เพลิงรัก

...ผมซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่แสนเคร่งขรึม และซ่อนหยดน้ำตาเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ เพื่อปกปิดความอ่อนแอบนโลกที่แสนหยาบโลน

“สิงห์น้อยลูกแม่...ลูกสบายดีมั้ย แม่คิดถึงลูกมากเลยนะ” ร่างสูงโปรงใบหน้าขาวซีดอยู่ในชุดสีราตรีขาวยืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน เด็กน้อยลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง อายุราวๆห้าขวบ วิ่งลงจากบ้านไปสวมกอดผู้เป็นแม่ เหมือนกับไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน

“ฮึก~ แม่ครับ สิงห์คิดถึงแม่มาก” ร่างเล็กกอดผู้เป็นแม่เอาไว้ราวกับไม่อยากให้แม่จากไปไหนอีกแล้ว ร้องไห้ฟูมฟายจนคนเป็นแม่ยิ้มเศร้าๆ

เธอโน้มตัวลงมาลูบศีรษะของตัวน้อยอย่างเอ็นดู

“ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว แต่แม่ก็เชื่อว่า..สิงห์จะสามารถใช้ชีวิตแบบมีความสุขโดยปราศจากแม่ได้”

“ไม่!ไม่!ไม่! ฮรื้อออ!! สิงห์จะอยู่กับแม่ สิงห์คิดถึงแม่ สิงห์ไม่อยากให้แม่จากไปไหนอีกแล้ว” เด็กน้อยส่ายหัวไปมาร้องไห้ฟูมฟายราวกับใจจะขาด

น้ำตาของคนเป็นแม่เอ่อคลอเบ้า เธออยากอยู่ตรงนี้กับลูกน้อยเหลือเกิน แต่ทว่าโชคชะตากลับไม่เป็นใจ ทำให้เธอจากไปโดยไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของลูกชาย

“เด็กดีของแม่จ๋าา~” มือเรียวยาวขาวซีดลูบศีรษะของลูกชายไปมา แต่ทว่าในตาของเธอกลับมีความเศร้าหมอง “เมื่อไหร่ที่ลูกคิดถึงแม่ ให้มองไปบนทองฟ้านะ แม่นั่งดูลูกอยู่บนนั้น..แม่อยู่กับลูกตลอดเวลา"

“ฮรือออ~ แม่อยู่กับสิงห์ตลอดไปไม่ได้หรอครับ สิงห์รักแม่นะ” เด็กน้อยเงยหน้ามองแม่อย่างน้อยอกน้อยใจ คนเป็นแม่ใช้นิ้วชี้จิ้มเบาๆ ตรงอกข้างซ้ายของเด็กชาย

"แม่อยู่ในนี้ไง..ในใจของลูก”

เด็กชายร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้น กอดคนเป็นแม่จนตัวสั่น

“แม่ต้องไปแล้ว...เป็นเด็กดีนะสิงห์ลูกรัก” ใบหน้าขาวซีดก้มลงมาหอมแก้มลูกชายแผ่วเบา

“แม่ครับแม่! สิงห์ไม่ให้แม่ไปไหน! สิงห์จะอยู่กับแม่!!” ร่างเล็กกอดแม่ไว้แน่น เธอส่งยิ้มเศร้าๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างจะค่อยๆ สลายหายไปกับอากาศ เหลือเพียงความว่างเปล่าในอ้อมกอดของเด็กน้อย

“แม่ครับ! อย่าจากสิงห์ไป!!!”

@ประเทศฮ่องกง

เฮือกกกก!!!

“แม่!!!”

ร่างหนาที่นอนแผหลาอยู่บนเตียงสุดหรูสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้าย ใบหน้าหล่อเหลาตามสไตล์ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขายกมือลูบหน้าตัวเองเบาๆ สะบัดศีรษะไล่ความคิด

“ฝันไปหรอนี่ ฝันแบบนี้อีกแล้ว” ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางตั้งอยู่บนหัวเตียง เป็นรูปถ่ายของเขากับแม่ มือใหญ่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดนูนคว้ากรอบรูปสุดที่รักเข้ามานอนกอดแนบอก

“ผมคิดถึงแม่นะครับ”

~Rrrrr Rrrrr~

“ว่าไงตงลี่”

(อีกสามชั่วโมงเครื่องจะออกแล้วนะครับ คุณสิงห์เตรียมตัวหรือยังครับ)

“อืมมม กูเตรียมข้าวของไว้หมดแล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงมาขนไปได้เลย”

(ครับ เดี๋ยวผมจะให้เด็กไปขนช่วย)

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...

วันที่เขาได้มีโอกาสกลับไปเหยียบพื้นแผ่นดินของเมืองไทยอีกครั้ง เป็นเวลากว่าสิบสองปีแล้วที่เขาจากบ้านเกิดมาอยู่ฮ่องกง มาที่นี่เพื่อหลบหนีความเจ็บปวดในอดีตที่มันไม่เคยจางหายไปจากหัวใจ จากวันนั้นสู่วันนี้เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก จากเด็กน้อยที่เคยร่าเริงแจ่มใสเหลือเพียงความเงียบขรึม ตั้งแต่แม่จากไปชีวิตเขาก็ไม่เคยพบเจอกับความสุขอีกเลย

เพราะมันสองแม่ลูกทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพตายทั้งเป็นแบบนี้!!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธผู้หญิงคนนั้นกับลูกของเธอ ยัยเด็กอ้วนมอมแมม หน้าตาน่าเกลียด แถมยังชอบมากวนประสาทเขาอยู่เรื่อย

ร่างสูงรีบสะบัดหัวไล่ความคิด เมื่อนึกถึงใบหน้าอันแสนน่าเกลียดของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เขาเกลียดจนเข้ากระดูกดำ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขึ้นพาดบ่า แล้วเดินเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมตัวกลับเมืองไทย

เขาอุตส่าหลบมารักษาแผลใจที่ฮ่องกง หวังลืมเหตุการณ์ร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งยังเด็ก แต่สุดท้ายก็ต้องกลับไปบริหารงานต่อ เนื่องจากคุณน้าของเขาคนเดียวคงดูแลกิจการไม่ไหว ส่วนสาขาที่ฮ่องกงก็ให้ลูกน้องคนสนิทคอยดูแลกิจการให้

สิบสองปี...คิดว่าคงมากพอแล้วสำหรับการลบล้างบาดแผลในใจ

"หวังว่าฉันคงไม่เจอเธอที่เมืองไทยนะ ยัยโสโครก!"