เพียงวิวาห์ที่ไร้ค่า

ตอนที่ 1

เริ่มต้น

“นับจากนี้ไปเราสองคนก็เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ ผมสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันให้สมกับที่พ่อของคุณเลือกให้ผมแต่งงานกับคุณในวันนี้”

วายุหันหลังพูดกับเกวลินหลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งผ่าน การเป็นสามีภรรยากันทางพฤตินัย หญิงสาวที่ยังคงนอนในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าน้ำตาหยดลงบนแก้มใส สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่แบบนี้ ถึงเธอเองจะไม่ได้รักเขาเหมือนกันแต่ในเมื่อสุดท้ายตอนนี้เธอก็เป็นภรรยาเขาแล้วจึงอยากให้เขารู้สึกทุกอย่างออกจากหัวใจบ้างไม่ใช่ทำตามแค่เพียงหน้าที่

“เกวขอบคุณนะคะที่คุณยอมทำตามในข้อเสนอของคุณพ่อ”

หญิงสาวอยากพูดอะไรมากกว่านี้แต่เธอรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะพูดออกมา มันมีแต่จะทำให้เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงที่ง้อเขาทั้งที่เขาดูเหมือนว่าไม่พร้อมจะ เปิดใจเริ่มต้นชีวิตคู่กับเธอเลย

ตลอดเวลาการแต่งงานจนถึงเวลานี้ทุกอย่างก็ ผ่านมาแล้วเกือบ 2 เดือน เกวลินรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าที่คาดหวังไว้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดความรู้สึกให้เธอรู้แต่ที่ผ่านมาเขาก็ดูแลเธออย่างดีที่สุดมากกว่าที่เธอได้คาดหวังไว้

“ผมเก็บผักสลัดที่คุณชอบมาไว้ในครัว วันนี้มื้อเย็นทำสลัดเผื่อผมด้วยไปกินมาหลายร้านแล้วไม่มีที่ไหนสู้ฝีมือคุณได้สักร้าน”

วายุหันมาส่งยิ้มหวานให้กับภรรยาทั้งที่วันนี้เขาแสนจะรู้สึกเหนื่อยจากเดิมที่เขาเคยมีที่ดินแค่เพียง 100 กว่าไร่แต่หลังจากที่เขาแต่งงานกับเกวลินพ่อของเธอให้เขายืมเงินไปซื้อที่ดินเพิ่มอีกจำนวนหลายร้อยไร่โดยที่ไม่คิดดอกเบี้ย จนทำให้ตอนนี้ความรับผิดชอบของเขา หนักกว่าที่เคยผ่านมา ไม่ใช่แค่ต้องหาเงินมาดูแลจำนวนคนงานมากมายแต่ยังต้องหาเงินมาใช้หนี้ในแต่ละเดือนที่เขาต้องจ่ายให้วีระพ่อของเกวลิน

“พรุ่งนี้รบกวนคุณทำข้าวกล่องสำหรับผมแล้วก็คนงานประมาณ 10 คนตั้งแต่มื้อเช้าถึงมื้อเย็นให้หน่อยนะ”

ชายหนุ่มเจ้าของไร่ที่กำลังก้มหน้ากินสลัดเหมือนกับว่าเขาแทบจะไม่ได้กินข้าวมาเลยทั้งวันเงยหน้าพูดกับภรรยาเพราะพรุ่งนี้เขาจะออกไปดูแลไร่ที่อยู่บนภูเขาอีกลูกนึงซึ่งคงต้องเดินทางตั้งแต่เช้ามืดแล้วก็คงจะกลับมาถึงในช่วงค่ำ

“พักบ้างไหมคะเกวเห็นคุณทำงานหนักมากเลยช่วงนี้นอนวันละแค่ไม่กี่ชั่วโมง มันจะได้ไม่คุ้มเสียเอานะคะถ้าร่างกายไม่ได้พักผ่อน”

หญิงสาววางช้อนในมือรอคำตอบจากสามีด้วย ความเป็นห่วงเพราะเกือบ 1 เดือนที่เธอแทบจะไม่เห็นวายุได้มีโอกาสพักผ่อนมีวันหยุดเหมือนคนอื่นเขา

“ผมต้องจ่ายหนี้พ่อคุณทุกเดือนอยากรีบจ่ายให้หมดไม่มีใครนอนมีความสุขด้วยหรอกถ้ายังเป็นหนี้อยู่แบบนี้ คุณเกิดมาเป็นคนรวยมีทุกอย่างพร้อมคงไม่เข้าใจหนุ่มชาวไร่จนๆอย่างผม”

คนตอบเริ่มทำสีหน้าจริงจังจากที่ตอนแรกดูมีความสุขกับอาหารจานโปรดตรงหน้ารอยเหี่ยวย่นบนหน้าผากและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามรู้ว่าอารมณ์ของสามีเปลี่ยนไป

“ผมตัดสินใจแต่งงานกับคุณตามที่พ่อของคุณต้องการเพราะต้องการกู้เงินจำนวนหลายล้านแบบไม่ต้องเสียดอกเบี้ย มันคงดูไม่สมเหตุสมผลสำหรับคุณแต่สำหรับชาวไร่อย่างผมที่ต้องดูแลคนงานเกือบร้อยแบกรับค่าใช้จ่ายไม่ไหวถ้าเรายังมีผลผลิตเพียงแค่เท่านี้ ผมจึงจำเป็นต้องขยายพื้นที่ของไร่เพื่อให้เรามีรายได้สำหรับดูแลทุกคนที่อยู่ช่วยเราตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ให้เขาและครอบครัวมีชีวิตที่ดีที่สุด”

วายุมองหันหน้าไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าคำพูดของเขาอาจจะทำให้ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจเกวลินกำลังรู้สึกแย่แต่เขาแค่ต้องการพูดความจริง ตลอดเวลาที่เขาทำงานหนักหญิงสาวมักจะขอให้เขาพักผ่อนแต่เขาแค่ต้องการจะบอกกับเธอว่าชีวิตคนที่เป็นหนี้และแบกรับชีวิตคนอื่นไว้อย่างเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะได้พูดคำว่าเหนื่อยด้วยซ้ำไป

“คุณคงรักคนงานที่นี่มากถึงยอมแลกกระทั่งอิสระในชีวิตตัวเอง ยอมมาแต่งงานกับเกวทั้งที่ก็ไม่ได้รัก คุณคงทุกข์มากแต่ก็ยอมทนเพื่อให้ครอบครัวของคนงานที่คุณรักได้มีความสุข มีรายได้ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เกวอิจฉาคนงานพวกนั้นจังค่ะเพราะในชีวิตของเกวเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีคนที่รักแบบนั้นจริงๆไหม การที่เรามีเงินมากมายบางครั้งเราก็แยกไม่ออกว่าคนคนนึงดีกับเรา อยู่ใกล้เรา เพราะเขารู้สึกดีหรือแค่เพียงมีเราเป็นผลประโยชน์”

หญิงสาวรีบลุกขึ้นเก็บจานบนโต๊ะอาหาร เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถที่จะเข้มแข็งนั่งอยู่ตรงนี้แบบไร้ความรู้สึกได้อีกต่อไป เกวลินรู้สึกน้อยใจที่ทำไมผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอกล้าที่จะพูดความรู้สึกที่มีต่อคนงานแต่กับเธอเขาไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่ากำลังรู้สึกแบบไหนแต่ถ้าเขายืนยันให้เธอมองจากการกระทำ หญิงสาวยิ่งเริ่มชัดเจนว่า เขาอยู่กับเธอเพียงเพราะความจำเป็นและสาเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบใช้หนี้ก็อาจจะเป็นเพราะเขาอยากหลุดพ้นจากพันธนาการคำว่าสามีภรรยากับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักให้เร็วที่สุด