอนหลับไปบนโซฟา รอการกลับมาของสามี