เริ่มต้น(2)

“คุณคงรักคนงานที่นี่มากถึงยอมแลกกระทั่งอิสระในชีวิตตัวเอง ยอมมาแต่งงานกับเกวทั้งที่ก็ไม่ได้รัก คุณคงทุกข์มากแต่ก็ยอมทนเพื่อให้ครอบครัวของคนงานที่คุณรักได้มีความสุข มีรายได้ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เกวอิจฉาคนงานพวกนั้นจังค่ะเพราะในชีวิตของเกวเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีคนที่รักแบบนั้นจริงๆไหม การที่เรามีเงินมากมายบางครั้งเราก็แยกไม่ออกว่าคนคนนึงดีกับเรา อยู่ใกล้เรา เพราะเขารู้สึกดีหรือแค่เพียงมีเราเป็นผลประโยชน์”

หญิงสาวรีบลุกขึ้นเก็บจานบนโต๊ะอาหาร เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถที่จะเข้มแข็งนั่งอยู่ตรงนี้แบบไร้ความรู้สึกได้อีกต่อไป เกวลินรู้สึกน้อยใจที่ทำไมผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอกล้าที่จะพูดความรู้สึกที่มีต่อคนงานแต่กับเธอเขาไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่ากำลังรู้สึกแบบไหนแต่ถ้าเขายืนยันให้เธอมองจากการกระทำ หญิงสาวยิ่งเริ่มชัดเจนว่า เขาอยู่กับเธอเพียงเพราะความจำเป็นและสาเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบใช้หนี้ก็อาจจะเป็นเพราะเขาอยากหลุดพ้นจากพันธนาการคำว่าสามีภรรยากับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักให้เร็วที่สุด

“วันเสาร์หน้าผมจะพาคุณเข้าเมือง หาดูหนังด้วยกันสักเรื่อง ซื้อของใช้ที่จำเป็นกลับมาด้วย เอาเป็นว่าผมจะยอมหยุดพักเพราะรู้ว่าคุณเป็นห่วง”

เจ้าของไร่ลมหนาวตะโกนไล่หลังตามหญิงสาวที่กำลังเดินยกจานเข้าครัวเพื่อหวังว่าคำพูดของเขามันจะช่วยทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเขาเองก็ห่วงเธอเหมือนกัน

“ขอบคุณนะคะ”

เกวลินอยากดีใจกับสิ่งที่เธอได้ยินแต่ทำไมมันกลับไม่รู้สึกแบบนั้น เธอไม่รู้ว่าทุกครั้งที่เขาตามมาลูบหลังเวลาที่พูดให้เธอเสียใจแล้วมันเกิดจากความรู้สึกที่ใส่ใจหรือเขาเองแค่เพียงไม่อยากมีปัญหากับพ่อของเธอ สาวน้อยสับสนในความรู้สึกแต่อย่างไรเธอก็เลือกแล้วที่จะอยู่ตรงนี้และเธอจะไม่มีทางไปจากที่นี่นอกจากเขาจะเป็นคนขอร้องให้เธอไปเอง