ตอนที่ 7 คำขอร้อง

ดารินหยิบเงินเก็บทั้งหมดที่มีในกระปุกเก่าๆขึ้นมานับ แต่ก็ทำได้แค่เพียงถอนหายใจเพราะตอนนี้มีเงินเก็บไม่ถึงสองหมื่นเลยด้วยซ้ำ ทำงานแต่ก็ใช่ว่าจะมีเงินเก็บเพราะค่าแรงแค่วันละสามร้อย

"แย่จังเลยเนาะ" ดารินนำเงินเก็บที่มีอยู่ยัดใส่ในกระปุกเหมือนเดิม ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วยก็ว่าแย่แล้ว หนำซ้ำยังโดนเจ้าของบ้านไล่อีก

เหลือเวลาอีกแค่เดือนกว่าๆเท่านั้นก็จะถึงเส้นชัยแล้ว หลังจากนี้คงต้องออกไปใช้ชีวิตตามลำพัง กับเงินเก็บที่มีอยู่แค่ไม่กี่บาท เหตุที่ไม่รับเงินจากเขาเพราะไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร และยิ่งเป็นคนที่เกลียดเธอจนเข้าไส้ด้วยนั้น...คงมีคำพูดอะไรที่มันทิ่มแทงใจออกจากปากของเขา

ร่างบางสลัดความกังวลทิ้งแล้วล้มหัวลงนอน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดที่ไม่ได้พักผ่อนอีกเช่นเคย

กระทั่งเวลาผ่านไป...

ปึ้ง!ปึ้ง!ปึ้ง!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึกสงัด ทำให้ร่างบางที่กำลังนอนหลับฝันหวานสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอเหลือบมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบอกเวลาตีสองกว่าๆ

“จะเปิดหรือไม่เปิด ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น!”

นี่มันเสียงคุณสิงห์นิ? เขามาทำอะไรดึกๆดื่นๆ?

“นับหนึ่งถึงสาม ถ้ายังไม่เปิด ฉันจะใช้เท้าของฉันพังประตูห้องของเธอเข้าไป!”

“คะ..คุณสิงห์มาทำไมดึกๆดื่นๆคะ!" ร่างบางถามอย่างตื่นตระหนก แต่ทว่าคนข้างนอกไม่ฟัง

"หนึ่ง!"

"ตอบรินมาก่อนค่ะว่าคุณสิงห์มาทำอะไร รินถึงจะเปิดประตูให้"

“สอง!

“คุณสิงห์คะ..ตะ..ตอบรินมาก่อน"

“สะ..”

“เปิดแล้วค่ะๆ!!” ดารินรีบเปิดประตูก่อนที่ฝ่าเท้าของชายหนุ่มจะพังประตูบ้านเข้ามา เธอรู้ดีว่าสิงห์ป็นคนพูดจริงทำจริง

“คุณสิงห์มีอะไรกับรินหรือเปล่าคะ เอ้ะ! นะ..นี่คุณเมาหรอคะ!”

ร่างสูงไม่ตอบแต่ร่างบางออกห่างจากประตู แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ ดารินรีบวิ่งเข้าไปห้ามเพราะไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรในยามวิกาล

“หยุดนะคุณสิงห์! คุณเมามากแล้ว ออกไปจากห้องรินเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าตู้เย็นเก่าๆ ออกแรงกระชากจนตู้เย็นแทบพังแล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

“เหล้าแค่นี้มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!”

"แต่คุณเมามากนะคะ นี่ก็ดึกแล้วด้วย..คะ..คุณควรกลับไปนอน”

“นี่มันบ้านฉัน..เธอไม่มีสิทธิ์สั่งเจ้าของบ้าน!” ชายหนุ่มเดินเข้ามากระชากร่างบางจนหัวไหล่แทบหลุด ดารินเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด พยายามแกะมือออกแต่มันก็ไม่เป็นผล “ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องเลี้ยงลูกงูพิษไว้ในบ้านด้วย รู้ไหมว่าฉันเกลียดขี้หน้าเธอ ฉันอยากให้เธอหายไปจากชีวิตของฉัน!!”

“คะ..คุณสิงห์รินเจ็บ โอ้ยยย!!!”

“ฉันหงุดหงิดเวลาเห็นหน้าเธอ” ดวงตาสีนิลจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตใสแจ๋วสีน้ำตาล ดารินสัมผัสได้ถึงความโกรธและความคับแค้นในแววตาโกรธจัดคู่นั้น “เธอช่วยหายไปจากชีวิตของฉันได้ไหม ยัยกาฝาก!!”

“คุณสิงห์ปล่อยริน! อึก..รินเจ็บ!!"

“หรือถ้าจะให้ดี..ก็ตายตามแม่เธอไปซะ!”

“รินว่าคุณสิงห์เมามากนะคะ คุณกลับไปนอนเถอะ..พะ..พรุ่งนี้รินมีงานแต่เช้า”

“เธอกล้าไล่เจ้าของบ้านหรอ!” ร่างสูงเพิ่มแรงบีบบริเวณหัวไหล่

“นี่คือบ้านของริน คุณผู้ชายท่านยกให้รินแล้ว”

“ที่แท้เธอมันก็หน้าหนาไม่ต่างอะไรจากแม่ของเธอ!”

สติของดารินขาดพึง คำก็แม่สองคำก็แม่! ยอมรับว่าแม่ของเธอกับคุณผู้ชายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แต่นั่นมันหลังจากที่คุณผู้หญิงเสียแล้ว ดารินกล้าสาบานได้ว่าแม่ของเธอไม่ได้เป็นชู้อย่างที่ใครหลายคนปรักปรำ!

“หยุดกล่าวหาแม่รินเดี๋ยวนี้นะ!”

“ทำไม! แม่เธอมันวิเศษมาจากไหน ก็แค่พวกผู้หญิงหากินที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน”

“แม่รินไม่ได้แย่งคุณหวังไปจากแม่คุณ ท่านสองคนคบกันหลังจากที่แม่ของคุณเสียต่างหาก!” ดารินพยายามอธิบายให้อีกคนเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ฟัง

“ถ้าแม่เธอไม่ได้แอบเป็นชู้ แม่ฉันก็คงไม่ฆ่าตัวตาย!”

ดารินส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ มันไม่ใช่ความจริง คุณหญิงไม่ได้ฆ่าตัวตายเพราะแม่เธอ เธอยืนยันได้ว่าแม่ไม่ใช่มือที่สาม ท่านทั้งสองคนคบกันหลังคุณหญิงเสีย ส่วนเรื่องที่คุณหญิงฆ่าตัวตายไม่มีใครรู้ถึงแรงจูงใจ หลายคนจึงปักใจว่าแม่ของเธอคือสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

“ลูกเองก็คงร่านไม่ต่างจากแม่ ดูการแต่งตัวสิ”

ดารินรีบยกมือปิดหน้าอกทันทีที่สิงห์ตวัดตามองตรงนั้น วันนี้เธอใส่ชุดนอนซีทรูสีขาว ปกติก็ไม่ชอบใส่ชุดชั้นในนอนอยู่แล้ว ทำให้เขาเห็นเนื้อในโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ละ..แล้วคุณสิงห์จะให้รินชดใช้ยังไง คุณถึงจะยอมยกโทษให้แม่ริน แล้วฟังรินอธิบายบ้าง”

“ต่อให้เธอเอาเงินมากองอยู่ตรงหน้าร้อยล้าน มันก็ไม่สามารถชดใช้ความผิดที่แม่เธอทำไว้ได้หรอก!”

“แล้วคุณสิงห์จะให้รินทำยังไง แต่ถ้าจะไล่ รินขอเวลาอีกนิดนะคะ ตอนนี้รินกำลังเก็บเงิน..ระ..รินไม่อยากรับเงินจากคุณ”

“จูบฉัน!”

“คะ!!?”

“ฉันบอกให้จูบฉัน!!”