ตอนที่ 4 คุณคนเดิมที่...

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้ดารินเอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง ทำรายงานส่งอาจารย์ในวันจันทร์ จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของป้าเนียม

“รินเอ้ยริน! ตื่นหรือยัง ทำไมวันนี้ไม่เห็นไปกินข้าวกินปลาล่ะ” ป้าเนียมถามอย่างเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นดารินไปทานข้าวที่ห้องครัวเลย

“อ้อ พอดีว่ารินยังไม่หิวจ้ะป้า”

“เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหาเอาซะหรอก” ป้าเนียมเปิดประตูเดินเข้ามานั่งในบ้านอย่างถือวิสาสะ "แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ทำรายงานส่งอาจารย์หรอ?"

“จ้ะป้า รายงานด่วนต้องส่งอาจารย์วันจันทร์ รินต้องไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดหน่อยน่ะ"

“ดีแล้ว..ตั้งใจเรียนแบบนี้ป้าค่อยชื่นใจหน่อย ให้สมกับที่แม่ของเอ็งฝากฝังป้าไว้ก่อนตาย”

หากแม่ของดารินยังอยู่คงภูมิใจในของตัวลูกสาวไม่น้อย เพราะนอกจากหน้าตาสะสวยแล้ว ดารินเป็นคนเรียนเก่งมากๆ สอบชิงทุนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังได้ ทำให้พอเบาแรงอยู่บ้างเพราะไม่ต้องจ่ายค่าเทอม

อีกไม่กี่เดือนความฝันของดารินก็จะเป็นจริงแล้ว ว่าที่ทนายสาวแสนสวย

อนาคตที่สวยงามรอดารินอยู่ข้างหน้า...อีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น

“คุณสิงห์กลับมาเมืองไทยแล้วนะ ได้เข้าไปทักทายบ้างหรือยัง”

ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง!

“ยะ..ยังเลยจ้ะป้า วันนี้งานยุ่งมาก..ระ..ริน.ไม่มีเวลาออกไปข้างนอกเลยจ้า”

“ก็นึกว่าเจอกันตั้งแต่เมื่อวานแล้วซะอีก งั้น..ป้าไม่รบกวนละ ถ้าวันนี้งานเยอะไม่ต้องเข้าครัวก็ได้นะ” ป้าเนียมยกมือลูบศีรษะของหญิงสาวที่รักไม่ต่างจากหลานสาวแท้ๆ อย่างเอ็นดู

ถึงจะอยู่ตัวคนเดียว แต่ดารินก็ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว เพราะมีป้าเนียมคอยอยู่ข้างๆ จะมีก็เพียงคุณหญิงคนเดียวที่จงเกลียดจงชังเธอ

แต่ดารินก็อยู่ได้ เพราะนานๆทีคุณหญิงจะมาที่นี่ เวลามาดารินก็มักจะหลบหน้าตลอด จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมคุณหญิงถึงได้จงเกลียดจงชังอะไรขนาดนี้

ช่วงสายของวัน ดารินเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกเพื่อยืดเส้นยืดสายหลังนั่งทำรายงานเป็นเวลานาน จากนั้นหญิงสาวพึ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังไม่ได้รดน้ำแปลงดอกกุหลาบที่ปลูกไว้เลย เธอรีบรดน้ำพรวนดินอย่างเอาใจใส่เพราะชื่นชอบดอกกุหลาบมาก

แต่ในขณะที่ดารินกำลังจะเดินเอาบัวรดน้ำไปเก็บ สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน

สายตาคู่นี้...แววตาคมกล้าแบบนี้ เธอจำได้ขึ้นใจ!

“เธอเป็นใคร!!” คำถามแรกที่ออกจากปากของเขา

ร่างบางขมวดคิ้วทำหน้างุนงง เขาจำเธอไม่ได้เลยหรอ? หรือเป็นเพราะว่าตอนเด็กๆเธออ้วนมาก แต่พอโตขึ้นน้ำหนักตัวลดลง กลายเป็นหญิงสาวผอมบางแต่ส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน

“เอ่อ คะ..คุณสิงห์จำรินไม่ได้หรอคะ”

"ว่าไงนะ!!" ร่างสูงตกใจอ้าปากค้าง

ใช่! เขาจำเธอไม่ได้

ดวงตาคมกล้าสีนิลไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลซ่อนอยู่ภายใต้แพรขนตายาว ผมสีดำขลับยาวสลวย ปากเรียวบางสีชมพูวาววับดูจิ้มลิ้ม ยอมรับว่าดารินสวยมาก แทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย ถ้าไม่บอกว่าเป็นเธอเขาก็คงไม่เชืื่อ!

ชายหนุ่มไล่มองจนถึงหน้าอกหน้าใจที่ดูใหญ่เกินตัว ไม่รู้ข้างในเป็นฟองน้ำหรือของแท้แม่ให้มา รูปร่างผอมบางแต่ดูไม่ผอมจนเกินงาม...ดารินเป็นผู้หญิงที่หุ่นเซ็กส์ซี่พอสมควร!

ยอมรับว่าเธอเป็นคนสวยและดูมีเสน่ห์มาก!

“ยัยเด็กอ้วน โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วหรอ” ร่างสูงบ่นพรึมพรำกับตัวเอง

“คุณสิงห์ว่าอะไรนะคะ”

“ปะ..เปล๊า!” ร่างสูงยืนมองนิ่งๆ จนดารินรู้สึกหวั่นกลัวอยู่ไม่น้อย เพราะภายใต้แววตาอันแสนเย็นชาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ละ..แล้วคุณสิงห์..อะ..เอ่อ..มาทำอะไรที่นี่หรอคะ”

“ก็มาหาไอ้คนที่มันไปแอบดูฉันเมื่อคืนไง ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง”

“ปะ..เปล่านะคะ! ระ..รินไม่ได้แอบดูคุณ..อะ..เอ่อ..เมื่อคืนรินออกไปนั่งดูดาวจนเพลินค่ะ” ร่างเล็กแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“หรอ? ก็ดี” ร่างสูงไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ เรียวปากหยักกระตุกยิ้มคล้ายกำลังเย้ย “ตอนแรกฉันคิดว่า..เธอออกไปจากที่นี่แล้วซะอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นร่างบางรีบเบือนหน้าหนี เถียงไม่ออก เพราะนี่คือบ้านของเขา เธอมันก็แค่กาฝากในคฤหาสน์ ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ เหมือนไม่มีตัวตนในคฤหาสน์เลยด้วยซ้ำ และเขาจะไล่เธอออกจากที่นี่ตอนไหนก็ได้

“เรียนอยู่ปีไหนแล้วล่ะ” เมื่อเห็นว่าร่างบางเอาแต่ก้มหน้า สิงห์จึงเปลี่ยนคำถาม

“ปีสี่แล้วค่ะ”

“คณะ?”

“นิติศาสตร์ค่ะ”

“เหอะ!”

คำสบถหลุดออกมาจากริมฝีปากหยัก ทำให้ดารินรู็สึกใจคอไม่ค่อยดีนัก ทำได้เพียงลอบมองใบหน้าหล่อคมคายตรึงใจพร้อมกับเสียงหัวใจเต้นอึกระทึกครึกโครม เขายังดูดีเหมือนเดิม ตัวสูงมากแต่ไม่ดูเก้งก้าง เธอสูงเท่าไหล่เขาของเอง นี่ถ้าโดนแกล้งเหมือนในอดีตมีหวังเจ็บหนักแน่ เพราะเทียบกับเขาแล้ว..เธอตัวเล็กเท่ามด

ไม่แน่..ตอนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ หรือเปล่า?

“มองอะไร!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอจ้องหน้าหล่อนานเกินไป

...และก่อนที่ใจจะไม่รักดีไปมากกว่านี้

“ปะ..เปล่าค่ะ งั้นรินขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ร่างเล็กก้มศีรษะให้ในฐานะคนรับใช้แล้วเดินหนีไป

สิงห์มองตามสะโพกงอนงามจนลับสายตา เธอตัวเล็กมาก แต่ที่ใหญ่เกินตัวก็คงเป็นหน้าอกกับสะโพก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆเขากำลังคิดอะไรอยู่