EP 4 : ช่วยเหลือ

EP 4

....“เพลิงพิณ”....

คุณเพลิงเขาจะทำร้ายฉัน แต่ฉันหมดสติลงไป โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเหมือนกันในตอนนั้นฉันกลัวมากๆ กลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันได้ แต่เมื่อรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันได้อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โดยที่มีเขาเฝ้าอยู่กับฉันด้วย ทำไมความรู้สึกของฉันมันหวั่นไหวเมื่อได้เห็นหน้าคุณเพลิง และรู้สึกใจสั่นทุกครั้ง เมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ๆฉันบอกตามตรงว่าฉันไม่มีเงินจ่ายค่าโรงพยาบาลหรอก แค่ฉันมองด้วยสายตาฉันก็รู้แล้วว่าค่ารักษาต้องแพงมากแน่ๆ และเมื่อเวลาผ่านไป ฉันได้คุยกับเขาหลายๆอย่างเขาไม่ใช่คนใจร้ายอย่างที่ฉันคิดแต่ปากอาจจะไม่ตรงกับใจ

“กลับบ้านได้แล้วค่ะ”หลังจากที่พยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือให้กับฉันในยามเช้า และให้ฉันเปลี่ยนชุด เขาบอกกับฉันว่าให้กลับบ้านได้แล้ว

“ขอบคุณนะคะพี่พยาบาลคนสวย”ฉันยกมือไหว้พยาบาล พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเขาก่อนที่เขาจะยิ้มและเดินออกไปจากห้อง

“มัวแต่นั่งยิ้มกับพยาบาลอยู่นั่นแหละจะกลับหรือเปล่าบ้าน”เสียงเข้มที่ดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่กำลังจ้องมองฉันอยู่ ฉันหันกลับไปยิ้มให้กับคุณเพลิง

“กลับสิคะ ทำไมถึงดุจังไม่น่ารักเลย”ฉันกระโดดลงจากเตียง และเดินเข้าไปหาคุณเพลิงใกล้ๆ ด้วยความที่เขาตัวสูงกว่าฉันและฉันตัวเตี้ยกว่า ฉันต้องเงยหน้ามองพร้อมกับเขย่งเท้าจ้องหน้าคุณเพลิง

“นี่เธอ” แป๊ะ! เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอะไรหรอก เป็นเสียงฝ่ามือหนาของเขาตบหน้าผากของฉันดังแป๊ะ!! แสบนิดๆเลยนะฉันหลับตาพร้อมกับใช้มือซ้ายจับหน้าผากตนเองและขยับเท้าลง

“โอ้ย~ซี๊ดส์”เมื่อฉันก้มหน้าแล้วเอามือปิดหน้าตนเองพร้อมกับร้องเหมือนเจ็บมาก

คุณเพลิงรีบใช้มือทั้งสองข้างจับมือของฉันและก้มมองดูที่หน้าของฉันพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“เพลงเป็นอะไรหรือป่าวหนู”ในขณะที่ฉันกำลังมีความสุขเพราะว่าแกล้งเขาได้ แต่จู่ๆใบหน้าของฉันชาขึ้นมาทันที และรู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินคำว่าเขาเรียกแทนตัวฉันว่าหนู ซึ่งเป็นคำที่ไม่มีใครเรียกฉันเลย

“เพลงหนูเจ็บมากหรือเปล่าฉันขอโทษ”มือทั้งสองข้างของฉันถูกคุณเพลิงจับออกจากใบหน้าแล้วแหละ แต่เขายังคงก้มมองฉันและ พยายามดูตรงที่เขาตีฉันแต่สายตาของฉันนั้นยังจ้องมองเขาอยู่จนตาไม่กระพริบ

“เพลงเธอได้ยินฉันไหม”ฉันสะดุ้งก็เพราะว่าคุณเพลิงเขย่าตัวของฉันจนฉันได้สติ ทำไมความรู้สึกของฉันมันรู้สึกแปลกๆอยากอยู่ใกล้เขาแบบนี้ตลอดจัง เพลงเธอจะคิดแบบนี้กับคุณเพลิงไม่ได้นะเธอต้องรู้ตัวเองว่าเธอเป็นใคร และเขาเป็นใครเขาไม่มีวันสนใจเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่แบบเธอหรอก

“เพลง”

“ขอโทษค่ะ”

“ฉันตั้งหาก ที่ต้องขอโทษเธอเจ็บมากไหม”

“คริ๊ๆ เพลงไม่เจ็บเลยค่ะเพลงล้อเล่น”

“เอ๊า! นี่เธอหลอกฉันหรอห๊ะ”สายตาของคุณเพลิง ที่ขึงขังพร้อมกับรอยยิ้มที่แอบซ่อนอยู่ยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากๆ

“ฮ่าๆเพลงอยากกลับออกจากที่นี่แล้วค่ะ เราไปกันเถอะ”ฉันเดินเข้าไปหาคุณเพลิงพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่จะแข็งของเขาให้เขาพาออกจากโรงพยาบาล

หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วคุณเพลิง เขายังพาฉันไปทานข้าวอีกนะทุกอย่างเขาเป็นคนจ่าย รวมถึงค่ารักษาพยาบาลด้วย เขาไม่เคยถามเอาเงินกับฉันเลยแม้แต่บาทเดียว เขาก็คงรู้นั่นแหละว่าฉันไม่มี คุณเพิ่งขับรถมาส่งฉันหน้าบ้านบ้านของฉันอยู่ท้ายตลาดนี่แหละเป็นบ้านหลังเก่าๆ

“นี่หรอบ้านที่เธออยู่”สายตาของคุณเพลิงจ้องมองที่บ้านและหันมามองหน้าฉัน

“ค่ะเพลงขอบคุณคุณเพลิงมากๆนะคะสำหรับค่ารักษาพยาบาลแล้วก็ค่าข้าวด้วย”

“พรุ่งนี้ก็ไปทำงานล่ะ”คุณเพลิงพยักหน้าให้กับฉัน และบอกให้ฉันไปทำงานต่อฉันรีบลงจากรถของเขา และเข้ามาในบ้านคุมเพลิงได้ขับรถออกไปแล้วแหละ

“ป้าเป็นใครอ่ะ”ฉันเข้ามาในบ้านของตนเองพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง อายุน่าจะเกือบ 50 ปีแล้วเขาดูมีอายุคล้ายๆกับยายของฉัน

“ฉันเป็นเจ้าหนี้ของยายเธอ และฉันจะมาเอาหนี้ที่ยายเธอยื้มมา”ฉันบอกตามตรงว่าฉันไม่มีเงินเลย ฉันเคยได้ยินยายพูดก่อนที่เขาจะเสียว่าเขายืมเงินใครมาไม่รู้ แต่ยายไม่ยอมบอกกับฉันเอามาลงทุนทำขนมขายที่ตลาดนั่นแหละ

“ยายยืมคุณมาเท่าไหร่คะ”

“5,000บาท”

“ในตอนนี้หนูได้งานทำแล้ว หนูขอผลัดจ่ายเป็นสิ้นเดือนได้ไหม หนูสัญญาว่าหนูจะคืนให้ครบทุกบาทเลย”

“ฉันไม่ต้องการเงินที่ยายเธอยืมมาแล้วละยายเธอยืมเงินของฉันมา 5,000 บาทก็จริงแต่มันหลายปีมาก จนตอนนี้ทั้งต้นทั้งดอกมันสามารถยึดบ้านหลังนี้มาเป็นของฉันได้เลย”ฉันรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าฉัน

“หนูขอร้องนะคะ อย่าเอาบ้านหนูเลย”

“ไม่ต้องมาขอร้องอะไรฉันทั้งนั้น ฉันไม่เห็นแกใคร และยายของเธอก็ตายไปแล้ว เธอยังสาวยังเด็ก ไปหาที่อื่นอยู่ได้เยอะแยะ เธอเก็บข้าวของออกจากบ้านหลังนี้ไปให้หมด ถือซะว่าบ้านหลังนี้เอาชดใช้หนี้ที่ยายเธอไปเอาเงินฉันมาก็แล้วกัน”

“ไม่ค่ะ! คุณไม่มีสิทธิ์มาเอาบ้านหลังนี้ถึงแม้ว่ายายของฉันจะเป็นหนี้คุณ”ฉันเสียงแข็งและเถียงเขาไป

พรึ่บ!!! “นังเด็กบ้า ถ้าฉันไม่แน่จริงฉันไม่มาเอาบ้านของยายเธอหรอก”ฉันรู้สึกจุกเมื่อเขาพักฉันล้มลงกับพื้น

“หยุดนะ!

“คุณเพลิง”ฉันได้ยินเสียงที่พูดขึ้นมาจากทางด้านหลัง นั่นเป็นเสียงของคุณเพลินแน่ๆ พอฉันหันไปเป็นเขาจริงๆด้วย คุณเพลิงเดินเข้ามาพร้อมกับถุงยาเที่ยวมาจากโรงพยาบาล สงสัยฉันจะลืมไว้ในรถเขารีบมาประคองฉันให้ลุกขึ้น

“ที่ผมยืนฟัง ยายของเพลงเป็นหนี้คุณ 5,000 บาท แต่คุณจะมาเอาบ้านหลังนี้เนี่ยนะ”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร แต่อย่ามายุ่งเรื่องนี้อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ใครก็รู้จักว่าฉันใหญ่แค่ไหน”

“โอเคผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณใหญ่แค่ไหน และไปเจอกันที่โรงพัก! เพลงไปกับฉันไม่ต้องกลัวจะไม่มีใครเอาบ้านหลังนี้ของเธอไปได้เด็ดขาด”สายตาของคุณเพลิงที่จ้องมองผู้ใหญ่ตรงหน้า เป็นสายตาที่ดุ เขาจับมือของฉันออกมาจากบ้าน